John Coltrane - Lush Life (1961)

Als je alleen bent, je eenzaam voelt wil je graag met iemand zijn. Iemand die je begrijpt en je gezelschap houdt. Dit mijn beste mensen, is waar je opzoek naar bent. John Coltrane hier, op sommige momenten, op zijn best.

Het album begint al heerlijk rustig. Het geeft je het gevoel dat je niet alleen bent. Rustig..langzaam..maar zeker raak je in de ban van John's hemelse manier van spelen.

Spijtig...spijtig dat het I Love You wat meer energie bevat. Net als het I Hear a Rhapsody. Terwijl het grootste deel van het album erg intiem is, zijn deze 2 nrs net wat speelsers. En dat is jammer. Ik had namelijk liever het hele album gezien in dat rustige sfeer. Want door die wat drukkere nummers lijkt het alsof je zit te slapen en dan opeens door je wekker wakker wordt gemaakt. Jah dat is het..I Love You en I Hear a Rhapsody zijn wekkers.

De rest is prachtig rustig. Tran's Slo Blues is wel wat speelser op sommige momenten, maar de rust is erin te vinden. Like Someone in Lovenummer is samen met Lush Life (titelnummer) mijn favoriet. Echt, daar is John op zijn best. Jammer dat hij zich niet kon inhouden bij het tweede en laatste nummer.

4,25* (jammer dat het zo onbekend is..)

Klinkt alsof je op zoek moet gaan naar andere jazz-artiesten, Coltrane is normaal gesproken nooit echt heel rustig natuurlijk.

Misschien ook wel, aanraders?

dit is denk ik wel iets voor je
jazz light

maar probeer eens wat cool Jazz ...Chet Baker, Dave Brubeck, Stan Getz.
De 'pianopingeltjes' van Bill Evans zijn ook erg relaxt.

Chet Baker ken ik jah, maar zijn stem weet me nog niet te pakken. Mijn oog is ook gevallen op Bill Evans, daar ga ik eens achteraan. En bedankt

Btw, Norah Jones is gruwelijk!!

Soms iets te rustig en te behoudend om te imponeren. Ook mis ik de krachtige, nerveuze saxpartijen die Coltrane voor mij intressant houden. Hier vooral veel late-night romantiek. Desondanks is het dertienminuten durende titelnummer wel heerlijk meeslepend. Zelfs op de minder sterke nummers als I love you, heeft Coltrane genoeg klasse om niet naar een onvoldoende te dalen. Met die ene langdurige uitschieter komt dat op een heel prettige 3.5*. Niet mis voor een bonus-cd bij het betere giant steps.

Een rustige, maar toch erg mooie Coltrane. Hier begin ik de dag wel eens mee. Kun je bijna iedereen wel voorschotelen die van goede muziek houdt, lijkt mij. Zowel de eerste drie stukken die een intieme indruk op mij maken als de wat extravertere stukken van de tweede sessie vind ik boeiend. Mijn lievelingsstuk is het titelnummer. Wat een grootse musici hoor je hier, en ik vind bovendien Donald Byrd een trompettist met een erg mooie toon. Fijn luisteralbum.

Met: Donald Byrd (trompet op alleen het titelnummer) Red Garland (piano) Earl May en Paul Chambers (bas) Albert Heath en Art Taylor (drums)

Lush Life is één van de populairste opnames voor Prestige en niet geheel onterecht. Het titelnummer zelf is een prachtige ballad (hoewel zijn latere versie met zanger Johnny Hartman naar mijn mening nog mooier is). Als je Trane's solo hier even naast die uit 1963 legt... man, wat heeft hij zich dan ontwikkeld zeg! Trane speelt hier veel met de blues en die beheerst hij als geen ander. Blues bleef ook later een grote invloed in zijn muziek. De twee blueses op dit album geven hem goed de ruimte om te improviseren en hier schemert een nieuwe Trane al wat meer door. Hij maakt veel gebruik van multifonische noten en speelt complexe solo's. Red Garland speelt maar op twee nummers mee. Voor de andere sessie kwam hij niet opdagen, achteraf bleek omdat hij autopech had. Onbedoeld dus maar het komt de muziek ten goede. In trio met alleen bas en drums krijgt Trane meer vrijheid maar vooral ook meer ruimte. Één van de betere opnames voor het label.

Beste nummers: 'Lush Life' en 'Trane's Slow Blues'.

Eindwaardering: 4 sterren

Stiekem door Prestige in 1961 uitgebracht. Deze songs stammen uit respectievelijk 1957 en 1958, maar dat kan ik niet van de hoes lezen. Ik las het op wikipedia.

Daarom staat er wel op de achterkant van de hoes: The John Coltrane Trio, Quartet & Quintet. Het quintet is met Donald Byrd en die speelt op het titelnummer.

Op kant A speelt het trio (Coltrane/May/Taylor) met lekker veel ruimte voor de bas en drums.

Een fijne, wat kalme plaat, die mij wel gaat doen zoeken naar meer opnamen met Coltrane in een trio.