Joni Mitchell - Dog Eat Dog (1985)

Een degelijk album van Joni Mitchell. Ik vind het een fractie beter dan "Wild Things Run Fast". Er zit muzikaal wat meer inhoud in dit album.

Ik snap wat Mitchell hier mee wilde zeggen, alleen jammer dat het zo gedateerd klinkt, terwijl haar albums buiten de jaren tachtig allemaal tijdloos zijn.

Eindelijk mijn Joni Mitchell collectie compleet gemaakt, dus moest ik ook (met tegenzin) dit door critici en fans neergesabelde album aanschaffen. Ik verwachtte een soort "Landing On Water" (Neil Young) of "Knocked Out Loaded" (Bob Dylan), dus het kon altijd meevallen. Dat deed het ook, ook al verzuipen de nummers in de synthesizers. Het is nergens rampzalig, maar het is ook geen album om vaak te horen.

Zelfs het duet met Michael McDonald ('Good Friends') is niet slecht.

Ik hoor ook liever een soberdere begeleiding en instrumentatie, aan die synths, niemand ontsnapte er blijkbaar aan in de eighties...
De songs deugen op zich wel, een topper in haar oeuvre is dit niet.
Een rotslechte plaat evenmin.

Onder een laag synthesizers en dreunbeats zit hier toch weer een zeer fraai album verborgen. Fiction, Tax Free, Dog Eat Dog en Impossible Dreamer vind ik zeer fijne nummers om naar te luisteren. De teksten hakken er flink in.

Bij een echte Joni fan mag dit album niet ontbreken.

Tegenvallend album van Joni Mitchell vanwege de synths die niet passen bij haar warme stem, al mogen de songs er wel zijn. Niet zo'n ramp als bv. "Landing on Water" van Neil Young maar ook geen topper in haar oeuvre.
Ook Joni Mitchell kende een mindere periode in de 80's.

Prima album! Die synths vormen geen enkel probleem voor mij. Integendeel. Hoogtepunt: Ethiopia

Te gedateerd en ik heb moeite met dit geluid zoals ik altijd al moeite heb gehad met deze toch wel typische jaren '80 saus. Toch wel haar minste album voor mij.

Eén van de albums van Joni die ik niet meer zo snel zal beluisteren, en dat komt dan vooral door al die electronische beats en klinische jaren '80 productie. Ik geniet wel van haar stem, en de songs kunnen er mee door, maar dat is niet genoeg voor mij.

Vandaag weer eens geluisterd en ik erger me helemaal niet meer zo aan die jaren 80 productie. De teksten zijn bijtend en nog steeds van toepassing in het heden.

Dit album is absoluut getekend door de tijd waarin het is opgenomen. Bijna alle instrumenten, of het nu de drums, de synthesizers, de bas of de gitaar zijn, geven meteen weg dat het in de jaren '80 gemaakt is. De stem van Joni is daar de uitzondering op, hoewel deze mettertijd wel wat doorleefder is gaan klinken. Niettemin luister ik graag naar dit album, omdat de liedjes gewoon goed in elkaar zitten, met name Tax free, Dog eat dog en het ijzersterke Impossible dreamer.

prachtige plaat van die grote madam!! echt de moeite waard...

Choconaszegt:Ja en is ook minder kwetsbaar en persoonlijk dan haar supertrio HofSL/Heijira/DJRD. Ze was toen ook tot rust gekomen en redelijk gelukkig met haar bassist Larry Klein (hetgeen uiteindelijk toch niet mocht duren). Dus richtte ze de blik meer naar buiten, Het is allemaal niet slecht maar dan wordt ze toch afgerekend tegen de standaard die ze zelf in de seventies had gezet.

wat een vreselijke plaat, niet om aan te horen, Joni wil kennelijk een graantje meepikken van de jaren 80 sound maar dat past helemaal niet bij haar. de nummers zijn na een keer beluisteren al oppervlakkig en vervelend

Ik kocht deze plaat toen ie net uitkwam. Mijn eerste kennismaking met Joni Mitchell was dus in 1985 met deze plaat. Ik heb hem toen grijsgedraaid en vond hem prachtig. En nog steeds. Ook de platen die daarna uitkwamen kocht ik. Pas heel veel later greep ik terug op haar eerdere werk. Allemaal prachtig, maar dit album heeft een speciale plek voor mij. Ik vind dit dus nog steeds haar allermooiste album.
Ik was dan ook heel verbaasd toen ik laatst zag dat in allerlei 'rankinglijstjes' dit album steevast onderaan staat. Ook op deze site is dit de slechtst-scorende plaat van haar. Blijkbaar is de volgorde waarin je een oevre leert kennen, als ook het moment waarop erg belangrijk. In 1985 werd ik blijkbaar niet negatief beïnvloed door het jaren-80-geluid. Ik kan me voorstellen dat je dat wel wat meer bent als je alle albums in een andere volgorde of op een ander moment tot je neemt. Iets vergelijkbaars zie je met "Press to play" van Paul McCartney.

is jouw mening. Is gewoon een top album

Onterecht weg gezet als Joni's slechte album. De jaren tachtig sound is onmiskenbaar. Maar slecht? Absoluut niet. Joni Mitchell koos hier bewust voor een nieuw, experimenteel geluid. Dat de fans hier moeite mee hadden, ligt voor de hand. Ik vond het toen, en nog steeds trouwens, juist verfrissend. Het songmateriaal is ronduit sterk en ligt enigszins in het verlengde van The Flat Earth van Thomas Dolby, die met zijn productie duidelijk een stempel drukt op Dog Eat Dog. Hoogtepunten voor mij zijn Ethopia, Impossible Dreamer, Lucky Girl en het titelnummer. En dat ze het nog niet verleerd was, bleek later met prachtalbums als Night Ride Home en Turbulent Indigo.