Lyle Lovett - Natural Forces (2009)

het tiende, reguliere album van de inmiddels 65 jarige man afkomstig uit Houston, Texas. zoals hij dat al op eerdere albums als "Road to Ensenada" en "Joshua Judges Ruth" bewees, een songsmid van uitzonderlijk kaliber. de man maakt geen slechte albums hooguit iets "mindere", maar dat doet weinig af aan de constant hoge kwaliteit van zijn albums, waar veelal een mix van country, blues, folk vermengd met af en toe wat jazz en western swing invloeden op staat, zoals hier op "Farmer Brown/Chicken Reel" en "Pantry". op dit album staan 5 "originals", waarvan 2 co-written. "Pantry" schreef hij samen met April Kimble en het grappige, voluit rockende "It's Rock and Roll" met Robert Earl Keen. de overige nummers werden geschreven door Texaanse songwriters Don Sanders, Tommy Elskes, David Ball, Vince Bell en Eric Taylor. van de laatste 2 coverde hij al eerder nummers op het geweldige "Step Inside This House" album uit 1998. in die zin lijkt dit album wederom een eerbetoon aan zijn collega songwriters uit Texas, mede gezien zijn vertolking van de Townes Van Zandt klassieker "Lorettta". een hoogtepunt op dit album, ingetogen uitgevoerd met fijne accenten van piano, fiddle en mandolin. andere hoogtepunten zijn de eigen songs "Natural Forces" (een toekomstige Lyle Lovett classic), "Empty Blue Shoes" en de ballads "Bayou Song" van Don Sanders en "Don't You Think I Feel It Too" van David Ball. het zoveelste prachtalbum van deze ondergewaardeerde "americana" singer/songwriter. ben minder gecharmeerd van de big band of jazz invloeden op zijn muziek, maar dat terzijde. dit album werd net als SITH geproduceerd door Billy Williams en Lyle Lovett.

de muzikanten die op dit album meespelen:
Lyle Lovett: acoustic guitar & vocal
Victor Krauss: bass
Russ Kunkel: drums
Matt Rollings: piano
Dean Parks: electric guitar
Paul Franklin: steel guitar, acoustic guitar, vocal
Stuart Duncan: fiddle
Sam Bush: mandolin
Keith Sewell: acoustic guitar, harmony vocal
Arnold McCuller: harmony vocal

Weer eens beluisterd. En ja, zeker niet een van de beste van Lyle. Maar nog altijd een hele fijne plaat met weer een aantal juweeltjes.

Nee: Lyle zakt met zijn muziek nooit door de ondergrens heen. Ik betrap me er dan ook op dat ik er gewoon maar een vrij willekeurig album uit pik, als ik weer eens zin krijg in zijn muziek.

En dat kan ik van heel erg weinig muzikanten zeggen.