Grateful Dead - Dick's Picks - Volume Ten (1998)

Het zal jullie inmiddels niet ontgaan zijn, maar ik ben me door mijn Grateful Dead collectie aan het heenwerken. Nu heb ik helaas niet alle exemplaren (al biedt Spotify uitkomst) dus na deel 1 en 5 is nu deel 10 aan de beurt en dat is een hele verademing.

Uit mijn zeer positieve review van deeltje 3, die evenals dit deel een concert uit 1977 bevat moet inmiddels ook duidelijk zijn dat 1977 een van mijn favoriete Dead-jaren is. Naast Dick's Picks heb ik ook onder andere de Barton Hall bootleg van 8 mei, die misschien wel de beste tweede set ooit heeft. Dat zijn dus mijn maatstaven.

Dus toen de eerste klanken van Jack Straw klonken en ik de zang van Donna-Jean hoorde was de ietwat zure nasmaak van deel 1 en 5 meteen weg, want daar ontbrak ze. Dit is hun fusion periode, zoals Stijn dat zo mooi omschrijft en dat is goed te horen, want vanaf de eerste noot swingt het de pan uit. Of het nu country klassiekers zijn als Mama Tried, Rockers als Johnny B. Goode of eigen werk overal zit een lekker funky randje aan.

1977 stond in het teken van het nieuwe album, Terrapin Station en het vorige Blues for Allah en konden we doorgaans rekenen op spetterende uitvoeringen van Help on the Way/Slipknot!, Franklin's Tower en Dancing in the Streets. Ironisch genoeg ontbreken juist die songs hier. IS dat erg? Nee, helemaal niet! Elke keer hetzelfde concert wordt ook maar saai en als ik daar toch behoefte aan heb, gaat gewoon Vol. 3 in de speler. Terrapin Station en Estimated Prophet krijgen we wel te horen, maar vooral de eerste is wat futloos.

Volume 10 heeft genoeg anders te bieden, de eerste keer China cat Sunflower/I Know You Rider, die met gejuich worden ontvangen, en de jam waarin deze is opgenomen, met onder andere Playing in the Band, China Doll, die me normaal gesproken helemaal niet kan bekoren en Not Fade Away is een van de beste uit hun carriere. Niet voor niks stond deze show lang bekend als '29/12', naar de datum van het concert en ieder Deadhead wist dat je deze show bedoelde.

De rest van de setlist is mooi verdeeld tussen oud en nieuw, met klassiekers als Looks Like Rain, Loser, Mama Tried en Bertha en eigenlijk zit er gewoon geen zwakke song bij. Grateful Dead blijft van begin tot einde boeien, en ook al zit er niet echt een uitschieter bij, het niveau blijft zeer constant tot de laatste noten van Sugar Magnolia. Het ontbreekt alleen af en toe een beetje aan power.