Sonic Youth - Daydream Nation (1988)

Daydream Nation is een briljante cd van het noise collectief Sonic Youth. Explosieve gitaren, ziedende noise en formidabele songs maken van het album een echt meesterwerk. Deze plaat is het absolute hoogtepunt uit de rijk gevulde SY catalogus.

Heerlijk album van dit amerikaanse ensemble. Fijne gruizige noise muziek

Even een vraagje: Voegt de bonus-CD met livenummers wat toe? Ik heb het album namelijk nog niet origineel en ik wil hem wel hebben.

Ze zijn live erg goed maar ik ben geen fan van bonustracks dus..
Maar als de cd's even duur zijn of maar een euro'tje verschillen in prijs zou ik de bonus-cd ook meenemen.

Het verschilt wel flink: 10 euro voor de enkel en 20 euro voor de dubbel. Eerst even die livenummers maar eens luisteren via Spotify...

Hmm ja eh, probleem s dat de remaster van t album zelf zo kut klinkt in vergelijking met de enkel cd. Kun je beter de Livecd op je pc houden en de goedkopere enkel cd kopen.

Dan zou ik de enkel nemen en dus niet de remaster die inderdaad heel wat minder klinkt.
Het geluid van Sonic Youth moet je niet opkunstelen, het klonk al lekker vuig zo.

Bedankt voor de adviezen, het wordt gewoon de enkele versie!

Ik heb vandaag de enkele versie besteld en gelijk het album even nog een keer geluisterd en ik vind hem nu nog beter dan eerst. Dit album houdt echt 72 minuten mijn aandacht vast. Heerlijke opgestapelde muren van gitaren af en toe en de zang van Kim Gordon is geweldig! 5 sterren en weer een plek in mijn top 10.

Je hebt gelijk Don Cappuccino. Deze plaat houdt je de hele speelduur in de greep. Een hele prestatie, want 'Daydream Nation' duurt lang. Geweldige uitgesponnen rocksongs, muren worden opgebouwd en verbrijzeld. Een jaar na het uitbrengen van deze plaat, viel de Berlijnse Muur. Toeval? Vast wel, laten we ook niet overdrijven. Maar ik wil enkel een beeld geven van de impact die deze plaat kan hebben. Overweldigend, episch. En wat ik ook geniaal vind, is dat je ineens een prachtig tussenstukje hebt, 'Providence'. Het duurt nog geen 3 minuten, maar het is wel één mijner favoriete stukjes van de hele plaat. Ook de afsluiter is fantastisch.

Helemaal mee eens, Providence is prachtig en de juiste muziek op de juiste plaats.

"Thurston! Watt! Thurston! I think it's ten thirty, we're calling
From Providence, Rhode Island. Did you find your shit? You gotta
Watch the mota Thurston, your fuckin' memory just goes out tha window.

Providence is misschien wel een favoriet interlude van mij. Meestal vind ik dat soort dingen zwaar irritant maar Providence past precies bij de rest van het album.

Daydream Nation vind ik nog steeds per luisterbeurt beter worden. Daarom staat hij inmiddels al op 3 in mijn top 10. Teen Age Riot is zo´n beetje een gedroomde opener, een mooie hommage is van Motorpsycho: het nummer Sinful, Wind-Borne van het album Blissard. Ook een aanrader trouwens.

Een nummer als Eric´s Trip is ook een van mijn favorieten, heerlijke drums door het complete nummer en het gitaarwerk is gewoon gaaf. Dit wordt gezongen door Lee Ranaldo net als het nummer Hey Joni wat ook een van mijn favorieten is. Heeft dit nummer eigenlijk iets te maken met Joni Mitchell?

En die afsluiter. Niet normaal. Eliminator Jr. rockt er echt als een gek op los. Daydream Nation is een lang album maar blijft 72 minuten lang boeien. En de liner notes zijn ook geweldig.

als je dit album nooit live hebt gehoord heb je niet geleefd.

Iedereen vind dit geweldig maar ik heb het altijd ietwat gezapig gevonden (niet dat alle muziek voor mij schedelsplijtend moet zijn want brian eno vind ik ook mooi). Ik heb altijd Evol het allermooiste cq opwindendste album gevonden. Bedoel dit niet als een waardeoordeel maar puur als persoonlijke beleving. Excuses aan alle betrokkenen ;P

Zonet de deluxe edition binnengekregen (voor weinig op ebay gevonden) maar ik vind die mix helemaal niet zo beroerd.... en een extra live cd gaat er bij mij in als zoete koek, op het eind nog een paar tracks van tribute en andere verzamel cd's, smakelijk pakketje derhalve....

Schitterende plaat, met heerlijke riffs en sterke melodiën. Alleen stoor ik me soms aan de zeurende vocalen van de zangeres in The Sprawl en andere songs. De zanger zingt wel heerlijk en instrumentaal zit het fantastisch in elkaar.

Voor alle duidelijkheid: er zingen 2 verschillende mannelijke vocalisten bij Sonic Youth.
Trouwens het Sonic Youth album met het hoogste aantal door Lee Ranaldo gezongen nummers.

Er zingen 3 mensen op dit album: Thurston Moore, Lee Ranaldo en Kim Gordon. Kim Gordon zingt op The Sprawl, een van mijn favoriete nummers van dit album.

2 mannen en 1 vrouw dus, zoals ik zei.
Zie ook niet meteen het probleem met Kim Gordon op dit album trouwens, zijn er wel andere (vnl jaren 90 releases) waar haar zang meer op mijn zenuwen werkt.
Zou het trouwens toeval zijn dat de LP met het hoogste aantal door Ranaldo gezongen nummers meteen hun hoogst gewaardeerde is? Heb die eigenlijk altijd de interessantste stem van Sonic Youth gevonden.

Dit album staat echt als een huis. De enige plaat van Sonic Youth die ik heb. Volgens mij is deze echter moeilijk te evenaren?

Heb jarenlang ook alleen deze SY gehad, maar uiteindelijk ben ik Evol en Bad Moon Rising wel meer gaan waarderen. Die zijn wel wat ruwer dan deze.

En Sister... da's mijn favoriete Sonic Youth plaat... deze Daydream Nation ben ik weer opnieuw aan het ontdekken sinds ik de deluxe versie in huis heb....

Het nummer Shadow Of A Doubt was mijn eerste kennismaking van Sonic Youth. Een videoclip waar Kim Gordon op een trein zit, dacht ik. Maar dit album heb ik destijds gehuurd van de Centrale Discotheek. Ik kende daarvan slechts Silver Rocket.

En na drie vier luisterbeurten was ik pas echt overtuigd.

Sindsdien heb ik mijn collectie compleet gemaakt.

Deze is mij net iets te noisy, de nummers gingen compleet aan me voorbij. Alleen de eerste twee nummers vind ik zeer goed. De opvolger Goo vind ik veel beter en beschouw ik als hun meesterwerk.

Als ik de vele reacties lees die dit album heeft gekregen sinds zijn release dan kom ik steeds tot de conclusie dat deze plaat veelal wordt gezien als de voorloper van noise en shoegaze. Bands zoals A Place to Bury Strangers en zelfs My Bloody Valentine haalden hun inspiratie van deze band. Ik weet niet of dit waar is, want ik ken helemaal niet de geschiedenis van noise. Wat ik wel min of meer weet is dat dit album wel wat noise invloeden heeft, maar niet echt klinkt als een volledige noise plaat. Er wordt wat gespeeld met angstaanjagende geluiden en ook de gitaren maken een wat vals geluid, blijkbaar typerend aan noise. Maar voor de rest klinkt het een beetje zoals Bleach van Nirvana, al klinkt Bleach een stuk meer als punk. Ook dit album en deze band kreeg het label punk mee, maar dit werd blijkbaar altijd ontkend. Grappig is dat Nirvana zijn inspiratie uit deze band haalde en begon als punk band.

Dat dit de voorloper kan zijn van de alternatieve rock, zoals de lo-fi, dat kan ik zonder enige background check zeggen. Gelukkig heb ik onlangs een thesis geschreven over de verschillende soorten rock en in mijn verschillende bronnen stond de naam Sonic Youth als pionier van de alternatieve rock. Ik weet dat dit bericht kort en vlug geschreven is, maar ik wacht even wat de toekomst zal brengen voordat ik dit album aan een diepe analyse zal onderwerpen. We beginnen daarom met een vier.

Inderdaad, invloedrijke plaat. Toch moet je voor het meer noisy spul bij Bad Moon Rising en Evol zijn.

Het is inderdaad één van de voorlopers van de noise (georiënteerde) rock. Net als de Swans, De shoegazer bands zijn meer beïnvloedt door The Jesus And Mary Chain Cocteau Twins en My Bloody Valentine.

Topplaat van begin tot eind, hij duurt vrij lang maar verveeld geen minuut. Er wordt flink gas gegeven op deze plaat. Was eigenlijk niet echt bekend met het werk van deze band, maar deze plaat laat een geweldige indruk achter, en dat al na 3 goede luisterbeurten.

De Beste. Hey Joni now its all behind you.

Deze plaat blijft een genot om naar te luisteren. Het gitaarspel tussen Thurston Moore en Lee Ranaldo is echt meesterlijk en echt karakteristiek. In het nummer 'Cross The Breeze lijken we wel naar een voorloper van de Black Metal uit de jaren '90 te luisteren, veel black metal bands uit die periode hadden Sonic Youth als inspiratie. Het gitaarspel is namelijk erg beklemmend en dissonant op sommige momenten.