Tim Finn - Tim Finn (1989)
mijn stem
21 stemmen
Nieuw-Zeeland
Pop / Rock
Label: Capitol
-
Young Mountain (4:18)
-
Not Even Close (4:19)
-
How'm I Gonna Sleep (3:56)
-
Parihaka (4:19)
-
Tears Inside (4:04)
-
Birds Swim Fish Fly (3:24)
-
Suicide on Downing St. (3:32)
-
Show a Little Mercy (4:01)
-
Crescendo (4:17)
-
Been There, Done That (4:06)
0
geplaatst: 26 maart 2009, 11:15 uur
TIM FINN 1989
Na het fiasco van Big Canoe (1985), treedt Tim
in de voetsporen van Crowded House, het paradepaardje
van zijn jongere broer en ex- Split Enz bandmaat Neil Finn.
Daarop is de productie (en het orgeltje) net als op de CH platen
in handen van Mitchel Froom en ook broertje Neil mag meedoen
op backing vocals (beide broers zingen bijna atlijd op elkaars platen).
Een geluid dat dus dicht bij Crowded House aanleunt.
Neils groep had al twee albums op haar naam en wist
met ballads als Don't Dream It's Over, Better Be Home Soon
en Into Temptation menig popliefhebber te overtuigen.
Tim schaart op dit album een clubje uitstekende sessiemuzikanten
naast zich en komt met een overtuigend 4 sterren album (op het volgende
Crowded House album Woodface is Tim zelfs even lid van de groep).
Toch heeft dit album nooit de aandacht gekregen die het verdiende.
De ballads Not Even Close en How 'm I Gonna Sleep zijn 24 karaatse
popjuweeltjes en mogen in geen enkele verzameling van de CH fan ontbreken.
Het ritmisch intrigerende Parihaka (over de Mahatma Gandi
van de Nieuw Zeelandse Maori) en het geëngageerde Suicide on Downing St.
(nav een Britse zelfmoordactivist) zijn puike albumtracks.
Young Mountain opent het album als een folksong,
Tears Inside en Show a Little Mercy laten de getormenteerde ziel
van Tim uithuilen in fraai gearrangeerde composities.
Minder geslaagd zijn de wat meer oppervlakkig klinkende
uptempo songs Birds Swim Fish Fly en Crescendo.
Eindigen doet Tim graag met een mop: Been There, Done That.
De hoes spreekt boekdelen: oudere broer Tim fronst de wenkbrouwen
en tracht zich te herpakken in de voetsporen van broetje Neil.
Ik zou deze plaat een serieuze kans geven.
Het zou wel eens kunnen dat hij u blij verrast.
Na het fiasco van Big Canoe (1985), treedt Tim
in de voetsporen van Crowded House, het paradepaardje
van zijn jongere broer en ex- Split Enz bandmaat Neil Finn.
Daarop is de productie (en het orgeltje) net als op de CH platen
in handen van Mitchel Froom en ook broertje Neil mag meedoen
op backing vocals (beide broers zingen bijna atlijd op elkaars platen).
Een geluid dat dus dicht bij Crowded House aanleunt.
Neils groep had al twee albums op haar naam en wist
met ballads als Don't Dream It's Over, Better Be Home Soon
en Into Temptation menig popliefhebber te overtuigen.
Tim schaart op dit album een clubje uitstekende sessiemuzikanten
naast zich en komt met een overtuigend 4 sterren album (op het volgende
Crowded House album Woodface is Tim zelfs even lid van de groep).
Toch heeft dit album nooit de aandacht gekregen die het verdiende.
De ballads Not Even Close en How 'm I Gonna Sleep zijn 24 karaatse
popjuweeltjes en mogen in geen enkele verzameling van de CH fan ontbreken.
Het ritmisch intrigerende Parihaka (over de Mahatma Gandi
van de Nieuw Zeelandse Maori) en het geëngageerde Suicide on Downing St.
(nav een Britse zelfmoordactivist) zijn puike albumtracks.
Young Mountain opent het album als een folksong,
Tears Inside en Show a Little Mercy laten de getormenteerde ziel
van Tim uithuilen in fraai gearrangeerde composities.
Minder geslaagd zijn de wat meer oppervlakkig klinkende
uptempo songs Birds Swim Fish Fly en Crescendo.
Eindigen doet Tim graag met een mop: Been There, Done That.
De hoes spreekt boekdelen: oudere broer Tim fronst de wenkbrouwen
en tracht zich te herpakken in de voetsporen van broetje Neil.
Ik zou deze plaat een serieuze kans geven.
Het zou wel eens kunnen dat hij u blij verrast.
0
geplaatst: 15 april 2009, 22:34 uur
dazzler schreef:
Ik zou deze plaat een serieuze kans geven.
Het zou wel eens kunnen dat hij u blij verrast.
Ik zou deze plaat een serieuze kans geven.
Het zou wel eens kunnen dat hij u blij verrast.
Dat ga ik nu doen, heb de CD vandaag binnengekregen
0
geplaatst: 19 april 2009, 20:53 uur
Inderdaad zoals Dazzler al hierboven al schreef een puik album van Tim Finn, dat door de productie van Mitchel Froom erg dicht tegen het geluid van de eerste 2 Crowded House albums aan zit.
Mijn persoonlijke favorieten zijn Not Even Close, How'm I Gonna Sleep, Tears Inside, Show a Little Mercy en het vrolijke Birds Swim Fish Fly.
Mijn persoonlijke favorieten zijn Not Even Close, How'm I Gonna Sleep, Tears Inside, Show a Little Mercy en het vrolijke Birds Swim Fish Fly.
0
geplaatst: 4 februari 2010, 22:48 uur
Na herbeluistering vandaag (2x achter elkaar) moet ik Dazzler gelijk geven. Dit is een parel van een plaat, en sluit met dus aan bij zijn teksten:
Halve ster erbij naar 4*
dazzler schreef:
Een geluid dat dus dicht bij Crowded House aanleunt.
Tim schaart op dit album een clubje uitstekende sessiemuzikanten
naast zich en komt met een overtuigend 4 sterren album.
Een geluid dat dus dicht bij Crowded House aanleunt.
Tim schaart op dit album een clubje uitstekende sessiemuzikanten
naast zich en komt met een overtuigend 4 sterren album.
Halve ster erbij naar 4*
* denotes required fields.
* denotes required fields.