Bonnie 'Prince' Billy - I See a Darkness (1999)

Da's waar.


Onbegrijpelijk, maar to each his own.


U vergist zich Evengoed beide mooi!

Superwolf!

Ik moest even een goede afsluiting vinden. Het zou inderdaad kunnen dat er nog iets anders komt dat ik nóg mooier vind, maar dat is wel erg moeilijk. Ik heb nog niet het gehele oeuvre van Will Oldham beluisterd, maar ik heb hier nu toch al zes albums (I See a Darkness, Viva Last Blues, Master and Everyone, Palace Brothers, Arise Therefore en The Letting Go) liggen, hoewel ik nog niet op alle gestemd heb, en daar zit nog geen album tussen dat echt van dit kaliber is. Ik heb er dan inderdaad nog een paar te gaan en ik heb die ik al heb nog niet zo intensief beluisterd als deze, dus ik heb nog wat te doen .

veel mooier kan niet

en dan toch maar 4,5 geven

je hebt gelijk

veel mooier kan je het niet zeggen.

Nu is mijn stem nog een 3,5 maar dat gaat denk ik nog wel hoger worden. Heeft nog een luisterbeurt nodig denk ik.

Zelden zo'n lastige plaat gehad om te beoordelen. Mijn appreciatie van 'I See a Darkness' heeft al heel wat gejojood, omdat het zo'n typische plaat is waarvoor je in de stemming moet zijn. De breekbare stem van Will Oldham, het zachte gitaarspel, het trieste pianogepingel, het draagt allemaal bij tot een intieme sfeer die elk ander album laten klinken als een vloek in een kerk - zie ook 'Pink Moon' van Nick Drake. Als je niet in de stemming bent klinkt het voor geen meter. Als je wel in de stemming bent - ik wens het niemand toe - dan is dit een vrij geniale plaat. Er staan enkele fantastische nummers op, zoals de opener 'A Minor Place' en 'Death to Everyone', dat met een verrassende gelaagdheid je als luisteraar laat meegenieten van Oldham's morbide fantasieën. Helaas zijn er ook wat mindere nummers, zoals 'Song for the New Breed' die net iets te vrijblijvend voortkabbelen.

Song for the New Breed is voor mij hét moment op dit album, het punt waar de persoon van dit album weer hoop weet te krijgen om vervolgens in Black met zijn innerlijke demonen af te rekenen. Zo zie ik het album immers, als een reis van iemand die het niet meer zo ziet zitten in het leven naar het punt waar hij hier overeen weet te komen in Black, met de volgende regels:

Now black and I we are together
Fairly just inseparable
And in the terriblest of weather
Our bonds are incorruptible

Volgens mij speelt Song for the New Breed hier een essentiële rol in door in de laatste regels aan te geven dat hij misschien wel goed zou kunnen zitten en dat geeft hem dan de hoop waardoor hij uit zijn dal kan kruipen. Met de geweldige begeleiding met de af en toe net iets ruwe gitaar en de scherpe randjes aan Will's stem maakt dit een meesterwerk dat door weinigen is overtroffen.

Laten we het er maar gewoon op houden dat ik niet begrijp dat juist dit nummer als minste aangemerkt wordt. Als het er dan één moet zijn zou ik zelf de opener noemen, die vind ik er net iets minder tussen passen, hoewel nog steeds geweldig.

"I see a darkness" is voor mij het nummer van het moment. Prachtig! Onbegrijpelijk dat het zo lang duurde voor ik tot die ontdekking kwam...

Eigenlijk heb ik het nummer herontdekt door de prachtige cover van Johnny Cash. Om eerlijk te zijn: ik kan niet kiezen welke versie ik de mooiste vind. Beide versies hebben hun charmes.

Toch wil ik uiteraard Will Oldham hier even eren voor het schrijven van zo'n geniaal nummer!

Jammer trouwens dat op de rest van het album dat niveau nergens meer gehaald wordt, wat niet wegneemt dat ik dit een goed album vind.

Ik zeg niks...

Jawel

Kwestie van vaker luisteren

Even een vraagje voor degenen die deze cd hebben, naar aanleiding van dit bericht:Damien Hirst is de maker van dit zeer bekende "kunstwerk" gemaakt in 2007, dus pas jaren nadat dit album was uitgebracht:
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/6/6d/Hirst-Love-Of-God.jpg

Het probleem is dat ik nergens kan vinden dat Damien Hirst daadwerkelijk de ontwerper van de hoes is en omdat ik behoorlijk wat gelijkenis zie tussen het "kunstwerk" en de hoes vond ik dat nogal vreemd. Weet iemand hier meer over?

In het boekje bij mijn cd staat 'Skull by Joanne Oldham.' Damien Hirst wordt nergens genoemd, dus ik ga er vanuit dat hij hier niets mee van doen had.

Zelden zo'n aandoenlijk liedje als Minor Place gehoord..

Het was een grap, dames en heren... (dat van Damien Hirst...)

Hé, we zitten hier wel op een forum hè. Bij elke grap hoort een smiley, anders snap ik hem niet (kijk zo: )

Voor wie van rootsachtige folk houdt, of gewoon betere "singer-songwriter"muziek, want in welk vakje moet je dit nou plaatsen? - Maakt me niet zoveel uit, feit is; voor wie van deze genres houdt, zoals ik; pure verplichte kost, niets minder!

tja, ik geef nog niet op hoor maar dit album blijf ik een worsteling vinden. Afgezien dan van het titelnummer, waarop de prachtige melodie en tekst elkaar tot grote hoogte stuwen. Maar de rest van het album komt op mij wat gekunsteld over. Dit itt bijvoorbeeld het album "master and everyone", welke in zijn geheel diep ontroerd en veel natuurlijker overkomt.

Het titelnummer wekt hier nogal wat (res)sentimenten op, mijn opmerking is: de versie van Oldham is wel enorm veel mooier dan die van Cash. Cash' versie klinkt inderdaad als een liefdeshitje voor de vuist weg. Oldham's versie heeft een mooie, broeierige spanning.

Wat voor mijn part niet wil zeggen dat dit nummer boven dit (overigens hoge) maaiveld uitstijgt.

Ik vind dit absoluut niet de beste Will Oldham plaat. Steekt magertjes af bij Joya, Arise Therefore, Master & Everyone en zijn beste release the Mountain ep. Het titelnr is fantastish maar veel is naar mijn smaak zoutloos.
Kwestie van achter de hype aanlopen deze hoge score

Hm, ik heb deze een keer of 10/15 geluisterd voor ik hem goed vond, en Arise Therefore viel in een keer of drie al. Deze CD heeft denk ik wat minder scherpe randen die zich direct in je nekvel vastbijten, maar daarom is het zeker geen zouteloos hypeje hoor. Er staan hele mooie donkere nummers op, gevarieerd plaatje ook.

Krijgt van mij de volle 5 punten.
Wat een schitterende plaat is dit toch, en wat een waanzin dat ik pas zo laat van deze man gehoord heb.

Ik draai dit album nu een maand of wat, en het heeft alles in zich één van mijn favoriete platen allertijden te worden.

De mooie stem, de soms nog mooiere subtiele tweede stem, het less is more gebruik van instrumenten en het m.i. volkomen authentieke geluid zijn onovertroffen!

5*

Waaarrrromm!!

waarom ken ik dit niet al langer,
waarom zo goed?

zo ongelooflijk mooi.. vooral I see a darkness. zelden een nummer gevoeld die mij zo veel doet.

Nomadic Revery is na éénmalige beluistering van het album ineens al mijn nieuwe Will Oldham-favoriet en ik heb verder ook veel moois voorbij horen komen. Denk wel dat ik Viva Last Blues beter ga vinden, ondanks het in mijn oren wat mindere The Mountain Choir, mindere nummers bevat dit album echter ook.

Eigenlijk zou dit helemaal mijn ding moeten zijn, om 't even populair neer te pennen. Maar toch, de stem van Oldham doet mij vrij weinig waardoor de emotie niet helemaal overkomt op mij. Hoewel 't album nog geen 40 minuten duurt, heb ik er soms toch grote moeite mee om 't in 1 zit af te beluisteren. Dat zegt volgens mij genoeg. Jammer vind ik het wel.. Je hebt toch liever dat als je iets 'ontdekt' je het ook mooi vindt dan dat je het uiteindelijk als enigszins saai ervaart.

Deze plaat heb ik al een tijdlang in bezit, maar nog niet zo heel veel gedraaid. Vandaag toch maar eens opgelegd, en ik vraag me af waarom ik dat niet meer doe. 'I See a Darkness' is namelijk een heel goed album, met die soms vreemde kronkels in Oldham's teksten en de soberheid die de muziek uitstraalt. Het doet me bij vlagen denken aan een Bert Jansch. De eerste drie tracks zijn geweldig, verder zijn ook 'Song for the New Breed' en 'Today I Was an Evil One' sterkhouders. De afsluiter is bovendien een erg mooi sluitstuk, en biedt hoop. "It don't rain anymore; I go outdoors; where it's fun to be; and I know you love me".