Ray LaMontagne - Trouble (2004)

Ik geniet ook. Na Till The Sun Turns Black deze maar gaan luisteren. Hoewel hij daar niet aan kan tippen met Trouble, zijn LaMontagne's stem en de sfeer die hij weet te scheppen ook hier van grote klasse.

Authentiek is het goede woord voor zijn stemgeluid, dat barst van de emotie.

Ik vind trouwens de vergelijking met Damien Rice niet helemaal op zijn plaats, die maakt veel bombastischer muziek, terwijl LaMontagne's kracht juist zit in de rust van zijn muziek waarin we ons kunnen onderdompelen.

erg prettig stemgeluid, en tot twee maal toe in combinatie met een goed liedje (Trouble, Jolene). De rest kan me niet zo bekoren.

De opvolger van dit album, Till the sun turns black, is vele malen meer de moeite waard.

Niet zo goed als 'Till The Sun Turns Black', maar toch grote klasse van deze man. De twee laatste nummers zijn werkelijk prachtig naar mijn mening, ik betrapte me erop dat ik zat te luisteren met open mond. Een beoordeling kan ik nog niet geven, daarvoor moet ik 'm nog maar eens een paar keer opleggen, maar ik durf te wedden dat dit naar de 4 sterren gaat.

En wat vind ik op de dag dat Ray op 5 minuten van mijn huis gaat optreden hier in Utrecht. Een overzicht van demoalbums die Ray voorafgaand aan dit debuutalbum Trouble heeft gemaakt. Dit zijn ze:

Raycharles LaMontagne demo (1999)
Acre of Land demo (2001)
Green demo (2002)
One Lonesome Saddle demo (as Raycharles Lamontagne) (2002)
Introducing Ray Lamontagne demo (2003)
Live from Bonnaroo 2005 EP (also released as a DVD) (2005)

Die laatste heb ik, vind ik erg goed en die staat hier ook op Musicmeter. De andere demoalbums waren in 2006 even te downloaden van zijn website, One Lonesome Saddle is zelfs kort verspreid, maar daarna werd het verboden door Ray.
Ik heb ze alledrie kunnen downloaden. Op Acre of Land en Green (alternatieve titel: RayCharles LaMontagne) staan akoestische nummers, vrijwel allemaal de moeite waard. Zeker als Ray ze zingt! Als je fan bent van Ray, probeer ze dan te pakken te krijgen.

Nog beter is One Lonesome Saddle, wat eigenlijk meer dan een demo is: het is als album kort uitgegeven. Ik heb ook het bijbehorende artwork + label inmiddels. Dit betreft een echt goed album van Ray, waarop één nummer van dit album staat, nl. Shelter. Hier betreft het een versie met orgel erbij, afwijkend aan de versie op Trouble, maar zeker zo mooi. Ook heel wat andere tracks zijn de moeite waard.

Ik vind dit debuutalbum nog niet zo heel sterk, al is het hoorbaar dat Ray potentie heeft.

Z'n stem is net iets te dun, maar misschien went dat nog. Het songmateriaal is nu vooral rustig, prettig in het gehoor liggend en goed verzorgd, maar ik mis een soort onderhuidse spanning. Net wat meer variatie zou ook wonderen kunnen doen. Iets zoals 'Hold You in My Arms' moet hij ook loslaten, en dan komt het wel goed.

Wow, z'n stem is toch echt dezelfde stem als van al die andere albums. En hoe bedoel je: het songmateriaal is rustig en mist onderhuidse spanning? Luister eens naar muziek, tekst en de intense manier waarop Ray zingt op bijvoorbeeld Trouble, Shelter, Burn & Jolene. Allemaal klassieke Ray LaMontagne songs. Stijn_Slayer, als ik jou was zou ik dit album nog eens een paar maal draaien op je koptelefoon. Misschien moet het nog even op je inwerken.

Overigens kan je het woord 'debuutalbum' tussen haakjes (...) zetten, als je het bericht van mij boven jouw bericht leest. Op die demo albums hoor je dat Ray potentie heeft, met Trouble staat 't als een huis.

Vrijwel elke band heeft demo's gemaakt voor ze hun debuutalbum maakten, dus dat maakt niet zo heel veel uit.

Z'n stem blijft inderdaad hetzelfde (ik ken z'n andere albums al een beetje), maar zoals ik al zei, misschien went dat nog. Nick Drake's stem vond ik aanvankelijk ook iets minder, al greep de muziek me bij hem wel direct. De andere albums van LaMontagne vind ik, voor zover ik nu kan zeggen, al beter.

Ik vind jouw enthousiasme leuk om te lezen, maar verschil moet er nu eenmaal zijn.

Het goede aan dit Trouble vind ik juist dat er een aantal hele sterke nummers op staan. Klassiekers, zoals ik ze net noemde. Dat vind ik het grote pluspunt van dit album, vergeleken met de andere albums. Behalve dan Till The Sun Turns Black, want daar heb je weer bijvoorbeeld Be Here Now, Empty & Three More Days. Het zijn de nummers die Ray vanavond en over 10 jaar waarschijnlijk nog speelt. Dat tilt ook dit album omhoog wat mij betreft.

Overigens is dit album Trouble in the USA en UK het meest succesvolle album van Ray LaMontagne. In the USA haalde hij er goud mee en verkocht 529.000 exemplaren! In the UK werd het zelfs platina, met een nummer 5 notering in de albumlijst. De titelsong Trouble haalde plek 25 in de hitlijst.
Zijn albums erna verkochten daar ook goed, maar flink minder dan Trouble. Maar niet in Nederland, waar juist zijn laatste 'God Willin' & the Creek...' op nummer 16 in de albumlijst komt.
Het vreemde is weer wel dat de opvolgers hoge(re) noteringen haalden in de albumlijsten van the UK & USA: Till The Sun Turns Black een notering in de top 40 van beide landen en Gossip in the Grain & God Willin'... zelfs nummer 3 (!) in de USA albumlijst.

(in de categorie 'opvallende commerciële cijfertjes' )

Een heerlijk album van Ray LaMontagne. Het album leunt niet op bepaalde nummers, maar is over de gehele lijn van hoog niveau. Iets snellere nummers worden afgewisseld door donkere en wat tragere nummers. Dit is vooral duidelijk bij de overgang tussen Burn en Forever My Friend. Wat mij betreft een geslaagde keuze.

Hoogtepunten staan er genoeg op dit album. Mijn favoriete nummer van Ray LaMontagne komt als eerste aan bod, het gaat hier om Trouble. Met dit nummer haalt LaMontagne alles uit zijn stem, en weet je direct wat je allemaal nog meer kan verwachten op dit album. Met het rustige Jolene bewijst LaMontagne dat hij ook uitstekend met materiaal kan omgaan wat meer rustig en wat zwaarder is. Mindere nummers zijn wat mij betreft How Come en All the Wild Horses, maar ook deze nummers scoren nog een voldoende.

Dit is inderdaad het mooiste van dit album.
Trouble live in Utrecht

De twee daar opvolgende albums zijn een stuk mooier.

Klinkt verdomd goed! Jammer dat het uitverkocht was.

Dat zou ik niet zeggen. Gossip in the Grain beschouw ik als een stuk minder, terwijl Till the Sun Turns Black anders is. Het ligt een beetje aan mijn stemming, maar ook Empty en Lessons Learned behoren tot mijn favorieten.

Mee eens. Dit Trouble en Till the Sun Turns Black zijn van een zeldzaam hoog niveau, wat Ray maar soms haalt op Gossip in the Grain.

Ik vind dit verschrikkelijk!
Ik ben het eens met Stijn dat het (forse) spanning mist. Ik vind nagenoeg het hele album eigenlijk gewoon ontzettend cheesy. Alleen het laatste minuutje van Forever My Friend vind ik wel wat hebben waar de strijkers een andere invulling geven aan het geheel dan daarvoor!
Bovendien mag er van mij flink wat meer pit in. In elk nummer klinkt een doffige slome drum, het zijn allemaal van die schuifelnummers. Uitzondering hierop is How Come, wat eindelijk een nummer is met wat meer pit.

Ik denk dat het ook niet geheel onbelangrijk is dat ik zijn stem ook niet zo genietbaar vind. Hij kan zingen, dat wel. Maar voor mij houd dat op bij het raken van de noten. Hoe hij zijn stem inzet om 'emotie' te kweken vind ik verschrikkelijk. Bovendien worden sommige zinnen (of woorden) eindeloos herhaalt om maar kracht uit te stralen, maar ik vind het heel vervelend.

Zucht wat is Jolene toch een juweeltje......

Begonnen met Till THE Sun Turns Black. Wat meer gaan luisteren naar deze weergaloze artiest. Zucht. Wat is die man goed. Heerlijke 'uit de tenen' muziek die blijft boeien. Krijg er geen genoeg van. Klasse.

Prachtige stem en liedjes, ik heb net ook maar Till the sun turns black besteld met hoge verwachtingen

Kent u van die gasten die met een akoestische gitaar bij een kampvuur de harten van tienermeisjes proberen te laten smelten. Daar doet deze artiest mij aan denken en dat bedoel ik allerminst positief. Lamontage, maakt mijn inziens op dit album nogal kazige, sentimentele folkmuziek die spanning ontbeert. Ik vind zijn stem daarnaast ook nogal vlak. Nee, ik kan hier niet veel mee. Ik hou van wat meer duisternis, dramatiek,dan wel depressie bij mijn akoestische folkmuziek (beluister ter adstructie het debuut van Nick Drake).

Blijft na al die jaren een fantastische cd met "Shelter" als uitschieter. Wat een stem!

Inderdaad, fantastische plaat. Dit zijn liedjes met een kop en een staart, met een heerlijk, helder, accoustisch geluid dat ergens tussen roots, soul en country bivakkeert. Prachtig, intens en mooi gecontroleerd gezongen. De voorbode van nog meer moois?

Voila, deze cd net gaan ophalen in de winkel. Mijn eerste kennismaking met Ray was Gossip in the Grain . Ondertussen al aardig wat cd's van deze man. verzameld. Lekker genieten en wegdromen bij deze smaakvolle muziek. Komt aardig in de buurt van "Till the Sun Turns Black" én dat is méér dan een compliment hé