Todd Rundgren - Initiation (1975)

Een beetje een buitenbeentje, dit album. Door sommigen verguisd, anderen vinden hem prachtig. Ik vind hem een beetje vlees-noch-vis. Niet echt slecht (Todd kán volgens mij geen slechte albums maken),maar ook geen topper.

Ik vind vooral 'Real man' en 'Eastern intrigue' erg goed.

zeer goed album, een stapje terug maar kant 1 is weer perfect met als absoluut hoogtepunt ' fair warning ' , op kant 2 wordt het wel heel erg kosmisch !

Op de lp past "A Traetise on Cosmic Fire" net op de plaatkant, maar met de groeven zo dicht op elkaar dat Todd aanbeveelt de basknop van de versterker zo wijd mogelijk open te draaien...en dan nog...
Het klinkt natuurlijk veel beter op de cd? Heel duur is die!

Of de cd-versie heel duur is, durf ik niet te zeggen. De eerste uitgave (jaren tachtig) van dit album ligt voor 13 euro bij Plato Rotterdam.

Ik heb zelf de Essential-uitgave uit 1999 op cd, en die klinkt inderdaad goed. Overigens zijn niet alle heruitgaven op Essential van bijzondere geluidskwaliteit. Oops, wrong planet (1977) klinkt zeker niet beter dan de jaren-tachtig uitvoering.

Inderdaad eeuwig zonde dat zo'n groot technicus/musicus niet gewoon de platen uitsmeerde over meerdere schijven.

Het is goedkoop te vinden als 2-fer met Faithful.

Een goede tip! Had even moeten kijken op 'vergelijk prijzen van deze cd'.
Kostte in de vorige eeuw nog fl.59,50 ! Vandaag 10 keer minder in euri !
Houd meer van een jonge Todd, maar deze mag er ook zijn met dat compromisloze instrumentale nummer, echt een oorverdovende trip van 35.23 minuten.

Ik heb eens wat recensies van dit album doorgenomen voor ik hier m'n berichtje begon te typen, en ik denk dat we hier te maken hebben met een verkeerd begrepen meesterwerk.

Naar mijn mening is dit een schitterende plaat. Het is erg experimenteel (met de synthesizer wordt vooral veel geëxperimenteerd), maar dat maakt de plaat juist zo boeiend en uniek. Op kant 1 vind je op zich nog redelijk normale nummers, behalve het compleet overbodige 'Born to Synthesize'.

Kant 2 valt niet te omschrijven, dat moet je ondergaan.

Het zal Todd vast veel moeite gekost hebben om telkens weer zo af te wijken van z'n vorige platen.

Zijn experimentatiedrang zie je ook hier weer terug in de lengte van het album. Wikipedia schreef er dit over, wat me wel interessant leek om te delen:

''The album is one of the longest single LPs of all time, totaling almost 68 minutes of playing time. Due to the length of "A Treatise on Cosmic Fire", the recording's dynamic range was compressed to fit the entire song onto one side of the vinyl. It was noted on the album's original inner sleeve that the sound needed to be compressed in order to fit the songs on the album and as a result, it could easily be damaged if played with a worn needle and the sound volume might be low. It was recommended that a person record the album to tape to preserve the sound. The CD version avoids this issue.''

Geniaal album, gaat het de laatste maanden steeds beter doen bij mij.

Zonet A Treatise on Cosmic Fire beluisterd...

Ik dacht even dat ik op ging stijgen.

De rest van de plaat volgt z.s.m.

Belooft is belooft, dus hier ben ik dan. Het jaartal laat 1975 zien, maar volgens mij zitten we hier een aantal jaren later. #1 t/m #6 laten een futuristische songsmid horen die ondertussen even een vorm van new wave uitvindt. Het klinkt in ieder geval absoluut niet als 1975, laten we wel wezen!

Dan Treatise... Ik zou eigenlijk nog een pot koffie tot me moeten nemen om die te kunnen omschrijven, maar ik denk dat ik met eerdergenoemde omschrijving al wel een heel eind kom.

De cd kwam vandaag binnen. De lp heb ik nu een week en die klinkt behoorlijk zacht; dit vanwege het niet geheel onbelangrijke feit dat er 68 minuten muziek op 2 lp-kanten zit. Ik dacht even dat m'n platenspeler tegen het einde van Treatise af zou slaan, maar het haalde het nét!

White Noise - Black Mass, An Electric Storm, zou dat voor Todd niet de inspiratiebron voor A Treatise on Cosmic Fire kunnen zijn?

Treatise hebben we nog eens in de auto beluisterd. Je waant je echt in een F16.
De hele plaat is trouwens Todd in uitstekende vorm.

Mmm.... Ook een aanrader als ik het zo lees. Ik ken alleen Real Men hiervan.

Real Men is een van de hoogtepunten.
Het album ligt direct in het verlengde van Wizard en Todd, dus fans van die platen en van Utopia kunnen hier goed mee uit de voeten.
Ik denk dat ene Tom Scholtz goed naar het titelnummer heeft geluisterd. Had zo van Boston kunnen zijn. En Treatise is van de buitencategorie.

Faithful vind ik overigens ook een hele goede plaat uit deze periode.
Dat Original Albums-boxje is een goede optie voor het verkrijgen van die plaat, de Runt-platen, Hermit en Ever Popular Artist.

wat kan ik zeggen, sla dit studio gedrocht over en ga back to the bars voor het magische blokje Eastern Intrigue/Initation.

Rham bham thank You Mham.

Real Man vind ik een geweldig nummer en dat speelt al jaren regelmatig door mijn hoofd. Met zijn oosterse / theosofische inwijdingsverhalen kan ik niets beginnen, hoewel mooi op muziek gezet.

Plaatkant 2 is intrigerend: het langste nummer ooit op één elpeekant uitgebracht. Op vinyl bijna onbeluisterbaar, want het moest zacht geperst worden. Nu pas hoor je op CD hoe het moest zijn. Maar het is wel even doorbijten. Laat maar zitten, dat kosmische vuur, beste Todd. Na deze inwijding had de man het er trouwens niet meer over.

Real Man en ook Fair Warning zijn prachtig. De vervormde zang in Born to Synthesize is niet om aan te horen maar technisch wel zeer vooruitstrevend. Vocoders en samplers waren er nog niet. Verder een Zappiaans verloop. Chaotisch. Het kosmisch vuurtje op kant 2 kan me niet bekoren. Moedige plaat. Onverkoopbaar en problematisch. Nauwelijks af te spelen en slecht voor je naald. Daar hebben we nu de CD voor, die beter klinkt maar ons inhoudelijk niet verder brengt. Maar dat schreef ik hierboven ook al. Fair warning: je bent gewaarschuwd!

Born to Synthesize is juist een TOP(!) nummer zoals alleen Todd dit kan doen / maken.
Ook dit is gewoon weer een beren goed Todd album, die toen al zijn tijd ver vooruit was.

Ook nog eens beluistert, het zet je terug in andere tijden bepaalde klanken blijf ik fascinerend vinden, ook de kracht van sommige composities. Het is ook een vreemd allegaartje van rock, soul, gospel en comsmische klanken met een zekere spirituele gedrevenheid. Het moest vooral iets bijzonders zijn en niet zomaar iets, vol op het orgel. Alles zou anders worden inclusief - the death of rock and roll.

Als je bereid bent om écht voor deze te gaan zitten, blijkt het een van Todds meest vooruitstrevende platen. Todd had het misschien wat hoog in de bol, maar zijn geest liep in deze jaren werkelijk over van creativiteit. Overwegend space- of progrock hoor je hier, maar zoals ohmusica al aangeeft is het veel diverser dan dat. Een unieke plaat binnen Todds oeuvre en ook daarbuiten.

Op vinyl ervaar je overigens een enorm verschil in de geluidskwaliteit tussen kant A en B. Op kant B moet je de stereo ineens een stuk harder zetten. Als je je naald niet goed hebt afgesteld, springt 'ie er meteen vanaf. Ik heb een oud Bibliotheek-exemplaar en wonder boven wonder speelt de B-kant nog af, al doe je er beter aan om even te streamen.

Stijn_Slayer
Kant B van het vinyl album moet wel 35 minuten produceren! Er zijn genoeg vinyl albums waar er totaal minder dan 35 minuten muziek is te vinden op kantjes A en B samen! Daardoor dus.

Ja, zie ook mijn eerdere respons. Zou het ook een beetje een statement geweest zijn of achtte zijn label het commercieel niet rendabel om dubbel lp's uit te brengen?

Net als Stijn_Slayer vind ik dit een ondergewaardeerd album, maar wel met een zwakke plek, namelijk Fair Warning. Het is voor mij een goede combinatie van prima liedjes en vooruitstrevende synthesizerklanken. Kan me nog goed herinneren dat ik het kocht op 31 december 1975. Ik vierde oudejaarsavond in de woning van een vriend in Amsterdam-Noord, waar we om 12 uur 's nachts een paar vuurpijlen afstaken. In die tijd luisterde ik vrijwel alleen naar klassieke muziek en ik was slecht op de hoogte van wat er zoal uitkwam aan popmuziek. In de jaarlijst van beste albums van 1975 in Oor heb ik toen waarschijnlijk gelezen dat Initiation een van de topalbums van het jaar was, en ik kocht het op die dag samen met het wonderschone Voyage of the Acolyte van Steve Hackett, ook uit dat jaar. Beide albums heb ik in de opvolgende jaren vaak gedraaid, want beide vind ik sfeervolle albums. Mooiste nummers op Initiation zijn naar mijn smaak Born to Synthesize en Eastern Intrigue. Ik schrok overigens wel van de waarschuwing op de binnenhoes om het album niet met een versleten naald af te spelen, dus ben ik eerst maar naar de winkel gegaan om een nieuwe naald te kopen. De geluidsweergave viel mij overigens reuze mee.
Het oorspronkelijke Amerikaanse vinylalbum heb ik overigens in de platenkast laten staan toen ik de cd kocht vanwege het artwork dat ik best mooi vind.