Golden Earring - Switch (1975)

Sterk album. Weinig geschiedschrijvend maar deze mag er absoluut wezen. Met Robert Jan Stips (the Nits) op de toetsen maakt de muziek, ietskes wijkend van het toen gebruikelijke Earringwerk, wat experimenteel. Favorieten zijn het ietwat donkere 'Kill me' en het snelle werk van 'Love is a rodeo'.

Zwaar onderschat album uit die tijd.
Geent op de usa.... en de doorbraak bleef uit

Een van de beste van de band, maar wel een beetje kort. Vooral de A kant en de afsluiter zijn fantastisch. De overige 3 nummers mogen er ook zijn. Best uniek want zowat elk Earring album heeft wel een aantal vullers.

De lange versie van Ce Soir staat hierop, maar voor de rest ken ik dit album niet zo...

Zo sterk als bijvoorbeeld Moontan of To The Hilt????

Tell me please!

Bijna net zo goed als Moontan en stukken beter dan To the Hilt naar mijn bescheiden mening.

De singles van The Golden Earring zijn vrijwel altijd van een hoog internationaal niveau. Om trots op te zijn als Nederlander !
Met hun lp's is het toch vaak kwakkelen. Net niet of zelfs ver onder de maat. Op een aantal uitzonderingen na. Een daarvan is m.i Switch. Een heel mooi, sfeervol en samenhangend album incl. een lange versie van de hit Ce Soir !

Met het prachtige 'Kill me (Ce soir)'!

Kill Me (Ce Soir) ja een briljant nummer, die uithalen van Barry met zijn stem, meesterlijk gewoon! de rest van het album moet ik nog eens goed beluisteren, als dat net zo goed is als Kill Me, dan moet ik dit toch deze toch echt hebben.

....ff off topic, maar enfin. Toch wel leuk vond ik het toen ik de versie van Iron Maiden hoorde die Ce Soir heeft gecoverd. Leuk van juist een metal-band, maar ook leuk dat de originele duizendmaal beter is, dat daar niet aan valt te tippen. Iron Maiden gooit er dan wel meer gitaar tegenaan, maar de kracht van Barry's stem haalt Bruce niet en de spanningsopbouw schiet er bij de cover geheel bij in. Maar toch......leuk geprobeerd, niet?

Als EVANSHEWSON kende ik deze nog niet. maar die Red Bullet cd's zijn een tijdje terug voor een spreekwoordelijke appel en een al even spreekwoordelijk ei zowat te grabbel gelegd.... en ik heb uit hun beste periode deze cd's dan maar meegenomen. Op café doe je ook geld op, en daar zie je geen resultaat van...

Ik vind dit een prima album, eigenlijk haast ieder nummer.
Uiteraard bijft het prijsbeest hier het wonderbaarlijke Ce Soir, maar er is gelukkig méér lekkers te smullen.

Het is zo één van die albums die ik in zijn geheel naar de i-pod ga rippen zie, eigenlijjk hoor ik alle nummers graag, maar de voorkeuren gaan toch nog uit naar;
Ce Soir dus, Love Is A Rodeo, Troubles & Hassles en de afsluiter Lonesome D.J.

Héérlijk album uit langvervlogen tijden...

Goed rockalbum waarbij je vergeet dat dit van Hollandse maak is. Hoewel het niet helemaal mijn straatje is, kan ik dit album zeker wel waarderen. Ben het met de meeste hierboven eens dat het kwalitatief een constant album is.

Afgelopen paar weken heb ik een aantal, mij nog niet bekende Earring albums, geleend en beluisterd. Conclusie: het verval van Golden Earring begint bij dit album "Switch (1975)". Waardeloze Nederlandse Rock. Met het album "Contraband (1976)" beleefde Golden Earring nog even een opleving maar daarna steeds meer huilen met de pet . En wat ik al zei: het "Earring verval" begint wat mij betreft met het album "Switch (1975)".

Je stelt het wel nogal zwart/wit, Hans om deze nog best leuke plaat van de Earring als "Waardeloze Nederlandse Rock" te noemen.
Jij durft wel!


het echte verval begon mijns inziens pas in de eighties, en dan deden de jongens nog hun best om er iets van te bakken; Daar zitten dan al best wat mindere platen tussen, maar om dit nu zomaar waardeloos te gaan noemen....

Patrick, "waardeloos" is misschien te kort door de bocht. Laat ik het dan zo zeggen: "Switch (1975)" en latere Earring albums, m.u.v. "Contraband (1976)", kunnen mij totaal niet meer boeien. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld voorganger "Moontan (1973)".

Je volste recht, Hans. Maar da's dan voor jouw rekening, genoeg mensen vinden die albums wel nog zeer ok, waaronder ik.

Patrick, dat is weer jouw volste recht!!

Zo'n democratie, toch leuk om in te leven, hé?

Als Hans Brouwer bedoelt dat er met Switch een stapje terug wordt gedaan door de Golden earring, geef ik hem daarin gelijk.

Maar een stapje terug is nog geen waardeloos of slecht album. Het is een stapje terug ten opzichte van Moontan, of eigenlijk de hele periode 1969-1973, Dat was de beste periode van Golden earring ooit, in mijn opinie.

De composities zijn zwakker, een stuk minder spannend dan Moontan en ik heb ook gemengde gevoelens ten opzichte van de toevoeging van RJ Stips. Volgens mij gaat dat voor een deel ten koste van George Kooijmans en dat kan toch nooit de bedoeling zijn geweest.

Toch kent Switch nog vele ijzersterke stukken, naast Ce soir vind ik ook de laatste drie nummers van prima Earring kwaliteit.

De cd lijkt inderdaad vrij kort. Waarom destijds al niet Instant poetry toegevoegd? Een "losse" maar uitstekende single van de Golden earring uit 1974, maar niet terug te vinden op enig studio-album van de band. Het had zeker niet misstaan op Switch, sterker, het had een welkome uitbreiding geweest.

De collega's van Earth & fire schroomden ook niet om zonder aarzelen Love of life (1974) alsnog aan To the world of the future (1975) toe te voegen.

Kill Me (Ce Soir) is voor mij de Earring op z'n best. Wat meeslepend, donker en dramatisch (eigenschappen die ze gaandeweg wat zijn kwijtgeraakt). Geweldige opbouw, ook en de bandleden lijken stuk voor stuk helemaal in hun element.

een pak minder dan moontan maar ja , je kan niet ieder jaar een klassieker maken !

Kill me (Ce soir) wordt door iedereen als het hoogtepunt genoemd, en terecht, maar ik wil toch ook even aandacht vragen voor de prachtige uitsmijter The lonesome DJ, uitstekend gezongen door George Kooymans en met een fraaie climax. Al met al inderdaad niet het niveau van Moontan, maar wel een rijke, afwisselende en behoorlijk verrassende plaat. Je kunt in ieder geval niet van de heren zeggen dat ze op hun lauweren gingen rusten of een plaat maakten die geheel op het veroveren van de Amerikaanse markt was gericht. Ik blijf het een lekkere en sympathieke plaat vinden.

Kill me (Ce Soir) werd trouwens door Iron Maiden gecoverd.
Bassist Steve Harris is een grote Golden Earring fan.
(ander voorbeeldje om dit te staven: intro van Running Free vs. Radar Love)

Voor mij is de klassieker van Golden earring nog steeds Eight miles High.
Daddy's gonna save my Soul, vind ik een geweldig nummer.

The Switch en (kill me) Ce Soir, vind ik ook goede nummers.
De rest vind ik matig tot slecht.

Hoort bij de eerste Earring-platen die ik vroeger kocht.
Ik vind hem nog steeds erg goed.
Meest spannende composities en het toevoegen van Stips brengt er wat variatie in.
Vooral kant 1 is erg goed met een atypisch Earringnummer als begin (Plus Minus Absurdio), daarna het heerlijk rockende Love Is A Rodeo en het aparte Switch.
Beste nummer van de plaat, en voor mij nog altijd tot de Top-5 van beste Earring-songs behorende, is natuurlijk het creepy Ce Soir wat een geweldige opbouw heeft.
Haalde destijds ook een hoge notering in de Top40 en n.a.v. dit nummer heb ik destijds de LP gekocht.
Kant 2 heeft met Tons Of Time en Troubles & Hassles een paar mindere songs maar Daddy's Gonna Save my Soul (met saxsolo van Bertus Borgers) en het prachtig door Kooymans gezongen The Lonesome DJ zijn weer echt goed.
Tegen het einde van Daddy's Gonna Save My Soul vroeg mijn dochter mij of ze een kat aan het killen waren....
Na deze plaat werd het wel langzaam aan iets minder met de Earring.
Een echt slechte plaat hebben ze echter nooit gemaakt.
Op vinyl.

Ik heb veel Earringplaten, maar dit album staat nog altijd op mijn"wanted"lijst

Het is hierboven al vaker onder de aadacht gebracht. Iron Maiden heeft een cover van Ce soir uitgebracht in de tijd van het album No prayer for the dying. Het stond destijds op de cd-single van Holy Smoke.
Het golden earring origineel is zo herkenbaar en sterk dat het een vrij lastig nummer is om te coveren. Maar Iron Maiden heeft het vrij simpel gehouden, maar het klinkt daardoor helemaal niet verkeerd. Ik luister beide versies nog steeds regelmatig

Het is 1975 en The Earring is hot. De succesvolste rockband van Nederland en ook over de grenzen gooit de band hoge ogen. Concerten samen met The Who hebben de revue gepasseerd en Amerika is het beloofde land.
1973 en 1974 waren topjaren. Het album Moontan en de kraker Radar Love zijn hoogtepunten gebleken en eindelijk zijn de hagenezen waar ze zijn willen.
Maar toch kiest de band een andere koers.Toetsenist Robert Jan Stips van het ter ziele gegaande Supersister komt de band versterken. Stips is een goede vriend van Zuiderwijk en hij moet het geluid een andere wending gaan geven.
Switch is dan ook een toepasselijke titel. De opvolger van Moontan, die uitblonk in kiene internationaal klinkende rock. Een enorme groei in vergelijking met het materiaal ervoor.
Switch is duidelijk een plaat waar The Earring grenzen probeert te verleggen. De sound is transparanter er is meer ruimte voor het individuele. Cesar Zuiderwijk stoeit veel meer met tegendraadse ritmes, Stips zijn inbreng is smaakvol, Hay zingt losjes en relax en Kooijmans blijkt echt wel een hele goede gitarist, zowel in de solo's als riffs. Saxofonist Bertus Borgers is ook weer te horen.
Ok, toppers van het kaliber Radar Love, Vanilla Queen en Are You Receiving Me? vinden we hier niet, dat is gewoon een feit.
Maar de losse en,soms wat spacey sfeer en de aanstekelijkheid van de songs komen heel goed over.
De titelsong met de funky gitaarriff is erg lekker en Love Is A Rodeo had ook een prima single kunnen zijn.
De ware single Ce Soir is wellicht de donkerste track. Een jammerlijk wat vergeten song. Sterke opbouw en een fantastisch verloop en climax.
Verder is Daddy's Gonna Save My Soul een venijnige track, sterk gebracht ook.

Kortom, een plaat die net als opvolger To The Hilt een karakterstieke Earring laat horen. Kennelijk albums die ze wilden maken, maar door het grotere publiek wellicht wat onbegrepen.werden.
Maar het is uiteindelijk een heel genietbare plaat, Geen echte classics, maar Switch is als geheel heel solide.
Conclussie: Het Amerika avontuur mislukte (pas in ''82'' kwam de herkansing)
Stips vertrok na 2 platen ( die vond ze met zijn vieren eigenlijk beter) en Elco Gelling maakte een fantastisch debuut op Contraband en speelde de sterren van de hemel op het album Live.

Leuk stuk, bikkel2.


Ik heb ook wel eens gelezen dat Stips het gevoel had dat hij een beetje buitengesloten werd: in de kleedkamer vóór concerten heerste dan de sfeer van vier jongens die elkaar al heel lang kenden en dus steeds inside jokes tot elkaar richtten, waarbij ze hem een beetje links lieten liggen. Uiteindelijk ging hij zich zelfs afvragen waarom ze hem er überhaupt bij hadden gevraagd, alsof ze daar eigenlijk al heel snel een beetje spijt van hadden gekregen. Gelukkig is zijn bijdrage aan Switch inderdaad uitstekend, zowel functioneel als warm inkleurend.
 

Stips kwam natuurlijk uit een heel andere hoek. Supersister was een band van echt geschoolde musici die vrij extravagante muziek brachten, met een geheel eigen opvatting, meer studentenmuziek uit die tijd.
Het is heel goed mogelijk dat Stips wat uit de toon viel.
Elco Gelling heeft in dat opzicht hetzelfde meegemaakt. Hij kon de overige vier op een gegeven moment niet meer bij houden.
Gelling was het type ; verlegen, introvert , maar ook erg wispelturig als het er op aan kwam.
Lullige was wel dat Elco in een zwart gat terecht kwam na zijn ontslag, en hevig aan de verkeerde middelen ging.

Toch hebben zowel Stips als Gelling een behoorlijke bijdrage geleverd. Na Contraband kwam de band niet meer op het zelfde niveau als voorheen, althans artistiek.
Live zijn ze ook met z''n vieren altijd uitstekend gebleven.
Als band functioneerden ze kennelijk het beste als viertal. Dat hebben ze ook nooit onder stoelen of banken geschoven.

En ze zijn nog goed met z'n vieren, live maar wat mij betreft ook met hun laatste album Tits 'n Ass.
Maar de magie van de albums vanaf Miracle Mirror tot en met Moontan hebben ze naar mijn idee nooit meer bereikt, ondanks verwoede pogingen daartoe met Switch en To The Hilt.

Hoewel dat inderdaad geen slechte albums zijn.

Naar mijn idee zijn ze ook redelijk compleet in muziek, met z'n vieren.
Veel gevarieerder toch dan bijvoorbeeld Status Quo of ZZ Top.