Between the Buried and Me - The Great Misdirect (2009)

Je bevindt je op gevaarlijk ijs door hardcore-vocalen ' metal' te noemen

Aan dat verschil heb ik me zelf toch ook al enkele malen verkeken (zoals bij dez groep. Misschien van het genre punk/metal maken?

Weer een goed album van BTBAM.

Instrumentaal vind ik deze plaat echt goed maar de zang (vooral de grunts) weet me minder te boeien dan de zang van Colors.

Maar ik ga deze plaat nog een paar keer goed luisteren, misschien dat ik dan de vocals beter ga vinden. Het duurde ook een tijdje voordat ik Colors goed vond.

-4-

Groeit langzaam maar gestaag. Misschien geef ik ooit nog eens een 4*

En nu 3*. Over devaluatie gesproken .

Deze plaat heb ik na het fenomenale Colors gelijk gekocht op de releasedatum en vergeleken met Colors en The Parallax draai ik hem vrij weinig. Het is allesbehalve een slechte plaat, maar hij raakt een beetje ondergesneeuwd in de discografie van de band. Je hoort dat de bandleden vergeleken met Colors de progfactor en het eclectische gehalte nog wat hoger wilde gooien en daar vliegen ze af en toe uit de bocht op The Great Misdirect, vooral op Swim to the Moon liggen de stijlwisselingen bij vlagen net iets te ver uit elkaar. De andere 10-minuten tracks zijn wel fantastisch en met Mirrors en Desert of Song verrast de band. Vier sterren.

Ik kan pas iets met deze band vanaf het vorige album, Colors, waar wat mij betreft pas de juiste mix werd gevonden van death metal, progressieve metal, avontuur en melodie. Daarvoor was het mij iets te abstract en rommelig. Dit album gaat nog wat meer richting progressieve metal, met overwegend positief resultaat. Zo imposant als op Colors wordt het nergens, maar de lange songs steken wederom knap in elkaar en zijn heerlijk meeslepend. Beste song is wat mij betreft het afsluitende Swim To The Moon, dat bijna 18 minuten klokt.