Porcupine Tree - In Absentia (2002)

Goede vraag, dank u. Even kijken...

Waarschijnlijk inmiddels tot vervelens toe heb ik hier op MuMe verkondigd dat mijn favoriete PT-platen Stupid dream en Lightbulb sun zijn en dat ik wat daarna kwam een stuk minder vond worden. Aangezien het merendeel van de MuMe-gemeenschap daar precies anders over lijkt te denken, is het altijd makkelijk 'trappen'. Maar het wordt ook tamelijk flauw op den duur.

Ook mijn smaak is aan enige ontwikkeling onderhevig. Zo ben ik Deadwing de laatste tijd weer wat meer gaan waarderen (hij is daardoor deze In Absentia ook voorbijgestreefd) en van FOABP ben ik sowieso behoorlijk onder de indruk (die overtreft beide weer en komt zelfs dicht bij Lightbulb Sun in de buurt).

Kennelijk schuift deze plaat helemaal door naar onderen. Wat is er dan mis mee? Wel, in het begin weinig. Blackest eyes en Trains vormen een sterk openend duo, al had de geluidsdynamiek in Blackest eyes voor mij best wat minder gemogen: dat roept maar beroering van de volumeknop op. Het contrast is wat mij betreft sterker dan de compositie rechtvaardigt.

Ook verderop kent de plaat een paar sterke momenten. Gravity eyelids is een klassiek PT-nummer (met o.a. het bekende 'loopje'), Wedding Nails is een degelijke instrumental, het omstreden Strip the soul vind ik wel aardig, evenals afsluiter Collapse the light into earth.

Jammergenoeg vind ik ook een aantal nummers nietszeggend: The sound of muzak (what's in a name..), Prodigal, .3 en ook Heartattack in a layby maakt de belofte van het intro voor mij niet helemaal waar. Een aparte vermelding voor The creator has a mastertape: compleet waardeloos.

De afzonderlijke delen vind ik dus wat wisselvallig (nogmaals: er zitten een paar heel sterke nummers op) en daarmee doet ook het geheel nogal onevenwichtig aan. Met name dit punt wordt op opvolger Deadwing al duidelijk verbeterd.

Score hangt ergens tussen 3* en 3½*. Momenteel even het nadeel van de twijfel (aangezien Deadwing dan op 3½ komt en FOABP op 4).

Porcupine Tree - In Absentia

In Absentia is voor mij de derde plaat die ik heb van Porcupine Tree. Na het briljante Deadwing en het mooie Fear of A Blank Planet werd het toch tijd voor het iets oudere werk van deze band. Dit album is ook gelijk een stuk langer en heeft bijna twee keer zoveel nummers als Deadwing en is ook daadwerkelijk twee keer zolang zowel in tijd als in aantal nummers als Fear Of A Blank Planet. Maar dan nu beginnen met de review.


Een plaat die ijzersterk begint met het prachtige, en naar mijn mening een van de beste Porcupine Tree songs, Blackest Eyes. Een nummer die afwisseld met harde gitaren en rustige stukken perfect afgewogen en volkomen in evenwicht. Verder is het geen moeilijke opener als je geen Porcupine Tree gewent bent.
Hierna komt Trains, een nummer dat het niveau van de opener vasthoud en op momenten zelfs overstijgt, met het rustigere gitaarwerk en prachtige zang. Dit loopt dan weer vloeiend over in het rustige opbouwende Lips Of Ashes. In dit nummer zijn het niet de harde gitaren die de boventoon voeren, maar wordt er meer gesoleerd met het elektrische gitaarwerk. Dit geeft op zich een leuke afwisseling in de CD. Toch is het naar mijn mening niet zo'n heel sterk nummer. Dit veranderd weer bij The Sound Of Muzak. Een wat sneller nummer. Nummers als dit tref je ook meer aan op de twee latere platen van Porcupine Tree. Dan moet je denken aan het nummer Deadwing. Gravity Eyelids is dan een nummer wat mij minder kan bekoren. Het heeft een mooi melodieus refrein met rustige pianostukken, maar daar vind ik het toch wel bij ophouden. Wedding Nails is dan weer wat meer Up-tempo, met meer gitaren. Bovendien is het een ingewikkelder nummer en moeilijker te ontcijferen dan de rest. Toch weer een geweldig nummer als je het vaker luisterd.Twee leuke nummers volgen, meer kan ik niet zeggen over Prodigal en .3. Dat zijn gewoon 2 nummers die precies de algemene stijl van de CD hebben. .3 behoort dan wel tot een van de betere nummers in die stijl. Voor de rest zakt het niveau van de CD dan wel een beetje in. Het blijft allemaal goed, maar het begin van dit album is gewoon stukken beter dan de laatste paar nummers. Chloroform echter is dan wel weer een goede afsluiter naar mijn mening. Al met al is dit een goede 4* waard.

Grappig om te lezen, want ik ervaar deze plaat dus na de eerste twee nummers heel anders dan jij. Ik heb hem er voor de gelegenheid even bij gepakt en loop alle nummers dan maar langs.

Blackest Eyes, zo ver zijn we het eens, is natuurlijk ongeveer de best denkbare openingssong voor een Porcupine Tree-album. Het vat ongeveer de essentie van de band in een paar minuten muziek: liedjesprog met veel afwisseling tussen hard (metalelementen, gitaarmuren) en zacht (zang Wilson op de voorgrond, soberder instrumentatie met bij tijd en wijlen Pink Floydachtig geluid).
Trains is zo mogelijk hét Porcupine Tree-anthem, ook bij concerten. Het is een sterk nummer, bijna folky eigenlijk, maar ik ben hem langzaamaan wel een beetje beugehoord. Porcupine Tree heeft nummers met een aanzienlijk langere houdbaarheid. Desalniettemin: het blijft briljant.
Lips of Ashes vind ik eigenlijk juist een heel sterk sfeernummer. Prachtige, kille gitaarflarden zorgen voor een bijna futuristisch geluid. Precies goed getimed ook na het wat poppy Trains.
The Sound of Muzak vind ik dan weer een beetje een inzakkertje. Aardig nummer, maar het is allemaal net niet spannend en energiek genoeg. Beetje... muzak eigenlijk
Gravity Eyelids vind ik dan juist wél weer een van de beste nummers uit het oeuvre van Wilson & co. Prachtige kilte weer. Dat loopje met de ijle vocalen van Wilson erover. Mooie gitaaruitbarsting vervolgens, om weer ingetogen te eindigen. Misschien wel het magnum opus van deze plaat.
Wedding Nails past eigenlijk wat minder in mijn straatje, maar met koptelefoon op bevalt het maar al te best eigenlijk. Sterke riff en mooie, stevige melodielijn later in het nummer. Het hoge niveau blijft gehandhaafd.
Prodigal spreekt mij iets minder aan. Een beetje een standaard Porcupine Treenummer eigenlijk. Aardig, maar ze hebben betere. Bovendien vind ik hem niet helemaal lekker uitkomen, muzikaal gezien: in essentie meer een ballad, maar muzikaal iets te 'dik' uitgevoerd.
3 is een beetje hetzelfde laken een pak. Ook weer degelijk, maar nergens echt boeiend. Het album blijft me in deze fase iets te vlak en eentonig, een probleem dat ik ook met de opvolger Deadwing heb.
The Creator Has a Mastertape heeft een lekker basritme, maar is me voor de rest iets te metaal en te eentonig. Niet echt míjn Porcupine Tree, maar dit nummer is wel strakker en heeft aanzienlijk meer ballen dan Prodigal en met name 3.[/i]
Heartattack in a Layby is een ouderwetse, op Stupid Dreamleest geschoeide Porcupine Tree ballad. Wat mij betreft een van de hoogtepunt van de plaat. Prachtige gitaarloopjes en het kenmerkende heldere, spacerockachtige en atmosferische geluid van de band. Prachtige driedubbel gelaagde vanaf iets na de 2.30 minuten bovendien
Strip the Soul maakt duidelijk dat In Absentia wat de laatste drie nummers betreft erg teruggrijpt op Stupid Dream: twee ballads met een wat onalledaags experimentje ertussen. Dan vind ik de Tullachtige groove van Tinto Brass wel net wat beter dan de lichte flirt met funk van Strip the Soul (klinkt misschien wat vaag, maar let maar eens op: als Prince dit zou zingen en niet Steven Wilson..;)). Toch vind ik het wel een leuke, spannende track, al had ie wat minder lang mogen zijn.
Collapse the Light into Earth is een sterke afsluiter wat mij betreft. Maar ja, ik kan dan ook nogal genieten van de rustige kant van Porcupine Tree. Deze plaat zakt naar mijn mening zeker niet in op het eind (eerder in het midden).

Maar goed, dat is hoe ik er tegenaan kijk dus he

Edit: de bonustracks ken ik dus niet.

Dit album is voor mij nog steeds hét PT-album. Enerzijds omdat ze met dit album het roer stevig hebben omgegooid zonder hun reeds opgebouwde identiteit/sound te verliezen en anderzijds omdat het gewoon een steengoed album is. Ik kende de band al een tijdje en ofschoon ik hun vorige albums stuk voor stuk prachtig vond, had ik altijd het gevoel dat er meer in zat. Met dit album kwamen ze mijn wensen volledig tegemoet. Dit album is mij nog steeds zeer dierbaar omdat In Absentia mij muzikaal de open geopend heeft.

Blackest Eyes is een perfecte opener. Het zet met z’n harde riff de luisteraar meteen op scherp. De overgang naar het eerste rustige couplet is een contrast waar je wellicht in eerste instantie even van schrikt maar na meerdere luisterbeurten gewoon blijkt te kloppen. Het refrein is geweldig, ik heb de zang van Steven Wilson altijd bewonderd. Hij heeft geen superstrot maar zingt juist laid back en weet dankzij z’n jarenlange ervaring de mooiste zangkoortjes te produceren. Grotendeels allemaal door hemzelf ingezongen. Verder in het nummer rond 2:55 die geweldige strakke riff om vervolgens weer even op adem te komen met een dromerige soundscape en orgeltje van Richard Barbieri, die nooit te veel op de voorgrond treed met overdadige en irritante synth-solo’s maar de nummers altijd perfect aanvoelt en ondersteunt. Een lekker begin!

Dan Trains. Eén van de weinige nummers die ik niet geheel in de sfeer van het album vind passen. Maar dit nummer heeft een schoonheid en prachtige melancholiek (“Always the summers are slipping away. Find me a way for making it stay”) dat weinig mensen onberoerd kan laten. Prachtige mellotron ondersteuning, een schitterende akoestische solo, die lala’s rond 2:55, een banjo (?!) en dan dat overweldigende slotakkoord waar de elektrische gitaren weer voor worden ingezet. Persoonlijk vind ik het een a-typisch Porcupine Tree-nummer maar kan goed begrijpen dat dit een publiekslieveling is waar menige concerten mee worden afgesloten.

Aah, nu beginnen de onheilspellende klanken van Lips of Ashes. Een nummer dat hét gevoel van
In Absentia eigenlijk perfect neerzet. Duister, Creepy en in het hoofd bevindend van een sadistische moordenaar. Is dit ziek? Nogal haha, maar des te interessanter. We kijken toch allemaal ook graag naar een spannende thriller en/of horrorfilm? Nergens muzikale overdaad, alles perfect getimed. Weer die mooie samenzang, lang aangehaalde gitaartonen. Wat een sfeer.

Zoals bij meerdere albums is er altijd wel een nummer waarin Steven Wilson z’n gal spuwt over de hedendaagse muziekindustrie en –consumptie. The Sound of Muzak is tekstueel gezien zo scherp als een mes (“The music of rebellion makes you wanna Rage but it's made by Millionaires who are nearly twice your age”). Het nummer is eigenlijk een perfect pop/rock-nummer. Catchy met één van de mooiste refreinen. Heel mooi is dat het nummer als een standaard 4 kwarts maat aanvoelt maar in weze grotendeels (behalve het refrein) een ongewone 7/4 is. Voor mij trouwens ook één van de redenen dat dit album baanbrekend was: de introductie van drum-goochelaar Gavin Harrison.

Gravity Eyelids is wellicht het mooiste nummer van het album. Met een lengte van bijna 8 minuten bouwt de band heel rustig de spanning op. Met wederom een pluim voor toetsenist Barbieri die de meest onheilspellende en dromerige soundscapes uit z’n synthesizers haalt. Maar laten we bassist Colin Edwin ook niet vergeten. Met z’n heerlijke vloeiende en ingenieuze basloopjes vult hij elk nummer goed aan. Als ie bv. in dit nummer rond 2:25 inkomt, voelt dat zo verdomd lekker aan!
Maar dan die ijzige, kille, gortdroge gitaartonen van Wilson rond 4:03! Whaah, help. De moordenaar komt eraan en op 4:26 slaat ie toe. Het nummer bereikt haar climax en de remmen gaan los. Gavin gooit er nog even een paar dubbele bass drums doorheen en weer even wat gas terugnemen om het nummer met een mooi ingetogen solo te beëindigen.

Wedding Nails is een lekker voortstuwend en agressief instrumentaal nummer. Geen geouwehoer, gewoon ff beuken. Maar met genoeg diepgang. De creepy gitaarsolo rond 2:26 blijft mooi on topic van het album. Misschien duurt het nummer alleen nét iets te lang.

Prodigal doet me altijd aan Pink Floyd denken. Deels door de slide gitaar maar vooral door het refrein. De zang doet me altijd aan David Gilmour denken (“Rain keeps crawling down the glass. The good times never seem to last”). Wederom een nummer waar alle muzikanten hun ei in kwijt kunnen en als geheel een mooi compact nummer neerzetten.

.3 is eigenlijk een heel simpel nummer maar in al zijn eenvoud en dromerigheid een nummer die kippenvel kan oproepen. De mooie lange gitaartonen van Wilson, de strijkers die het nummer ondersteunen en dan die ene zin “Black the sky, weapons fly. Lay them waste for your race”.

Maar back on topic! The Creator has a Mastertape. De eerste kille gitaartonen waarschuwen je alvast voor wat komen gaat. Colin komt erin met een dreigende baslijn, Gavin bepaalt het tempo, Richard legt weer een synth-tapijtje en Steven experimenteert met z’n gitaar. De zang is iets vervormd wat het nummer volledig ten goede komt. Dan een helse gitaarexplosie. Niet voor de tere zieltjes. Maar die waren waarschijnlijk al vóór dit nummer afgehaakt. Rond 3:20 weer even gas terug, een heerlijke drum fill en Wilson die met z’n gitaar meezingt (of net andersom) om weer aan het einde in de chaotische noise terug te vallen. (Wederom) kernwoorden: creepy, agressie en schoonheid.

Melancholie ten top in al haar schoonheid is samengevat in Heartattack in a Layby.
Hierbij is de wonderschone zang van Steven Wilson erg debet aan. Wat weet hij toch prachtige zanglijnen en -koortjes te bedenken. De man verstaat de kunst van (samen)zang.

Alleen al om de strakke baslijn van Strip the Soul vind ik dit nummer geniaal.
De sinistere ondertoon en tekst doen nogmaals mee aan het duistere thema van het album.
Steven Wilson laat op sommige momenten z’n gitaar echt als een horrorfilm overkomen. Wat ik hiermee bedoel is dat ie echt de horrorsfeer laat horen met enkele simpele tonen. Zoals bv. rond 2:20.
Maar goed, genoeg geneuzel, wat een gitaarmuur op het einde (5:31)!!! Jammer dat ze dit gedeelte niet vorig jaar in 013 speelde. Zal wel te maken hebben met het zwaar omlaag stemmen van je gitaar.

Als menig Porcupine Tree afsluiter is Collapse the Light into Earth een kippenvel-nummer.
Wat een eenvoud, wat een schoonheid. Wat maakt het dit album af!

In Absentia vind ik één van de beste cd's van Porcupine Tree. Al mijn favoriete Porcupine Tree elementen zijn aanwezig: stevige progrock die af en toe met de metal flirt, een schitterende productie, en het typische zachte stemgeluid van Steven Wilson. Het is net die combinatie van harde gitaarmuziek en zachte zang die de magie vormt van Porcupine Tree voor mij.

In tegenstelling tot de meeste andere albums van Porcupine Tree staat er hier geen echt lang nummer op. Dat maakt het album zeker wat makkelijker om doorheen te komen, al blijft het met 68 minuten toch wel een serieuze lap muziek. Er staat enkele serieuze kleppers op, met in de eerste plaats de opener Blackest Eyes. Ook het hier erg onpopulaire Prodigal vind ik een schitterend nummer. Nu is het wel zo dat ik bij Porcupine Tree vaak het gevoel krijg alsof de nummers net een tikkeltje te lang aanslepen, en In Absentia is hierop geen uitzondering. De zachtere nummers zoals Collapse the Light into Earth vind ik wat minder, al zijn ook dat natuurlijk toch nog altijd 'goede nummers'. Er had gewoon af en toe nog net dat ietsje beetje punch bijgemogen. 4*

Met "In Absentia" start Porcupine Tree in meerdere opzichten een nieuwe fase in hun reeds imposante carrière. "In Absentia" is de eerste plaat die onder een groot label wordt uitgebracht. Daarnaast zijn er op "In Absentia" de eerste flirts met metal duidelijk hoorbaar. Overigens zonder dat dit een metal plaat is. Later zal die invloed nog verder uitgebouwd worden, maar op "In Absentia" zijn nog steeds de bekende Porcupine Tree kenmerken aanwezig: de mooie soundscapes van Barbieri, de melodieuze zang van Wilson en uiteraard de stevige progrock, maar nu uitgebreid met flarden metal. Ook doet op "In Absentia" drummer Gavin Harrison zijn intrede. Hij is een fantastische drummer, maar een stempel drukt hij nog niet op deze plaat, zoals hij dat duidelijk wel doet op "Fear of a Blank Planet". "In Absentia" heeft strikt genomen niet een overkoepelend thema, maar er zijn duidelijk onderwerpen die regelmatig terugkeren. Voornamelijk richt de plaat zich op individuen die zich aan de rand of grens van de maatschappij begeven. Denk hierbij aan (serie)moordenaars, verkrachters, geweldsplegers, pedofielen, etc. Steven Wilson verheerlijkt deze randfiguren niet, maar het intrigeert hem duidelijk. Ik vind de verwijzing van de titel van deze plaat, "In Absentia", naar zaken als het ontbreken van ziel, geweten, gevoel, mededogen, etc. wel heel treffend. De sfeer en het gevoel van "In Absentia" sluit heel mooi aan bij de thematiek. Bij tijd en wijlen is de sfeer dreigend, donker, beangstigend. Het onheilspellende weet Steven Wilson mooi terug te laten komen door een voelbare dynamiek tussen hard en zacht te creëren, waardoor hij een soort van schrikeffect weet neer te zetten. Als luisteraar blijf je op je hoede, alsof je op de vlucht bent. Steven Wilson grijpt direct de aandacht met het openingsnummer "Blackest Eyes". Een stevige gitaarriff en de flirt met metal is direct hoorbaar. De twee opvolgende nummers zijn mysterieus, maar tegelijkertijd dreigend. Geen zware gitaren, maar sfeervolle elektronica komen uit de speakers. De zang is overigens ook heel mooi. Hoogtepunt is "Gravity Eyelids". Een mooi opgebouwd nummer, waarbij de eerder aangehaalde dynamiek tussen hard en zacht prachtig wordt geïllustreerd. Ook het instrumentale "Wedding Nails" is daarvan een mooi voorbeeld en bevat fantastisch gitaarwerk. De eenheid tussen "Prodigal" en "3" vind ik ook zeer goed gedaan. Mooi in elkaar overlopend en prachtig op elkaar aansluitend qua beleving. Het baswerk van Colin Edwin is ook om van te genieten. Een songtitel als "The Creator Has a Mastertape" is eigenlijk al briljant op zich, maar dit nummer straalt misschien wel het beste de thematiek van "In Absentia" uit. "Strip the Soul" valt in de categorie "Gravity Eyelids" en het afsluitende "Collapse the Light into Earth" is een dromerig, rustgevend einde van "In Absentia". Porcupine Tree gaat met "In Absentia" een nieuw tijdperk in, maar blijft wat mij betreft uniek in zijn soort, ondanks aanpassingen in het geluid. Toegankelijker of niet, met "In Absentia" handhaven Steven Wilson en co. zich in de absolute top van de progrock.

Progrock. Ik was het zelf een beetje kwijtgeraakt de laatste jaren. Ach, je gaat weer eens verder neuzen en je ontdekt bijv. opnieuw de New-Wave. Bands die toendertijd kennelijk aan mij voorbij gingen.
Ik kwam ineens bij Blur uit, na de fantastische Damon Albarn cd.
En dan komt zoonlief binnen met dit werkje. En dan wakkert het prog vlammetje toch weer behoorlijk aan.
Ik had wel van Porcupine Tree gehoord, ook van multi talent Steven Wilson. Onder het motto; komt wel een keer, maar weer voor mij uitgeschoven.

Maar nu dan serieus beet gepakt en erg gecharmeerd geraakt van dit werkje.
Sterke afwisselende plaat. Geen vernieuwende sound, maar wel vol smaakvolle wendingen en een geweldig muzikaal kunnen.
Wilson haalt duidelijk wat echo's uit het verleden naar voren. Crosby, Stills & Nash, het betere melodieuze van Alan Parsons Project, maar met een scherper randje en met fantastisch gitaarwerk.
Maar net zo goed trekt de band stevig van leer en zijn er ook wat eigentijdsere invloeden terug te horen.
Afwisseling. Een belangrijk onderdeel op een plaat( is wat ik vind) en dat heeft Wilson goed begrepen.
Ook een risico, maar het pakt prima uit.
Ijzersterke produktie ook trouwens.

De plaat heeft een wat sombere toonzetting. Maar daarom ook beladen.
Kippevel momenten ten over.
Elke song heeft zijn functie. Kan nog niet echt favo songs benoemen, en dat is misschien ook wel een goed teken.
Fraai geheel. Topplaat.

Recent kreeg ik de 2LP binnen van In Absentia, met zoals gewoonlijk fantastisch geluid. En afgezien van de lelijke voorkant is het artwork 'oud' zwart-wit, bijna bruin-grijs. Prachtige deprimerende foto's die bij de muziek passen.
Zoals vaker is de openingssong op side A van een Porcupine Tree album gelijk raak. Blakest Eyes is mooi, intens en stevig tegelijk. De versnellingen met de gitaar zijn prachtig. Daarna volgen 3 sfeervolle songs. Hoewel ik normaal meer op heb met de dreigende afwisselende songs van de band, zijn dit wel drie prachtige nummers. De fraaie melodieën en arrangementen, uitstekend neergezet, zijn zeer aangenaam om te horen. Trains & The Sound of Muzak zijn echt prachtige songs!

Side B biedt dan die veel donkerder kant van Porcupine Tree. Op de trouwfoto op het label zijn de hoofden van bruid en bruidegom dan ook doorgekrast. Het fraaie Gravity Eyelids heeft die combinatie van dreiging en schoonheid waar deze band zo goed in is. Een mooi maar tegelijk donker begin wordt gevolgd door geweldige en dreigende gitaarpartijen. Een ander sterk punt van deze band zijn de instrumentale songs en Wedding Nails is er eentje, mag je wel zeggen. Briljante gitaren, drums en stuwende bassen. Echt geweldig. Prodigal klinkt wat luchtiger, de gitaren zijn alweer ijzersterk.

Side C begint met alweer zo'n prachtig semi-instrumentaal nummer: .3. Opvallend mooi zijn naast de zware bas ook de strijkers, ook in combinatie. Op het geweldige The Creator Has A Mastertape wordt gelijk de toon gezet door een diepe bas, dreigende gitaren, synths en vocalen, die daarna losbarsten. Op de LP volgt dan bonustrack Chloroform en oh wat jammer als je die niet hebt. Het nummer sluit heel mooi aan op The Creator. Fenomenaal is het instrumentale stuk wat halverwege wordt ingezet, met briljante drums, gitaarsolo, percussie en bas.

Het eerste nummer op side D Heartattack in a Layby is erg mooi, klinkt wat als Alan Parsons. Strip the Soul begint met een indrukwekkende bas, snel gevolgd door heavy gitaren. De wat 'creepy' sfeer van het nummer is echt knap neergezet. Naar het einde toe gaan we voorzichtig richting metal: wat een dijk van een sound! Collapse the Light into Earth met alweer hele mooie strijkers is de fraaie afsluiter van deze plaat, die ik alleen maar kan belonen met 5,0*. Subliem!

Op het zevende album van de band drijft de muzikale sfeer van de band wat meer naar de stevige kant van de progressieve rock en metal. De wijzigingen in de muzikale weg kwam mede tot stand door de ontmoeting tussen Steven Wilson en Opeth’s Mikael Åkerfeldt. Daarbij werd drummer Chris Maitland ingeruild voor Gavin Harrison. De psychologische aspecten van het album komen naar voren in onderwerpen als seriemoordenaars, kindermisbruik en mensen die aan de zijkant van de maatschappij staan. Ondersteunt door de melodieuze klanken van de keyboards, mellotron en synths komt de grauwe wereld uitstekend tot zijn recht.

Opener Blackest Eyes toont de verandering in het hevige drumwerk van Harrison en de brute kracht van de elektrische gitaar. De schoonheid van het verleden komt binnenzetten in het liefdevolle Trains, met de muzikale richting wat meer aan de oppervlakte. De emotionele kracht in Wilson’s stem wordt ondersteunt door de muzikale lagen van de mellotron en akoestische gitaar. De ondergang van de wereld wordt bezongen in het harmonieuze The Sound of Muzak. Het elektronische pallet wordt uit de kast gehaald voor het aangrijpende en uiteindelijk ontspoorde Gravity Eyelids. De teloorgang wordt afgesloten met de eerste stralen van de opkomende zon in de samenkomst van pianoklanken en strijkers op Collapse the Light Into Earth.

In zijn diepgaande emoties van de mensen die het randje van de maatschappij op zoeken volgt Wilson op In Absentia donkere stegen om uiteindelijk de ogen weer te openen voor de wereld.

Afkomstig van Platendraaier.

Nou, gisteren In Absentia deluxe edition met artprint binnen gekregen (geruild een eerder ontvangen versie zonder deze artprint) en meteen deels beluisterd. 3 Dingen die me meteen opvielen;
1. Wat is en blijft dit een meesterwerk! Beste PT album ooit. Die meerstemmige harmonieuze zang, die ik altijd grandioos vond, horen we hier voor het laatst . Schitterende combinatie met de ongelofelijke mooie en dynamische muziek.
2. Opgenomen volume is zacht.
3. Alles klinkt veel meer ingetogen en gedetailleerd. Daardoor alles meer uitgebalanceerd en minder schreeuwerig. Deze versie voor thuis, andere zal het beter doen in de auto.
Voorlopig even PT in de speler