Grateful Dead - Dick's Picks - Volume Three (1995)

Zoals al eerder gezegd bij Blues for Allah, is de live combo Help on the Way > Slipknot > Franklin's Tower om de vingers bij af te likken.

CD 1 begint al meteen meesterlijk met The Music Never Stopped (Funiculi Funicula werd gespeeld als er problemen met de apparatuur was) en stoom meteen door in een 15 minuten durende versie van Sugaree, en klassieker van Garcia. Dancin' in the streets wordt aardig opgerekt ten opzichte van de album versie met een interessante jam.

Jammer is dat niet alle nummers van dit concert op de 2 CD's staan; El Paso en Brown Eyed Women ontbreken bijvoorbeeld en dat is wel een beetje een gemis, maar uitstekende versies van Eyes of the World en een ingekorte Terrapin Station maken dat weer goed. Het album sluit ten slotte af met een weergaloze uitvoering van Morning Dew (ook al kan die net niet tippen aan de uitvoering van 8 mei).

1977 is niet mijn favoriete livejaar van de Dead, maar dit is wel een fantastische show. Werkelijk alles wat Garcia en de band aanraken verandert in goud. Het lukt ze gewoon niet om een verkeerde noot te raken. Elke noot die ze jammen is meer dan raak.

Het is bijna een beetje jammer dat ze net bij dit songmateriaal zo sterk staan te spelen, want hoewel het meer dan de moeite waard is kan het toch niet tippen aan veel materiaal dat zij in bijv. 1969, 1970 en 1972 speelden.

Leuk dat 'Sugaree' van stal wordt gehaald. Eén van mijn favoriete Garcia nummers, en inderdaad ook 'Dancin' in the Streets' en 'Help on the Way t/m 'Franklin's Tower' zijn geweldig.

1977 is een gezegend jaar voor Deadheads. Er is altijd veel discussie over wat nu juist de beste periode van de band is (door de personeelswissels kun je hun carrière effectief in specifieke blokken onderverdelen en elke blok heeft zijn eigen hoogte- en dieptepunten), maar over het jaar 1977 lijken veel mensen het eens te zijn. In eerste instantie door de show in Cornell (die ironisch genoeg bij mij niet zo hoog in de toplijst staat), maar er is inderdaad erg veel interessant materiaal uit die periode. Dat dacht Dick Latvala, de toenmalige archivist van de band, in 1995 ook en hij besloot om het concert uit te brengen als Dick’s Picks Volume Three.

Het vervelende is echter (en dat is iets wat wel vaker opgaat voor de Dick’s Picks) dat het geen volledig concert is. Je mist een handvol nummers en dat is toch eeuwig zonde voor een show als deze waar bijna elke song heerlijk binnenkomt. Gelukkig bestaat er nog altijd zoiets als Archive waar je de overige songs kunt binnenhalen en zelf een volledige show kunt maken. Zoals gezegd: wat voor een show ook! De eerste set is pure degelijkheid (en het is hier dat de meeste nummers ontbreken) met onder andere een heerlijk jammende versie van Sugaree en openen met The Music Never Stopped is ook altijd een goed voorteken. Friend of the Devil wordt weer in een traag jasje gestoken, maar klinkt gewoon erg tof en het duo Lazy Lightning & Supplication is de band op zijn best. De eerste set wordt afgesloten met Dancing in the Streets en ik weet niet wat het met het nummer is, maar ik begin het minder en minder te waarderen. Die drumrolls aan het begin zijn wel nog erg fijn en funky, maar het kabbelt me allemaal net iets teveel door. Het is echter maar een kleine smet op een voor de rest uitstekend geheel en dan moet die tweede set nog komen!

Het trio Help on the Way > Slipknot! > Franklin's Tower is gewoon facemelting goed en loopt zo perfect naadloos in elkaar over dat je je amper kunt voorstellen dat het eigenlijk drie aparte nummers zijn. Dat zijn sowieso al drie van mijn favoriete nummers van mijn favoriete album van de groep, maar de volgende drie zijn ook weer drie persoonlijke favorietjes: Samson and Delilah, Brown Eyed Women & Good Lovin'. Qua Good Lovin’ zou ik enkel de versie van 8 juli 1978 voorlaten, dus dat zegt al veel over de kwaliteit die hier wordt neergezet. Je krijgt dan ook één van de weinige versies van Sunrise (ze speelden het nummer gespreid tussen 1977 en 1978 maar zo’n 30 keer) van Sunrise (als liefhebber van Donna Godchaux vind ik het altijd erg fijn als ze haar eigen time to shine krijgt in een concert) en dan heb ik het nog niet gehad over die enorm doorleefde versie van Morning Dew, die geweldige (maar ingekorte) versie van Terrapin Station en natuurlijk ook Wharf Rat. Ik ben niet zo vaak jaloers op mensen die een concert hebben kunnen bijwonen, maar hier had ik wel erg graag willen bij zijn. De band is perfect op elkaar ingespeeld, geen noot is teveel en het is onvoorstelbaar hoe vlot dit allemaal in elkaar overloopt. Die tweede set is bijna één lange jam zonder enige hapering of onderbreking.

Onvoorstelbaar, ik heb er eigenlijk geen andere woorden voor. Met de beste wil ter wereld kan ik nog altijd niet vatten dat Latvala (en de rest) het een goed idee vond om een aantal nummers hier weg te laten. Ik hoop dat de tapers weten wat voor helden ze indertijd waren, zou enorm jammer zijn geweest moest dit concert in zijn volledigheid nooit boven zijn komen drijven.