Joni Mitchell - Night Ride Home (1991)

Prachtige plaat. Misschien wel de beste van Joni Mitchell. Hoewel ik ze niet allemaal heb geluisterd. Dit is hét Joni Mitchell geluid. '' Passion Play ( When All The Slaves Are Free)'' en '' Two Grey Rooms'' zijn denk ik de mooiste nummers. Zeker een aanrader voor een liefhebber van deze artieste met haar unieke sound.

Inderdaad een magisch album. Onder andere "Passion Play" en "The Windfall" zijn hoogtepunten. Het absolute moment van de plaat is voor mij echter "Come in from the Cold". Dit is wat mij betreft het beste Joni Mitchell-nummer aller tijden.

Het enige nummer van "Night Ride Home" waar ik wat moeite mee heb is "Ray's Dad's Cadillac".

Inderdaad een magisch album. Onder andere "Passion Play" en "The Windfall" zijn hoogtepunten. Het absolute moment van de plaat is voor mij echter "Come in from the Cold". Dit is wat mij betreft het beste Joni Mitchell-nummer aller tijden.

Het enige nummer van "Night Ride Home" waar ik wat moeite mee heb is "Ray's Dad's Cadillac".

Ik kan en wil de twee vorige Users enkel geheel en al bijtreden, wàt een schoonheid... Come in From The Cold... Passion Play, meesterlijk!

Come In From the Cold is een van mijn favoriete songs van Joni, het lijkt wel een opsomming van gedachten en situates waar ze al die jaren al over zong, en nu wat melancholisch op terug kijkt. Het titelnummer heeft ook een intiem sfeertje, weg van alle drukte en erop uit met je lief.

Destijds toen ik deze cd kocht, was ik een boek van Stephen King aan het lezen; It. Hierbij dit schijfje vaak gedraaid. Twee uitersten, maar qua sfeer sloot het goed aan. It, heeft een aparte setting die m.i goed aansloot bij de prachtige sfeer van dit album. Dit album is mijn favoriete van Joni, zover ik ze dan ken. Hoewel Heijra zeer dicht daarbij in de buurt komt, door het prachtige baswerk van Jaco Pastorius. (Helaas vroeg te komen overlijden)

Night ride home/The Windfall/Come in from the cold zijn prachtige muzikale schilderijtjes. Ik vind het eeuwig zonde dat deze vrouwelijke dinosaurus geen albums meer maakt, vanuit de onvrede over de muziekindustrie. Maar goed, deze komt nog regelmatig in de speler terecht en dan ga ik er weer eens goed voor zitten en laat me meevoeren; Zoals Bob Ross zegt, here we put a tree, a little happy tree.

Een soort comeback voor Joni, en zoals de titel al aangeeft is het een prachtige plaat voor een autorit in de nacht, maar "Night Ride Home" heeft ook enkele mindere nummers. Zoals 'Ray's Dad's Cadillac' en 'The Only Joy In Town'.

In ieder geval vele malen beter dan "Chalk Mark In A Rainstorm", alleen al omdat dit album 'Come In From The Cold', 'Night Ride Home' en 'Two Grey Rooms' te bieden heeft.

Een album dat me erg ligt. Geen overproductie zoals bij Chalk Mark in a Rain Storm of Dog Eat Dog, maar een terugkeer naar een eenvoudiger aanpak van Joni's liedjes.
Hier staan vele beklijvende nummers op, zoals de titelsong, Passion Play, Slouching Towards bethlehem en Come In From The Cold.
Afsluiter Two Grey Rooms vind ik ook biezonder mooi, een mooi ingetogen nummer, en zo komt Joni het beste tot haar recht, toch?
Mooie plaat, zeker weten.

Hoogtepunt uit het oeuvre van Joni Mitchell. Ik ben de tel al kwijt hoe vaak dit album me gezelschap heeft gehouden tijdens nachtelijke ritten op weg naar huis.

Het sterke aan Mitchell is dat ze m.i meerdere hoogtepunten heeft in haar oeuvre....deze mag daar zeker bij hoor. Maar een Heijra/Hissing of Summer Lawns om er maar een paar te noemen, gooien ook hoge ogen. Deze Night Ride Home vind ik wel een van de sfeervolste en heeft menig Stephen King boek van diezelfde sfeer voorzien destijds. (It/Firestarter)

Dit album wordt volgens mij nooit genoemd als een van de beste Joni Mitchell-albums, maar dat is het wel degelijk, vind ik. Ik ben dan ook blij met de bijval die het album hier krijgt.

De plaat valt qua verschijningsdatum ver buiten de periode van haar artistieke en commerciële hoogtepunten, die vooral in de jaren zeventig liggen. Daarom is dit album door velen waarschijnlijk over het hoofd gezien.
Ik heb het een paar jaar geleden voor vijf euro ergens meegepikt, maar het is een uiterst aangenaam luisteralbum. Ze keert hier inderdaad, na haar relatief teleurstellende en overgeproduceerde albums uit de jaren tachtig terug naar een wat natuurlijker geluid, dat haar beter ligt.

Overigens klínkt deze CD ook fantastisch, puur qua geluidsweergave. Echt een album om de kwaliteit van je stereoset te onderstrepen. Mooi open geproduceerd, en elk instrument op de juiste plaats.

Maar het gaat natuurlijk om de artistieke waarde. Night ride home bevat een aantal pareltjes die tot het beste horen dat ze ooit geschreven heeft: het titelnummer, Passion play, Come in from the cold en Nothing can be done. Sommige andere nummers blijven minder goed hangen, maar zijn dan bij langduriger beluistering vaak weer groeibriljantjes. Enige minpuntje is dat in sommige nummers het refrein wat te lang doorzeurt.

Een parel, deze plaat. Geheel andere stijl dan de voorgangers uit de jaren tachtig. Deze is meer puur en minder "electronisch".
Al blijf ik, ondanks vele andere meningen hier, een zwak houden voor Chalk Mark in a Rain Storm.
Wellicht is dit een wat onderschat album. Het verveelt geen moment en ik vind het zeer sfeervol.
Joni is vandaag jarig, 67 jaar alweer.......

Mooie nummers van een mooie zangeres. Muzikale schilderijtjes waar je je maar over blijft verwonderen.
De sfeer van dit album is rustig en vrij sereen. Niet echt in de stijl van haar eerste folk albums en ook de jazz invloed is hier een heel stuk minder.
Hier en daar nog een jaren '80 echo in de instrumentatie (Nothing Can Be Done), maar niet storend genoeg om die nummers weg te strepen. Integendeel. Ook dat zijn uitstekende nummers.

Deze kant van Joni bevalt mij meer dan het jaren 70 werk. Erg mooie nummers met prachtige melodieën soms. En dus ook een fijner stemgeluid wat mij betreft.

Met name de eerste drie nummers gaan er hier erg fijn in. Luister nu weer eens Cherokee Louise, prachtig.

Onlangs ontdekte ik dat ik een aantal albums van Joni Mitchell niet erg nauwgezet had beluisterd, en zelfs waren er albums die ik nog nooit had gehoord. Dus besloot ik om ze alle eens aan bod te laten komen gedurende de komende maanden. Niet allemaal achter elkaar op een regenachtige dag natuurlijk. Voor het gemiddelde Joni Mitchell album moet je ruim de tijd nemen, zoals ook voor het onderhavige album dat ik nog niet kende, en dat me zeer bevallen is.
De begeleiding is niet zo synthetisch als op sommige voorgaande albums (bijvoorbeeld Dog Eat Dog), en bovendien hebben de musici om haar heen een dienende taak, wat de prachtige songs zeer ten goede komt. Bovendien zingt Joni hier zo mooi, zonder al te veel overdrijving, wat me op sommige platen soms een beetje afstoot. Samengevat: waarschijnlijk één van haar mooiste albums, dat een plaatsje heeft verworven op de plank in mijn cd-kast waar de favoriete albums voor het grijpen zijn.

Samen met Turbulent Indigo, die ik qua sound erg bij dit album vind passen, is dit imo het mooiste wat Joni na de 70's heeft gemaakt. Sfeervolle platen met mooie variatie.

Een soort comeback voor Joni, in kritisch opzicht althans, want commercieel deed het niet veel. Haar stem is hier nog oké. Muzikaal is het ook weer meer Joni en ze flirt nog niet met het wat truttige schommelsymfonische dat later zou volgen. De productie is niet meer typisch jaren 80, maar heeft nog wel dat gladde, klinische geluid waardoor er veel warmte verloren gaat. Dat doet toch wel wat afbreuk aan een verder prima album.

Even dit album vandaag markeren ivm dit bericht.

Ik was dus de afgelopen tijd bezig om een nieuw album van Joni Mitchell uit te zoeken en heb er wat lichtjes beluisterd. Ik moet wel eerlijk zeggen dat de jaren 80 albums mij (nog) niet echt aanspreken. En dat begon al ergens met het live album Joni Mitchell - Shadows and Light (1980) - MusicMeter.nl. Iets met wel Hejira daar maar ook al wat gepingel en gejengel waar ik nog echt aan moet wennen.

Dus even de jaren 80 overslaan en naar 1991 met dit album. Misschien comprimeer ik die jaren 80 ooit tussen de 60/70 albums en die van na 1990.

Van dit album kende ik eigenlijk alleen Slouching Towards Bethlehem maar dan van Joni Mitchell - Travelogue (2002) - MusicMeter.nl. Je weet wel, die uitvoering met dat geweldige mannenkoor wat meezingt.

Ik moet bij dit album even wennen aan de tussenperiode van Mitchells stem tussen het hoge van de eerste albums tot de lage van de laatste albums. Ze lijkt hier soms wel een jongen wiens stem nog niet kan kiezen door ‘de baard in de keel’ krijgen. Joni’s stem weet echt nog niet welke kant ze op wil gaan. En dat maakt het soms schel. Maar de eerste luisterbeurten bevallen mij prima.

Tijd om dit album in te duiken !