Virgin Prunes - ...If I Die, I Die (1982)

Een anekdote :

In de jaren stillekens toen ik nog naar new-wave fuiven ging in de Twieoo fuifzaal in de uitgangbuurt van mijn mooie stad (nu ongeveer 15 jaar geleden), was er daar elke week ook een typische goth kerel aanwezig (alles erop en eraan: puntschoenen, lange zwarte mantel, zwarte maquillage, haar in vogelnest nog hoger dan Robert Smith en Simon Gallup in hun Head on the Door-periode samen).

Hij had in witte verf op de rug van zijn mantel de woorden: ‘…If I die, I die’ geschreven. Wij als 18-jarige snotters (hij moet een jaar of 10-15 ouder geweest zijn) vonden dat zo ongelofelijk cool!! “Dat is een échte”, zeiden we altijd. Hij draagt de echte goth-spirit uit. Wij dachten dat hij daarmee het statement wou maken: ‘Bang zijn voor de dood? Ik..? Pfff.. ik spot daarmee’.

Ondertussen had ik waarschijnlijk al 20 keer de nummers Caucasian Walk, Baby Turns Blue en Pagan Lovesong gehoord in datzelfde fuifzaaltje, maar aangezien ik toen geen flauw idee had van de titels en de uitvoerders van het gros van nummers heb ik dus nooit de link gelegd dat die gast gewoon de titel van zijn favoriete plaat op zijn jas gekalkt had. Nu ik eraan terug denk, het leek wel met typ-ex gedaan. Waarschijnlijk was hij even geschift als Gavin Friday zélf

Door die anekdote van hierboven heb ik ook nog eens zin gekregen om een van mijn weinige 5* platen tot in detail bespreken. Ik ga het wel enkel over de 9 originele nummers (die zonder * dus) hebben:

De instrumentale opener Ulakanakulot geeft al aan dat er iets immens staat te gebeuren, een verbluffende opener van een verbluffende plaat!! Het nummer zet in met synthesizerklanken die mij doen denken aan gregoriaanse priesters die in gewaad, met de kap over het hoofd en al, op de binnenplaats van een of ander klooster in het gelid staan. Er is ook een soort van triangel(?) te horen. Dan komen die typische tribal drums waar ik zo dol op ben (cf. ook Pornography van The Cure en Juju van Siouxie & The Banshees). Het gitaarspel tenslotte versterkt die middeleeuwse kloosterorde-sfeer nog. Ulakanakulot is natuurlijk ook een intrigerend woord waarvan ik me altijd afvroeg wat de betekenis ervan was. In een internet-interview met Gavin Friday (op de Prunes-site zélf) lees ik dat ‘t verzonnen blijkt te zijn door hen zelf en dat ze er een hypothetisch eiland mee bedoelen waar de mooie mensen vandaan komen, hun Atlantis zeg maar. Maar ik blijf hardnekkig volhouden dat het bruine benedictijnenpaters zijn. Of franciscanen – ik wil ervan af zijn

Het nummer vloeit naadloos over in Decline and Fall. Zelfde ingrediënten, maar er komt nog ondermeer een tamboerijn (zo'n handtrom met belletjes) en een soort van fluit bij. En dan begint eindelijk de zang… Eerst lijkt tweede vocalist Guggi een ingetogen trieste litanie af te gaan steken, maar algauw komt ook waanzinniger klinkende stem van leadzanger Gavin Friday op de proppen: “Take a dream and fly away”- she will call. "They will wait for you, not I" - see me crawl. She will fly - she will fly far away. Oooooowww. Decline and fall. Never return. Die… Die…

Sweethome Under White Clouds is weer zo een intrigerende songtitel, vind ik. Na eerste beluisteringen kan dit nummer nogal monotoon klinken, maar eens je het goed kent wordt de verbeelding weer enorm geprikkeld! De song wordt vooral gedragen door de vocalen, maar ook die bas die constant dezelfde noot driemaal herhaalt, de gitaar en die saxofoon die er doorheen toetert, zijn intrigerend:
Home is where the heart is [repeat ad infinitum…]

Bau-Dachöng is wederom een klein meesterwerkje!! De song start met tribal trommelgeroffel en er komt op een bepaald moment zelfs een didgeridoo aan te pas! De delirische synthklanken en de getormenteerde stem van Friday spelen prachtig op elkaar in. Hierin zingt hij dus ook het bewuste “If I die, I die”. Ik denk hierbij altijd aan iemand die in een dwangbuis in een met witte kussens beklede isoleercel van een psychiatrisch centrum de volledige waanzinnigheid in zich op voelt komen. En wat betekent die titel nou weer, vragen we ons af? In dat interview waar ik het zo-even over had heeft Gavin Friday het wederom over zijn beautiful people. “Het is een verbasterig”, zo legt hij uit, “van het woord bo-prune en dat is de taal die de mooie mensen van het eiland spreken”. Ik denk gewoon dat hij die dag van het interview gewoon zin had om over mooie mensen te praten en dat hij simpleweg met de interviewer en bij uitbreiding met onze voeten aan het rammelen is

De b-kant van de plaat zet in met het destijds in platgespeelde Baby Turns Blue, wat we nog het best kunnen omschrijven als gothic-disco-punk-funk. Wat mij betreft ook wel het beste nummer van de plaat. Waanzinniger kan het bijna niet meer! Het nummer barst meteen in al zijn hevigheid los. Die vette gitaar, die krullerige bas en die dreigende synths doen mij gewoon watertanden. Meer moet ik niet zeggen, want de woorden van afwisselend Friday en Guggi spreken voor zich: You broke my heart, it came in two. Ooh, what to do, when baby turns blue? - It was an accident, I didn’t mean it! Gimme me money, gimme sex, gimme food and cigarettes! Nothing seems to make much sense. You don’t seem to make much sense. Take your own life and stab it with a knife. They put you in a box and send you up to heaven.

Ballad of the Man combineert piano met elektrische bas- en leadgitaar en… jawel… xylofoon! Derde vocalist Dave-id zingt hier een schijnbaar banaal klinkend liedje over hoe gelukkig hij wel is dat hij geen bankovervaller geworden is. Je moet het horen om het te geloven: He said :”Do you wanna join my gang?”. I said: “You muuuuaaast (vettig Iers accent) be joking”. Het valt een beetje uit de toon met de rest van de nummers - ook al omdat de prominente stem van Friday zeer gemist wordt - maar het is niettemin een mooi nummer en waarschijnlijk ook het meest toegankelijke van de plaat.

Walls of Jericho is dan weer een typisch Prunes nummer waarop Guggi en Friday als vanouds lekker losgaan en zich als twee kameleons telkens opnieuw in hun nieuwe rol aanpassen. De instrumentatie van dit nummer is die van een typisch post-punk nummer, maar dat met een sterk gekruid ironisch sausje.

Caucasian Walk barst - net als dat andere topnummer Baby Turns Blue - onmiddellijk in alle hevigheid los. Strak drumwerk en ultravette gitaar én bas!! Wat heb ik daar op gedanst destijds Het nummer wordt door Friday en Guggi in ‘duet’ gezongen ; als je ’t zo nog kan noemen tenminste. Het klikt helemaal niet als – ik zeg maar wat - Bill Medley & Jennifer Warnes Neen, dit is een duet van twee kinderen die ruziemaken in een “Welles - nietes – welles – nietes”- discussie. Vooral het refrein: “Like a crazy singer in a band that lost the words..” klinkt als een wiegeliedje dat compleet losgeslagen is!

En dan het slotnummer… Theme for Thought. Zoals Pornography aflsluit met het tot waanhoop gedreven topnummer, sluit ook deze plaat af met een geniaal nummer waar de waanhoop in doorklinkt! Onheilspellende gitaren luiden hier het nummer in. Deze worden versterkt met een dreigend synthmotief, je zou er zowaar de stuipen van op het lijf krijgen! Dan komt de basgitaar mooi invallen en Gavin begint uitdagend te zingen: “Should I talk the way you want me to talk? Say the things the way you want to hear them?…”. Vervolgens hoor je een ietwat geruststelllend saxofoonmelodietje en nét als je denkt dat je dan toch rustig kan ademhalen en achterover leunen, breekt de complete chaos los: potten en pannen en bestek worden van een gietijzeren trap naar beneden gegooid, stalen kabels van hangbruggen knakken door, iemand blaast op een rietje,... Gavin en Guggi worden gek! : “Nothing is ever the way I say it is! Nothing is ever the way I want it! So, don’t talk to me! Don’t look at me, but stay with me!. Dan begint Dave-id op een Bauhaus-achtig begrafenistoontje (als in ‘Bela Lugosi is Dead) vanalles te declameren dat geen steek lijkt te houden. En dan wordt iederéén gek: “Dai da dai dai dai, dai dai…”

Alsof al deze genialiteit nog niet genoeg is, vinden we op de heruitgaves van 1993 en 2004 nummers die zeker niet moeten onderdoen voor die op de originele plaat met op kop het uiterst tribal klinkende en destijds ook vaak door DJ’s gedraaide single Pagan Lovesong! Hier hebben ze heel goed naar ‘Juju’ van Siouxsie & the Banshees geluisterd, me dunkt! Maar ook de zeer industrieel en abstract klinkende nummers Chance of a Lifetime en Yeo (van de ‘The Faculties of a Broken Heart’- EP) zijn de moeite waard. Ze hebben allebei een stoere metaalklinkende beat en bij Yeo hoor je aan het eind ook nog eens een mooi pianomelodietje en iets wat klinkt alsof je je in een druipgrot bevind, heel industrial getint, dus..

Kort samengevat: 5* voor deze klassieker! Mocht ik een top-10 hebben met slechts 1 album per artiest, dan zou deze plaat erin terug te vinden zijn

eens met freddze!!! meesterwerk uit mijn jeugd!! album met verschillende stijlen. totaal geflipte figuren die overal tegen aan trapten. heerlijk!! word er bijna sentimenteel van..

ja, superb , geniale waanzin , wat is er nog lekkerder , wanneer komt de tijd dat ook deze groep erkenning krijgt , want geniaal waren ze

HUH?

Het album heet '...If I die, I die', maar dat nummer staat er niet eens op!

Is dat zo raar? Dat komt toch vaker voor bij albums. "If I die I die" komt voor in 'Bau Dachöng'.

Inderdaad, die line komt uit 'Bau-Dachöng', zoals ik al heel goed uitgelegd had in mijn recensie hierboven

Liefhebbers van alle genres (en niet enkel post-punk/gothic) zouden dit album toch eens een kans moeten geven, het is gewoon een klassieker van formaat!!

Amen to that !!!!

Zijn er wel "liefhebbers van alle genres" vraag ik mij af.. ook deze plaat zal wel weer veel weerstand oproepen bij sommige "openminded" muziekluisteraars, jammer en hopeloos eigenlijk. Dit is namelijk uniek. Nergens mee te vergelijken en een muziekdocument!

Klopt, en dit is zo'n plaat die, vanwege de titel waarschijnlijk, onterecht in het gothic hoekje wordt geduwd, terwijl ze dat helemaal niet is.

Ik zeg dat het het moment is dat users als aERodynamIC (die Gavin Friday & The Man Seezer plaat heel erg kan appecieëren) en ook herman (die 3 maanden geleden beloofd had om dit eens te checken - zie bericht van 'm op de vorige pagina) toch ook eens op zoek moeten gaan naar dit meesterwerk !

En... El Ninjo! Wat bezielt jou eigenlijk om deze plaat slechts een halve ster te geven?

Dit is toch wel totaal anders als wat Gavin Friday & The Man Seezer vervolgens maakten. Virgin Prunes is de nachtmerrie, en Gavin Friday (solo) is het besef dat het maar een droom was.

Mooi gezegd Deric, maar de benadelingen van Ninjo zijn mij af en toe ook een doorn in het oog.. niet alleen bij deze plaat

Gelukkig niet!

Na alle lovende woorden van jullie, heb ik deze cd maar eens aangeschaft omdat de beschrijvingen precies in mijn straatje passen. Na de eerste paar luisterbeurten was ik wat teleurgesteld, maar inmiddels kan ik het een stuk beter waarderen.

Ik zet hem op 4 sterren en misschien in de toekomst wel een halfje erbij.

In het begin moeten wennen, maar nu ben ik om. Heerlijk gejaagd en hysterisch gezongen. Baby turns blue is mijn favoriet. Dit album niet aan jou besteed Perfume, een 2,0 is wel erg laag?

Dat is al een tijdje geleden gedaan, alleen nog te weinig gedraaid om er goed over te oordelen.
Laat ik maar beginnen te zeggen dat ik jouw 5* enthousiasme niet deel. Maar dat wil nog niet zeggen dat er geen enthousiasme is, integendeel.
Het album dendert flink op en neer van Cure-achtige popnummertjes als Ballad of the Man naar de punk van Walls of Jericho. Lardeer het nog met een hoop andere ingrediënten en je hebt dit album dat zeker uniek genoemd mag worden.
Hoe leuk ook, voor mij toch wel een beetje de reden dat ik het solo-werk van heer Friday meer weet te waarderen omdat dat meer één sfeer weergeeft. Natuurlijk ademt dit album dat ook wel uit maar ik voel me er niet altijd goed op mijn gemak bij (en aan de andere kant is dat nu ook juist weer de kracht van ...If I Die, I Die).
En zoals ik al opmerkte: dit album vraagt wel meerdere luisterbeurten, maar nu dan toch mijn mening en beoordeling freddze.

Van alle groepen uit deze periode die ik de laatste tijd beluisterd heb is dit zeker één van de meest originele.
Prachtig debuut met als toppers Pagan Lovesong en Caucasian walk. Vooral dat laatste vind ik een geniaal nummer.

Dit moet welhaast de eigenaardigste plaat zijn, die ik ooit heb gehoord. Hysterisch, ongemakkelijk en compleet over the top qua weirdness factor. Ik krijg hier absoluut geen vat op en hou het bij 3* vanwege de curiositeitswaarde. Over 10 jaar nog maar eens proberen.

Caucasian Walk is inderdaad briljant!! Nog twee van dat soort nummers hierop en ik had hem in mijn top10 gezet.

Ga ik dit goed vinden vraag ik aan de mensen die iets van mij en mijn muzieksmaak afweten

ik denk het wel.
wellicht dat het theatrale aspect je wat tegenstaat ...

@ Azra
Anders moet je bijvoorbeeld Decline and Fall even op youtube opzoeken.

@Azra - doen; gewoon luisteren. Gebruik die 10 houten guldens van mij daarvoor.

En bedenk deze boys hebben in hun kindertijd "Pliessie en boef" of tikkertje gespeeld met Paul Hewson en consorten in Dublin.

Ulakanakulot/Decline and fall

Pagan Lovesong kende ik al van horen (zien is moeilijk), tot mijn eigen verbazing eigenlijk en Sweethome Under White Clouds ken ik van het lichtjes fantastische A New Form of Beauty.

Deze plaat is toch niet echt helemaal zo gek als sommigen hier beweren, ik merk hier zelfs vaak structuur op, iets wat je op A New Form of Beauty toch wat moeilijker vindt. De muziek is er daarom niet minder om, er staan hier een paar geweldige songs op, de 2 die ik al kende dus maar ook Baby Turns Blue, Walls of Jericho, Ballad of The Man, Bau Dachong.....…

Die onnavolgbare sfeer die de Prunes oproepen...

Dit blijft de waanzin nabij, vooral als je hem een tijd niet beluisterd hebt. Sommige nummers hebben flink wat raakvlakken met Wire (154), hoewel de Prunes nog een stuk meer 'weirdo' zijn.

Je weet wie If I Die, I Die geproduceerd heeft ?

I don't, maar dat zal dan wel dezelfde producer als van het desbetreffende Wire album zijn?

't Is Colin Newman himself, een van de leden van Wire

Interessant. Vooral Theme For Thought en Chance Of A Lifetime deden me aan Wire denken. Tekstueel en muzikaal is Wire volgens mij nooit zo extravert geweest, al hebben '154' en If I die, I die' wel hetzelfde uitgangspunt; een behoorlijk experimentele benadering van de art-rock/art-punk uit de seventies.