Scraping Foetus Off the Wheel - Nail (1985)

Lijkt regelmatig op The Birthday Party. Lekker album.

waar heet dit eigenlijk; Scraping Foetus Off The Wheel. En staan de andere albums onder foetus?

Jim Thirwell veranderde nogal eens van naam, maar altijd 'Foetis'

Er zijn er vast meer, deze ken ik:

Foetus über frisco
You've got foetus on your breath
Scraping foetus off the wheel
Foetus art terrorrism
The foetus all nude review ....

Wiseblood ook niet te verwaarlozen,artuurlijk.

En je hebt ook nog Steroid Maximus en Manorexia. Slechte research van dix dus.

Van Steroid Maximus heb ik een album van; klinkt toch wel weer heel anders.

nix research
alles uit het blote hoofd

Blijft wel een lekker album, maar toch weet ik nooit helemaal wat ik met dit album aan moet.
Het heeft raakvlakken met Birthday Party, Nine Inch Nails, The The en Swans. Met een groot verschil, dat ik hun net een stuk beter vind.
Ooit Foetus live gezien; het ene moment raakte me het erg diep; het andere moment boeide het me bar weinig.
Wel een veelzijdig persoon, die Jim Thirwell.

Op aanraden van een mede mm user maar eens achter dit plaatje aan gegaan.
Zojuist zit de eerste luisterbeurt er op en dat zal zeker de laatste niet zijn.
Verschillende stijlen raken elkaar. Het gebruik van samples is soms subtiel, maar meestal bot en doorzichtig.
De sfeer is gewoon lekker. Hoewel ik dit nog wel wat vaker moet luisteren voor een goed oordeel.
Voorlopig een 3,5*

Foetus is natuurlijk inherent aan een ieder die de jaren 80 een warm hart toedraagt, zeker diegenen die iets met industrial hebben, denk Skinny Puppy, Throbbing Ghristtle en andere vreemdsoortigen. Dit klonk destijds als een klok weet ik nog.. het is een beetje lauwer geworden, niet dat andere industrial beter is geworden, maar electronic heeft wel wat fases verder bereikt. Blijft eigenlijk voornamelijk de tekst staan, en die is wel sterk. Maar acts als Cop Shoot cop (zwaar beinvloed door Foetus) vind ik nog net wat veelzijdiger en cynischer in hun ding.

Beschouw je dit als electronic of als industrial ? Ik vind anno 2010 geen van beide classificaties nog van toepassing op het werk van Thirwell. Het is eerder eclectisch.

Tsja, moeilijk.. Residents, Grotus, Cop Shoot Cop, Consolidated en de lange rij acts waar ik even niet op kan komen uit dezelfde tijd passen ook niet meteen in één hokje. Maar electronic en industrial zijn toch wel prominente zaken die bij Foetus als bovengenoemde acts langskomen, was in die tijd natuurlijk ook de hippe vorm voor alternatief muziekland, rock was een beetje passé.. ook de reden dat ik voor al die acts wel een warm plekje heb

Ja en vergeet Coil natuurlijk niet, klinkt iets anders maar (bijna) uit dezelfde tijd.
Live sloeg het eigenlijk nergens op zowel SFOTW als Wiseblood hoewel de laatste met Norman Westenberg (Swans) wel een slager had, hoewel Lydia Lunch met haar scheldshow was lachen en dan die film Fingered, bizar.
Vindt deze beter dan hole maar super over de top, net nog geluisterd, je kunt met geen andere band vergelijken, zeker niet met The The (alhoewel Jim als Frank Want op soul mining de sticks speelt op het geweldige Giant), Nine Inch Nails tja beetje wannabees.
Zeker wel een vernieuwer alhoewel Throbbing Gristle eerder was wat ik persoonlijk niet goed kan handelen.
Toppers van deze plaat:
- theme from pigdom come
- pigswill
- enter the exterminator
- di-1-9028

Deze plaat, de eerste twee van Nick Cave en The Las Vegas story van de Gun Club, veel heftiger werd het niet in die tijd. Nu misschien bijgehaald, indertijd goed voor veel alcohol en doorwaakte nachten.

Je vergeet 'Descent into the inferno'

Een intro als een duister Walt Disney sprookje, om vervolgens helemaal los te gaan.
De mokerslagen die volgen geven aan dat Sneeuwwitje niet vergiftigd is door een jaloerse stiefmoeder, maar juist bruut is afgeslacht door de zeven dwergen.
Nail is gewelddadig, over the top, een meesterwerk of juist de stuiptrekkingen van een gestoorde gedachte.
Kitsch in combinatie met een soort van avant-garde.
Scraping Foetus Off The Wheel is het ene moment horror bigband, vervolgens weer zwaar industrieel.
Passende tussen tijdsgenoten als Swans, Coil en The Birthday Party.
Jim Thirwell als Victor Frankenstein, die hier de kiemen kweekt van iets wat zich vervolgens zal ontwikkelen tot het monster Trent Reznor.
Op het moment dat je het denk te begrijpen, komt er weer een vreemde onvoorspelbare wending in het geheel , waardoor alle puzzelstukjes op een pestende, misselijke manier door elkaar worden geschut, en raak je het overzicht weer totaal kwijt.

Wist je dat Thirwell veel muziek heeft geschreven voor tekenfilms en games ?

Nee, dat wist ik niet, meen je dat echt?

Serieus hoor, hij schrijft ook voor "klassieke" musici, dat kondigde zich in de jaren '80 ook wel aan.
JG Thirlwell | Foetus, Steroid Maximus, Manorexia, Venture Bros. & More.

De cd had ik al lang, maar laatst tweedehands de LP gekocht. De tonen van het laatste nummer van kant B blijfven hangen in de binnenste groef waardoor het eindeloos herhaald wordt.

Na het overrompelende Hole van een jaar eerder (1984) kwam de opvolger door Scraping Foetus Off The Wheel (één van de vele projecten van de Australiër JG Thirlwell) wel wat minder hard binnen,al was het wel weer een prima plaat.
Nail was misschien niet zo veelzijdig en had wat minder (in eerste instantie dan) opvallende en/of controversiële songs maar daarentegen over stond dat de nummers op het album meer een eenheid vormden en de productie beter was en het budget hoger (betere synthesizers met meer mogelijkheden).Zo tovert Foetus uit zijn Fairlight CMI, Series II complete klassieke orkesten en big bands.
En het werkt bij de eclectische combinatie van Industrial,electronic,avant garde,rock en weet ik wat nog meer voortreffelijk,zozeer zelfs dat Nail vergeleken mag worden met een epos.
Zeker ook aan de hand van de teksten,die vrij donker overkomen maar ook wel wat esoterisch zijn zodat het gedeeltelijk gissen is.
Muzikaal gaat de plaat alle kanten op,soms zelfs binnen een nummer,zeker qua tempo.Dat vertaalt zich in een zestal langgerekte songs (de rest zijn instrumentale overgangen of intro's) die eigenlijk allemaal wel overtuigen en waarvan ik het lekker swingende Descent into the Inferno,The Throne of Agony en het stampende slotakkoord Anything (Viva!) de beste vind.
Komt nog bij de manische zang van JG Thirwell zelf en de apocalyptische sfeer die het geheel uitstraalt zodat ik uiteindelijk alleen maar kan concluderen dat Nail naast een erg goede,ook een originele en bijzondere plaat is.