Squeeze - Argybargy (1980)

Hoewel ik altijd nog wat moeite heb met het me kunnen thuisvoelen bij die kleurige steriele sound van die oubollige New Wave-scene van omstreeks 1980, vind ik dit toch wel een grappig album. In eerste instantie doet de luchtigheid, opgewektheid en het muzikale enthousiasme me veel denken aan het Nederlandse Gruppo Sportivo. Alleen is dit wel wat beter. Deze plaat, met zijn vele leuke gitaar- en synthesizerpopdeuntjes, is bijna rechtstreeks te vergelijken met de kwaliteit waarmee de Beatles hun liedjes schreven en uitvoerden. 4,0*

Dan zul je hun latere platen, waarop ze veel rijper klinken en ook compositorisch flink zijn gegroeid, ook wel kunnen waarderen. Vooral East Side Story is een echte topper!

East Side Story, ik zie je lovende recensie. Bedankt, ik ga er meteen eens achteraan!

'Pulling mussels (from the shell)' en 'Another nail for my heart' zijn goede nummers.

4 berichten van 3 uitgeschreven users.....

Weinig bekend dus, dit Londense Squeeze dat begin jaren 80 toch een kleine cultstatus genoot.
Met als bekendste lid op dit album toch wel Jools Holland (toetsen en zang), die nog steeds een eigen TV-programma heeft, maar na dit album vervangen werd door Paul Carrack.
De songwriters en constanten van de groep zijn echter Chris Difford en Glen Tilbrook.

New wave kun je dit niet noemen, dit is gewoon ouderwetse, frisse popmuziek uit de hoek Beatles/vroege Elvis Costello/Split Enz/Crowded House/Gruppo Sportivo (zonder dames).
Pakkende korte songs die meteen blijven hangen.
Met leuke teksten ook.

Beste nummers en tevens lekkere meezingers zijn Vicky Verky, Pulling Mussels From The Shell, Wrong Side Of The Moon, Farfisa Beat, Another Nail In My Heart en Separate Beds.
Het enige echte new-wave nummer Here Comes That Feeling is ook goed.
En de rest is ook allemaal goed aan te horen.
Gelukkig worden dit soort wielen iedere keer weer opnieuw uitgevonden .

Squeeze is vanaf 2007 aan zijn derde incarnatie bezig en tourt weer volop.
Op vinyl.

Prima album van deze band uit Londen.
Altijd wat in de schaduw gebleven lijkt het.
Ik vermoed dat dit te maken heeft gehad met de stroming van eind jaren 70/ begin 80's.
De muziek van Squeeze is lichtvoetig en uiterst melodieus, maar zit verdomd goed in elkaar.
Wat verdreven door Post-Punk en New Wave denk ik dan.
Deze muziek valt net tussen wal en schip.
Ik bedoel dan net niet commercieel genoeg, maar ook niet bepaald alternatief.
Geeft niets. Kwalitatief dik in orde.
Bij tijd en wijlen hoor ik overeenkomsten met de Nieuw-Zeelandse vakbroeders Split Enz - Een band waar ik ook graag naar luister overigens.
Catchy songs met prima zang en uitstekend gearrangeerd ook.
Deze mannen kunnen wel wat.
Poprock met uiteraard wat lichte New-Wave scheuten.
Het was tensotte 1980 niet waar?
Geen missers, een aantal fikse uitschieters en heel prettig luisterbaar.
Met Jools Holland nog net in de gelederen.
Ik ben benieuwd naar het overige werk, waar ik hooguit wat losse flodders van ken.

Voor deze, vier overtuigende sterren.

Op reis door de new wave van mei 1980 kom ik bij een randgeval: de derde langspeler van Squeeze. Op hun eerste (1978) werden ze door producer John Cale gedwongen zich een punkachtig geluid aan te meten, niet passend voor de groep. Met opvolger Cool for Cats uit het jaar erna hoefde dat niet meer, zodat de groep zijn vorm vond. Met als tekstschrijver slaggitarist - zanger Chris Difford en muziekschrijver leadgitarist - zanger Glenn Tilbrook werd een aangename verzameling liedjes neergezet op de grens van onderkoelde new wave en warme pop, die de groep deed doorbreken.

Op ArgyBargy (de titel een Britse uitdrukking voor het op elkaars lippen leven, één van de nadelen van het tourleven) is het minder wave en meer pop of (pub)rock. Op de eerste twee nummers en Here Comes that Feeling klinkt de koele wave en het felle Misadventure heeft zelfs een punksausje.
Voor het overige melodieuze pop zoals Separate Beds en I Think I'm Go Go en het door pianist Jools Holland gezongen Wrong Side of the Moon is een pianorockertje dat zomaar van Elton John had kunnen zijn.
Glimlachen bij de tekst van Separate Beds, mogelijk autobiografisch van de pasgetrouwde Difford: "Her mother didn't like me, she thought that I was on drugs," maar "Her father seemed to like me, I helped him fix his car".

Hierboven wordt opvolger East Side Story aangeprezen. Dat album is inderdaad geschikt voor de liefhebber van edelpop, maar niet meer relevant voor new wave, waarmee dit de laatste van Squeeze is die ik zal bespreken.
Mijn reis door de albums achter mijn afspeellijsten van new wave keert een maand terug naar april 1980. Dit omdat ik The Game van Sham 69 had overgeslagen.

Ik zou een luisterbeurt vioor East side story toch van harte aanbevelen, want dat is naar mijn idee hun beste, en wat mij betreft een vijfsterrenplaat (zie ook mijn recensie aldaar). Maar ik ben het verder wel met je eens: qua new wave-gehalte is deze Argybargy al een grensgeval, en latere platen van Squeeze passen al helemaal niet meer in dat vakje. Het wordt steeds meer ambachtelijke Beatle-esque pop (denk ook aan bijvoorbeeld Crowded House), die vaak de betiteling rock al niet eens meer mag dragen. Dus ja, als dat niet je ding is, dan kun je de resterende output van Squeeze wel links laten liggen. Zo niet: toch ff luisteren, ook naar enkele latere albums als Frank en Some fantastic place. Of een verzamelaar als Greatest Hits of Essential Squeeze.

Ik ken East Side Story, je beschrijving herken ik helemaal en juist dat Beatleachtige is niet mijn ding...