John Coltrane - My Favorite Things (1961)

Een verliefde Coltrane. Hij maakt duidelijk dat hij ergens van houdt, zijn favoriete dingen, waaronder zijn grote liefde...

Hij voelt zich 'blue' omdat, net als gewoonlijk, hij zijn liefde los moet laten. Maar ze komt terug, maar dat neemt ook weer mee dat hij haar weer moet laten gaan, ooit...

En ze is terug, ze is er. Het is zomer en Coltrane geniet met zijn liefde van de zon en al het moois dat de wereld te bieden heeft. Maar hij weet, diep van binnen, dat hij haar weer moet laten gaan, ooit...

Dus voordat dat moment aankomt komt Coltrane erachter..dit is niks voor hem. Hierdoor kan hij haar laten gaan, zonder verdriet. En hierdoor kan hij genieten van hun tijd samen, totdat ze weggaat, ooit...

Although I can't dismiss
the memory of her kiss
I guess she's not for me

En dit keer 1 joint, maar dat was na een lange lange tijd..

My Favorite Things Wát een nummer...ohw ik krijg er tranen van in mijn ogen.. PRACHTIG!

Uitgegroeid tot mijn favoriete Coltrane plaat. Mijn vorige beschrijven klopt alweer niet, maar ik begrijp mezelf wel. Wat een melodie bevat het titel nummer. Ook dat wat nerveuze spelen van Coltrane stoort me daar helemaal niet. Ook Bill Evans speelt erg goed piano. Ze wisselen elkaar geweldig af, passen ook erg goed bij elkaar. Ook blijft Every Time We Say Goodbye me raken. Toen ik dat nummer voor het eerst hoorde moest ik erg denken aan de dood. Ik vergat het muziek en begon te denken..En laatst toen ik dit album opzette gebeurde dat weer eens. Dat nummer heeft iets waardoor het mij iets doet. Of het positief is of niet, dát weet ik niet.. Ik weet alleen dat het mooi is.. Erg mooi. En ook moet ik nog steeds bij het laatste nummer altijd denken aan het (prachtige) nummer But Not for Me van Chet Baker. Ah... wat is Jazz toch mooi...

Wat heeft Bill Evans met dit album te maken? Of begrijp ik je gewoon verkeerd? Bill Evans heeft voor zover ik weet jammer genoeg niks te maken met dit album, alleen dan dat hij My Favourte Things gebruikt in een Medley op The Solo Sessions Volume 2.

Deze plaat moet ik binnenkort eens luisteren, heb hem al tijdje gekocht, verwacht 4,5*.

Ohw, foutje

Ik als grote Coltrane-fan zou dit album toch werkelijk fantastisch moeten vinden? Nou dat vind ik het ergens wel, maar toch. (,, Nu ja Eazy verrasst me niks, Ascension gaf je ook al geen 5*"). Allemaal als "grote fan", nuja voor Ascension net zoals bij dit album kijk ik nog, moet nog wat groeien .

My Favorite Things (de track) heb ik al grijs gedraaid, werkelijk mooi nummer natuurlijk, Summertime is hier ook heerlijk, McCoy Tyner speelt werkelijk adembenemend mooi op dit album. Alle tracks hebben op zich wel wat maar het algemeen niveau vind ik voor nu nog geen 4,5* waard, ik denk dat ik dit ga moeten geven wat ik 'Blue Trane' gaf,

****. (Maar we zien nog).

2 dagen later en 3 luisterbeurten verder ben ik er nog steeds niet wijzer uit geworden,

de minste vind ik van de grote 5 van Heer Trane. Blue Train en Giant Steps vind ik weliswaar geslaagder dan dit, enja zijn 2 grote Impulse-releases spreken voor zich natuurlijk, maar mede Atlantic-classic vind ik en ook al heeft die een lager gem. en minder stemmen dan deze toch véél beter.

My Favorite Things is natuurlijk een schitterend nummer, Summertime is ook erg geslaagd, de 2 ietwat kortere nummers zijn ook erg de moeite waard maar toch wil die Coltrane-click bij dit album maar niet komen, wel is me op dit album erg opgevallen hoe goed McCoy Tyner wel piano kan spelen, direct wat van hem opzoeken (eigenlijk heb ik al een album, die belooft).

Alle Jazz-liefhebbers hebben dit een mooi cijfer gegeven, nuja dat was voor mij de reden om hier toch maar eens spoedig aan te beginnen, ik verwachtte bij mezelf ook wel een 4,5* maar die komt er niet. Waarom niet? Ik vind het algemene niveau van dit album daar niet sterk genoeg voor... het klinkt allemaal wel érg tof en leuk uiteen gezet, maar briljant is het niet heel de Cd door.

4*,
en ik kan hierbij denk ik mijn Coltranegeloofwaardigheid gedag kussen?

(Misschien dat ik deze en Ascension binnenkort met een halfje verhoog, alleen moet er dan wel een serieuse click komen).

Je bent je Coltrane-geloofwaardigheid idd kwijt
Dit is dé beste Coltrane!

Hopelijk vindt je die "click" op tijd

Ik bepaal volgens mij wel hoe ik ben Maar bedankt dat je me er op wijst, nu kan ik gekrenkt en huilend deze plaat weken gaan opleggen tot die click komt .

Geef jij maar eens A Love Supreme 5* en een plaats in je top10. Dan praten wij verder...

Tjah 'De béste Coltrane' is natuurlijk een straffe uitspraak, "maar" mijn #5 van hem. Enig commentaar?

PS/
valt me op dat blabla en Paalhaas dit ook "maar" 4* geven. Ik ben dus niet alleen.

My Favorite Things is het ultieme nummer op deze plaat, de rest komt daardoor maar als matig over.

Voor mij ben jíj je "Coltrane-geloofwaardigheid" met deze uitspraak kwijtgeraakt.

Hoe vaker ik deze hoor, hoe minder ik 'm vind worden eigenlijk. Dat heeft voornamelijk te maken met de vrij oubollige composities, die op momenten zelfs wat cheesy op me over komen, hoewel het briljant gespeeld blijft natuurlijk.
Dit in tegenstelling tot het latere werk van Coltrane, wat met elke luisterbeurt nog steeds beter wordt.

Ik heb zo op z'n tijd de onweerstaanbare behoefte om My Favorite Things te gaan horen.

Er wordt door de mensheid zoveel aan lelijkheid geproduceerd, je zou er droevig van kunnen worden...Schoonheid zit in kleine details. Het kan niet worden geproduceerd. Het onstaat spontaan, universeel herkenbaar,oprecht, vol van inspiratie en hoop... Wat ik eigenlijk wil zeggen:

Als er een lijflied voor schoonheid mocht zijn dan, althans naar mijn beleving, dan toch zeker Coltrane's My Favorite Things.

5*

Vind je? Ik vindt de rest van de plaat zeker van hetzelfde niveau. Vooral de versie, waarop Coltrane heerlijk 'scheve' noten speelt die maar net passen vindt ik onwaarschijnlijk goed!

"komt matig over", daarmee zeg ik niet dat het ook matig is.

Je zegt echter wel degelijk dat het niet van hetzelfde niveau is als het eerste nummer.

En daar heb de beste man dan ook compleet gelijk in.

Klopt.
Maar tussen ultiem en matig ligt een heel groot gebied.

Inderdaad, maar Heemskerktollie zei dan ook alleen en heeft het woord matig niet in de mond genomen

Om dan maar wat ontopic te melden: zelf vind ik het eerste nummer ook het beste. De drie daarna vind ik 'wel aardig'.

Wat is in hemelsnaam je punt?

Ik ben het ook even kwijt. Sowieso een beetje jammer dat er na een mooie lofuiting alleen maar wordt gesproken over woordgebruik waar verder niets mis mee is.

Help me even, welke hiphop track begint ook alweer precies zo als My Favorite Things? iets van Binary Star of zo?

Trouble Man van Juggaknots.

Thanks!

Erg mooi jazzplaat van Coltrane. Dit is precies de jazz die mij wel kan boeien en mij geboeid kan houden. Coltrane doet waar hij goed in is: kwaliteitsmuziek maken.

4 sterren.,

Dat titelnummer is echt weergaloos !

Ik kan er niet aan doen -

Deze Coltraneplaat bevalt me minder met de luisterbeurt. Dan kan ik natuurlijk besluiten om dit niet meer op te leggen en af te gaan op een oud gevoel dat ik ergens wel vergeten ben betreffende de score die ik deze plaat gaf (zonde van de aankoop dan natuurlijk). Een 'algemeen erkende klassieker' door een van je favoriete artiesten met de tijd minder kunnen appreciëren; ik wist niet dat het ook mij zou kunnen overkomen.

My Favorite Things en de andere 3 nummers vind ik eigenlijk erg goed, maar toch mist deze plaat iets dat de andere Coltrane-albums die ik ken hebben. Misschien ligt het aan het feit dat de nummers me niet echt boeien, op zich aardig gekozen standards, sterk gebracht maar niet goed genoeg. Zo vind ik McCoy bijzonder saai op het titelnummer, maar op But Not For Me legt hij weer een prestatie neer waar Coltrane's stukken toch ietwat bij verbleken (vind ik), het begin van Summertime vind ik bijzonder aardig en Coltrane soleert er erg goed op. Every Time We Say Goodbye kent dan een warm en bijzonder mooi deuntje, maar verder dan dat gaat het nummer ook niet.

De nummers bevatten elk wel "iets moois", maar verder dan dat gaat het niet vind ik, ook vind ik het algemeen niveau gewoon niet sterk genoeg voor een 4*, een 3,5* lijkt me momenteel meer passend. Ik zie hoe dit evolueert in die toekomst.

‘My Favorite Things’ is wat mij betreft de eerste plaat van Coltrane die zijn genialiteit boekstaaft. Voor dit opmerkelijke wapenfeit moesten we het stellen met een overenthousiast ‘Giant Steps’, dat ondanks zijn talloze briljante thema’s amper (hyper)gevoelige snaren wist te raken. Verder was Coltrane wel productief, maar bleef zijn idioom beperkt tot de toenheersende traditie. Wat deze plaat zo interessant maakt is juist de Coltrane die uit zijn eigen voetstappen treedt en samen met een heel geïnspireerde McCoy Tyner aan het werk gaat.

De eerste twee composities mogen dan ook zonder het minste greintje twijfel als “geniaal” worden afgedaan: de bedaarde solo van Tyner in het titelnummer zou hij nimmer nog zo intiem ten gehore brengen en ook voor Coltrane’s prestatie schieten woorden te kort. ‘Every Time We Say Goodbye’ heeft een melancholische opzet, en ook daar raakt de luisteraar doordrenkt van Colrane’s genie.
Met het tweede deel van de plaat krijgen we de meer vettige tenorklank van Coltrane te horen: onbehouwen en met zich zelf geen raad wetend speelt hij ‘Summertime’, met een unieke interpretatie, als het ware in de vernieling. Ook ‘But Not for Me’ heeft iets ontstuimig dat ik niet associeer met wat ‘My Favorite Things’ (als album) eigenlijk belichaamt: een man die lief heeft en dat alleen kwijt kan in de kunst. We horen een waanzinnig musicus, de kant van Coltrane waar ik het nog steeds ietwat moeilijk mee heb.

Een album dat meer consistent had kunnen zijn, maar dat hoe dan ook fantastische muziek bevat. Ondanks alle tegenwerpingen toch een meesterwerk dat er méér dan wezen mag. Coltrane is groot.

Hier ben ik dan weer -

Ik had me onlangs voorgenomen wat meer Coltrane te luisteren, want hoe verder ik geraak in Jazz, hoe minder vaak mijn oude (en nog steeds) grote favoriet aandacht krijgt. De nog niet gekende albums houd ik eventjes voor later, deze moest ik nog eens proberen, een gevoel zei me dat het eens moest klikken met zijn 'bekendste plaat'. Misschien heb ik Coltrane gewoon erg gemist, of misschien heb ik dit album al te lang niet geluisterd, maar mijn gevoel was nog nooit zo juist: lang geleden dat ik nog eens zó genoten heb van dit album -

Coltrane's kwartet plakt toch wél een ongelooflijke stempel op die simpele standards, later zou indien ik me niet vergis 'My Favorite Things' ( ) zelfs toegeschreven worden aan de man, technisch gezien natuurlijk nog een stuk uit 'The Sound of Music' (Oscar Hammerstein / Richard Rodgers), maar als je het ergens kende, dan was het wel hiervandaan. Wat vooral hier opvalt, zoals ik eerder eens zei, is die pianist - Pianisten en standards gaan sowieso hand-in-hand tezamen maar hier als zijman is hij minstens even goed als Coltrane, al is hij in het titelnummer nog eentonig (maar niet saai) in zijn noten, in de andere 3 nummers speelt hij toch met een bedrevenheid als geen ander. McCoy is een pianist die ik met de jaren meer ga appreciëren heb ik zo het gevoel, hier horen we dan een diepere/introvertere zijde vind ik, beetje zoals Bill Evans al liggen de algemene speelstijlen (je weet wel-een noot en je weet welke pianist het is-gedoe) vrij ver van elkaar.

Jep, tijd om dit eens een mooiere score te geven, want dit verdient het zeker!

Voormalig luitenant-kolonel Thom Karremans zei ooit 'don't shoot the piano player'. Moet je hier ook niet doen, want dan verdwijnt het fundament onder al dit moois. Ik vind het titelnummer buitenaards goed.