John Coltrane - My Favorite Things (1961)

Deze plaat uit mijn cd rek gevist, had ik dat maar eerder gedaan!!
Dit spoort mij aan om meer jazz te gaan luisteren, heerlijk.

Laatst voor het eerst beluisterd. Prima album. Alleen "Every Time We Say Goodbye" vind ik te langzaam, toch mijn stem verhoogt naar 4*

McCoy laat wel even zien wat hij in huis heeft zeg..

inderdaad .

Het klopt dat de openingstrack My favorite things het absolute hoogtepunt van het album is, maar ook de andere nummers zijn memorabel en van geweldige kwaliteit. Geweldige plaat.

Ik kan niet anders dat dit album 5 sterren geven. Geen argumentatie nodig.

En wederom raak. Heerlijke, sfeervolle jazzplaat. Er is inderdaad bijna geen argumentatie nodig, dit is gewoon weer één van die heerlijke klassiekers die het beluisteren zeer zeker waard is.

Niet echt mij favoriete Coltrane album maar best wel ok.
Veel echt oudere opnames zijn echt goed. Deze heeft heel regelmatig vervorming, jammer.

Als de laatste 2 nummers zo goed waren als de eerste 2, dan had ik deze een 5* gegeven.

Wat bedoel je hiermee?

Dat kun je goed horen als je een fatsoenlijke instalatie hebt. Vooral Tyner klinkt echt beroerd

Ah het ging dus over geluidskwaliteit. Ik heb een speciale editie. Zal nog eens luisteren.

Hmm nou is de rest ook goed

My Favorite Things kende ik al van de MuMe Ladder en dat is een geweldig nummer. A Love Supreme kende ik al en vind ik goed, maar vooralsnog geen buitencategorie. Deze hakt er echter direct al in en buiten het titelnummer is ook Every Time We Say Goodbye echt schitterend. Zoals dit nummer is, precies daarom kan ik op z'n tijd echt van jazz genieten!

Maandenlang niet verder gekomen dan het eerst nummer. Wat een heerlijk creatief, warm, empathisch, fijn stuk muziek. Het tweede nummer is dan weer zo'n traag, wat melancholisch jazznummer van het type dat ik maar niet werkelijk kan leren waarderen. Net ziets als ik heb bij blue in green op Kind of blue. Helaas, het ligt ongetwijfeld aan mij. Nu bij nummer drie: summertime aangekomen. Heerlijk weer, hoor. Ben benieuwd naar het vierde, afsluitende nummer van dit album.

Dit vind ik dan weer wel een aardig album van Coltrane, hoor het liever dan A Love Supreme. Een lekker swingend en ritmisch album, zelfs de piano stoort me niet.

Op mijn album staat ook de track Exotica... A-side

In dat geval heb je hoogstwaarschijnlijk een onofficiële release op bijvoorbeeld Wax Time of Poll Winners. Zij betalen geen geld voor de auteursrechten (in Europa vervallen die na 50 jaar) en maken geen gebruik van de originele tapes maar ‘branden’ een cd rip op vinyl. Vaak vullen zij een album aan met andere willekeurige nummers.

De track Exotica komt van een sessie van een maand eerder op het Roulette label.

Jazz Wax records bedoel je? Die is het idd

Dat is inderdaad zo’n label

Hm, klinkt verder op zich prima.

Het titelnummer is wel echt onwaarschijnlijk goed hé.

Tsja een klassieker van formaat dit natuurlijk. Jazz heeft bij mij echt wel een beetje moeten groeien. Met de paplepel ingegoten door mijn vader maar wel een heel beperkt repertoire. Van freejazz moest ik in het begin niet veel hebben. Soms had ik ook moeite met sommige instrumenten. De sopraan sax was er één van. Ik kan me er nu niets meer bij voorstellen. Wel weet ik dat Coltrane me wat betreft die rechte sax over de streep wist te trekken. Ondermeer met dit album. Niet veel later deed hij hetzelfde met freejazz. Wat dat betreft blijft hij voor mij de belangrijkste persoon in mijn eigen muzikale ontwikkeling.

Het was hier nog 1960 en het jaar 1961 naderde. Coltrane stond op het punt de overstap naar Impulse! te maken, het label waar hij misschien wel zijn meest toonaangevende werk op uitbracht. Maar de platen voor Atlantic waren ook stuk voor stuk pareltjes en hij wist binnen 2 jaar meerdere klassiekers uit te brengen. Daarnaast blijft het allemaal een mooie weergave van de gigantische artistieke ontwikkeling die hijzelf en zijn band zouden doormaken. Het titelnummer is natuurlijk wereldberoemd geworden, zelfs opgenomen in de hitlijsten van die tijd. Het is zo ongelofelijk knap wat Trane weet te maken van het ietwat truttige liedje uit de musical (vergeef me mijn harde woorden maar ik heb een waar trauma van die musical opgelopen). Coltrane speelt hier al een beetje met zijn 'sheets of sound' en met dissonantie. Maar het is juist zijn enorme gevoel voor harmonie die het meest in het oor springt. Datzelfde geldt voor de virtuoze Tyner, hier nog piepjong maar hij klinkt als een pianist met een bak aan ervaring. Direct herkenbaar in zijn eigen frivole speelstijl. Perfecte match met Trane. Jones' rol zou hierna nog groeien.

Het is jammer dat de nadruk altijd zo op het titelnummer ligt. Het is het meest iconische nummer en misschien wel het beste maar de rest van de plaat is ook heel interessant. De versie van 'Everytime We Say Goodbye' is misschien wat zouteloos. Toch krijgen de twee andere jazz standards een hele bijzondere behandeling. Net als op 'Coltrane's Sound' hoor je in de verte al de klanken van het klassieke kwartet. Uiteraard meest de ontwikkeling zich nog doorzetten. Toch was er in 1960 geen enkele band en/of saxofonist die in deze stijl speelde. Vernieuwers waren er genoeg, maar Trane's hele stijl is uniek. Dat is het hier al in 1960.

Erg goede plaat dus maar geen favoriet van mij. Zelfs niet uit de Atlantic periode. Maar bij Coltrane heb ik alleen de kwalificaties. Goed, zeer goed en briljant. Deze is gewoon goed. En één van de mijpaaltjes in zijn oeuvre.

De eerste plaat van Coltrane met een soprano-saxofoon, het instrument dat iedereen wel kent van Englishman in New York (om maar even een hit te noemen).

Hier spelen Coltrane en co. (Tyner, Davis, Jones) vier standards, en normailter zou ik daarvan wegschrikken. Vier standards, dat is wel erg be-bop. Maar op deze plaat zijn de nummers zo fraai gespeeld en de solo's van Coltrane en Tyner zijn zo mooi, dat je bijna vergeet dat het standards zijn.

Sterker nog, als ik Favorite Things hoor door een ander, denk ik altijd: 'da's een cover van Coltrane'. Een lekkere wals, en nu wil ik eigenlijk met de kerst wel The Sound of Music zien, omdat het gewoon ook een gave (ietwat zoete) film is.

De eerste jazzplaat die mijn huis binnenkwam - alweer een aantal jaar geleden bracht Sint Nicolaas hem voor me mee. Inmiddels al vele malen gedraaid en tsja... wat kan ik hier nou over zeggen, als idolaat met onvoldoende parate jazzkennis om er woorden aan te geven? Deze uitvoeringen van de behandelde nummers zijn voor mij dé versies geworden, de ultieme verklankingen van een viertal klassieke melodieën. Dit album heeft me als eerste toegang gegeven tot het parallelle universum van de jazz (waar mijn jazzhatende ouders me altijd ver vandaan hadden gehouden), wat niet minder dan een paradigmaverschuiving heeft betekend in mijn muziekliefhebberschap. Ik dank meneer Coltrane dat hij me postuum de sleutel heeft toevertrouwd, en ik duim voor nog vele decennia van muzikale rijkdom en genot. Wat is het fijn om een luisteraar te zijn. Toet!

PS: en wat is het een verlies dat Soledad hier niet meer actief is. Als passieve meelezer heb ik me vanaf mijn eerste schreden op dit onverharde pad laten leiden door zijn enthousiasme, expertise en uitmuntende schrijverschap. Ook hij wordt gemist!