Magazine - Secondhand Daylight (1979)

.......dit doet me denken aan de discussie bij Queen , die door de liefhebbers van deze plaat volledig wordt afgeschreven natuurlijk .

Buiten is het koud en schijnt de zon, binnen draait Magazine weer eens vanaf den platenspelert. Niet eerder was mijn Bowie-gevoel zo groot. Misschien omdat ik Bowie de laatste tijd weer vaak draai?! Of toch omdat dit theatraler is dan ik altijd in gedachten heb?

Maakt niet uit: het is weer op en top genieten.

Mij deed dat in eerste instantie ook denken aan David Bowie (die behoorlijk invloed blijkt te hebben op de Britse new wave). Inderdaad een beetje theatraal en aanvankelijk had ik het ook moeilijk met dit album (deze band was mij destijds compleet voorbij gegaan) maar nadien ben ik bijgesteld.

Misschien valt de stelling te poneren dat zonder Bowie (en krautrock?) er geen post-punk was geweest?

Grappig hoe profeten volgelingen krijgen en hoe de oude stoplap "invloed" telkens weer uit de broekzak wordt getoverd. Ben ervan overtuigd dat als je mbv tags (tag cloud) een driedimensionaal model zou aanleggen - zoals de zgn aquabrowser werkt, vergelijk het met een planetensysteem - je veel sneller en duidelijker verbanden zou kunnen leggen. Invloed is een loos begrip.

David Bowie, Roxy Music, Japan, Magazine, Virgin Prunes - om een paar namen te noemen zijn in zo'n model duidelijk gelinkt. Ga je uit van de notie vaudeville dan geef je ahw aan die constellatie een slinger en krijg je een andere invalshoek; dan zul je bijv Pet Shop Boys zien opduiken. Magazine heeft voor mij een duidelijke link met Roxy Music (denk aan het theatrale van bijv In Every Dreamhome a Heartache).

... en vergeet Simple Minds niet, lange tijd de vast support act van Magazine.

Het debuut van Simple Minds, Life in a Day, is dan ook erg geïnspireerd op Real Life van Magazine en ze toerden in 1979 intensief met Magazine als voorprogramma. Nadat ze in tijdens de tour een cassettebandje van Joy Division hoorden, veranderde hun muziek.

Ze hebben beide bands later ook nog gecoverd, als eerbetoon neem ik aan.

Zanger Howard Devoto stapte in 1977 uit de punk band Buzzcocks omdat hij zijn wilde haren een beetje achter zich wilde laten. Samen met gitarist John McGeoch werd de ‘minder traditionele’ rockband Magazine opgericht. Andere leden werden Barry Adamson (bas), Bob Dickinson (keyboards) en Martin Jackson op drums.

Het debuutalbum Real Life (1978) werd erg goed ontvangen. In 1979 volgde dus Secondhand Daylight en dat album oogstte ook veel lof, hoewel er ook minder positieve reacties waren. De muziek zou te veel ‘mainstream' zijn. Hoe dan ook, je kunt wel zeggen dat Magazine een grote rol heeft gespeeld bij het doen ontstaan van het genre Postpunk.

Het is duidelijk te horen dat Devoto een punk verleden heeft. Hij heeft een scherpe, agressieve manier van zingen. De begeleiding, met eveneens scherpe randjes, staat geheel ten dienste van de zang. Overigens is de muziek op dit album zonder inbreng van Devoto geschreven. De teksten zijn wel van zijn hand.

De muziek heeft volgens de recensenten een lijntje naar de muziek van David Bowie. Ik zelf heb dat Bowie gevoel niet echt.

Een van mijn favo nummers op het album is The Thin Air. Een soort van ballad tussen al die wat bitsere nummers. Een instrumental. De tekst was nog niet klaar zo gaat het verhaal. Ander hoogtepunt is Permafrost. Ook dat nummer is wat rustiger dan de rest.

Een album dat een oprechte postpunk fan in zijn kast heeft staan of in elk geval beluisterd moet hebben.

Maart 1979. Degenen binnen de punkrevolte die een muzikaal jaar 0 beloofden, vooral te vinden rond de Sex Pistols en hun volgers van het 'Bromley Contigent' (een half uurtje docu daarover staat hier) bleken niet krachtig genoeg. Punkpioniers als die groep en The Damned vielen uit elkaar of groeiden naar minder rudimentaire muziek.
Met zijn vorige groep Buzzcocks en de eerste van Magazine maakte frontman Howard Devoto's melodieuze punk. Op de tweede maakt dit plaats voor de nodige retro-invloeden uit de eerste helft van de jaren '70. Artrock om precies te zijn. Sommige critici beleefden dit als een stap terug, anderen waren positiever, meldt Wikipedia.

"Hier zou ik de oorspronkelijke recensie ook wel eens van willen zien trouwens.." noteerde orbit in november 2008. In de Recensiebijbel van Oor (2023) is alleen die van Magazines debuut opgenomen, geschreven door Bert van de Kamp. Toch recenseerde hij in 1979 dit Secondhand Daylight in #9 van Oor, vond ik op internet. Die Oor bezit ik niet, maar een reflectie daarvan is te lezen in Oor's Popencyclopedie, editie 1982. Hierin wordt Real Life mét deze opvolger als volgt samengevat:
"De 'arty' aanpak doet wat denken aan Roxy Music, er zijn overeenkomsten met het levensgevoel van David Bowie en in de 'instrumentals' wordt de geest van Pink Floyd opgeroepen. Desondanks heeft de band voldoende oorspronkelijkheid om te kunnen blijven boeien. Devoto's zeer persoonlijke en vaak nogal obscure teksten zitten vol illusies en rondspokende obsessies."

Tot najaar 1979 was deze muziek nog net niet bereikbaar voor mij en Oor las ik nog niet. Ben dus geen eerstelijns oog- en oorgetuige. Wel volgde ik via radio de grote lijnen van punk en new wave. Oftewel de hits met als grote namen van 1979 The Police en Blondie. Daarom stel ik met grote zekerheid dat Secondhand Daylight destijds door menig punk- en wavepurist met afschuw zal zijn ontvangen. De groep neemt namelijk afstand van het korte, energieke punklied en richt zich op langere, gecompliceerdere rock. Dezelfde die toentertijd voor dinosaurusrock werd versleten.
Tegelijkertijd vind ik dit een meesterwerkje. Nog vóór ik de encyclopedie erop nasloeg of de vele berichten hierboven las, kwamen bij mij de eerste twee namen boven door Van de Kamp genoemd. En in afsluiter Permafrost viel mij de sinistere tekst op, in de encyclopedie benoemd.

De muziek is niet meer hoofdzakelijk geschreven door Devoto, die inmiddels het auteurschap deelde met gitarist John McGeoch, toetsenist Dave Formula en bassist Barry Adamson. De heren doken in hun muzikale invloeden en gaven die een eigen draai. Daarmee hoor ik ook new wave / postpunk, termen in '79 als synoniemen gebruikt in de muziekpers. Er zijn gelijkenissen met The Stranglers, van wie het vierde album The Raven tweeëneenhalve maand later uitkwam of met Japans derde album Quiet Life, in november datzelfde jaar verschenen.

Secondhand Daylight. Een verstild begin, flangereffect op de bas en later een sax in Feed the Enemy, gevolgd door het bijtender Rhythm of Cruelty waarin een synth een hoofdrol speelt. Cut out Shapes doet iets soortgelijks op lager tempo waarna Talk to the Body opnieuw oude en nieuwe rock verenigt. Kant 1 sluit af met I Wanted Your Heart met Magazine aanvankelijk op z'n vriendelijkst dankzij de pianopartij, later donkerder via synths en een dominante basgitaar.
Het instrumentale The Thin Air is als trage, verstilde opener van kant 2 niet alleen onlogisch maar ook extra bijzonder, omdat Magazine hier op z'n sterkst teruggrijpt op artrock. Eerder een slotlied, maar fraai – die sax aan het einde maakt het áf. Back to Nature start eveneens traag, maar dan volgt een grommende baslijn met stuiterende drumlijn van John Doyle en ijle synths. Eveneens uptempo is Believe that I Understand, waarna het introvert-boze Permafrost midtempo afsluit met prachtige gitaarlijnen, lijkend op hetgeen Carlos Alomar en Robert Fripp deden bij Bowie op Low (’77) en “Heroes” (’78).

Hitsingles wilden er van niet komen, de elpee haalde in mei #38 in de Britse Albumchart. Lopende 1979 treden McGeoch, Formula én Adams tevens toe tot Visage, zonder Magazine te verlaten.
Mijn reis door new wave kwam vanaf de tweede van 999 en vervolgt in 1979 bij het debuut van The Members, omdat ik single So Lonely van het debuut van The Police en non-albumsingle Life in Tokyo van Japan al eerder besprak.

Dat vond ik destijds toch wel een heel mooi album met Permafrost als hoogtepunt.

Dat verbaast me niets, gezien je profielfoto!