Bill Evans Trio - Sunday at the Village Vanguard (1961)

In zijn geheel een bijzonder mooie plaat. De heren, Evans, LaFaro en Motian zijn hier in absolute bloedvorm. De muziek die zij ten gehore brengen is rustig, ontspannend, maar toch ook swingend. Misschien wel het meest opvallende aan dit album zijn de extreem mooie bassolo's van Scott LaFaro. Op vinyl komt dit uiteindelijk nog beter tot zijn recht.
Ook het album "Waltz for Debby", dat op dezelfde dag is opgenomen, is van dezelfde goede kwaliteit.
Voor de liefhebbers van Kind of Blue zeker de moeite waard om eens te beluisteren!

Het blijft vreemd: Bill Evans neemt muziek op in één dag tijd - de tijd die een bepaalde soort popsterren nodig hebben om te beslissen welke soort schoenen ze zich zullen aanmeten. Nu ja - schoenen kunnen soms ook belangrijk wezen

Maar toch: de elasticiteit van Evans' trio lijkt me nogal groot. Toen ik Evans' werk leerde kennen werd ik meteen ingepakt door die kalme uitbundigheid. Het klinkt zo vanzelfsprekend - alsof die muziek al jaren érgens bestond - en enkel wachtte op Bill Evans en zijn trio om zich te openbaren aan de wereld

Beide albums zijn op 25 juni 1961 in de Village Vanguard opgenomen.

Hoor hem liever solo, maar die uitgebreide baspartijen zijn toch af en toe briljant. Toch... liever alleen piano.
Bill Evans krijgt trouwens veel aandacht op MM.
En dat in tijden van Editors, Killers en Interpolletjes.
Goede ontwikkeling.

We zijn inmiddels vele draaibeurten verder en ik ben inmiddels helemaal overtuigd van deze geweldige plaat. De simpele combinatie piano,bass en drums komen hier tot een magisch geheel. Vooral wijlen bassist Scott Lafaro laat hier een prachtig testament na. Monumentale plaat en het [stief]broertje van Debby.

Een onvoorstelbaar mooie plaat! Hier moet ik binnenkort nog eens een verhaaltje aanbreien, jammer dat dit ergens in de schaduw staat van Waltz for Debby want eigenlijk heb ik persoonlijk moeite met kiezen Zó goed vind ik dit,

4,5* (Om te beginnen).

Prachtige opname, loepzuiver. Het zachte gerinkel en geroezemoes op de achtergrond van het publiek komt de plaat zelfs ten goede. Het is alsof je zelf aan een tafeltje zit te luisteren, een hele aangename jazz-opname.

Ik heb sinds kort "The Complete Village Vanguard Recordings, 1961". Ik neem aan dat dat dezelfde opnames zijn als deze plaat, maar dan met extra 'takes'?

edit: volgens mij zie ik het al: het zijn Waltz for Debbie en deze op 1 album. plus de nodige outtakes.

Precies, je bent nu helemaal compleet.
Heb je dat interruption nummer al gedraaid ? Oeps ..de pauzeknop !
Gewoon charmant.

Meesterwerk !! Nooit meer geevenaard.

Ik heb hem vandaag 1 x gedraaid (3 CD's) en het klinkt inderdaad erg lekker!

Deze cd werd me aangeraden door een mede user na een aantal vragen van mij m.b.t. het bas spelen van Jaco Pastorius.
Enne nu heb ik de complete vanguard sessions maar op cd aangeschaft. (na een goede tip van een andere user).
Dit zit er ook bij en tja......
Dit "klikt"gewoon in één keer. Wat een geweldige muziek is dit zeg. De baspartijen zijn zeker opvallend te noemen, maar het spel van het hele trio is werkelijk geweldig.
Heerlijke plaat dit.

Deze net weer eens in de auto gedraaid, avond, licht van de lantaarnpalen, spiegelende autowegen, sneeuwlandschappen, en dan dit album uit de speakers. Soms kun je je met weinig gelukkig voelen.

Haha..

Een van de beste live albums ooit vind ik. Scott Lafaro zou ort hierna omkomen maar zijn melodische baslijnen hier zijn een voorbeeld geweest voor vele latere generaties bassisten. Waaronder de Nederlandse Hein van de Geyn. Ook Paul Motion laat hier uiterst melodieus spel horen. Een uniek optreden zomaar op een zondag opgenomen in de jazz club van New York

Meesterwerk. Ik verkies deze boven Waltz for Debby (opgenomen tijdens dezelfde sessies), daarop zijn wat meer doorsnee "romantische" tracks geplaatst, hier staat LaFaro's geweldige solo-werk op de bas meer op de voorgrond en is het geheel wat minder voorspelbaar en dat is bij herhaalde beluistering wel zo leuk.

Geweldige geluidskwaliteit voor een live-opname uit 1961, ik heb echt het gevoel er bij te zitten. Als ik één favoriete jazz plaat zou moet kiezen is het deze denk ik.

Heb dit plaatje na jaren weer eens in de herkansing gedaan. Hij stond op een halve ster, maar nu ik aan het luisteren ben, hoor ik dat dit toch echt niet zó weinig waard is. Stem dus verwijderd, en het gemiddelde is meteen van 3,98 naar 4,06 gestegen. Ga hem weer wat keren luisteren, voordat ik er weer op stem.

Heel hoog wordt het trouwens ook weer niet. Ik zal er later wel wat meer over typen.

0,5

Arrie toch,
Je bent pas 19 en om dan stellen dat je iets na jaren in de herkansing doet?
Misschien moet je dat omdraaien: muziek is geduldig, jij krijgt altijd maar weer een herkansing om de kwaliteiten van deze plaat te ontdekken.

met dat laatste ben ik het eens, maar wat heeft de leeftijd van arrie daarmee te maken?

Heb 'm net weer in een slapeloze nacht opgezet, wat is dit toch heerlijke muziek en een hele fraaie opname. Als ik 1 plaat mee mag nemen naar een onbewoond eiland is 't toch deze. Zowel een heerlijke luisterplaat als achtergrondplaat. Kan er geen genoeg van krijgen. (Hendrix' "Band of Gypsies" is een goede tweede.)

In ieder geval: ik ben geen jazz-kenner, maar kan iemand me op (enigszins) vergelijkbaar materiaal wijzen? Mag zeker recent zijn, ik heb niet meer de tijd om me in 't grote bos van de muziekwereld te begeven om de pareltjes eruit te vissen.

ik luister aardig veel jazz, maar heb nu geen tijd...
vanmiddag zal ik wel even wat dingen op een rijtje zetten

Hmmm, dit vind ik wel wat minder gemakkelijk te behappen jazz, eerder wat aan de onbegrijpelijke kant. Bill Evans en zijn trio vliegen alle kanten op en het is ook wat aan de drukke kant. Ik heb het diverse malen beluisterd en dan gaat het gelukkig meer wennen en weet je ook wat je muzikaal kunt verwachten. Een 3,5-score kan er dus nog net uitgeperst worden.

Als je dit druk vindt moet je eens echt experimentele jazz beluisteren (Sun Rah bijv.), of wat experimenteler Coltrane werk dan kom je er wel van terug. Maar goed ik heb echt een hekel aan (experimentele) "zenuwen" jazz dus als mensen dit druk vinden gaat er bij mij een "does not compute" lampje schijnen

Ik moet zeggen dat het ontbreken van blazers mij juist heel veel rust geeft, ik heb lopen zoeken naar vergelijkbare hedendaagse jazz trio's maar niet veel gevonden. Zal wel een impopulaire niche zijn heden ten dage...

Waarom staat dit album eigenlijk niet bij de livealbums? En is de originele hoes niet zo?

Gisteren in Antwerpen de 180 gram vinyl versie aangeschaft, samen met Waltz for Debby.
Weliswaar nieuwe persingen en frisse hoezen, maar toch.....
Lang leve de LP revival !!

Topschijf/plaat/bytes/whatever. Heb hem zonet opgelegd tijdens het ontbijt, op vakantie in Zuid-Frankrijk. Superrelax! Echte zondagsmuziek die een goeie spirit teweegbrengt. Dit soort platen raak je nooit beu.

Featuring Scott LaFaro - Zoals bekend zou hij enkele dagen na dit legendarische optreden omkomen bij een tragisch auto-ongeval en werden voor het eerste album deze opnames in zijn teken geselecteerd, het laatste nummer was tevens de laatste keer dat deze heren samen zouden spelen. "Bill was looking for something very different - a joined-together kind of thing."

Op dit album staan deze drie heren meer dan ooit dichter bij elkaar qua inbreng heb ik het gevoel. Die Weergaloze(!) bassolo (misschien wel de beste die ik tot nu toe gehoord heb?) in Solar. Het fabelachtige pianospel van Evans in Alice In Wonderland - als er dan toch sprookjes kunnen uitkomen (in muziek), dan misschien wel erg toepasselijk in dit nummer. Dat ietwat hardere drumspel van Motion aan het eind van All of You - het is nog altijd diezelfde eindbestemming, maar met wat meer omwegen om het een beetje spannender te maken waardoor het allemaal een stuk minder vanzelfsprekend overkomt.

Een ticket heen-en-terug als het kan alstublieft. Bestemming; Village Vanguard, New York, 25 juni 1961. Maakt u zich vooral geen zorgen, de enige wijziging die ik zou durven aanbrengen in de geschiedenis is dat je me op dit album hoort; weliswaar applaudiserend, lachend, een glaasje te veel heffend als dank

Ik sluit me graag aan bij je tijdreis, Dardan. Misschien kunnen we een paar maanden in New York blijven hangen en in november nog even Coltrane meepikken.

Hebben jullie ook wel eens het gevoel net te laat geboren te zijn? Had die toptijd van de jazz en de muzikale revolutie in de populaire / rock muziek graag van dichtbij meegemaakt. Hoewel je je meteen mag afvragen wat je er dan van meegemaakt zou hebben, maar we zijn een beetje aan het dagdromen, toch? Dit trio live bezig gezien te hebben, en Coltrane's fameuze classic quartet op de koop toe, dat zou ongekend geweldig geweest zijn. Gelukkig hebben we de albums nog.

Ik draai dit album alleen op zondag, puur door de titel. Ben benieuwd hoelang ik de traditie voort kan zetten.

Erg sfeervolle plaat. Mag graag luisteren naar Bill Evans. Dit is tot nu toe het eerste album die ik van hem bezit. Het enige nadeel tot zover zijn de bass solo's van La Faro. Gezien het feit dat het een trio betreft geloof ik best dat de bassist een grotere rol moet gaan spelen, maar voor mijn gevoel is hij vaker aan het woord dan de leider zelf. Heel storend is het niet, wellicht ga ik het nog waarderen ook. Ben nooit een liefhebber geweest van bass solo's. Dat meneer La Faro een uitzonderlijke speler is valt niet te ontkennen natuurlijk.

Mijn "probleem" zal zich bij Waltz for Debby ook wel voordoen. Toch wil ik die ook graag. Maar mocht er nog werk van Evans zijn zonder 10 bass solo's dan hoor ik dat graag!

Zoals Dardan in juli al schreef, zijn speciaal ter ere van Scott LaFaro de stukken waarop zijn basspel het nadrukkelijkst aanwezig zijn op dit album samengebracht. Op Debby staan dan dus de overige stukken van de sessies waar het basspel veel minder dominant is. Ik denk dat het romantischer Debby je veel beter gaat bevallen.

Wat blijft dit toch een fenomenaal album. I prefereer deze altijd boven Waltz for Debby omdat bassist Scott LaFaro hier dominant en indrukwekkend aanwezig is. Het trio is live op zijn best. Tijdloos.