Yardbirds - Roger the Engineer (1966)

Als je geïntersseerd bent in deze plaat verdient het aanbeveling de CD met de mono & stereo mixen op te zoeken. Het zijn echt verschillende werelden plus dat op de stereo mix Jeff Beck's prachtige solo in Hot House gewoon helemaal verdwenen is ...

De mono/stereo CD is inderdaad een echte aanrader. Duidelijk het beste Yardbirds album, met een geweldige Jeff Beck (mijn favoriete gitarist). 'Over, Under, Sideways, Down' en 'The Nazz Are Blue' zijn mijn favoriete tracks.

The Yardbirds zijn veel te ondergewaardeerd, hun betekenis voor de popmuziek wordt veel te weinig erkend. Ze waren volgens mij samen met de Beatles de belangrijkste band wat betreft de introductie van psychedelia in de Britse rockmuziek. Ze brachten in 1966 een reeks fantastische singles uit, waarvan het b-kantje 'Still Im Sad' en de a-kanten 'Shapes of Things' en 'Happenings Ten Years Time Ago' allemaal overduidelijk psychedelische elementen bevatten. Vooral die laatste is een briljant nummertje maar betekende helaas ook het einde voor de band. Het werd maar een klein hitje omdat het veel te experimenteel was voor de hitparade van toen. Het was meteen ook de laatste single van The Yardbirds die de hitparade haalde in GB (of welk ander land dan ook), Jeff Beck verliet de band daarop. Ze brachten dat jaar deze 'Roger the Engineer' uit dat heel wat geweldige nummers bevat, waaronder enkele met psychedelische tintjes zoals het bizarre 'Hot House of Omagarashid'. Naast de experimenten van Jeff Beck op zijn gitaar experimenteerden The Yardbirds trouwens ook met de sitar in de studio. Het nummer 'Heart Full of Soul' zou aanvankelijk een sitar bevatten, maar uiteindelijk werd het uitgebracht op single zonder sitar (eind 1965). De versie mét sitar staat trouwens als bonustrack op het album 'For Your Love'. Hadden ze het nummer wél met sitar gereleased, dan waren ze de eerste band geweest die het gebruikten in een popnummer. Nu zijn The Beatles dat. Maar The Yardbirds verdienen absoluut meer erkenning, en 'Roger the Engineer' is hun essentiële plaat.

Ik ben het helemaal eens met je verhaal Toon, maar de gequote bewering klopt niet helemaal want Ha Ha Said The Clown haalde de Top 100 nog in de US. Niet dat dat nummer veel met de Yardbirds van doen heeft ( alleen Keith Relf doet er op mee, de rest zijn studio muzikanten - met o.a. Rick Nielsen van Cheap Trick op orgel ), maar toch .........

ja ik moet zeggen 33 stemmen is erg weinig voor een album als dit

goed album *4

Enkel 'I Can't Make Your Way' vind ik een misser, de rest is erg goed (Jeff Beck = held). En eigenlijk vind ik dit ook veel beter dan een Sgt. Pepper. Niet doorvertellen hoor.

niet overdrijven hoor!

Het absolute meesterwerk. Moeilijk om hierop 3 favoriete tracks te kiezen. Als ik er vier mag noemen 'I Can't Make Your Way', 'The Nazz Are Blue', 'Over Under Sideways Down' en Jeff's Boogie. Zot solowerk van Jeff Beck op deze plaat.

Na hun vorige 2 platen die mij zeer konden bekoren (For Your Love/Having A Rave Up), wil ik graag aan deze beginnen.
Aangezien ik hier iets lees van redelijke verschillen in stereo/mono, wil ik graag weten welke uitgave de beste is (en liefst ook nog steeds verkrijgbaar )?

Bol zegt de Mono/Stereo plus bonus-tracks uitgave nog te kunnen leveren, tracklisting en EAN-code kloppen. Da's de beste keus IMO.

Ik wil die solo in Hot House van Jeff Beck ook wel eens horen, en heb daarom een bestelling geplaaatst voor de door Droombolus geadviseerde uitgave van dit prachtige album. Voor mij in ieder geval één van de (vele) muzikale hoogtepunten van de sixties, en dat komt dan vooral door het gitaarwerk van Jeff Beck....

Moeten Psycho Daisies en Happenings Ten Years Time Ago (lees: Roger the Engineer) - Wikipedia, the free encyclopedia - en.wikipedia.org niet als bonustracks vermeld staan? Op mijn mono/stereo cdversie staan deze twee nummers apart vermeld in de hoes. Psycho Daisies is toch gewoon het b-kantje van HTYTA?

Klopt ! Ook op de Rivièra uitgave ( de Over Under Sideways Down LP dus ) waar we het hier mee moesten doen stonden Happenings en Psycho Dasies niet. De opnames zijn van latere sessies toen Paul Samwell-Smith al vertrokken was en vervangen door Jimmy Page.

Heb het even gecorrigeerd, wordt dus waarschijnlijk aangepast. Misschien ook iets om rekening mee te houden met het aantal sterren, of nemen jullie de bonus-nummers altijd mee in je beoordeling?

Voilà. Het scheelt nogal of je deze nummers had meegenomen in je oordeel. Ik verlaag mijn stem nu naar 4* aangezien deze nrs samengenomen minstens een halve ster waard vind.

Daar kan ik niks op afdingen En normaal neem ik geen bonus tracks mee bij de faves, maar Happenings staat in mijn "freak beat" Top 5 dus daar heb ik een uitzondering voor gemaakt.

Ik zie zojuist dat er op Repertoire een versie is uitgebracht met naast het stereoalbum ook een extra cd met de monomixen. Is dit wellicht een aanrader? In 2011 is ook een vinyluitgave uitgekomen op Music on Vinyl met de monoversie. En een vraagje aan Droombolus: wat staat er nog meer in je freakbeat Top 5 ? In dit genre is zoveel moois gemaakt, Making Time by The Creation en She's Lost You van The Zephyrs bijvoorbeeld vind ik erg mooi. Wel een beetje off-topic realiseer ik me.

Er waren in de vroege 90s al verschillende Mono en Stereo uitgaves op vinyl, te onderkennen aan een witte of een creme ondergrond voor de hoestekening ( weet niet meer psies welke bij wat hoorde) en mèt Happenings en Psycho Daisies er op.

Ik heb de Demon Mono/Stereo uitgave, het zijn echt verschillende mixen met hun eigen charme. Dikke aanrader ( nog steeds )

De vaste waarden van mijn freak beat Top 5 zijn Happenings en The Electric Prunes' Had Too Much To Dream Last Night. De rest varieëerd naar hoe de pet staat: Makin' Time ( inderdaad ), No Good Without You Baby ( Birds ) en Any More Than I Can Do ( Attack - Davy O'List ) zijn op dit ogenblik de eersten die op poppen ......

[edit] Vergeet ik toch helemaal I Can Take You To The Sun van The Misunderstood

Bedankt voor je antwoord, Droombolus. Wat betreft de favorieten in het freakbeat-genre zou ik nog willen toevoegen Come See Me van The Pretty Things en Psychotic Reaction van The Count Five. Maar ik denk dat Happenings Ten Years Time van The Yardbirds bovenaan staat...

See My Friends van The Kinks kwam halverwege '65 al uit en daarin zit ook al een sitar.

Nope, wel drony (Indiase) raga-geluiden die een dergelijk sfeertje oproepen maar geen sitar hoor. Note: Error 400 (Bad Request)!!1 - books.google.nl (p. 154 staat desbetreffende info).

Ik ken(de) nog niet veel van The Yardbirds wanneer deze schijf werd voorgesteld in het 1001 topic, en gebaseerd op wat ik al eens beluisterd had, vond ik ze nogal wisselvallig.
Dat was ook weer mijn indruk na de eerste kennismaking met dit album. Maar na meerdere luisterbeurten schaar ik me achter de meest enthousiaste reacties hier... wat een prachtige plaat!
Het negatieve "wisselvallig" is omgeslagen naar de positieve betekenis van "afwisselend".
En nu op zoek naar meer van The Yardbirds!

De versie die ik heb komt overeen met de beschrijving van Droombolus. Eén CD met de mono- en stereo versie van het album. Ook de single Happenings Ten Years Time Ago/Psycho Daisies staat er op en tot slot twee solo singles van Keith Relf.
Lekkere volle CD. De ene keer beluister ik de stereo versie, de andere keer de mono versie. Hoe leuk het ook is, twee keer nagenoeg dezelfde muziek horen, ook al is de mix anders, kan ik niet opbrengen. Op de liner notes staat ook nog dat het allerlaatste liedje, Blue Sands, helemaal niks met Keith Relf en/of The Yardbirds te maken heeft. Het is gewoon op de B-kant van de single Shapes In My Mind gezet. Kennelijk ging dat zo in die tijd.

Gaat voor mij bij de meeste platen ook op. Het zal je genoegen doen om te horen dat The Kinks Are The Village Green Preservation Society een van de uitzonderingen op die regel is ....

Droombolus schreef:



Zelfs van The Kinks heb ik nog nooit zowel de stereo- als monoversie achter elkaar beluisterd....

Ben weer eens, terwijl ik in huis aan het werk ben, naar The Yardbirds aan het luisteren, en toen viel me op dat op Over Under Sideways Down, waarmee ik hier de US-versie (stereo) van Roger bedoel, wél de gitaarsolo van Beck te horen is op Hot House. Ik draaide de CD-uitgave op Repertoire van 1998.

Da's nieuws voor mij. Repertoire is een degelukke toko dus daar zal het niet aan liggen, maaruhh........... Zouden ze die f*kking mercans al die jaren bevoordeeld hebben ?

Ik heb in stereo gehad: de Rivièra Over Under Sideways Down LP, de 80s Edsel Roger vinyl rie-rielies ( op teep ) en de Edsel Roger CD, allemaal zònder ......... en heb nu de Diablo Mono/Stereo CD, ook zonder in de stereo miks.

Heb nog eens geluisterd met de hoofdtelefoon, en ik denk nu, voor zover ik goed heb kunnen luisteren met mijn oorontsteking, dat een paar nummers gewoon met de mono-mix zijn, waaronder Hot House dus.
Heb het een paar maal beluisterd, maar kan geen stereo horen. Er staat ook nog een alternate take van Hot House op, ook met leadgitaar, maar die is volgens mij ook mono. Dus zouden ze voor Over Under Sideways Down zowel mono- als stereoversies hebben gebruikt? Het is verder een prima cd, die ik kocht ná de aanschaf (op jouw advies) van de cd met de mono- én stereomixen van Demon.

Daar dacht ik ook al aan, maar Repertoire is normaal gesproken een integere toko waarvan je verwacht dat ze zoiets in de info vermelden.

De muziek van deze band blijft toch een bizarre ervaring. De meeste nummers hiervan (acht van de twaalf) kende ik al via mijn Yardbirds-compilatie Shapes of things, een dubbel-CD die op mij door de achronologische volgorde een nogal chaotische indruk maakte zonder dat dat eigenlijk mijn waardering beïnvloedde. Ik hoopte nu dat deze nummers in hun oorspronkelijke context meer op hun plek zouden vallen, immers "This album, despite a couple of weaker cuts, represents the best concentration of material, and has the advantage of being conceived as an album" zoals het boekje vermeldt. Die hoop is echter ijdel, want ook deze echt als eenheid bedoelde elpee is "all over the place", met niet alleen nummers uit verschillende stijlen (blues, pop, psychedelica), maar ook met soms al die elementen binnen nummers zèlf vermengd.
        Het openingsnummer is daar al een aardig voorbeeld van, met dat rollende basloopje en die melige tekst waarin de ideale vrouw verloren blijkt te zijn gegaan, en dan komt er opeens een raar maar ijzersterk tussenstuk met mondharmonica en gitaarimprovisatie, heel spannend... en plotseling is ook dát afgelopen en heeft die infantiele bas weer het woord genomen. En op het slotnummer gaat het precies andersom: donkere muziek, onheilspellende percussie, "Ever since the world began / Satan's followed every man" (toe maar!), en halverwege schakelt het nummer over op een Bo Diddley-beat en komt de opgewekte moraal: "You don't need money, no no no no, it'll never bring you love, no more than the sun above" – en dan is het ook in één klap afgelopen.
        Die twee nummers zijn misschien extreme voorbeelden, want He's always there is veel gestructeerder, het daaropvolgende Turn into earth houdt z'n mysterieuze sfeer juist wèl vol, en The Nazz are blue en Jeff's boogie zijn vrij traditionele blues-workouts, maar toch blijft de algemene indruk voor mij dat dit een plaat is waarop de bandleden zoveel mogelijk niet noodzakelijkerwijs bij elkaar passende elementen in de mix hebben gegooid om eens te kijken wat daaruit tevoorschijn zou komen – of misschien vonden ze ook wel ál die elementen leuk, hielden ze van zowel blues als pop als psychedelica, en wilden ze dat allemaal zo feestelijk mogelijk combineren.
        Soms levert dat ook een wel héél raar geheel op, zoals bij I can't make your way, met de hele tijd dezelfde akkoorden, een niet opzienbarend gitaarloopje dat achter de evenmin spectaculaire zangmelodie doordreutelt, een mondharmonica die achter de zang van de refreinregel wordt geplakt – plotseling een geweldig een tussenstuk met woordloos koor en de snerpende gitaar van Beck – en dan zijn we weer terug bij dat loopje met die kwakende mondharmonica en de onsterfelijke regel "Is that me I hear you calling?" die ik zelfs terwijl ik hem opschrijf nog even twee keer moet controleren. Misschien is niet alles op dit album helemaal geslaagd, maar door die rare en bepaald schurende "juxtaposition" (ik kan geen lekkere vertaling met die karakteristieke x erin vinden) en de daaruit voortvloeiende afwisseling kan ik hem toch bijna onbeperkt draaien.
        Beluisterd via de hierboven al meermaals genoemde Demon Records-CD uit 1998, met daarop eerst beide kanten van de Happenings ten years time ago / Psycho daisies-single, daarna het hele album eerst in mono en daarna in stereo, en tenslotte nog vijf solonummers van Keith Relf (twee singles en de B-kantjes daarvan), een keurige compilatie met prima geluid en een interessant essay (dat ook nog even expliciet vermeldt: "unknown is why the mono version differs significantly fom the stereo", kijk, daar heb je wat aan).

Het positieve gevoel overheerst, maar er zitten toch een aantal echte draken van songs op die het algemene gevoel toch niet optimaal maken. Wat ik jammer is, is dat een weergaloze track als Happenings Ten Years Time Ago dan weer bonustrack is. Had dit gewoon lekker omgewisseld met zo'n onzinnige track als Hot House of Omagarashid of het saaie Jeff's Boogie. Met het laatste statement zal ik me niet heel geliefd maken, maar ik houd niet van die instrumentele boogie-woogie tracks. Met zang overigens ook niet, want The Nazz Are Blue vind ik ook echt oersaai. De vroege psychedelica van Over, Under, Sideways, Down vind ik dan weer wel leuk, net zoals Turn into Earth ook fantastisch is. Het afsluitende Ever Since the World Began heeft een gave tekst en Farewell is een mooie, korte song.

Als geheel vind ik het echter wat onsamenhangend en had de band indien er meer gefocused werd op psychedelica wat mij betreft een veel hogere score getrokken. Nog steeds goed en leuk om meerdere malen te beluisteren, het frustreert me daarom dat het niet nog iets beter is.

Tussenstand:
1. Having a Rave Up
2. Roger The Engineer
3. Five Live Yardbirds
4. For Your Love

Een opluchting voor Lennert, want na een heel drukke en vermoeiende week kan ik weer kalmpjes de marathon voortzetten. Echt stilgezeten heb ik wat de Yardbirds betreft nou ook weer niet. Veel geluisterd de afgelopen tijd en zeker op de momenten met mooi weer is de waardering voor dit album goed gestegen.


Sowieso ben ik erg blij met wat Jeff Beck met de band gedaan heeft. De blues hoeft er natuurlijk niet uit, maar de flinke dosis psychedelica geeft de band zo veel meerwaarde. Lost Woman en vooral Over Under Sideways Down zijn fantastische songs. Ook daar waar de blues weer even de overhand nemen, vind ik het best prettig om te horen. The Nazz Are Blue is een lekker scheurende track. Het experimentele karakter komt sterk naar voren in Hot House of Omagarashid. Ook weer een heel leuk nummer, al hoeft dat gitaarwerk echt niet zo vals te zijn. Hier staat gewoon een heel goede band te spelen.


Tussenstand:
1. Roger The Engineer
2. Having A Rave Up
3. For Your Love
4. Five Live Yardbirds