U2 - Rattle and Hum (1988)

Tsja je onderbouwingen kloppen op zich wel. De Ierse onstuimigheid is zo goed als weg en die typische gitaar klanken van The Edge zijn ook maar mondjesmaat aanwezig. Maar ik vond die Ierse onstuimigheid op The Joshua tree ook al nihil eerlijk gezegd. En dat de gitaar van Edge wat anders (voller) klonk had ik toen niet eens door maar vond ik jaren later toen ik het wel doorhad juist moedig. Ze maakten weer een stap. En wat mij betreft een meer dan geslaagde. Het gekke is dat ik in die tijd de metal aan het ontdekken was. Dus toeters, violen en meer van dat soort instrumenten moest ik niks van hebben. Maar alleen van U2 kon ik het blijkbaar hebben. De band had al zo'n aparte status bij mij verworven dat ze zo goed als niks fout konden doen. De film hebben m'n maatje en ik gehuurd bij de videotheek en mochten 'm dus een week in huis houden (dacht ik). We hebben 'm wel 20 keer gekeken gok ik. Waren helemaal betoverd en gefascineerd door al dat fraais. Ik herinner me nog dat ik in m'n schoolagenda met grote letters bij de bewuste dag had gekalkt; RATTLE & HUM HUREN!!!! Prachtige tijden! Als ik nu objectief (probeer) te kijken naar het album dan vind ik de covers de minste momenten. Al vind ik Helter Skelter nog steeds een fantastische binnenkomer. De live nummers kan ik niet vaak genoeg horen. Zeker Bullet the blue skye is in deze versie magistraal. De lading en spanning komen er veel beter uit in vergelijking met de albumversie in mijn optiek. Hetzelfde geldt voor Silver and gold. De nieuwe (studio) nummers vind ik stuk voor stuk geslaagd. Met Heartland en All I want is you als beste. Maar daar doe ik de rest van de nieuwe nummers ernstig te kort mee. Zelfs het heerlijk simpele maar o zo rake When love comes to town hoor ik nog steeds graag. Dus eigenlijk zou 4* volstaan. Maar omdat muziek voor mij onlosmakelijk is verbonden met emotie gooi ik er moeiteloos 2* bij. Maar helaas kunnen 6* niet worden toegekend gaf ik hierboven al ergens aan

Jaaaaaa, mooi die herinneringen! Klopt dat die onstuimigheid was verdwenen, maar met de sferen van Brian Eno bleef de gitaar lekker new wave en dat geluid mis ik dus op deze dubbelaar. Met beelden erbij komt de muziek dan weer véél beter binnen, maar de film heb ik nooit herbekeken.

Opvallend ook dat je enkele jaren na mij, metal én U2 hand in hand aan het ontdekken was! Bovendien is U2 altijd interessant gebleven, wat ze ook deden. Dat vind jij ook, geloof ik?

Dat muziek met goede ervaringen/herinneringen erbij aan sterren wint, is absoluut waar!

Ja op zich wel. Al kan ik dan weer een stuk minder met albums als Zooropa en Pop. Niet dat ik die richting niet interessant vind maar ik vind dat het er niet lekker uit komt bij ze. Gaat ze niet op een natuurlijke manier af. Dan hoor ik andere bands liever in die genres. De laatste paar albums van ze, zeg maar vanaf No line on the horizon, kan ik overigens ook bar weinig mee. Komt ook omdat die albums in een véél latere periode in mijn leven op de markt kwamen. De albums zo t/m Achtung baby maakte ik in een tijd mee die je de rest van je leven meeneemt. Ik tenminste wel

Ik vond de vier singles van het album stuk voor stuk geweldig, maar als geheel maakte het album ook op mij aanvankelijk een wat fragmentarische indruk: live-uitvoeringen die nauwelijks wat toevoegen (al is die van Bullet the blue sky beter en vooral intenser dan het origineel) en enkele ronduit saaie nummers, zoals Van Diemen's land. De live-covers zijn wel aardig, al begint het maniërisme van Bono hier al een beetje op te spelen ('Play the blues, Edge'). Ik had eigenlijk liever gezien dat ze een paar B-kantjes uit deze periode, zoals hun covers van Dancing Barefoot en Unchained melody, voor het album hadden gebruikt.

Toch had en heb ik respect voor de manier waarop U2 haar eigen pad volgde en niet met een logisch vervolg op The Joshua Tree op de proppen kwam. Ik heb geleerd om van deze plaat te houden, een beetje op dezelfde manier als Moonflower van Santana (eveneens een combi van live- en studiomateriaal, al vind ik dat album als geheel toch beter) en The White Album van The Beatles, wat ik aanvankelijk ook nogal vond tegenvallen vanwege een handvol ondermaatse nummers. Op een gegeven moment neem je zulke dubbelaars voor wat ze zijn: het totaal is dan vaak meer dan de som der delen.

Mede vanwege de ijzersterke singles, de totale sfeer van het album - dat je daarom echt in zijn geheel moet beluisteren - en de getoonde durf kom ik toch uit op een ruime 7 als rapportcijfer, wat ik vertaal in 3,5 sterren.

Van Diemen's land vind ik dan juist weer adembenemend mooi. In al z'n eenvoud. Bono had het ook nooit zo mooi kunnen zingen als The Edge denk ik. Edge's stem vloeit mooier aaneen. Precies wat dit nummer nodig heeft. Het is met amper 3 minuten ook precies lang genoeg.

Verder snap ik niet zo goed wat wordt bedoeld met dat de live uitvoeringen nauwelijks iets toevoegen. Bedoel je dan de covers of hun eigen nummers? De covers kan ik in komen maar juist die van hun eigen nummers zijn toch echt wel anders? Pride blijft wat dat betreft nog het dichtst bij de album versie. De anderen wijken toch behoorlijk af in mijn ogen en oren.

Ik zie dit ook als een allegaartje met restmateriaal van The Joshua Tree, het eren van Amerikaanse helden en live opnames. U2 on the road door de Verenigde Staten. De soundtrack van deze roadmovie, maar dan wel een hele goede soundtrack. Voor mij geen volwaardige studioplaat, maar wel met Stop Making Sense van Talking Heads en 101 van Depeche Mode de leukste, gevarieerde liveregistraties uit de jaren tachtig. Perfect? Zeker niet, maar wel heel leuk.

Als het gaat om voorganger The Joshua Tree sta ik redelijk alleen in mijn oordeel, maar die plaat heeft mij nooit wat gedaan. Sterker nog; ik vind het (buiten Bullet the Blue Sky om) een saai album.
Rattle and Hum daarentegen vind ik gevarieerder, afwisselender en daarom ook spannender. Het is uiteraard een wat vreemde verzameling aan songs maar als geheel klopt het wel. De sfeer is wat meer ontspannen, Bono klinkt niet alsof hij de hele tijd een grote boodschap moet doen en de songkeuze is prima. De minder geforceerde houding klinkt door in de benadering; nummers als Desire, Angel of Harlem of When Love Comes to Town geven de plaat de nodige schwung. Rattle and Hum en Achtung Baby zijn de enige platen die ik af en toe nog wel eens uit de hoes haal. De overige platen van U2 staan stof te happen.

Deze naar aanleiding van de discussie hier maar weer eens uit de kast getrokken. Oude vinyl versie aanwezig naast de CD en ook nog een extended bootleg 2CD.

Ik blijf hem geweldig vinden, echt een product uit de voor mij beste U2 periode 1985-1992.

Legendarische concerten in Ahoy destijds met BB King van een ongekend hoog niveau. En natuurlijk het na 5 kwartier gestaakte concert in de RAI waar we die 4 Ahoy shows aan te danken hadden. BB King als voorprogramma en samen met BB King de toegiften.

Heartland blijft voor bij een hoogtepunt op deze plaat met een majestueuze gitaarsound van The Edge. De (schel klinkende) bootleg 2CD versie bevat als extra de live nummers die ook in de film voorkomen.

Geen idee waarom ze van Rattle & Hum nooit een jubileumbox hebben uitgebracht, er moet genoeg materiaal hiervoor zijn lijkt mij. Wellicht zijn ze achteraf zelf toch niet zo blij met deze plaat.

Dat is inderdaad raar en wat mij betreft zelfs onbegrijpelijk. Uit interviews heb ik begrepen dat ook Rattle and hum aan de beurt gaat komen. Een keer....ooit. Ze zijn zelf niet super tevreden over het album geloof ik. Ze hadden er destijds veel meer van verwacht of zoiets.

Zeer gewaardeerde plaat, grote afwisseling oud, live en prima nieuw materiaal.