Prince - Graffiti Bridge (1990)

Deze mening van 4 jaar terug heb ik nog steeds. Overigens heb ik inmiddels een Russische persing in bezit (1 lp ) die het wat meer samenvat, maar ik vind de 2 lp toch leuker.

Toch heb ik er nu een halfje bij gedaan omdat ik wel vind dat er sterke en lekkere nummers op staan.

Voor mij zijn de enige zwakke momenten "round and round" en het titelnummer.

Misschien net als goed wijn... het moet rijpen, maar dat heb ik met meer muziek van de man.

De eindconclusie blijft ook hetzelfde als in 2010:

Vanwege het zwarte album lijst topic heb ik de cd er, na vele jaren, maar weer eens bij gepakt.

Ik weet nog dat de het toentertijd niet overal even enthousiast werd onthaald, maar ik vond het wel een lekker gek funky ding dit plaatje.
Misschien wel leuker dan de succesvolle opvolger Diamonds and pearls.
Het had alleen wel wat korter gemogen. Na Thieves stort het aardig in.

Ik denk dat ik het wel eens ben met de stelling dat de gast artiesten het album zwakker maken. Zeker de te brave Tevin Cambell, maar ook Mavis Stapels vind ik ook niet passen bij de rest.
The time varieert in kracht. Shake en The latest fashion vind ik te lollig, maar Release it en Love machine zijn dan weer geweldig. Hetzelfde geldt voor het nummer met G.C. (We Can Funk).

En dan de pure Prince nummers. Naast de bekende nummers (Thieves in the temple, The question of u en inmiddels klassieker Joy in repetition) vind ik Can't stop, Elephants & flowers en Tick, tick, bang nog steeds een feestje.

Je het gelijk: maak er een enkel album van en het is een album dat mee kan met zijn beste albums.

1.Can't Stop This Feeling I Got (4:24)
De opener laat een Prince horen die ik graag hoor. Lekker fel, de Lynn drum erbij, en een schreeuwerig einde. Altijd een favoriet van me geweest. Dit nummer was al eerder opgenomen (niet uitgebracht) maar deze versie vind ik toch wel de beste

2.New Power Generation (3:39)
Dit was de 2e single van het album, en destijds was ik er helemaal gek van. Als ik het nu hoor, hoor ik vooral een aanstekelijk refrein, maar de rest van het nummer is niet echt heel bijzonder.

3.Release It (3:54)
Een nummer van the Time, met Candy Dulfer op sax. De drum is heerlijk funky, en de song echt des "time" en dus gewoon een erg fijn nummer.

4.The Question of U (4:00)
Dit nummer hoorde ik voor het eerst in de Kuip op 02-06-1990, en die 1e keer was al indrukwekkend. Deze plaat was nog niet uit, maar voor mij was het al een geslaagde plaat door dat nummer. Op de plaat staat het nummer net zo overeind als de live versie. Wat een lekkere beat, en een Goddelijke gitaarsolo! 100 van deze aub! Absolute nummer 1 song van de plaat!

5.Elephants and Flowers (3:54)
Prince met een rauwe stem! Leuke song, maar wordt nooit ergens heel erg spannend!

6.Round and Round (3:55)
Tja, het kind sterretje Tevin Campbell had een rol in de film, en dus ook op deze plaat. Absoluut niet mijn ding. Snel doorskippen dus. Ook op single uitgekomen, maar heeft (logischerwijs) echt niks gedaan. Tevin heeft hierna nog wel wat geprobeerd, maar volgens mij is het nooit wat geworden met die jongen.

7.We Can Funk (5:28)
Een lekker funk nummer met George Clinton. Ook al bekend in een vroegere versie, maar ook deze uiteindelijke versie is absoluut het lekkerst. Let op het einde, waar Prince ongeveer 1 minuut (of meer) op de achtergrond luid schreeuwend aanwezig is.. Wat mooi!

8.Joy in Repetition (4:53)
Samen met the Question of u is dit de beste track van het album. Dit zijn van die uitzonderlijk goede Prince tracks, waarvan je hoopt dat ie er eens een hele plaat mee vult. Maar dat is wishfull thinking, want de man wilde (vooral in deze tijd) veel te veel uitbrengen, en leek wat minder selectief. In het intro worden we even mee terug genomen naar Lovesexy, waar we het tussenstuk van Eye No en Alphabet St te horen krijgen. De reden daarvan is mij onbekend, maar leuk detail is het wel. De zang is weergaloos, net als de solo aan het einde van de plaat!
Als dit nummer live wordt gespeeld is het altijd een genot! De beste gitaar solos vliegen in het rond, en Prince zingt als een nachtegaal... Pure klasse dit nummer!

9.Love Machine (3:34)
Weer een nummer van The Time waarbij ook Elisa en Candy Dulfer mogen opdraven. Aardig en speels nummer, maar geen klassieker.Ondanks dat ik een heerlijk aanstekelijk funky gitaartje hoor in het nummer, is dit niet de redding. Te vlak deze song....

10.Tick, Tick, Bang (3:30)
Een nummer wat Prince al in het begin van de jaren 80 opnam, maar in een totaal andere versie. Het heeft dus 10 jaar geduurd voor ie 'm goed genoeg vond. Qua muziek stijl doet ie wat rommelig aan, en dus had ie zo op Around the world in a day kunnen staan. Lekker ondeugende tekst, en absoluut een leuk nummer.

11.Shake! (4:01)
Weer een nummer van the Time. Wederom aardig, maar meer niet.

12.Thieves in the Temple (3:20)
De 1e single van de plaat. Ik vond 'm meteen erg goed. En nog steeds. Lekkere gezongen, lekkere muziek en mooi einde. De lange versie is echter nog mooier, daar zit een aardig extra stuk aan vast met veel extra tekst!

13.The Latest Fashion (4:02)
Weer een song van The Time met Candy Dulfer. In het zelfde jaar verscheen ook hun album, The Time - Pandemonium (1990) waar dit nummer ook op staat, maar met compleet andere tekst, getiteld: My Summertime Thang.
De rap in de song is van Prince. Ook van dit nummer is een maxi single verschenen die vele malen vermakelijker is dan deze versie. Daar zit veel meer een Prince touch aan dan op deze versie, en ook is Prince daar veel duidelijker vocaal aanwezig.

14.Melody Cool (3:39)
Mavis Staples & The Steeles doen hun bijdrage in de vorm van dit nummer. De gospel zangers hebben een funky track achtergelaten, onder leiding van Prince natuurlijk. Maar van de related artiesten is dit nummer, op release it na, wel het sterkste nummer. Luistert lekker weg. Ook op single uitgebracht, maar ook jammerlijk geflopt.

15.Still Would Stand All Time (5:23)
Dit nummer speelde Prince al tijdens het alom bekende Paard van Troje concert in 1988. Een mooi gospelnummer, wat een erg mooi vocaal einde heeft.

16.Graffiti Bridge (3:51)
Van een hoogtepunt donderen we keihard naar beneden naar een diep dal. Dit nummer is naar mijn smaak een van 's mans slechtste werken. Een poging om een musical achtig nummer te maken. Dat is vast gelukt, want mijn smaak is dat echt niet. Past totaal niet op het album, en zorgt ervoor dat ik realiseer dat Prince ook mens is en fouten maakt. De aanwezigheid van Mavis Staples en Tevin Campbell maken het nummer er niet sterker op.

17.New Power Generation, Pt. 2 (2:57)
met Mavis Staples, Tevin Campbell, T.C. Ellis en Robin Power. De b kant van New Power Generation, en daar had t bij moeten blijven. Totaal onnodige reprise, met een vervelend rappende T.C. Ellis. Deze man zou later onder Prince zijn hoede nog een plaat afleveren, die net zo slecht is als de rap op dit nummer.(http://www.musicmeter.nl/album/190065) De plaat duurt dus eigenlijk 2 nummers te lang.

Het jammere van dit album zijn de toevoegingen van de related artists. Maar vermoedelijk heeft Prince naar niemand geluisterd, of wilde/durfde niemand hem de waarheid te vertellen over deze plaat en de speelduur ervan.
Check deze speellijst eens, dat zou toch een 4sterren of meer album geweest zijn?

1.Can't Stop This Feeling I Got (4:24)
2.New Power Generation (3:39)
3.The Question of U (4:00)
4.Elephants and Flowers (3:54)
4.We Can Funk (5:28)
5.Joy in Repetition (4:53)
6.Tick, Tick, Bang (3:30)
7.Thieves in the Temple (3:20)
8.Still Would Stand All Time (5:23)

Voor Purple Rain werd juist wel voor die opzet gekozen, terwijl de related nummers toen echt vele malen sterker waren. Maar goed, men hield Prince ook niet tegen om een film te maken, wat ook een grote fout was.
Door de wisselvalligheid is dit een album wat redelijk ok is, maar bijna de middelmaat niet ontstijgt. Nummers als Joy in repetition en the Question of you maken het dat ik dit album zo af en toe nog eens uit de platenkast haal en op de platenspeler leg.

Graffiti Bridge is de soundtrack bij de gelijknamige film. De film is een los vervolg op Purple Rain, de acteerprestaties zijn zo mogelijk nog slechter. Verheugend is de reünie van The Time en het komisch duo Morris Day en Jerome Benton redt (samen met de bij vlagen fantastische muziek) de film.
Thematisch gaat dit album verder in de spirituele stijl van Lovesexy. Muzikaal is dit echter al een voorloper op Diamonds And Pearls. De nieuwe band van Prince is zwarter en funkier en dat is in de muziek terug te horen.
In tegenstelling tot Purple Rain is dit wel een echte soundtrack, waar naast Prince nummers ook tracks van The Time, Mavis Staples en Tevin Campbell op terug te vinden zijn. Dit maakt het geheel wat chaotisch en daardoor worden nummer soms ten onrechte overschaduwd. Een deel van de nummers was al eerder opgenomen en door Prince in een nieuw jasje gestoken.

Can't Stop This Feeling I Got
Lekkere funky start van het album. Misschien niet bijzonder spectaculair, maar toch een ontzettend fijn nummer.

New Power Generation
Viel de kreet al terug te horen op Lovesexy hier is New Power Generation een op zichzelf staand nummer geworden. Prince vond dit blijkbaar zo pakkend dat het later de bandnaam van zijn begeleidingsband werd, die hij tot zijn dood met wisselende leden bleef behouden. Het nummer is ontzettend dynamisch, met een fijne gitaar en een typische oud-tegen-jong tekst.

Release It
Eerste nummer van de uit de dood opgestane The Time. Op sax begeleid door onze eigen Candy Dulfer is dit een hele fijne funkstamper uitstekend passend bij het voorgaande repertoire van de heren.

The Question of U
Eerste echte hoogtepunt, is deze werkelijk schitterend gezongen ballad. Het nummer wordt ondersteund door een hypnotiserende kickdrum en is essentieel in de Prince catalogus.

Elephants and Flowers
Een heel fijn feestnummer, door Prince enigszins schor gezongen wat het nummer een lekker rauw randje geeft. De spirituele inhoud is overduidelijk en de verpakking is van het niveau dat alleen Prince aan zo’n nummer kan meegeven.

Round and Round
Gezongen door het kindsterretje Tevin Campbell is dit één van de zwakste nummers van de plaat. Een simpel, 13-in-een-dozijn r ’n b nummer waar ik niet van onder de indruk kan raken.

We Can Funk
Een samenwerking met 1 van Prince zijn muzikale helden, Dr. Funkenstein, George Clinton, himself. Het nummer heeft een hele fijne groove, maar is niet zo funky als de titel en samenwerking doen vermoeden. Dit nummer bestond al onder de titel We Can Fuck en dat is wel een echte zware funktrack.

Joy In Repetition
Een nieuw hoogtepunt dat helaas niet blijft herhalen. Ondersteund door een schitterende gitaar en een heerlijke zingende Prince. Twee woorden die we moeten onthouden: Love Me.

Love Machine
The Time mag dan weer even. De typische Morris Day (en Prince) humor geven dit nummer een hele prettige sfeer mee. Het is niet hoogstaand, maar dankzij de performance toch heel genietbaar. Uiteraard wordt The Time ook hier ondersteund door onze eigen Candy.

Tick Tick Bang
Het laat zich niet moeilijk raden wat Prince hier over ons heen laat komen. Tekstueel is hij bij zijn vroege zelf teruggekomen. Muzikaal lukt dit met dit nummer niet helemaal.

Shake!
Een Time nummer gemaakt om te dansen. Hun minste bijdrage aan dit album.

Thieves In the Temple
De single van het album, ondersteund door een uitstekende 12” versie die helaas niet op het album staat. Dit is een echt fijn popnummer, maar wel afwijkend t.o.v. de vorige poptoppers van Prince. Desalniettemin absoluut een fantastische track.

The Latest Fashion
Eindelijk een duet van Prince en The Time. Deze feesttrack is ontzettend fijn met een opscheppende Morris en een heerlijk zingende Prince.

Melody Cool
Mavis Staples, de gospel koningin, is het andere muzikale voorbeeld dat was onder contract stond van Paisley Park. Mavis laat al haar kwaliteiten horen in dit lekkere swingende nummer, ondersteund door de gospelfamilie: The Steeles.

Still Would Stand All Time
Eén van mijn alltime Prince favorieten. Prince laat horen dat hij gospel ook beheerst. Ondersteund door The Steeles, begint Prince rustig om krijsend naar het eind te gaan. Het nummer was al bekend van het nachtoptreden in het Haagse Paard van Troje en is op plaat nog beter. Tranen in mijn ogen elke keer weer.

Graffiti Bridge
Het titelnummer met vocalen voor alle deelnemers. Het heeft een zelfde gedragen toon als bijv. Purple Rain, maar mist de klasse. Prince heeft het nummer veel te rijk gearrangeerd en het daarmee vermoord. Het is daardoor meer een mislukt Queen kopie.

New Power Generation (pt. II)
Waar Prince eerder hip-hop nog niets vond, laat hij zien dat hij van gedachten aan het veranderen is. TC Ellis (broer van MPLS coryfee Sue Ann Carwell) mag hier even rappen en is daar eigenlijk niet zo goed in. Het is dan ook geen beste afsluiter. De afsluitende woorden zijn profetisch: The New Power Generation has just taken control”. Op de volgende plaat wordt de NPG dan ook officieel geïntroduceerd.

Al met al een veel te chaotisch werk, wat heel jammer is aangezien er ontzettend sterk Prince materiaal op te vinden is, dat met een aantal andere leftovers van de Crystal Ball periode een briljante plaat had kunnen opleveren.

Ik ben ook zo'n liefhebber van Still Would Stand All Time Funky Bookie. Dat nummer wordt niet vaak genoemd als zijnde een favoriet Prince nummer. Goed om te lezen dat jij dat dus ook vindt.

Zit net weer naar die gitaarsolo in The Question of U te kijken en luisteren op het officiele Prince YouTube kanaal). Wat blijft die toch allemachtig lekker.

Een zesje is wel mager hoor.. Geen tijd voor een heroverweging?
Heel veel leuke swingende nummers. The Question of u is inderdaad erg mooi maar Joy in repetition en Still Would Stand All Time vind ik tot zijn beste werk behoren.
Vraag me niet van hoeveel nummers..


Wow.. Met die selectie ben ik het behoorlijk eens.
Ik mis alleen het geweldige Love Machine. En Release it vind ik ook erg leuk.
Daarom geef ik 'm nu ook al 4 sterren.

Graffiti Bridge: alweer een soundtrack van een film die ik niet gezien heb, en die me verder door iedereen afgeraden wordt. Maar in tegenstelling tot de Purple Rain OST en Parade, wordt bij Graffiti Bridge ook de soundtrack niet erg op handen gedragen. Voorheen ook niet door mij trouwens: ik had deze plaat op 2.5* staan. Voor ik aan deze recensie begon had ik al het idee dat dat waarschijnlijk niet helemaal klopte (de laatste luistersessie dateerde al van lang geleden), en dat gevoel bleek juist.

Ik snap het ergens wel hoor, het gebrek aan liefde voor deze plaat. Het was Prince’s vierde soundtrack en derde dubbelaar, en sowieso had de man natuurlijk al een bijzonder straffe reputatie opgebouwd. Zo goed als Purple Rain en Parade is Graffiti Bridge natuurlijk niet. En ook in een rijtje naast 1999 en Sign ‘O’ The Times verbleekt deze nogal. Maar ook als je niet gaat vergelijken heeft het album de schijn tegen: Graffiti Bridge afdoen als een combinatie van restjesmateriaal en middelmatige, door derden ingezongen liedjes is verrassend simpel. Het enige wat je nodig hebt, is een beetje slechte wil.

Zo interpreteer ik mijn eigen lage score tenminste. Weet hebben van de reputatie van deze plaat als mindere god, hem een paar vluchtige luisterbeurten gunnen met dit in het achterhoofd, je vooroordelen voor jezelf bevestigen, en dan hop, terug naar Purple Rain. Tijd voor een rechtzetting, denk ik zo.

Middelmatige, door derden ingezongen liedjes? Nou nee, van zodra je gewend bent aan het idee van een Prince die bijna om het andere nummer de teugels in meer of mindere mate uit handen geeft (toegeven, het vergt inderdaad gewenning), blijkt het allemaal goed mee te vallen. Het scheelt dat alle liedjes geschreven en geproduceerd zijn door de beste man zelf, dus qua sound passen ze uitstekend bij de rest. Die sound is, net als op Batman een jaar eerder, zeer eigentijds: de house-invloeden van de voorganger zijn weg, en in de plaats komen new jack swing-vibes (in die tijd super hip). Niet mijn favoriete muziekhype, maar hier werkt het wel, net als op Michael Jackson’s Dangerous van een jaar later trouwens.

The Time komt na Prince het vaakst aan bod, en op het vervelende Release It en het middelmatige The Latest Fashion na vind ik hun bijdrages eigenlijk uitstekend. Vooral op Love Machine (met de mij volslagen onbekende Elisa Fiorillo als zangeres) kan je wel het stickertje ‘verborgen parel’ plakken me dunkt. Levende legende George Clinton komt ook eventjes om de hoek funken op We Can Funk en dat doet hij goed, het is één van de hoogtepunten van de plaat (check ook grootvader We Can Fuck op de Purple Rain bonus-cd’s, die is nog beter). De toen 14-jarige Tevin Campbell - die zichzelf in die tijd waarschijnlijk voorstelde met ‘hoi, ik ben Tevin, men wil van mij graag een nieuwe, hopelijk minder vreemde Michael Jackson voor de nineties maken en ik doe braaf wat ze vragen’, aan zijn zangstijl te horen - verzorgt dan weer de vocals op Round And Round. En het moet gezegd, dat doet hij goed, hoewel de compositie verder geen hoogvlieger is. Melody Cool is in de grond ook geen topnummer, maar zet er een charismatische grand dame als Mavis Staples op en je krijgt toch iets bijzonders. So far, so good.

En dan is er voor de overige 3/4de van de plaat natuurlijk Prince zelf nog, die in de studio opnieuw de tijd van zijn leven leek te hebben als je hem zo bezig hoort. Hij schreef naar verluidt slechts drie volledig nieuwe nummers voor Graffiti Bridge, de singles Thieves In The Temple (prachtig) en New Power Generation (mwah) en het eerder vermelde Round And Round. De rest zijn herbewerkingen van materiaal straight outta de kluizen. Een hoop van de antipathie rond deze release zal er vast mee te maken hebben dat deze nummers door bootlegs in andere versies al vertrouwd waren geworden bij de die-hards, vermoed ik. Daar heb ik niet zo’n last van, ik hoor dan ook vooral een bont allegaartje aan liedjes waar de fun vaak vanaf spat. De opener, The Question Of U, Elephants & Flowers, Still Would Stand All Time… de overgrote meerderheid zijn gewoon allemaal mooie songs. Een enorme uitschieter naar boven à la When Doves Cry of Mountains staat er misschien niet op, maar een onderhoudende plaat is het wel.

En zo komen we bij mijn nieuwe eindconclusie: Graffiti Bridge is het grootste allegaartje dat Prince tot dan toe had uitgebracht, maar dat losse, in combinatie met de vrolijke sfeer en de variatie, maken het uiteindelijk best de moeite waard. Van mij krijgt ie een mooie 4*

Mooi geschreven Arthur en eerlijk over je aannames. Enige ontbrekende tekstdeel is Joy In Repetition... Dat zet de plaat toch bijna op 4,5

Thanks zaaf en ja, ook een mooi nummer idd! Zit verscholen achter de '...' zullen we maar zeggen

Als je de Prince nummers op een rijtje zet, zou het ook een prima Prince album geweest zijn.
In tegenstelling tot Purple Rain koos Prince hier echter wel voor een echte soundtrack.

De Prince-nummers, maar dan inclusief "Graffiti Bridge" wat mij betreft en in het geval van "Thieves" de extended versie. Dan heb je een steengoed album.

Graffiti Bridge, het nummer, valt wat mij betreft in mijn top 3 van allerslechtste wat de man ooit gemaakt heeft
Purple & Gold staat strak op 1, maar denk dat deze een eervolle 2e plek heeft.

Waar vind ik die, want dan ben ik toch nieuwsgierig?

Sorry moet Purple and gold zijn
Klikken op eigen verantwoordelijkheid....
Purple and gold - YouTube

Inderdaad. Sommige dingen kunnen beter in de vault blijven.

Het ergste is dat dit niet eens in die Vault bleef maar dus officieel werd gereleased (digitaal alleen Godzijdank)

Ongeveer precies de helft geweldig (bijna overal waar Prince solo z'n ding doet), de andere helft matig tot afschuwelijk (bijna overal waar hij aan vrienden en gasten de microfoon en het podium gunt). De vrolijkheid van de eerste twee en de laatste twee nummers, de uitzinnigheid van We can funk en The latest fashion, de degelijkheid van Thieves in the temple en de zwoele intimiteit van Joy in repetition zijn wat mij betreft Prince in optima forma, maar tegenover die superieure tracks vallen de minpunten des te meer uit de toon: de irritante ritmepatronen van Release it en het stompzinnige Shake, de vlakke zang van Round and round en Love machine, de flauwe melodie van Melody cool en de overdaad van Still would stand all time – de skiptoets op mijn CD-speler bewijst zijn waarde vaker dan me lief is bij deze plaat. Voor de prins en zijn genodigden was dit wellicht een leuk feestje, maar voor mij kwam het einde van mijn Prince-verzameling in zicht.

Ik snap je in grote lijnen BoyOnHeavenHill, maar Love machine vind ik wel degelijk een heel cool nummer vergelijkbaar met We can funk. En je vergeet de klapper Tick, Tick, Bang!
Still would stand all time duurt lang, maar zie ik wel als een klassieker (met een lange geschiedenis).


Diamonds and pearls, Come, Gold Experience, Old friends 4 sale en Rainbow children vind je niet de moeite waard?

Diamonds and pearls was de laatste Prince-plaat die ik nog heb aangeschaft; ik draai hem momenteel weer, maar hij valt me niet mee. En van The gold experience vond ik eigenlijk alleen Gold de moeite waard (maar dat is dan ook meteen een briljant nummer dat ik qua uitstraling altijd associeer met, en niet veel lager aansla dan, Purple rain [het nummer dus] ). Daarna heb ik Prince voor gezien gehouden, en hoewel ik zijn jaren-80-werk nog altijd prachtig vind heb ik niet de behoefte om hem weer op te pakken.