Grateful Dead - Dick's Picks - Volume Thirteen (1999)
Alternatieve titel: Nassau Coliseum 5/6/81
mijn stem
2 stemmen
Verenigde Staten
Rock
Uitgebracht in eigen beheer
-
Alabama Getaway (5:01)
-
Greatest Story Ever Told (4:25)
-
They Love Each Other (7:08)
-
Cassidy (5:17)
-
Jack-A-Roe (4:55)
-
Little Red Rooster (9:32)
-
Dire Wolf (3:26)
-
Looks Like Rain (9:05)
-
Big Railroad Blues (3:54)
-
Let It Grow (10:07)
-
Deal (7:33)
-
New Minglewood Blues (7:15)
-
High Time (9:48)
-
Lost Sailor (6:14)
-
Saint of Circumstance (42:47)
-
He's Gone (11:53)
-
Caution (Do Not Stop on Tracks) / Spanish Jam (15:24)
-
Drums (7:23)
-
Jam (3:42)
-
The Other One (6:04)
-
Goin' Down the Road Feeling Bad (5:32)
-
Wharf Rat (9:18)
-
Good Lovin' (7:45)
-
Don't Ease Me In (3:27)
0
geplaatst: 15 juli 2021, 13:38 uur
Ongeveer een jaar na de concerten die de basis vormden voor Go to Nassau opgenomen. Naar ik vernomen had was Dick Latvala, de archivist in kwestie, een stuk minder bekend met het jaren 80 werk van the Dead. Dus in plaats van Highlights van een paar shows (zoals bijvoorbeeld Dick's Picks 12) bracht hij dan maar een show in zijn geheel uit als hij wist dat er iets bijzonders in zat.
In dit geval is dat de post-He's Gone Jam. Op het Steve Hoffman Forum is men dan ook vooral enthousiast over de derde CD waar deze jam op staat.
Nu heb je Dead fans in meerdere soorten, self ben ik meer een first set guy, waar de wat kortere nummers aan bod komen. De tweede set bestaat vaak uit meerdere lange jams.
Derhalve kan ik juist de eerste twee CD's goed waarderen. De enige mispeer is Looks Like Rain, die echt veel te lang doorgaat. Het verfoeide slide-guitar werk op Little Red Rooster vind ik dan juist weer prima te verteren. Favorieten zijn de up-tempo nummers als Jack-a-Roe, Deal en Cassidy.
Op de tweede schijf worden we dan weer getrakteerd op High Time en Lost Sailor > Saint of Circumstance. Die laatste track duurt niet daadwerkelijk 42+ minuten, na een minuut stilte begint een 35 minuten durende versie van Scarlet > Fire uit 79. Ook hier hebben de Deadheads wat over op te merken, de tape loopt wat te traag.
De post-He's Gone Jam is zeker de moeite waard, al was het maar vanwege de zeldzame uitvoering van Caution.
In dit geval is dat de post-He's Gone Jam. Op het Steve Hoffman Forum is men dan ook vooral enthousiast over de derde CD waar deze jam op staat.
Nu heb je Dead fans in meerdere soorten, self ben ik meer een first set guy, waar de wat kortere nummers aan bod komen. De tweede set bestaat vaak uit meerdere lange jams.
Derhalve kan ik juist de eerste twee CD's goed waarderen. De enige mispeer is Looks Like Rain, die echt veel te lang doorgaat. Het verfoeide slide-guitar werk op Little Red Rooster vind ik dan juist weer prima te verteren. Favorieten zijn de up-tempo nummers als Jack-a-Roe, Deal en Cassidy.
Op de tweede schijf worden we dan weer getrakteerd op High Time en Lost Sailor > Saint of Circumstance. Die laatste track duurt niet daadwerkelijk 42+ minuten, na een minuut stilte begint een 35 minuten durende versie van Scarlet > Fire uit 79. Ook hier hebben de Deadheads wat over op te merken, de tape loopt wat te traag.
De post-He's Gone Jam is zeker de moeite waard, al was het maar vanwege de zeldzame uitvoering van Caution.
* denotes required fields.
* denotes required fields.