Messengers Incorporated - Soulful Proclamation (1970)

Je zult het maar presteren: funk ten gehore brengen dat écht saai is. Wat dat betreft is de Messengers Incorporated groep - uit Oklahoma - daarin met vlag en wimpel geslaagd. Er zijn weinig andere genres dan funk waarbij het belangrijker is dat je de luisteraar naar je toetrekt met een "opzwepend" repertoire dat de luisteraar weet te boeien, maar de inhoud van deze plaat komt nooit van de grond – hoe hard ze ook proberen om te funken. De albumopener, tevens het titelnummer Soulful Proclamation klinkt nog wel oké, en ook het tweede nummer, het instrumentale Frequency Response en If I’da Club kunnen er mee door; alles wat volgt vind ik zeer matig. Ze proberen de covers Ain’t No Mountain High Enough, He Ain’t Heavy, He’s My Brother (met een onzuivere en ontzettend lelijke zang van een mannelijke vocalist) en Eleanor Rigby een geheel eigen draai te geven, dat gegeven valt wellicht te roemen, maar het klinkt voor geen meter. De andere nummers die overblijven stemmen mij ook niet bepaald vrolijk, ze komen erg rommelig over en dat ontneemt (eventueel) luisterplezier. Verder is het zoals gezegd heel saai; de nummers én de vocalen. Ik geloof dat ik deze plaat in de ongeveer vier jaar dat ik ‘m ken ook niet vaker dan tien keer heb beluisterd. Een nieuwe beluistering zorgde niet voor 'n positiever gestemde mening.