Golden Earring - Switch (1975)

Hoe vind je Contraband Hans? Is toch wel weer een hele lekkere gitaarplaat, met nogmaals een fantastische Elco. Zijn slidepartijen zijn echt uniek.
Maar ook de songs deugen. Met Mad Love's Coming als onbetwist hoogtepunt.

We moeten in het kader van de periode Switch/ To The Hilt ook niet vergeten dat de groep al een aardig poosje meedraaide. Hay kwam er in ''68'' bij en Zuiderwijk in ''70'' .
Daarvoor hadden Kooijmans en Gerritsen er al heel wat jaartjes opzitten.
Totaal andere muziek, maar toch.
Ik kan mij levendig voorstellen dat een band dan iets anders wil.
In de periode dat Switch gemaakt werd, waren jazzrock en progrock op hun hoogtepunt. Genre's die steeds meer werden omarmt.
Ik vermoed dat de groep daar ook naar luisterde en met de komst van Stips kon er wat meer de diepte in gegaan worden.
Rinus speelde ook wel toetsen, maar is uiteindelijk toch een echte bassist. Stips pakte aardig uit en dat is terug te horen ook.
Wellicht door de teleurstellende verkoop resultaten en misschien ook wel dat de band zich meer vertrouwd voelde in de wat stevigere rockhoek, keerden ze eigenlijk al vlot weer terug naar de basis.

Maar ze bleven inderdaad best wel gevarieerd, zeker meer dan een Quo en ZZ Top , die toch altijd dicht bij hun roots blijven.

Een toch wel onderschat album waarbij Golden Earring niet ervoor koos om een tweede Moontan uit te brengen maar met de komst van Robert Jan Stips weer een andere richting insloeg: meer symfonisch, soms licht experimenteel en ook wat donkerder. Het levert niettemin een evenwichtig album op waarbij Kill Me (Ce Soir) wederom een klassesingle is.

Ce Soir is echt een apart nummer, geen typisch Golden Earring of typisch rock-nummer.
De eerste twee minuten speelt de gitaar een bijrol, de bas (later aangevuld met cello en altviool) dragen het, met bij elke accoordwisseling een pianoaccoord.
Langzaam meer strijkers. En, last but not least, Barry's vocale meesterstuk. Wat een geweldig nummer!
Het is niet bijzonder dat bands af en toe met onverwachte, experimentele muziek komen, maar na het succes van Moontan leek het voor de hand te liggen om die artistiek en commercieel succesvolle formule voort te zetten. Dat deden ze niet, en dat vind ik best bijzonder.

Mee eens ! Een behoorlijke opmerkelijke keuze. Ze kozen niet voor de makkelijkste weg. Maar op Moontan hoor je al vlagen experimentelere vondsten, naast de heavy rock, waar de groep toch bekend om stond sinds 1969.
Een zeer gedurfde stap en ook geslaagd, maar feitelijk wat onbegrepen. Eigenlijk vreemd, want ten tijde van dit album waren Art en Progrock best populair.
Ik vind vooral dat The Earring heel sterk musiceert, iets waar je aanvankelijk niet zo bij stil staat. Technisch echt goed.

Een beetje afwijkend album, maar wat wordt er goed gecomponeerd. Het experiment wordt niet geschuwd en heeft succes. Al niet iedereen daar destijds voor open stond. Het nummer violins van het album To the hilt had hier ook goed op gepast.

In het nummer Kill me ce soir is Gerritsen op zijn best.

Love is a rodeo is vandaag de dagnog regelmatig op de setlist te vinden

Love is a rodeo is in 2002/2003 wel gespeeld maar sindsdien toch ( helaas) niet weer, daarvoor is het zelfs ruim 25 jaar niet gespeeld, volgens mij vanaf 1976 niet meer. Dus eigenlijk maar heel kort weer opgenomen op de setlist de afgelopen 40 jaar ipv regelmatig. Ce soir houdt het langer vol wat dat betreft , kwam eind jaren 80 nog wel eens voorbij en de laatste jaren vaste prik op de akoestische setlist.

Ce soir is een geweldig nummer. Dreigend, donker en obscuur. Niet echt typisch een single, maar wel een parel.
Goed om te horen dat ze het regelmatig spelen. Net als Vanilla Queen trouwens.
Hopen dat ze beiden weer eens electrisch in de set knallen.

Zeker weer een prima plaat. Wel een tikkeltje minder dan To the Hilt. En ben het eens met de meeste mensen hier wat betreft Ce Coir. Een klasse nummer dus. Trouwens ook er goed gezongen. The Switch bevalt mij ook erg goed. Tons of Time vind ik dan weer behoorlijk zwak. Zeker na Ce Coir.
Deze periode is in ieder geval mijn favoriete periode van de Earring. Maar dat zullen vast meer mensen vinden.
Op naar de live plaat en Contraband. Ook al jaren niet meer gehoord

Dat worden mooie uren Iggy.
Contraband is top ( gemiddelde is echt te laag mensen ! )
Live is perfect. Wat een vibe en een band op dreef.
Live is eigenlijk een afsluiting van een hele sterke periode. De meer experimentele Earring wel te verstaan.
Tot 1976 heeft de band op een positieve manier alles uit de kan gehaald.
Hierna wordt het wat rechtlijniger.

Ik vind de aanvulling van Stips op dit album ook goed uitpakken. de Synths passen mooi in de muziek van de band. Normaal ben ik een groot liefhebber van Kooymans z'n bijdragen op de Earring platen, maar in dit geval zijn het meer de Hay songs die me aanspreken.

Daarom vind ik kant A ook sterker dan kant B. Lonesome D.J. vind ik zelfs een vervelend nummer. Het lijkt wel of Kooymans moeite heeft met zingen, dat stoort me enigszins.

Het titelnummer vind ik erg lekker en Tons of Time is verassend.

Leuke plaat, maar geen topper

Heel interessante periode. Ik vind nogmaals dat The Earring hier heel goed voor de dag komt Muzikaal echt top.
Heel coherent materiaal. Het mist misschien wat echte klassiekers. Maar de insteek naar wat minder voor de hand liggend materiaal pakt hier prima uit.

Meesterwerk dit album en tevens beste schijf

Veel meer richting hardrock en op de Verenigde Staten gericht, inclusief Herman Brood achtig koortje al gelijk in Intro: Plus Minus Absurdio.
De Earring was hier dus eerder in.
Love Is a Rodeo heeft opvallend veel gelijkenissen met Higher Ground van Stevie Wonder.
Zeker, de nodige Soul en Funk invloeden zijn hoorbaar.
Of dit vooral door Robert Jan Stips komt, weet ik niet, maar misschien is dat wel het geval.
Iets ander geluid als voorheen, en het leverde niet het gehoopte succes en doorbraak op.
Is dit dan een mindere Earring plaat?
Nee, wel duidelijk een stuk swingender dan wat we van ze gewend waren.
Het rockende van Radar Love hoor je uiteraard ook terug, zou dom zijn om de sound van je hitsingle te negeren, of zou het juist een goede zet zijn geweest?
(Kill Me) Ce Soir wijkt af van de rest, een duister, zwaar nummer, met de tragiek in opbouw en tekst, wel het beste wat er op Switch staat.
Ik zou er niet van staan te kijken als deze voor de basis is gebruikt bij latere songs als Twilight Zone en Clear Night, Moonlight.
Tons of Time vind ik het minste, een zwak The Doors (Alabama Song (Whisky Bar)) achtig probeersel.
Wel hoor je hier toevallig weer wel de basis van Stips latere werk bij The Nits in terug.
Voor mijn gevoel meer een Stips nummer, dan een Golden Earring nummer.

(Kill Me) Ce Soir is een apart nummer en niet meteen een voor de hand liggende hitsingle: duister, langzaam met veel tragiek. Maar het werd een hit omdat het door Golden Earring werd uitgebracht. Switch vind ik één van de betere Earring-albums door het avontuur en de soms duistere sfeer al verkocht het minder wegens minder toegankelijk.

Ik deel jouw mening helemaal over (Kill Me) Ce Soir. ?

Dit album is lastig te beoordelen.
De betere nummers (vooral Kill Me en Love Is A Rodeo) zijn echt heel goed.Met Intro en Tons Of Time staan er echter ook nummers op waar ik heel weinig mee kan.

Een Earringalbum met een veelvoud aan stijlen. Ze experimenteren er hier lustig op los. De songs vind ik eigenlijk allemaal maar matig. Geef mij dan maar voorganger 'Moontan'.

Van dat riffje van Love Is a Rodeo kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat het model stond op Contraband voor gedoodverfde favoriet (maar niet van mij) Mad Love's Comin'. Vroeger dacht ik Dark Side of the Moon-invloeden (Breathe in the Air) te bespeuren in Intro: Plus Minus Absurdio, viel me nu wel mee. Kant A of de eerste helft vind ik sterker dan kant B / de tweede helft, want na persoonlijk favoriet Tons of Time zakt het peil wat in.

Uit de periode Moontan - Switch - To the Hilt is dit album voor mij duidelijk de minste..De composities op Switch vind ik minder geraffineerd dan op Moontan en To the Hilt. Een uitschieter zoals Vanilla Queen of Nomad vind je niet op Switch. Het sterkste nummer op Switch is voor mij de hitsingle Kill Me (Ce Soir).
Ik draai deze ook duidelijk minder vaak.dan de andere twee en in die tijd zelf had ik alleen het vinyl van Moontan en To the Hilt.
Mijn score : 3,5*

En voor de mensen die van lijstjes houden: staat dit album op de gedeeld 52e plaats in de Oor jaarlijst 1975.

Een heerlijk album. Ik hou wel van het geluid op deze plaat. Het doet zeg maar losjes aan, maar is ook zo heerlijk. Barry is uitstekend bij stem. Prima album.

Een jaartje eerder , namelijk in de zomer van 1967 kwam Barry Hay bij de Golden Earring, als opvolger van Frans Krassenburg.

Okay. Dan zat ik er naast. Bedankt voor de correctie.

Voor mij is dit een fantastische plaat (sorry) kan nog goed herinneren dat ik Moontan in huis had (voor toentertijd 2 gulden aangeschaft, had een broer die bij Polydor werkte) Dus de nieuwe kon ik ook voor 2 gulden aanschaffen.

Bij het eerste nummer Intro: Plus Minus Absurdio was ik direct om, ook
Love Is a Rodeo, Kill Me (Ce Soir) en Lonesome D.J. kunnen mij nu nog steeds bekoren.

Dit was een andere Earring, ook To the Hilt vind ik prachtig.

Ieder het zijne

Toenterijd de hemel ingeprezen door - toen nog - toonagevend blad muziekkrant: oor. Terecht ook: t album rockt en swingt en en er zitten progrock invloeden in van Stips. Tijdloos album en - zeker na heraanschaf van het prefect klinkende vinyl (hoe kan het) , nog regelmatig opgezet.

Ik weet nog goed dat ik in 1975 vaak met deze plaat in mijn handen heb gestaan, maar uiteindelijk niet gekocht. Waarschijnlijk te duur, andere keuzes gemaakt, want zoveel geld had een 15/16 jarige toen niet. Tenminste dat gold voor mij.
'Kill me' (Ce soir) vond ik erg goed, maar de rest kende ik niet voldoende om deze aan te schaffen. 5 jaar later , toen ik wel wat geld had was mijn interesse in Golden Earring totaal weg, de punk/new wave en alle ontwikkelingen daarna hadden mijn interesse en Golden Earring hoorde bij de dinosaurussen van de muziek, afgedaan. Moet ook zeggen dat ik de richting die daarna in werd gegaan door deze groep met wat bombastische (stadion) rock me toen neit erg aansprak en dat is ook wel zo gebleven. Maar de platen in deze periode zo van 1970-1977 die vind ik nu op zich wel verrassend, waar rock ook nog wel wordt gemengd met andere stijlen, begin jaren 70 met psychedelica en ook wel met prog.
Intussen heb ik deze plaat zelfs tweemaal op vinyl (2e hands) en toch weer een keer goed beluisterd. Wat direct opvalt is de inbreng van toetsenist Robert Jan Stips, die voor wat meer prog invloeden zorgt.
Het eerste nummer Into/plus minus absurdio vind ik erg mooi, maar is wel bijna on-Golden Earring. "Love is a rodeo' is ook prima, waarbij Robert Jan Stips, zowel een Deep Purple hammnond orgel laat horen als ELP synths. Duidelijk beinvloed door andere groepen in die tijd. 'The swing' is op zich zeker niet verkeerd, maar wel heel anders. Dan komt de hit 'Kill me (Ce Soir). Op internet het TopPop filmpje weer eens opgezocht of ik er nog iets van herkende of herinnerde. Het komt nu wel heel braaf over, alle aandacht voor Barry Hay, George Kooijmans komt absoluut bijna niet in beeld, zelfs niet met de gitaar solo's en het ook maar 3 minuten (de single versie).
Gelukkig op de lp de lange uitvoering. Nu ik het nummer weer goed beluister zorgen de strijkers (geproduceerd door Robert Jan Stips) wel een een voor een wat afwijkend Golden Earring geluid, maar de rest (bas, gitaar, percussie) past allemaal wel. Ik heb elders gelezen dat de sound wat meer gericht was op Amerika, in dit nummer is dat wel ergens hoorbaar, maar niet op de verkeerde wijze.
Dan kant b. "Tons of time' een beetje met een ska ritme. dat begon ook populair te worden (Madness, Specials) en ook 10 cc had een geweldige hit met een ska/reggae nummer: Dreadlock Holliday. Leuk, niet verkeerd, maar niet iets wat je direct zou koppelen aan Golden Earring. Maar ja, we zijn ten slotte in 1975.
Bij het volgende nummer (Daddy's gonna save my soul) komt het rock geluid weer terug, maar is niet heel erg origineel. Wel een prima saxsolo van Bertus Borgers !!
Dan naar 'troubles & hashes' , ook lekker stevig, waarbij een mooie rol is weggelegd voor het pianospel van Robert Jan Stips. Het nummer heeft ook wel wat prog invloeden, ook door de wisselingen in de song. Ook dat is erg jaren 70 achtig, denk aan 'music' van John Miles en Marc en Clark Band (Worn Down Piano). Tenminste dat schiet gelijk door me heen bij dit nummer.
Dan het laatste nummer 'The Lonesome DJ' met George Kooijman als zanger. Een mooi afwisselend nummer met aan het eind een mooie afsluiting.
Zeker geen doorsnee Golden Earring album, zeker als je de ontwikkeling verder van de groep bekijkt.
Hoewel Robert Jan Stips geen enkel nummer heeft geschreven is zijn inbreng toch wel belangrijk. Hij zorgt duidelijk voor een wat ander geluid. Op zich vind ik dat wel prettig en vind het daardoor één van de betere Golden Earring platen. Afwisselend, goede productie en Golden Earring verlegt hier en daar hun grenzen.

Je quote geeft aan dat de Earring juist erg vroeg was met die - overigens eenmalige - beïnvloeding door ska en reggae. Want de bands en songs die je hier noemt zijn allemaal van een paar jaar later (1978-1979). Tuurlijk, je had in die dagen al het toenemende succes van Bob Marley zelf (diens legendarische Live-album dateert van '75) en Eric Clapton had in '74 al een enorme hit met de Marley-cover I shot the sheriff. Maar voor het overige waagden blanke rockgroepen zich tot en met 1975 slechts mondjesmaat aan reggae en al helemaal nauwelijks aan ska. Het geeft eens te meer aan dat dit bij uitstek het album is waarop de Earring zijn eigen grenzen verlegde en driftig aan het experimenteren sloeg. De komst van Robert Jan Stips heeft daar zonder twijfel aan bijgedragen.

Het is te waarderen dat ze het deden, en in retrospectief maakt het Switch tot een van de boeiendste - zij het wat mij betreft niet overal geslaagde - albums van de Earring. Of het op dat moment in de tijd slim was, valt te bezien. Immers, na het grote internationale succes van Radar love en Moontan lag het voor de hand om het geluid van dat album te perfectioneren en eventueel verder uit te bouwen. Veel bands zouden daar in zo'n fase van hun carrière voor gekozen hebben. Dat maakt het eens te meer te respecteren dat de band er doelbewust voor koos om geen Moontan part II te maken, maar juist te gaan experimenteren met de inbreng van een nieuw bandlid.

Het resultaat was evenwel een tegenvallende verkoop, ook in Nederland. En die internationale doorbraak, die toch om de hoek lag, is er uiteindelijk nooit helemaal gekomen, al werd de Earring in de VS zeven jaar later alsnog een two-hit wonder dankzij de top-10-notering van Twilight zone.

Ik heb dit album zelf niet, al heb ik het wel eens beluisterd. Maar dat is echt jaren terug. Ik kon me zelfs niet meer herinneren dat er een albumversie van ruim zes minuten bestaat van Ce soir. Ik weet nog wel dat de opvolgende single Tons of time helemaal niet als des Earrings klonk en waarschijnlijk vooral daardoor zelfs geen tipparade-notering haalde in Nederland - de eerste keer dat dat gebeurde met een Earring-single. Om van internationaal succes maar helemaal te zwijgen.

Niettemin is de verschijning van een deluxe-editie en het opnieuw op vinyl uitbrengen van dit album voor mij een reden om hier nog eens met frisse oortjes naar te luisteren.