Magazine - Real Life (1978)

Toch nog maar een berichtje aan deze plaat wijden.

Iets wat ik zo goed vind aan Magazine zijn de teksten. De openingszin van Definite Gaze:

"i've got this bird's eye view
and it's in my brain
clarity has reared
its ugly head again"

Shot By Both Sides is volgens mij het bekende nummer van Magazine. Staat nog wel 's op punk/new wave-verzamelaars ed.

The Great Beautician is een van mjin favoriete nummers van dit album. Het begint heel Magazinesque, maar het nummer wordt steeds euforischer.

The Light Pours Out Of Me is ook heel sterk. Een beetje drammerig, met een baslijn die me aan een nummer van de Rolling Stones doet denken, al zou ik zo snel niet weten welke. Later nog gecoverd door Ministry (!).

Het laatste nummer is echt een 'laatste nummer'-laatste nummer. Alsof iemand de laatste resten taart weer terug in de koelkast zet na een geslaagd feestje. Mooie zin ook: "sometimes I forget that we're supposed to be in love, sometimes I forget my position". Kan me nauwelijks voorstellen dat Devoto dat echt meent.

Heerlijke New Wave plaat van Magazine. Mijn favoriet is dat ontzettend rare riedeltje van 'recoil'. Het is een ontzettend dwingend nummer, dat eigenlijk niet helemaal lijkt te kloppen. Het riedeltje op de achtergrond loopt niet helemaal in de maat van de rest van de muziek, maar dat maakt het juist zo speciaal.

Een ander hoogtepunt is het laatste nummer.


Inderdaad. Al bij de eerste keer luisteren greep dit zinnetje me bij de strot.

Als ik het goed begrijp vindt Herman de opvolger nog beter, dus die ga ik meteen beluisteren. Voor dit prachtige debuut 4 hele dikke sterren.

Een week of twee geleden heb ik deze voor het eerst beluisterd, en daarna meteen weer aan de kant geschoven.
What was I thinking? Een grote vergissing, zo blijkt nu dus, want een paar dagen geleden heb ik 'm een nieuwe kans gegeven, en plots is het een klein meesterwerk geworden. Ik durf dit zonder meer geniale muziek te noemen. Ik hoor hier flarden new wave, punk, postpunk, en in nummers als Definitive Gaze ook wel electronic à la Kraftwerk. Hij staat nummer 1 in mijn rotatielijst, momenteel krijg ik hier niet genoeg van. Dit zou wel eens een hele mooie score kunnen opleveren.

Sometimes I forget that we're supposed to be in love
Sometimes I forget my position
What on earth is the size of my life?

Prachtige plaat met een heerlijk vol en warm geluid (was op vinyl al zo) dat mij persoonlijk af en toe deed denken aan het debuut van Roxy. Groot nadeel vind ik toch de "zang" van Devoto; waar ik andere aparte vocalisten die mij in het begin nogal tegen de haren instreken na verloop van tijd toch wel ben gaan waarderen, blijf ik bij Devoto toch vooral horen dat hij gewoon niet kan zingen, en van zijn half-zing-half-irritante-wijsneus-spreekstem had ik na Secondhand daylight echt genoeg.

En om ook nog maar even een duit in het zakje van een oude discussie te doen: ik prefereer deze ook boven de tweede, ondanks de aanwezigheid daarop van een geweldige plaatopener en -afsluiter.
 

Al lang een verzamelaar van Magazine in bezit, maar die wilde mij niet pakken.
Vaker het probleem met een verzamelaar; of hij geeft een goed overzicht, of het is een allegaartje, waarbij het advies is om de studio albums te luisteren.
Ik weet niet wanneer het precies was, maar ik hoorde ergens ooit Permafrost, en dat vond ik wel een sterk nummer, vervolgens via Secondhand Daylight mij ook aan Real Life gewaagd.
En wat is dit een vreemd album; je hoort punk, David Bowie, Siouxsie & the Banshees, maar vooral veel Roxy Music terug.
Shot By Both Sides blijkt de Permafrost van dit album te zijn; net zo pakkend, en ook die heb ik vaker gehoord, maar nu komt hij pas echt binnen.
Simple Minds, Violent Femmes en jaren later Franz Ferdinand en Kaiser Chiefs gebruiken duidelijk elementen van Magazine in hun muziek.

Heel vaak blik ik niet muzikaal terug, daarvoor komt er tegenwoordig nog steeds te veel mooie muziek uit. Op een van die fraaie, binnenkort te verschijnen albums speelt tot mijn grote verrassing toetsenist Dave Formula mee. Hij maakte eind jaren zeventig deel uit van de groep Magazine.

De groep werd begin 1977 in Manchester opgericht door voormalig Buzzcock lid Howard Devoto. Eind 1977 verving Formula Bob Dickinson, een toetsenist met een avant-garde en klassieke achtergrond. Dickinson schreef overigens nog wel mee aan het nummer Motorcade.

De eerste single Shot by Both Sides, geschreven door Devoto samen met Pete Shelley, zorgde direct voor commercieel succes. Het legendarische debuutalbum Real Life werd opgenomen in de Abbey Road Studios in Londen. Richard Branson was er als de kippen bij om de groep contractueel vast te leggen.

Branson’s Virgin label werd succesvol met het allereerste album wat het uitbracht, Tubular Bells van Mike Oldfield, wat eerder door alle grote platenlabels was geweigerd. Ook pikte Branson direct zijn graantje mee bij de opkomst van punk en new wave. Hij bracht de single God Save the Queen van de controversiële punkgroep Sex Pistols uit, wat ondanks de boycot op de radio de tweede plaats van de Britse hitlijsten wist te bereiken.

De muziek die Magazine maakte was in mijn ogen een stuk interessanter dan de punk van de Sex Pistols. Magazine werd dan ook beïnvloed door bijvoorbeeld een groep als Roxy Music, wat goed terug te horen is in het nummer Burst. Ook nu nog staat Real Life fier overeind vooral door het geweldige toetsenwerk van Formula en de intrigerende en indringende zang van Devoto.

Van 2009 tot 2012 was de band van Devoto en Formula nog even terug te zien op de grote festivals, waarna het doek definitief viel. Maar gelukkig is ook in 2019 het prachtige toetsenwerk van de tweeënzeventigjarige Formula nog steeds te bewonderen.

Mijn reis gaat door new wave, een genre/stroming in 1978 nog piepjong, inclusief de nodige groeispurten. Waar Patti Smith op mijn vorige station haar muzikale evenwicht vond, is Magazine één van de eerste Britse groepen die door de pers als postpunk werd bestempeld.

Howard Devoto verliet de punkpioniers van Buzzcocks om te gaan studeren, maar daar kwam weinig van terecht. Al spoedig maakte hij zijn rentree met Magazine, waarin hij het muzikaal gezien iets breder zou aanpakken. Eerst was daar gitarist/saxofonist John McGeoch, gevolgd door bassist Barry Adamson, drummer Martin Jackson en toetsenist Bob Dickinson, die alweer spoedig moest plaatsmaken voor Dave Formula.
Na singles Touch and Go / Goldfinger (de laatste een bewerking van het James Bond filmlied) en Shot by Both Sides volgde in juni '78 album Real Life, geproduceerd door John Leckie. Hierop verruilde de geschminkte Devoto punk voor new wave.

In opener Definitive Gaze klinken zowel reggae- als symfoinvloeden, met als resultaat een pakkend nummer. In My Tulpa haalt McGeoch zijn saxofoon tevoorschijn, wat eveneens werkt; liefhebbers van Roxy Music horen de echo's daarvan.
Dan de pakkende single, die Devoto uit de Buzzcocks meenam, nog geschreven met Pete Shelley van die groep. Eind februari haalde het in een andere productie #41 in het Verenigd Koninkrijk. In Recoil is het alsof we Buzzcocks horen: snel en hard.
Met Burst sluit kant 1 af. Het nummer werd slechts door Devoto geschreven en hier klinkt artrock á la David Bowie, Steve Harley of Roxy Music.

Meer artrock op kant 2 met eerste nummer Motorcade, nog geschreven door Devoto met Dickinson, die een fraaie toetsenpartij leverde; halverwege een heftige versnelling. The Great Beautician in the Sky begint met een walsende driekwartsmaat, na na enige tijd overschakelt op een uptempo rockbeat.
Het tweede nummer uit Buzzcocksdagen van Devoto met Shelley is het uptempo The Light Comes out of Me; het kreeg van McGeoch een nabewerking. Met Parade krijgt Real Life een apart slot met sfeervolle piano, wederom met sax in artrocksfeer - of is het new wave?

In 2007 verscheen een cd-editie met vier bonussen, waarbij de eerste single plus de singleversie van Shot by Both Sides die dankzij de productie van Mick Glossop véél luidere gitaren bevat.
Al met al een afwisselend en sterk album, waarop sterk artrockinvloeden klinken. Wat dat betreft kun je regelmatig het stickertje 'postpunk' verwisselen voor 'prepunk'.

De tocht door new wave gaat verder. Eveneens in juni 1978 verscheen de debuutsingle van The Human League Being Boiled, een nummer dat in 1979 op hun albumdebuut zou belanden. Omdat ik dat al eerder besprak, ga ik verder met de puinhopen van The Sex Pistols, door manager Malcolm McLaren omgezet in The Great Rock & Roll Swindle.

Sorry maar dit is echt klinkklare onzin.
Ramones met hun debuut ( 1976 !!!) Hadden gewoon het label punk en ook andere Amerikaanse bands uit de begin periode hadden het label punk zoals bv Richard Hell & The Voidoids , The Dead boys
Johnny Thunders & The Heartbreakers .