U2 - Rattle and Hum (1988)

Wat een soul straalt dit album uit. Hier staan een aantal zeer sterke tracks op, die gewoonweg veel te weinig aandacht krijgen binnen hun oeuvre. Nu ik alles nog maar weer eens heb beluisterd, kan het maar zo zijn dat Heartland de uiteindelijke topper van de plaat gaat worden. Eindelijk een geweldige versie van I Still Haven't Found. All Along the Watchtower is ook fantastisch. Samen met The Joshua Tree en Achtung Baby het heilige drieluik van de band voor mij.

Achteraf is deze plaat ( docu) een soort afsluiting van een periode.
De Amerikaanse periode wel te verstaan.
Alle ogen waren gericht op de U.S.A.
Terwijl een paar jaar later U2 met Achtung Baby heel Europees klonk.
Het heeft wel wat deze fase. De plotselinge Soul en R&B invloeden. De gospel en natuurlijk de onvervalste rock.
Live in ieder geval de band op hun best.
Nog zonder de visuele opsmuk die zou volgen.
Er moest wat veranderen. Maar dit is nog altijd een document die een fijne herinnering biedt in een intressante periode van de groep.

Gewoon een heel mooi soulvol bluesy album..heerlijk...de film ook heerlijk. Een van de eerste albums die ik had..gekregen met Sint toen Piet nog zwart mocht zijn..o de nostalgie

Het is zo'n heerlijk plaatje dit. De sfeer die het geheel uitademt maakt het heel goed. Hoe een Ierse band zo Amerikaans kan klinken is erg bijzonder. Daarbij vinden er op deze plaat een paar bijzonder geslaagde samenwerkingen plaats. Ik vind The Joshua Tree als geheel nog altijd hun beste album, maar deze komt daar erg dichtbij, mede omdat hier een aantal songs opstaat dat tot hun allerbeste werk mag worden gerekend. Ook de covers zijn geslaagd; bijzonder dat ik me nu realiseer dat de U2-versie van All along the Watchtower de eerste was van dit nummer die ik ooit hoorde (dus nog voor Dylan of Hendrix) als 12 jarig jochie.

Hier precies eender

Dat maakt niet uit toch? Uiteindelijk zijn jullie via U2 op het spoor gekomen van de versies van Dylan en Hendrix.
Ook twee hele mooie versies: Neil Young live 1993 op een jubileum concert vanwege 30 jaar Dylan en The Nashville Teens met hun versie uit 1968 die helaas wat ondergesneeuwd is door de versie van Hendrix.
Er is nog zoveel te ontdekken!

Het maakt zeker niet uit. Sommige nummers vragen er gewoon om om gecoverd te worden. Ook U2's versie van Helter Skelter hier, vind ik prima te pruimen.

Absoluut! En The New Adventures hebben op hun album 'Live's A Mess' ook een knetterende versie staan.

Toch een wereldplaat hoor. Kwam gisteren de kaartjes tegen van het gestaakte concert in de RAI in december 1989 van de Love Comes To Town tour en heb toen meteen de CD maar even opgezet. Dit was U2 op zijn best samen met de Joshua Tree fase. De periode 1987-1990 hebben ze niet meer overtroffen.

Klopt. Al wil ik daar persoonlijk het liefst 1984-1990 van maken

Ik vind Rattle and Hum minder dan het latere Auchtung Baby en zelfs Zooropa.
Gelukkig ieder zijn smaak, het is te wisselvallig.

Rattle And Hum is een mooi album maar mijn voorkeur gaat bijmij bij U2 juist uit naar albums als Achtung Baby, All That You Can't Leave Behind en How To Dismantle An Atomic Bomb. Toch een periode waarin de groep (met name Bono) wat minder op de prekerige tour waren en zich meer als rockband gedroeg.

Dat moeten ze nu net wat minder doen. Liever helemaal niet. Ik hoor het liefst de mystiek van TUF.

Het probleem dat ik altijd met TUF heb gehad is dat, me beseffend dat het een prachtplaat is en een klassieker, ik het album niet in een ruk van begin tot eind kan beluisteren. Een kant van de plaat per draaibeurt. Al die hemelbestormende teksten zijn me net iets te veel om er de volle 40 minuten naar te kunnen luisteren.
Maar het mooie van een groep als U2 is wel dat de verscheidenheid in hun oeuvre zorgt dat er voor bijna elke muziekliefhebber wel een album bij zit.

1984 mag er met The Unforgettable Fire zonder meer bij

Tja daar ben ik het dus 200% mee oneens. Zoals eerder ergens geschreven bij een U2 album gebruik ik dan het woord 'profileringsdrang'. Tot en met de Rattle & Hum tour viel het reuze mee met Bono en draaide het bij U2 volledig om de muziek. Men gedroeg zich juist toen nog als een rockband, de muziek stond voorop. Bono had nog nauwelijks last van rare fratsen.

Echter toen tijdens de Achtung Baby tour de showelementen in combinatie met de 'profileringsdrang' van Bono de overhand kregen was het voor mij echt het begin van het einde.

Bono vergreep zich aan oerdomme toneelstukjes tussen de nummers door en toonde duidelijk over geen enkel acteertalent te beschikken. Het was ronduit irritant. Ik ben alle tournees wel blijven volgen nadien, maar wat was Bono ook weer irritant bezig als overdreven predikant in de Arena tijdens de Vertigo tour.

Wat mij betreft heeft Bono zich sinds Rattle & Hum tijdens concerten keer op keer gedragen als het vervelendste jongetje van de klas met een plaat beton voor zijn hoofd, zich op geen enkele wijze realiserende dat de meerderheid zich aan hem stoorde.

Blijft dat Rattle & Hum een heerlijke plaat is en de bijbehorende film een prima Rockumentary.

Amen! Exact zoals ik het ervaar.

Ja maar ik heb het puur over de muziek op de studio albums. Ik ben nog nooit naar een concert van U2 geweest. Ik hou niet van grote massa's mensen. Ik heb dus nooit iets van toneelstukjes en predikantengedrag meegekregen zoals jij dat hebt beleefd, Running On Empty.

Kijk je ook nooit concert DVD's ??

Persoonlijk vind ik wat betreft de studio CD's de periode Unforgettable Fire t/m Achtung Baby het allerbeste wat ze gedaan hebben

Running On Empty schreef:



Kort gezegd: nee.

Ik heb ooit een DVD van Tom Petty & The Heartbreakers uit de serie 'Soundstage' aangeschaft en ik heb 'm nog nooit in een keer bekeken/beluisterd. Ik kan het geduld er niet voor opbrengen.
Heb het wel eens geprobeerd door DVD's te lenen van acts die ik echt goed vind (Kinks, The Who, John Fogerty) maar ook daar ben ik meestal na 30 minuten klaar.
De DVD die bij mij de grote uitzondering vormt is 'The Last Waltz' van The Band. En ik denk dat ik weet hoe dat komt: er zit ook super interessant documentaire-achtig materiaal en interviews tussen door gemonteerd.
Want dat vind ik wel fantastisch om te zien: documentaires over de totstandkoming van albums (Classic Albums), documentaires over groepen en artiesten. En dan mag het heel technisch worden met uitleg op welk spoor wel instrument werd ingespeeld en het mag ook zo een uur of twee duren. Ik heb super genoten van een docu over Ginger Baker. En daarvoor die geweldige docu's over Ronnie Lane en Sixto Rodriguez. De laatste twee heb ik thuis, alsmede 'The Kids Are Alright' over The Who. En natuurlijk 'The Last Waltz' die ik ooit cadeau heb gekregen van mijn lieve vrouw. Ik kan dus zeggen: "Mijn vrouw begrijpt mij wel".

Hoe goed kan een plaat beginnen als met één van de beste rocksongs die er is, ijzersterk neergezet door U2, Helter Skelter. Desire is één van hun klassiekers. Momenteel luister ik - zoals altijd met kippenvel - naar de werkelijk ontroerend mooie en indringende gospelversie van I Still Haven't Found What I'm Looking For. Gelukkig was deze opname in een kerk met het koor New Voice of Freedom ook gefilmd. Zo intens: prachtig mooi!
Daarvoor staat de fraaie versie van U2 van All Along the Watchtower, deze werd in San Francisco gefilmd en opgenomen. Hierna staat het geweldige nummer Silver and Gold. Angel of Harlem met the Memphis Horns heeft een lekkere soulful groove. When Love Comes to Town is fantastische bluesrock, samen met nota bene B.B. King. Ook dat stuk film is fraai.
Heartland & All I Want Is You zijn alweer zeer goede songs, die schijnbaar the Joshua Tree niet haalden. Gelukkig zijn ze op Rattle and Hum te horen. Als je ook nog eens Bullet the Blue Sky live zo geweldig neerzet, dan heb je een fantastisch album alles bij elkaar. Met heel wat Amerikaanse muzikale invloeden, live songs en vanuit de studio, maar toch een fraaie samenhangende nog echt ouderwets goede plaat. En bovenal: het plezier en het vakmanschap spat ervan af.

Dit vind ik zonder twijfel het meest intense album van U2. Bono zingt hier werkelijk alsof het uit z'n tenen moet komen. Prachtige covers die echt iets toevoegen aan de originelen en misschien nog wel belangrijker, live interpretaties die ook echt iets toevoegen aan de studio-versies. Mede hierdoor komt de afwisseling tussen live en studio erg natuurlijk over.
Natuurlijk nog even speciale aandacht voor When Love Comes To Town met een mooie bijdrage van B.B. King. Ik weet nog dat toen ik dit nummer voor het eerst hoorde ik vooral enorm onder de indruk was van zijn krachtige stemgeluid. En dat is nog steeds zo. Hij kon natuurlijk geweldig gitaar spelen, maar wat een stem had hij ook.

Ik heb deze toch ook terug wat verhoogd... 'All I want is you' was een beetje een vergeten nummer voor mij, maar toevallig paar keer kort op elkaar te horen gekregen en beluisterd en wat een prachtig tijdloos nummer is dat toch. Niet om volledig plat en grijs te draaien ('One' is bij mij daardoor toch heel wat magie verloren), wel om zo af en toe eens te luisteren en koesteren.

De laatste tijd ben ik bezig om alle u2 albums tot en met achtung baby te beluisteren. Vroeger op de middelbare school haate ik u2 echt, maar dan vooral vanwege de verwende en popiejopie klasgenoten die er fan van waren. Ik was meer van de hardrock/metal, en de klas was wat in 2 kampen verdeeld.

Ik dacht de afgelopen 5 jaar nog van, was de muziek van u2 nu zo slecht? 18 singles was 5 jaar terug mijn eerste album, en draaide ik af en toe. Daarna steeds er wat bijgekocht.

Persoonlijk is de afgelopen 5 jaar deze verreweg mijn favoriet geworden. Ik heb een enorme klik met de sfeer en de nummers die op deze staan! Eigenlijk moeilijk uit te leggen, maar het pure en bluesy sfeertje bevalt mij gewoon enorm. Er mogen dan veel covers opstaan en wat live nummers, maar is gewoon een heerlijk plaatje. Als ik zin heb om u2 op te zetten dan pak ik bijna automatisch altijd deze.

Mijn mening over u2 is inmiddels een stuk anders dan in mijn middelbare schooltijd. Het zijn gewoon stuk voor stuk klasse artiesten die mooie albums gemaakt hebben, en ze worden zeker terecht gezien als 1 van de grootste bands aller tijden en zowiezo uit de jaren 80

Ik mag dit album ook graag horen. Zeker één van mijn favorieten van de heren. Juist de (door sommigen als minpunt bestempelde) diversiteit op dit album vind ik zo lekker weg luisteren. Heeft bij mij ook veel te maken met jeugdsentiment moet ik erbij zeggen. Maar ja, wie heeft dat nou niet bij muziek die in z'n jeugd een belangrijke rol heeft gespeeld?!

Toen ik vanavond All I Want Is You hoorde, dacht ik: dit is U2 doing Bruce Springsteen.

Waar hoor je de Springsteen-elementen dan? Ik hoor het niet, maar ben ook geen Springsteen kenner. Geweldig nummer is het trouwens. Een van U2's beste.

De manier waarop Bono zijn tekst fraseert, de spanningsboog die wordt opgebouwd.
Er flikkeren natuurlijk voldoende U2 gitaren doorheen, maar het heeft wat van een Bruce epos.

Ik hoor net het nummer The Water Is Wide van The Seekers en moet direct denken aan Van Diemen's Land. Zou The Edge daardoor geïnspireerd zijn geweest qua compositie? Zie trouwens dat dat al een heel oud folk liedje is, dus zou heel goed kunnen dat het (onbewust) van invloed is geweest.

Heeft iemand hier de vinyl versie aangeschaft die nu bij diverse platenzaken voor 14,99 euro te koop is?
Ik zou dit album graag op vinyl hebben, maar onzeker over de kwaliteir van de 14,99-persing.