a-ha - Foot of the Mountain (2009)

Ik hoor nog steeds dezelfde melodie, alleen een vettere productie. De single-remix van "Shadowside" is eigenlijk meer omstreden, want daarin is werkelijk een stuk uit de zanglijn verwijderd.

Berichten verplaatst naar a-ha

4 sterren is voor een bandje als a-ha wel wat veel. Maar aangezien ik dit album nogal erg veel draai de afgelopen weken verdienen ze het wel denk ik. Hup, van 3,5 naar 4

Deze nu aan het binnenhalen. Als ik de cijfers hier op MuMe moet geloven is dit volgens jullie het beste a-ha-album. Genoeg reden om dit album eens te checken Vond Analogue niet echt heel sterk, Minor Earth, Major Sky weer wel.

Hoezo "een bandje als A-ha" ? Dat klinkt nogal denigrerend, zeker als je bekijkt wat voor carrière A-ha heeft gehad en welke bekende muzikanten zoal A-ha als voorbeeld/inspiratiebron noemen.

Met vier uitstekende albums sinds 2000 heeft A-ha bewezen dat ze geen eighties-band zijn. Dit jaar stoppen ze ermee, hun afscheidstournee is gaande en stopt op 10 oktober in Amsterdam.

Hun laatste single "Butterfly, Butterfly (the last hurrah)" is een ware swan song. En ook een afscheid in stijl.

Ik heb er een halve ster bij gedaan!

Ik was in het begin wat kritisch, maar ben een jaar later toch van dit album gaan "houden" Na het concert is het kwartje helemaal gevallen...
Ik heb destijds gezegd dat het nogal aan Keane doet denken, maar realiseerde me later dat Keane dus eigenlijk aan A-ha doet denken.

Ik vind dit echt geniaal! Ik hoor een beetje Saybia, een beetje Keane inderdaad, en heel veel nieuwe a-ha voor mij. Ik ben er gelukkig mee

Net andersom dan he

Saybia en Keane lijken een "klein beetje" op A-Ha

De (voorlopige?) zwanenzang van a-ha is een album dat wat nadrukkelijker op de jaren '80 teruggrijpt dan zijn recente voorgangers. Het meer organische geluid is deels weer teruggewisseld voor synthesizers met een prettige gedateerdheid.

Compositorisch is dit grotendeels een beetje a-ha "by numbers", maar voor een beetje fan toch een verplichte aanschaf vanwege het fantastische The Bandstand, dat op een plaat als Scoundrel Days niet misstaan had.

Absoluut, maar als je "Nothing Is Keeping You Here" luistert, kun je er niet omheen dat A-ha toch ook wel een beetje op Keane lijkt. Sterker nog: hun album "Analogue" uit 2005 werd in Engeland gepromoot als "the original Keane"...

Mee eens, zie mijn post van 1 september 2009:

A-ha was zowel een inspiratie voor Keane als Coldplay

Ik hoor hier wel Depeche Mode in terug, maar niet zozeer Keane of Coldplay.

Bijvoorbeeld Try Again van Keane vindt ik wel erg A-ha.

Voor de mensen die dit een goed album vinden: vorig jaar heeft Morten Harket een nieuwe soloplaat opgenomen die verder gaat waar deze plaat ophoudt.
Echt de moeite waard: Morten Harket - Out of My Hands (2012)

Uitstekend laatste album van A-ha, dat qua sound een terugkeer naar de roots is.

Bevredigende zwanenzang van A-ha was dit, hun latere muziek niet meegeteld. De eerste 4 tracks zijn prima, daarna wordt het aanmerkelijk minder maar vooral de titelsong is ronduit geweldig. Hun unieke sound wordt anno 2022 door mij zeer gemist, maar gelukkig hebben we hun geweldige back catalogue nog, zodat ik een nummer als Summer moves on kan draaien als ik van A-ha wil genieten. 4 sterren

Ik vond dit weer een stapje terug tov de voorganger. Het huppelt mij teveel en die fase had ik wel achter me gelaten. Op zich zijn het aardige nummers, maar er zit voor mij een te hoge inwisselbaarheid in. Een rotslechte plaat is dit niet , maar ik merk dat het mij minder doet. Leuk voor de achtergrond , maar zeker niet memorabel. 3 sterren

Wat een mooie uitgave op vinyl is er nu beschikbaar. Dat werd wel eens tijd.