John Coltrane - Coltrane Jazz (1961)

Klopt het jaartal wel? Online lees ik dat deze uit 1961 komt, maar mijn cd vermeldt toch echt 1960.

Volgens mijn bronnen opgenomen in 59-60, maar verschenen februari 1961. Maar ik heb mijn cd helaas niet bij de hand.

1959-1960 klopt inderdaad, maar het lijkt me wat ongebruikelijk om de opnamejaren op de cd te vermelden i.p.v. het jaar van uitgave.

Volgens het boekje bij mijn cd box The Heavyweight Champion in deze inderdaad verschenen in februari 1961.

Moest ineens denken aan de onmiskenbare oorwurm van deze plaat, dus dit album nog eens uit de kast getrokken. Nu kan ik er eindelijk een naam op plakken: 'Fifth House'. Dat hypnotiserend deuntje blijft goed hangen, zeg!. Ondanks de weinig opvallende albumtitel is dit een van mijn favoriete platen van Coltrane's beginperiode, met hoogtepunten 'Village Blues', 'Harmonique' (die meerklanken in de bovenste registers zijn prachtig) en 'Like Sonny'. Heb ooit eens ergens gelezen dat Coltrane zich voor dat laatste nummer baseerde op een riffje dat hij Sonny Rollins had horen spelen.

Ja Like Sonny is heerlijk!

Wat een label/producer wel niet met een artiest kan doen. Deze opnames zitten zeer dicht op die voor Prestige maar het is een wereld van verschil. Goed, Trane is er hier nog lang niet maar dit klinkt alweer zoveel malen verder ontwikkeld dan de opnames voor Prestige. En dat is deels te danken aan de band maar ook zeker aan Nesuhi Ertegun, producer bij Atlantic. Dit is compositioneel en kwa stijl zo sterk. Heerlijke plaat en heerlijk om weer zo’n ontwikkeling te horen bij Trane!

Met: John Coltrane (tenor saxofoon), McCoy Tyner, Wynton Kelly, Cedar Walton (piano), Paul Chambers, Steve Davis (bass), Elvin Jones, Jimmy Cobb, Lex Humphries (drums)

Een fascinerend plaatje dit. Het markeert een eerste transitiefase van de grote tenor saxofonist. Eindelijk verlost uit de klauwen van het Prestige label nam Trane's muziek langzaam maar zeker de vorm aan zoals we hem kenden. Bij Prestige moest hij uit contractoverwegingen eindeloos plaatjes met standards inspelen. Bij Atlantic stond creativiteit meer centraal en kon Trane ook voor het eerst zijn compositionele skills kwijt. Het levert een plaatje op dat je wellicht niet stijl doet achterover slaan. Maar goed is hij wel en het licht wel vast een klein tipje van de sluier op over wat zou komen.

De plaat is een samenraapsel van verschillende sessies dus de band wisselt nogal eens van samenstelling. Veruit de meeste pianopartijen worden door Wynton Kelly voor zijn rekening genomen met Chambers op bas en Jimmy Cobb op drums. Met die groep zit Trane nog het meest vast binnen de jazztraditie al speelt hij wel een aantal eigen composities en eerlijk is eerlijk: zowel 'Harmonique' (inclusief een heerlijke dissonant) en het rollende 'Like Sonny' zijn uiterst vermakelijke en pakkende composities en heel kenmerkend voor Trane's stijl in deze fase. De manier van soleren ligt het meest in het verlengde van 'Giant Steps'. Nog geen 'sheets of sounds' of overblows dus. Maar wel een mooie weergave van zijn techniek en virtuositeit. De band klopt helemaal. Kelly is een heerlijk speelse pianist met leuke loopjes, Chambers loopt en swingt zoals hij altijd doet en Cobb zorgt voor solide begeleiding.

Het nummer dat er qua sound nog het meest uitspringt is "Village Blues' en dat is grappig want dat is de enige track met zijn toekomstige band met Tyner en Jones (maar nog geen Workman of Garrison). Daar hoor je het best welke kant Coltrane eigenlijk op wilde met zijn muziek.

Het duurde nog een klein jaartje of zijn sound zou radicaal anders worden. Dit is gewoon een heel erg genietbaar plaatje met uitstekende muzikanten.