Porcupine Tree - In Absentia (2002)

Porcupine Tree - In Absentia

In Absentia is voor mij de derde plaat die ik heb van Porcupine Tree. Na het briljante Deadwing en het mooie Fear of A Blank Planet werd het toch tijd voor het iets oudere werk van deze band. Dit album is ook gelijk een stuk langer en heeft bijna twee keer zoveel nummers als Deadwing en is ook daadwerkelijk twee keer zolang zowel in tijd als in aantal nummers als Fear Of A Blank Planet. Maar dan nu beginnen met de review.


Een plaat die ijzersterk begint met het prachtige, en naar mijn mening een van de beste Porcupine Tree songs, Blackest Eyes. Een nummer die afwisseld met harde gitaren en rustige stukken perfect afgewogen en volkomen in evenwicht. Verder is het geen moeilijke opener als je geen Porcupine Tree gewent bent.
Hierna komt Trains, een nummer dat het niveau van de opener vasthoud en op momenten zelfs overstijgt, met het rustigere gitaarwerk en prachtige zang. Dit loopt dan weer vloeiend over in het rustige opbouwende Lips Of Ashes. In dit nummer zijn het niet de harde gitaren die de boventoon voeren, maar wordt er meer gesoleerd met het elektrische gitaarwerk. Dit geeft op zich een leuke afwisseling in de CD. Toch is het naar mijn mening niet zo'n heel sterk nummer. Dit veranderd weer bij The Sound Of Muzak. Een wat sneller nummer. Nummers als dit tref je ook meer aan op de twee latere platen van Porcupine Tree. Dan moet je denken aan het nummer Deadwing. Gravity Eyelids is dan een nummer wat mij minder kan bekoren. Het heeft een mooi melodieus refrein met rustige pianostukken, maar daar vind ik het toch wel bij ophouden. Wedding Nails is dan weer wat meer Up-tempo, met meer gitaren. Bovendien is het een ingewikkelder nummer en moeilijker te ontcijferen dan de rest. Toch weer een geweldig nummer als je het vaker luisterd.Twee leuke nummers volgen, meer kan ik niet zeggen over Prodigal en .3. Dat zijn gewoon 2 nummers die precies de algemene stijl van de CD hebben. .3 behoort dan wel tot een van de betere nummers in die stijl. Voor de rest zakt het niveau van de CD dan wel een beetje in. Het blijft allemaal goed, maar het begin van dit album is gewoon stukken beter dan de laatste paar nummers. Chloroform echter is dan wel weer een goede afsluiter naar mijn mening. Al met al is dit een goede 4* waard.

en zo oud is dit nig niet eens
je hebt dit album gedownload zeker...
orgineel gaat het album tot en met nummer 12 en staan de nummers erna op een bonus disc bij de limited edition

Grappig om te lezen, want ik ervaar deze plaat dus na de eerste twee nummers heel anders dan jij. Ik heb hem er voor de gelegenheid even bij gepakt en loop alle nummers dan maar langs.

Blackest Eyes, zo ver zijn we het eens, is natuurlijk ongeveer de best denkbare openingssong voor een Porcupine Tree-album. Het vat ongeveer de essentie van de band in een paar minuten muziek: liedjesprog met veel afwisseling tussen hard (metalelementen, gitaarmuren) en zacht (zang Wilson op de voorgrond, soberder instrumentatie met bij tijd en wijlen Pink Floydachtig geluid).
Trains is zo mogelijk hét Porcupine Tree-anthem, ook bij concerten. Het is een sterk nummer, bijna folky eigenlijk, maar ik ben hem langzaamaan wel een beetje beugehoord. Porcupine Tree heeft nummers met een aanzienlijk langere houdbaarheid. Desalniettemin: het blijft briljant.
Lips of Ashes vind ik eigenlijk juist een heel sterk sfeernummer. Prachtige, kille gitaarflarden zorgen voor een bijna futuristisch geluid. Precies goed getimed ook na het wat poppy Trains.
The Sound of Muzak vind ik dan weer een beetje een inzakkertje. Aardig nummer, maar het is allemaal net niet spannend en energiek genoeg. Beetje... muzak eigenlijk
Gravity Eyelids vind ik dan juist wél weer een van de beste nummers uit het oeuvre van Wilson & co. Prachtige kilte weer. Dat loopje met de ijle vocalen van Wilson erover. Mooie gitaaruitbarsting vervolgens, om weer ingetogen te eindigen. Misschien wel het magnum opus van deze plaat.
Wedding Nails past eigenlijk wat minder in mijn straatje, maar met koptelefoon op bevalt het maar al te best eigenlijk. Sterke riff en mooie, stevige melodielijn later in het nummer. Het hoge niveau blijft gehandhaafd.
Prodigal spreekt mij iets minder aan. Een beetje een standaard Porcupine Treenummer eigenlijk. Aardig, maar ze hebben betere. Bovendien vind ik hem niet helemaal lekker uitkomen, muzikaal gezien: in essentie meer een ballad, maar muzikaal iets te 'dik' uitgevoerd.
3 is een beetje hetzelfde laken een pak. Ook weer degelijk, maar nergens echt boeiend. Het album blijft me in deze fase iets te vlak en eentonig, een probleem dat ik ook met de opvolger Deadwing heb.
The Creator Has a Mastertape heeft een lekker basritme, maar is me voor de rest iets te metaal en te eentonig. Niet echt míjn Porcupine Tree, maar dit nummer is wel strakker en heeft aanzienlijk meer ballen dan Prodigal en met name 3.[/i]
Heartattack in a Layby is een ouderwetse, op Stupid Dreamleest geschoeide Porcupine Tree ballad. Wat mij betreft een van de hoogtepunt van de plaat. Prachtige gitaarloopjes en het kenmerkende heldere, spacerockachtige en atmosferische geluid van de band. Prachtige driedubbel gelaagde vanaf iets na de 2.30 minuten bovendien
Strip the Soul maakt duidelijk dat In Absentia wat de laatste drie nummers betreft erg teruggrijpt op Stupid Dream: twee ballads met een wat onalledaags experimentje ertussen. Dan vind ik de Tullachtige groove van Tinto Brass wel net wat beter dan de lichte flirt met funk van Strip the Soul (klinkt misschien wat vaag, maar let maar eens op: als Prince dit zou zingen en niet Steven Wilson..;)). Toch vind ik het wel een leuke, spannende track, al had ie wat minder lang mogen zijn.
Collapse the Light into Earth is een sterke afsluiter wat mij betreft. Maar ja, ik kan dan ook nogal genieten van de rustige kant van Porcupine Tree. Deze plaat zakt naar mijn mening zeker niet in op het eind (eerder in het midden).

Maar goed, dat is hoe ik er tegenaan kijk dus he

Edit: de bonustracks ken ik dus niet.

Als mijn eerste kennismaking met PT heeft dit album toch wel een bijzondere plaats ingenomen in mijn platencollectie. Lekker divers, en bijna nergens té heavy of te sloom. Het album heeft in mijn ogen in het midden enigszins (een héél klein beetje!!) een inzakker, maar de openingsnummers en de wonderschone 'Heartattack' en 'Collapse' nummers maken dat ruimschoots goed. Wat mij betreft nog steeds hun meest complete werk.

Favo tracks: Trains (één van m'n all time fave's), Heartattack in a Laybay én 'Drown With Me' (waarom dit nummer niet op het album terecht is gekomen mag joost weten).

4.5*

Wellicht omdat hij niet zo tussen de rest van de nummers past (hoor mij nou; ik beweer een halve pagina terug nog dat dit zo'n onevenwichtig album is). Hoe dan ook... dat geldt denk ik ook voor die andere bonustrack, Chloroform, die ik overigens veel mooier vind...

zijn beide denk ik nummers die wat meer op het oudere geluid terugvallen

Beste van de drie Porcupine Tree platen die ik ken (naast deze ook nog Deadwing en Fear of a Blank Planet). Goede overkoepelende atmosfeer (die ik een beetje mis op Deadwing) en geweldige nummers (Blackest Eyes, Trains en The Sound of Muzak behoren tot mijn favoriete PT nummers). Eigenlijk kent deze CD geen slechte momenten (hoewel ik Wedding Nails niet altijd even gaaf vind). 4,5*

Om bij het begin te beginnen; ik kende toen ik dit album kocht enkel de nummers Trains, The Creator Had a Mastertape en Collapse the Light into Earth, waarbij vooral de 2e me erg had weten te pakken. Kopen dus maar, en flink beluisteren. Dit album heeft momenteel een flink streepje voor, de laatste tijd ben ik weer erg bezig met het luisteren naar mooie composities, lekkere gitaarriffs en me iets minder te focussen op echte teksten. Dan valt een band als PT natuurlijk hardstikke goed.

Wat me opvalt na het luisteren is dat dit toch echt wel een hardrock-plaat is. Naar wat ik van de opvolger hiervan heb gehoord, is het rockgehalte hier in ieder geval een stuk hoger. Maar het wordt vooral heel prettig afgewisseld, terwijl dat volgens mij niet eens nodig. De openers Blackest Eyes en Trains zijn daarvan ogenschijnlijk het beste voorbeeld, en daarmee eigenlijk al meteen de twee beste nummers van de plaat, met de kanttekening dat tot wat ik hier eerder heb gelezen Trains bij mij wel een houdbaarheidsdatum heeft. Trains is voor mij een voorbeeld van (en ja, ook ik zie de klaarblijkelijke paradox) kalme, ontspannende maar toch agressieve, depressieve bijna melancholische muziek. De stem van Wilson is daarbij vrij kenmerkend.

Ik wijd nu vooral erg uit over deze nummers, omdat ze de toonzetters van dit album zijn. Verder wil ik het ook even hebben over de geweldig neergezette sfeer. De sfeer van melancholie waar ik het al eerder over had, en die eigenlijk het hele album wordt doorgezet voor mijn gevoel. Uniek voor mij dat zoiets gecombineerd kan worden tussen muziek uiteenlopend van Pink Floyd tot Anathema. The Creator Had a Mastertape is wat die laatste stijl betreft wel het beste.

Dit album is ook nog eens vrij pakkend door bijzondere gitaarpartijen. Wel, bijzonder zou ik het eigenlijk niet noemen, want het is geen typisch PT-kenmerk. Maar het is bijzonder in de zin dat ze bijzonder goed passen. Goede riffs zoals bijvoorbeeld in Prodigal en The Sound of Muzak, en dan pak ik weer twee uitersten bij elkaar. Perfect passende drumpartijen (het lijkt zo vanzelfsprekend) eronder, en klaar is kees kunnen we bijna zeggen.

Ja, het gaat inderdaad zo gemakkelijk om zo'n album neer te zetten lijkt het wel. En toch ben ik verbluft door het eerste album wat ik van hen kocht. Als ik de gedownloade singles naast het hele album leg, dan kan ik er gewoon een liniaal langs leggen, zo egaal qua niveau is het. Misschien is de afsluiter nog wel het minst pakkend, maar hij is dan ook vrij apart vergeleken met de anderen. Op zijn tijd ook erg mooi om naar te luisteren.

En dan nog wat de eerste bonustrack betreft, die ik bij toeval ook ergens kon downloaden: ik deel de bevinding die hier al eerder werd geuit dat die niet op dit album zou passen; qua tekst wel, qua sfeer niet helemaal. Toch ook weer een bijzonder nummer, op naar de volgende albums!

Uiteindelijk al meteen een 4,5*, vooral vanwege de combinatie van sfeer, zang en gitaarpartijen (met nadruk op -en, want het akoestische gedeelte is ook bijzonder sterk)

Favorite tracks: Blackest Eyes, Trains... en voor de derde komen er bijzonder veel in aanmerking. Uiteindelijk gekozen voor Prodigal

Ik heb hem naar een plek in mijn top10 gegooid, vrij snel... maar ik denk dat hij het toch wel een tijdje blijft staan. Naast de briljante muziek si het namelijk het zwartgallige concept wat zeer aanslaat...

Hier is ie ook de top in Ik ken deze plaat nog maar vrij kort, maar inmiddels is hij toch al door naar de 5 sterren en de topplaats. Misschien een beetje impulsief, maar ik denk dat hij er nog lang zal blijven staan.

(Als je de tekst eens bekijkt van dat nummer verwacht je er meer van inderdaad)

Collapse the Light into Earth vind ik een erg mooi nummer. Maar daar houdt het wat mij betreft ook op. Gelukkig is de opvolger Deadwing een heel stuk beter. Spannender vooral.

je vind eerder PT werk denk ik beter dan later

Een absoluut meesteralbum! Misschien hadden veel fans moeite met de nieuwe (hardere) koers van Steven Wilson & Co maar dat waren dan ook vooral de Floydiaanse adepten, neem ik aan (??), die hoopten dat Porcupine Tree de nieuwe Pink Floyd zou gaan worden. Maar deze kentering kwam als een verademing. Niet dat de voorgaande albums slecht waren, integendeel, maar op deze manier werd het PT-spectrum nog breder en dus nog interessanter.

Door zijn samenwerking (in de rol als producer) met de Zweedse metalband Opeth kreeg Steven Wilson weer de liefde terug voor metal en logischerwijs hoor je dat weer terug op dit album. Killer riffs zijn er dan ook genoeg maar altijd is die typische PT-sound in elk nummer te horen wat bewijst dat deze band niks simpelweg kopieert maar een totale eigen identiteit heeft. De nummers hebben zoveel afwisseling waardoor het een groot genot is om naar te luisteren. Eveneens een geniale zet is de introductie van Meesterdrummer Gavin Harrison. Deze man kan werkelijk alles met een drumstel, hij drumt subtiel, polyritmisch, dynamisch, kortom: hij weet precies welk patroon op welk nummer het beste tot z’n recht komt.

Ik ga hier niet elk nummer analyseren. Dat is eigenlijk onbegonnen werk. Dit is gewoon een absolute must voor elke muziekfan die niet specifiek van één genre houdt maar open staat voor een geweldige smeltkroes van rock, pop, prog, ambient en metal. Enjoy!

Verlaagd naar 3,5*. Elke keer als ik deze plaat luister heb ik het gevoel dat er niet echt een duidelijke connectie tussen de verscheidene nummers zit. Daarnaast is het toch net iets te veel een nummertjes album, waardoor er een duidelijker onderscheid is tussen pareltjes en draakjes. Onderhand begint dit album toch misschien wel als een van de zwakste schakels van Porcupine Tree op me over te komen.

geheel mee eens, ik vind in absentia al een tijdje een van de minste PT albums, vooral door het gebrek aan balans en samenhang.

Qua samenhang heb je hier inderdaad niet de beste Porcupine Tree in handen, qua draakjes heb ik wel een wat ander mening .
Een echte nummertjes plaat ja, elk nummer is weer totaal anders dan de vorige, maar op de een of andere manier lijkt alles steeds precies goed te worden getimed, en qua sfeer zit er wat mij betrefd wel eenzelfde lijn in.
Wat deze plaat vooral zo ongekend goed maakt voor mij is het einde, beginnende met Heartattack, prachtige sfeer, Strip the Soul is vrij beangstigend bij tijd en wijlen, maar als je afsluit met een nummer als Collapse the Light zou ik je haast in m'n top10 willen zetten. Veruit het mooiste nummer van Porcupine Tree, zelfs één van de mooiste nummers die ik ken. Woorden schieten me bij deze track tekort, dit moet je gewoon voelen.

Welkom bij de club, heren.

Toen het uitkwam was ik overdonderd door het geluid, de dynamiek en de vernieuwing. Maar met het uitbrengen van twee nog betere albums begint deze zijn zwakkere punten steeds meer bloot te geven. Het blijkt nu toch een overgangsalbum te zijn voor mij met enerzijds de metalinvloeden die voor het eerst hun intrede doen en toch het blijven hangen bij het geluid van de voorgangers. Wel allemaal in een nieuw modern jasje. Het openingsduo blijft gewoon geniaal en zo staan er nog wat lekkere nummers op. Het is natuurlijk een heel goed album, maar ten tijde dat het uitkwam was het top.

Zo is dat ook bij mij begonnen. Na In Absentia begon Deadwing ook al te kelderen na de ontdekking van het echte oude werk van de band en zelfs Fear of a Blank Planet staat niet langer meer op 5*.

Ooit stond deze plaat in mijn top 10. Nu nog maar 2,5*

Dat vind ik apart. Dat betekent dat je vindt dat dit album niet eens op een MuMe-lijst (want daarvoor is de grens 3,0) zou moeten staan. Is dit niet wat al te extreem?

Ik blijf dit een mega-goed album vinden. Stevig nr. 2 in mijn lijst.

Ik schreef bij Deadwing over de waarderingsroute die dat nummer daar bij mij genomen had : van 4* via 3* naar uiteindelijk 4½*.

Deze zal ook op 4* begonnen zijn, staat al een tijdje op 3* en waarempel... ik denk erover er een halfje bij te doen. De laatste keer dat ik hem beluisterde viel de zeggingskracht van Blackest Eyes me toch wel in positieve zin op (naast gewezen favorieten als Trains, Lips of Ashes en vooral Gravity Eyelids). The Creator Has a Mastertape viel me eigenlijk ook wel mee.

Maar... PT's beste staat wat mij betreft toch nog steeds in Kasperberts avatar.

al vind je het oudere werk beter, wat natuurlijk mag, objectief gezien vind ik In Absentia echt geen 2,5 * plaat hoor... vind t wel erg drastisch, maar misschien kom je er net als Casartelli nog wel van terug

Wie weet, wie weet

jij bent zo wispelturig als de pest wat je top 10 betreft, dus hier zal ik me ook niet over verbazen

Om trouwens nog even op het statistische aspect in te gaan: 3,0 is de ondergrens voor het stem*gemiddelde*. De onderliggende stemverdeling kent doorgaans een zekere spreiding en het lijkt redelijk om aan te nemen dat alleen de hogere stemmen in die verdeling een positie in een toplijst (ongeacht welke) ondersteunen. Om bij een individuele stem die ondergrens dus op 3,0 te interpreteren lijkt me dus wat vreemd (zou eerder 3,5 zijn of misschien wel 3,7...).

Verder ben ik van mening dat elke stem primair een redelijke weergave van een mening moet zijn en niet primair een beïnvloeding van het gemiddelde. Anders kunnen we de 1,0 t/m 4,5 wel afschaffen...

Daar ben ik het natuurlijk helemaal mee eens. Alleen ik gebruik als referentiepunt voor mijn stemmen dat een 3,0 (ongeveer een zes is en tegelijkertijd de drempel om op een MuMe-lijst te kunnen komen). Daarom vind ik een 2,5 net onder de streep.

geniale plaat van een geniale band met een geniale voorman!

Ik kom terug van mijn 2,5*, die wellicht enigszins overdreven was. Zeker vind ik dit van de studio-albums de zwakste van Porcupine Tree, maar als ik het vergelijk met andere albums die 2,5* krijg, is het denk ik toch niet helemaal terecht. Daarnaast blijft Gravity Eyelids toch echt een prachtnummer.

Toch verrassend, na vele luisterbeurten is "3" echt een prachtig nummer. Een geweldige instrumental: die sfeer, die langzame spanningsopbouw, geweldig.

Niks aan toe te voegen