Cocteau Twins - Garlands (1982)

Inderdaad

Nog even over de geweldige baslijnen van Heggie. Las net een stuk over een film/documentaire die de broer van Guthrie en oud manager van Lowlife, maakt samen met een Nederlander, David Bruggink, over Lowlife. Nadat Heggie in april 1983 uit Cocteau Twins stapte, werd hij door Brendan Perry benaderd om vaste bassist van Dead Can Dance te worden. Ik wilde deze jullie niet onthouden....
Heggie weigerde trouwens, hij wilde terug naar Schotland en de rest is geschiedenis.

Waarvoor dank.

Maar vaste bassist van Dead Can Dance?
Hoe lang zou dat sprookje geduurd hebben?

Ik schat in, één album en een EP.

Een mistig en bezwerend album. Erg mooi! Met name door de indringende stem van Fraser! Dit album had ik veel eerder moeten beluisteren. Ook het dreigende mysterieuze basspel valt op.

Ik moet eerlijk zijn, dit album heb ik minstens 1 * te hoog gewaardeerd. Maar hierbij speelt de destijds gevoelde overrompeling bij de eerste beluistering een grote rol. “Wat een geluid”, mompelde ik in oktober 1982 toen ik dit voor het eerst hoorde bij LP Hemmes in Groningen. Ben toen ook gelijk naar hun concert in januari 1983 gegaan (het bekende Vinyl-feestje in De Meervaart in Amsterdam) en was voor mijn leven verkocht. Sentiment speelt bij het stemmen dus een grote rol.

Ik voelde een gelijkaardige overrompeling.

Maar het was toen al 1985 en ik had nog maar pas Treasure gekocht en Head over Heels beluisterd bij een vriend toen ik deze vinyl schijf mee had uit de mediatheek. In vergelijking met de twee vernoemde albums vond ik sommige songs op het debuut minder goed uitgewerkt. Maar dat een band je met een (in deze volgorde) derde album nog zo weet te overrompelen, is naar mijn luiserervaring best zeldzaam.

“Head over Heels” was mijn kennismaking met Cocteau Twins. De eerste keren dat ik die luisterde kon ik er nog niet veel mee. Te veel dream pop georiënteerd. Ik begreep dat “Garlands” het debuut nog iets meer gothic rock bevatte. Vandaar dat ik bij dit album terecht kwam. In tegenstelling tot het tweede album van CT sloeg deze in als een bom. Prachtige zanglijnen, uitmuntend gitaarspel, stuwende basspartijen. Ik werd helemaal gegrepen. Dit is een mysterieus, donker en melancholisch somber album geworden.
Na het doorleven van dit album begreep ik “Head over Heels” ook beter. Het kan nuttig zijn om kennis te hebben van de muzikale tocht die een band heeft doorlopen. Het plaatst in perspectief. Uiteindelijk is “Garlands” nog boven The Cure’s “Pornography” mijn favoriete plaat van 1982. Vooral de opener “Blood Bitch” en “Shallow Then Halo” zijn mijn favorieten op dit album.

Ik ben benieuwd of je zoektocht ook verder ging?
Wat vond je van de latere albums? Opnieuw te droompopperig of kan je er wat mee?

Treasure (1984) is mijn favoriet omdat de gothic schaduw een akoestisch tegenlicht krijgt.
En vooral omdat Liz Fraser haar vocalen daar laat buitelen van hoog naar laag en omgekeerd.

Van de twee direct opvolgende albums is Victorialand favoriet. Vanwege de relaxte en ambient achtige sfeer. Treasure ken ik een stuk minder goed. Qua sfeer wellicht minder op zichzelf?, waardoor ik een neiging heb om voor een van de omringende albums te kiezen. Jouw beschrijving maakt natuurlijk wel weer nieuwsgierig. Het is al even geleden.

Het paar jaar later uitgebrachte album "Heaven or Las Vegas" , is hier nog geen favoriet. Al heb ik sterk de indruk dat het een kwestie van tijd is. Als een band zoveel muziek gemaakt heeft kan het soms niet allemaal beklijven. CT is een band waarnaar ik vaak in fases luister. En buiten een fase om, veel minder 'aanraak'. Dan is er nog het avant-garde project "The Moon and the Melodies", dat kan ik zeker goed smaken! Mooie band hoor

Albums waarin dream pop is verwerkt met zoals bij CT ethereal wave of post-punk doen het goed, maar ook in combinatie met shoegaze , zoals slowdive en ride zijn favorieten. Enkel op zichzelf staande dream pop , doet het bij mij lastiger. Dat is soms gewoon niet spannend genoeg.

Ik vind de meeste CT wel behoorlijk op zichzelf. De laatste drie het minst.
Als dat een criterium is, dan zou ik je zeker Blue Bell Knoll (1988) durven aanraden.

Schitterende plaat die je nuchter, stoned en zelfs dronken kunt opzetten.
Zodanig grijs gedraaid dat ik 'm zelfs een keer heb moeten vervangen.

De laatste dagen meerdere malen beluisterd. Typisch aanvang jaren tachtig. Mooie sfeer wordt er gecreëerd op de meeste nummers. Toch vind ik andere tijdgenoten beter, en die beluister ik nog steeds minstens een keer per jaar. Desalniettemin een album dat een ruime voldoende verdient.

Het is een wat atypisch Cocteau Twins album, met een nog wat ruwer, minder gepolijste geluid wat nog meer afstamt van hun post-punk oorsprong. Maar ook hier vind je de elementen die Cocteau Twins later groot gemaakt hebben, zoals de heerlijke dromerige en etherische stem van Elizabeth Fraser. Het geluid van dit album is ook absoluut machtig. Zeker een aanrader voor liefhebbers van The Cure bijvoorbeeld. Later zou hun discografie meer naar dream pop evolueren, en die evolutie ligt me trouwens gelukkig ook. Daarmee zijn de Cocteau Twins aan het uitgroeien tot één van mijn favoriete groepen. Het is een beetje jammer dat ik deze tijd niet actief heb meegemaakt, maar elke tijd zal wel zijn charmes kennen. En bij de jaren '80 horen Cocteau Twins en The Cure daar dus al zeker bij. Wat me ook opvalt bij dit album is de algemene kwaliteit van elk nummer. Elk nummer is echt heerlijk om naar te luisteren.

Nog niet de sprookjesachtige sound van hun latere albums en ook zangeres Liz Frazer klinkt hier nog wat meer 'down to earth' dan het daaropvolgende wonderbaarlijke en serene stemgeluid.
Indruk maakt het wat duistere debuut van de Schotse Cocteau twins echter wel.
Het geluid,en dan met name de drumcomputer en de baspartijen doen erg gothic aan.Hoor bijvoorbeeld Red lorry yellow en de Sisters of mercy in hun beginperiode hierin terug.Maar door de breed uitwaaierende gitaarpartijen van Robin Guthrie en de unieke zang van Liz Frazer brengen de Cocteau twins een vrij originele variant hierop.Iets wat ze overigens maar één album zouden volhouden want met ingang van Head over heels en de tussenliggende EP's stapten ze over op hun later zo kenmerkende sound.
Toch is Garlands erg sterk.....donker,claustrofobisch,bezwerend en af en toe een lichtstraaltje door de zang.
Met name Wax and wane,Hollow men,Blood bitch en het al wat naar later werk refererende Blind Dumb Deaf zijn erg goed.Zonder overigens de overige nummers maar een moment te kort te willen doen,want het is mede de eenheid in de songs wat Garlands zo bijzonder maakt.

Ook GrafGantz tipte mij iets in het verlengde van mijn muzieksmaak en speelde dus enigszins op safe (zodat ik waarschijnlijk bij zijn mainstreamklupje kan aansluiten). Helemaal niet erg, plus het feit dat deze kruising tussen The Cure en Joy Division met een enge chick als zangeres erg interessant leek.

Wat het ook zeker is. Ook hier komt het woord verslavend weer bovendrijven, een ijzingwekkend sfeertje wordt gecreëerd en de kille doch catchy instrumentatie stuwt dit lekker door. Bij de eerste keer verloor ik mezelf nog een beetje in de dromerige sound, daarna verloor ik me er vol-le-dig in. Toch ontbreekt het aan echte toppers op de plaat, waardoor meer de kracht van het geheel aandraagt bij de hoge score.

Dit album slaagt er dankzij de prominente baslijn en etherische stem van Elizabeth Fraser een ongekend duistere sfeer te scheppen.

Akkoord, maar de overstuurde echoënde gitaarlijnen van Guthrie zijn de kers op de taart.

Net 'Treasure' opgehad en nu mijn oude lp Garlands op de draaitafel. Bijna 40 jaar geleden aangeschaft voor 19.90 guldentjes , hier en daar een krasje, maar dat hoort er bij. Het verschil tussen Treasure en deze eersteling van Cocteau Twins is aanzienlijk. Treasure is melodischer, bijna feeëriek, Garlands is duister, koud, afstandelijk, maar bijzonder mooi. Waan je je bij Treasure in een warm bad, bij Garlands meer een koude douche. Maar dat doet niet af en de schoonheid van deze plaat. Een toch zeer krachtig debuut. De stem van Elizabeth Frazer lijkt bijna nog zenuwachtig, wat gehaast en aan het einde van bepaalde zinnen en woorden de trilling, waar lang niet iedereen in de jaren 80 tegen kon. Maar het past geheel bij de onheilspellende begeleiding, drumcomputer, stuwende bas en de gitaar die een een zeer geheimzinnig landschap voorzet. Voor mij was Treasure altijd het beste album, maar nu ik Garlands weer beluister twijfel ik toch sterk. Na al die jaren staat het album nog als een huis, heeft niets verloren aan zeggingskracht en is een samenvatting voor de begin jaren 80, "geen hoop, geen toekomst, geen idealen, kilte". Daar geven ze een stem aan. Maar ondanks dit word ik niet depressief van deze muziek, meer herkenning. Zeker nu weer tijdens de lockdown, ook geen vrolijke tijd, is deze muziek zelf wat troostend, hoe vreemd het ook klinkt.

Je verwoordt heel goed waarom ik dit voorlopig de beste Cocteau Twins vind, Teacher Die onzekerheid in Fraser haar stem in combinatie met de ijskoude en doordringende muziek. Kippenvel!

1982, Koude Oorlog, economische crisis en de mooiste new wave: The Cure's Pornography, Simple Mind's New Gold Dream en Cocteau Twins' Garlands.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Cocteau Twins - Garlands (1982) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Cocteau Twins - Garlands (1982)
Bij Cocteau Twins denk je aan zweverige klanken, maar de Schotse band klonk op haar debuutalbum nog ruw en direct, wat een album opleverde dat van mij inmiddels best een klassieker mag worden genoemd

Garlands kwam in 1982 aan als de spreekwoordelijke mokerslag. Diepe bassen, monotone ritmes, breed uitwaaiend gitaarwerk en bijzondere vocalen. Net zo donker als de muziek van The Cure of Joy Division, maar door de zang van Elizabeth Fraser toch net wat minder deprimerend. Garlands hoort voor mij bij de soundtrack van 1982 en veertig jaar later is het album me nog net zo dierbaar als op de dag van de release. Cocteau Twins zou later kiezen voor een stemmiger en zweveriger geluid. Ook prachtig, maar met name de wat ruwere klanken van Garlands zijn bij mij nog altijd goed voor kippenvel. AllMusic.com geeft het album een onvoldoende, ik neig persoonlijk eerder naar de perfecte tien.


De Britse band Cocteau Twins bracht tussen 1982 en 1996 acht albums uit. Het zijn albums die tot de dag van vandaag opduiken als inspiratiebron, vooral op albums die zijn uitgebracht op het fameuze 4AD label, waarop ook de meeste albums van Cocteau Twins zijn verschenen. Bij Cocteau Twins wordt meestal vooral gedacht aan het atmosferische of zelfs zweverige werk van de band uit Schotland, maar de albums van Cocteau Twins waren lang niet altijd atmosferische en zweverig.

De Amerikaanse website AllMusic.com biedt niet alleen een schat aan informatie, maar slaagt er wat mij betreft ook meestal in om het oeuvre van een band goed te duiden. Bij Cocteau Twins slaat de website de plank wat mij betreft echter volledig mis, door het debuutalbum van de band een dikke onvoldoende te geven. Ik vind Garlands uit 1982 zelf een uitstekend album en bovendien het beste Cocteau Twins album.

Het is een album waarop de contouren van het uiteindelijke geluid van de band opduiken, maar Garlands is ook een lekker ruw album vol invloeden uit de postpunk. Dat hoor je direct in Blood Bitch, waarmee het album opent. Diepe bassen, een redelijk monotoon ritme en breed uitwaaiende gitaarlijnen bepalen het geluid van Cocteau Twins. Het is een geluid dat fraai wordt gecombineerd met de wat onderkoelde maar nog niet heel zweverige vocalen van Elizabeth Fraser.

Cocteau Twins ontleende haar naam aan een song van de Schotse band Simple Minds en werd in 1979 geformeerd. Op Garlands zijn de vroege albums van Simple Minds zeker een inspiratiebron, maar het zijn vooral The Cure en Joy Division die hun sporen hebben nagelaten op Garlands. Cocteau Twins was ten tijde van Garlands een trio, wat zorgt voor een redelijk eenvoudig geluid.

Bassist Will Heggie speelt de diepe basloopjes die zo karakteristiek zijn voor de postpunk, waarna Robin Guthrie de ruimte vult met zijn gitaarwerk. Wat elektronisch en eenvoudig aandoend drumwerk completeert het geluid van Cocteau Twins op haar debuutalbum, waarna Elizabeth Fraser de overgebleven ruimte mag vullen met haar stem, die hier en daar vooral geïnspireerd lijkt door de zang van Siouxsie Sioux, maar zich ook langzaam maar zeker beweegt richting de zag die zo karakteristiek zou zijn voor Cocteau Twins.

Ik kan me op zich wel voorstellen dat Garlands niet de meeste indruk maakt wanneer je het album voor het eerst beluistert als onderdeel van het complete oeuvre van de band, maar in 1982 vond ik het een sensationeel goed album. Garlands heeft alles dat de postpunk van de late jaren 70 en vroege jaren 80 zo interessant maakte, maar de zang van Elizabeth Fraser zorgde ervoor dat het album anders klonk dan de albums van alle postpunk bands met een zanger.

Ik heb Garlands in 1982 en in de jaren die volgden compleet grijs gedraaid en hoewel ik absoluut een zwak heb voor de Cocteau Twins albums die zouden volgen, vind ik Garlands er nog steeds uitspringen. Het album klinkt door de wat monotone ritmes en de weinig variërende basloopjes nogal eenvormig, maar dat zorgt wat mij betreft juist voor de oneindige bezwering van het album.

Die basloopjes zijn verder prachtig en ook het gitaarwerk mag er wat mij betreft zijn, net als de zang van Elizabeth Fraser. Het was een tijdje geleden dat ik voor het laatst naar Garlands had geluisterd, maar de liefde van weleer laaide direct weer op voor deze klassieker in het genre. Erwin Zijleman

Vandaag precies 40 jaar geleden uitgebracht. Album staat nog steeds als een huis

Kijk, dat is nog eens een interessante quote, Erwin. Nooit geweten dat Simple Minds (behalve de naamstelling nav één van hun eerste songs) een inspiratiebron waren voor CT. Ik hoor het ook niet eerlijk gezegd.
Cocteau Twins zijn altijd een trio geweest, (behalve tussen april 83 en maart 84), dus dat verklaart niet het eenvoudige (ik zou zeggen, eendimensionale) geluid. Sterker nog, Head over Heels, blinkt juist uit in diversiteit en dat als duo.

Victorialand was ook een duoplaat. Simon Raymonde had het druk als curator van het tweede This Mortal Coil album.

Klopt, die vergat ik nog, ook een subliem duoalbum.

prachtige elpee, uitgebracht op het onvolprezen 4ad-label.

Is dat een tekstje dat je met ChatGPT gegenereerd hebt?

Dit album was in 1982 mijn eerste kennismaking met de Cocteau Twins. De hoes viel op en na het beluisteren was ik meteen verkocht. Er was niets wat zo klonk, wel andere bands die erbij in de buurt kwamen, maar niets klonk zoals de Cocteau Twins. Het bijzondere baswerk van Will Heggie wat lekker door blijft lopen en ook de prima (en mooie) manier waarop er gebruik wordt gemaakt van de drumcomputer. Mede door het laatste komt de rest goed naar voren en vallen ook het fraaie gitaarwerk op en natuurlijk de stem van Liz Fraser die hier nog wat onderkoelt klinkt. Prima, want dit album klinkt ook nu, net als toen, nog steeds heerlijk desolaat.

Dit is toch wel mijn favoriete Cocteau Twins album en ik zie nu ook weer dat er op de originele CD meer nummers staan dan op de latere remaster, raar maar waar, want meestal is het andersom. De volle mep voor deze nog steeds fantastische eighties klassieker die nu weer even lekker door de kamer schalt. Lichten uit, stereo lekker luid en laat het weekend maar komen...