Paul McCartney - Pipes of Peace (1983)

Toegegeven: dit album is ontzettend overgeproduceerd, en de synthesizers en drumcomputers komen je vroeg of laat de oren uit...
Maar compositorisch zitten de meeste nummers heel puik in elkaar. De typerende, vrolijke McCartneydeuntjes zijn niet van de lucht!
Als je door de jaren '80 sound heen kunt bijten is dit een prima plaat.

Waarom moet Jackson erbij zijn.

Toch wel een aardig nummer Say Say Say, de rest van dit album is mij niet bekend. Toch ook maar eens luisteren deze.

Heb je gehoord dat Jackson geen geld meer krijgt van de nummers van Paul Mccartney.

Ik vind dat Jackson zeker wat toevoegt. 'Say say say' is één van de betere nummers op dit album.

Heb Jackson sowieso altijd een goede artiest gevonden, met name in de 70's en 80's, maar dat mag je tegenwoordig niet meer hardop zeggen

wa all stand together vind ik toch een zeer vermakelijk nummertje

Michael Jackson zingt hier 2 duets met Paul, namelijk ook the man dat nummer is nog beter dan say say say. De rest ken ik nog niet.

Is ook niet zo vreemd. Jackson kaaptte de rechten van de Beatles-songs weg voor Paul's eigen ogen. Die voelde zich natuurlijk flink genaaid!

Over het album zelf: Vind hem flink vermakelijk, ontdanks de slechte kritieken. Het is geen meesterwerk, maar het luistert gewoon lekker weg.

Hoewel er op dit album enkele fraaie songs staan, vind ik dit een van Macca's minder platen. So Bad klinkt op Broadstreet veel beter, en nummers als Hey Hey en Tug of Peace voegen niets toe. Met een paar kleine wijzigingen had het een 4 sterrenplaat kunnen zijn. Pipes of Peace, Keep under Cover en The Sweetest Little Show/Average Person vind ik de hoogtepunten. Say Say Say is, zeker in de 12" versie een lekkere discostamper.

Is inderdaad stukken minder interessant dan voorganger TUGOF WAR (1982).

Beetje tegenvallende plaat; The Other Me kan me wèl bekoren, maar dit is een MC CARTNEY -- LIGHT PRODUCT !

Mijn waardering drukt zich uit met 3 sterren ***

Mensen , wat doe ik mijzelf toch aan om alle McCartney's van mijn commentaar te willen voorzien. Dit is wel zulke middle of the road muziek van hem en ik weet het ; dat kan ook mooi zijn. Maar hier kom ik niet meer mee uit mijn voeten. Er staan soms best aardige liedjes op , maar zo zijn er zovele......

lp gekocht vandaag maar wat is het jammer dat 'we all stand together' er niet op staat, dammit

Dan heb je zeker een oudere versie aangeschaft.
Ik vind het juist erg dat ie wél op mijn versie staat, maar dat, uiteraard, ter zijde...

EDIT: Oh, je zegt 'LP'...

De tegenvaller na het meesterwerk Tug of War. Waar die plaat barste van inspiratie muzikale genialiteit klinkt deze plaat teveel als een mat risicoloos vervolg van Tug of war. Daarnaast is McCartney bijna schaamteloos waar het gaat om zijn drang naar succes, vandaar zijn duetten met meneer Jackson (Say, Say, say , I am the man, the girl is mine). Keep undercover, The other me en trough our love zijn te pruimen maar meer dan dat niet!! Matig en gemakzuchtig plaatje, maar het is hem vergeven!!

Ik geef dit album een 3,0. Lijkt me een goed cijfer voor een middelmatig album. Staan enkele goede songs op, maar ook wat mindere nummers. Maar Sir Paul heeft dit jaren later goed gemaakt, dus we vergeven het hem

Ik snap eigenlijk niet waarom de meesten over het algemeen vrij negatief zijn over deze plaat. Er staat misschien weinig tot geen hoogstaand werk op maar ik vind dit wel een van Paul's meest sfeervolle platen. En Sweetest Little Show vind ik persoonlijk vooral geweldig!

Dit vind ook ik één van de mindere albums van Paul McCartney. Er staan weliswaar enkele mooie nummers op zoals "Keep Under Cover", "Sweetest Little Show" en misschien ook de hit met Michael Jackson "Say Say Say" maar de meeste andere nummers kunnen mijn aandacht niet trekken of slagen er niet in bij te blijven. Het album klinkt in zijn geheel wat kleurloos en te risicoloos en de gladde productie maakt het er niet beter op. Vergelijk dat maar met "Off the Ground" van 10 jaar later dat een stuk levendiger klinkt.

persoonlijk snap ik de kritieken op dit album niet. prima gemaakt,goed songmatriaal. oke het is ietwat overgeproduceert maar het kan best door de beugel

Dit album is iets minder dan Tug Of War, maar blijft in dezelfde muzikale stijl en bevat zeker genoeg prettige popnummers. Het titelnummer is uitstekend en Say Say Say is een terechte hit. Verder heb ik een zwak voor bonustrack We All Stand Together, dus ik geniet zeker van deze plaat.

Ik vind de inbreng van Michael Jackson op Say Say Say behoorlijk geniaal.
Vooral 12''-mix van dit nummer luister ik graag.

Het kan zijn dat ik in een vrij milde bui ben, maar na twee keer herdraaien (na vele jaren niet) laat ik de bijl die ik naast mij had staan om de plaat af te kraken toch maar ongemoeid.

Het is natuurlijk heel goed mogelijk dat je een cd koopt, de plaat je niet bevalt en dat het dan als een gevalletje "jammer maar helaas" in de kast verdwijnt.

Maar het schijfje kan ook gewoon aan je aandacht ontsnappen, bijvoorbeeld omdat er zoveel andere goede muziek wordt gemaakt (en gekocht) zodat een "nieuwe" McCartney wel eens snel ondergesneeuwd kan raken.

Ik geef toe, dat ik aan o.a. cd's van Marillion, The Cure en Mike Oldfield in 1983 een grotere prioriteit heb gegeven. Pipes of peace werd niet alleen te weinig afgespeeld, de muziek bleef daarom ook niet hangen.

Dat was bij voorganger Tug of war een jaar eerder nog wél gebeurd. Pipes of peace zal in eerste instantie misschien als "te poppy" zijn beoordeeld, te weinig rock.

Maar waar nu twee keer Michael Jackson opdraaft, had Stevie Wonder dat evenzovele malen gedaan op Tug of war. Dus wat is het verschil in opzet?

Bovendien, McCartney is een briljant songschrijver, dat verleer je niet in een jaar.

Misschien dat Paul McCartney voor veel liefhebbers niet had moeten beginnen met het bitterzoete Pipes of peace. Het heeft een mooi intro maar is in muzikaal opzicht volledig ontdaan van ook maar enige spanning of sensatie 3***

Say say say is natuurlijk de wereldberoemde hit, het duet met Michael Jackson, dat de kar inzake de verkopen van Pipes of peace flink heeft getrokken. Het is ook zeker geen slecht nummer 4****.

Het vervolg The Other me is dan erg vrijblijvend, een beetje eentonig, wordt halverwege wel iets beter maar blijft over de hele linie wat aan de softe kant 3,5***

Dat gaat dan gelijk een stuk beter met Keep under cover, het rockt aardig, Linda blijkt natuurlijk ook nog gewoon aanwezig met de overbebekende background vocalen/ harmonies 3,5***

Recent veel positieve reacties gelezen bij de Wings cd London town. Op Pipes of peace staat het prachtige So bad, dat mij, ter vergelijking met London town, zeer sterk doet denken aan Girlfriend, prima ballad, niets van te zeggen, 4,5****.

The man is dan het volgende nummer met Michael Jackson. We moeten niet vergeten dat ten tijde van Pipes of peace Jackson met Thriller op het absolute hoogtepunt van zijn kunnen en populariteit stond, de nummer één act van de wereld. Ook hij was natuurlijk een buitengewoon kundig en kritisch man, het nummer The Man klinkt dan ook als een klok, aardig gitaarwerk en ook een vriendelijk nummer om naar te luisteren. 4,5****

McCartney's vaak per cd eenmalige aanwezige greep naar het verleden, klinkt een beetje door in het niet onaardige Sweetest little show, een beetje onbenullig misschien maar het grappige is, dat het naadloos overgaat in Average person. De wijze van muziek spelen en enigszins vertellend zingen van McCartney doet mij sterk denken aan nummers van Venus and Mars op de één of andere manier. 3,5*** en 4****.

Er staat ook een instrumentaal nummer op, Hey hey. Het heeft wel een aardig tempo maar is aanvankelijk niet zo heel schokkend. Na een dikke minuut wordt het dan beter maar ik vind het uiteindelijk niet meer dan 3***.

In Tug of Peace komt Paul McCartney zowaar vluchtig nog even terug op het nummer Tug of war maar voor het overige is het een beetje een electronisch probeersel, 3***

Through our love start als een onvervalste McCartney ballad maar wordt even later niet onaardig orchestraal ondersteund. Wel erg zoetig, soft en poppy, ontdaan van elke angel, 3***

Geproduceerd door George Martin en met Geoff Emerick als engineer leidt dit alles tot een prima geluidskwaliteit en valt deze cd niet onder de veelgehoorde kritiek dat de productie "erg eighties" (en inmiddels gedateerd) klinkt.

Maar akkoord, de cd is géén ruwe bolster, blanke pit. Tegelijkertijd zal ik ontkennen dat het een cd vol bagger is, daarvoor is het toch te aardig.

We all stand together, Say Say Say, the Man en Pipes of peace houden dit album nog overeind.. verder duidelijk dat McCartney niet in zijn meest goeie periode zat.. Met Flowers in the dirt kwam daar iets verandering in, maar het moest toch echt duren tot Flaming Pie tot zijn genialiteit weer terug was (naar mijn idee)

Bericht verwijderd.

Een redelijk album van Sir Paul McCartney met de hits Say Say Say (met Michael Jackson) en het titelstuk Pipes Of Piece. Het andere duet met Michael, That Man, vind ik misschien nog wel beter dan Say Say Say!

3*

Alleen de 1e 6 nummers en het laatste nummer is het luisteren waard.
Dit album heeft alles, slechte nummers, matige nummers, redelijke nummers en top nummers.

Top nummers: Say say say, Keep under cover en The man.

De tegenvaller na het meesterwerk Tug of War. Waar die plaat barste van inspiratie en muzikale genialiteit klinkt deze plaat teveel als een mat risicoloos vervolg van Tug of war. De productie van George Martin is al net zo gladjes als de plaat zelf. Daarnaast is McCartney bijna schaamteloos waar het gaat om zijn drang naar succes, vandaar zijn duetten met meneer Jackson (Say, Say, say , I am the man, the girl is mine). Keep undercover, The other me en trough our love zijn erg goed overigens. Matig en gemakzuchtig plaatje.

Ik ga mijn mening na 3 jaar toch wat bijschaven. 1 ster erbij naar 3. Toch wel een aardig album, Nog steeds niet hoogstaand, maar er zit toch een heel herkenbare Macca sound in die me wel bevalt. De duetten met Jackson vind ik overigens de sterkste tracks samen met Pipes of peace.

Leuk om te horen (als Prince fan) dat ook Paul nieuwsgierig was naar de Lynn drum (in Tug of peace)

Gelukkig komt wijsheid dan ook met de jaren. Jammer genoeg een van de mindere albums van Paul. De twee openingsnummers doen echter nog wat goeds vermoeden. Wat daarna komt is eigenlijk overwegend ellende. Hoewel ik niet een grote fan van Micheal Jackson ben, valt mij op dat zijn bijdragen op dit album nog de meeste punten binnenhalen. Dit album luid een mindere periode voor McCartney in. Eigenlijk wist hij pas weer op flaming pie zijn oorspronkelijke klasse terug te vinden.

McCartney kan natuurlijk beter dan dit, maar we moeten ook niet vergeten dat dit qua productie een duidelijk product van de jaren '80 is. De sessies voor het album dat uiteindelijk 'Tug of War' werd verliepen zo goed dat er veel materiaal klaar was, wat eindelijk de basis werd voor deze plaat. Wel is het duidelijk dat de betere tracks dus op 'Tug of War' kwamen. Maar daarmee doe je dít album meteen ook tekort. De nummers 'Pipes of Peace', 'Say Say Say' en 'The Man' zijn absoluut de beste 3. Maar nummers als 'So Bad' en 'Sweetest Little Show'/'Average Person' vind ik ook sterk en klikken mij in de oren als hoe Wings in de '80s gekonken zou hebben. Het album eindigt mooi met 'Through Our Love'. De rest is prima en het album zakt nergen door naar de ondergrens. Ik twijfel tussen 3* en 3,5* ...

Gaaf: op de nieuwe uitgave staat een versie van Say Say Say waar Paul de tekst van MJ zingt en vice versa. Ik vind het echt leuk dat zoiets naar buiten komt!

Ook wel raar om te horen, dit nummer ken ik uit den treuren, als jochie was ik er helemaal gek van, dus om het nu zo te horen is wel vreemd. Maar ook erg leuk!

Hier te zien met de video e...

Ja Grappig en idd ook vreemd om het andersom te horen
Leuke alternatieve versie ....maar toch liever de RealOne

Mooi interview tussen Paul en James Dean Bradfield van Manic Street Preachers over dit album: Paul McCartney talks 1983 classic 'Pipes of Peace' with James Dean Bradfield | DIY - diymag.com

Overal lees je dat de jaren-tachtig-albums van McCartney tegenvallen, zo ook dit Pipes of peace. Maar ook Press to play krijgt matige kritieken.
Toch zou het aardig zijn als hij eens een album zou maken met hedendaagse remakes van een aantal van zijn 80-er-jaren-nummers maar dan zonder die gladde 'eighties sound'. Ik zou heel benieuwd zijn naar hoe zulke opgepoetste nummers zouden klinken.