Billy Joel - Glass Houses (1980)

Minder album van Billy!

Alleen It's Still Rock & Roll To Me kan me echt bekoren.

2,5*

Wellicht zijn zwakste album. Billy wilde met dit album overtuigen dat hij een rocker is, maar dat is hij eigenlijk niet echt. Hij is het sterkst in nummers zoals die staan op 'The Stranger' of nummers als 'Honesty', dus rustige nummers, ballads. Elton John kampt met hetzelfde volgens mij, want ook zijn rustige nummers zijn prachtig, zijn uptemponummers vaak minder. Dat doet voor mij geen afbreuk aan Billy Joels talent, want als hij zijn sterkste kant laat zien (rustige nummers), is hij onnavolgbaar. Zijn poging hier doet wel afbreuk aan het album: 'You may be right' is gewoon een irritant nummer.
'Don't ask me why' is zowat het beste van het album, maar kan niet tippen aan zijn vroegere werk. 'All for Leyna' vind ik wel een leuk nummertje, ook tekstueel bekeken. Leve Billy, zolang hij zijn ware talent gebruikt.
Dus 'You may be right'? Ja hoor, Billy, luister naar mijn raad.

All for Leyna en It's Still Rock & Roll To Me zijn leuke radiohitjes, maar het hoogtepunt is toch wel Don't Ask Me Why.

Néén, niet akkoord !

Dit is beslist zwakker dan voorgangers 52nd Street en The Stranger en zéker veel zwakker dan het nog sterkere TURNSTILES, maar het zwakste album ?

Dàt moest hij toen nog maken : STORM FRONT, want dat is pure crap !

ik zou Leyna wel eens willen ontmoeten..

Als je zo'n nummer voor haar schrijft...damn!

Niet akkoord
The Downeaster Alexa en Leningrad zijn toch prachtige nummers???

Vind dit een aardig album met Don't Ask Me Why en All For Leyna als uitschieters.

Niet zo'n hele beste worp van Billy Joel.It's Still Rock & Roll To Me en All For Leyna zijn hier toch wel de beste tracks.De rest is pure middelmaat en das een songwriter als Joel onwaardig.Soms veer ik nog weleens op bij Sleeping With The Television On,maar daarna is het armoe troef op deze plaat.Ik ben met 2 en halve ster nog best mild.

Ik denk dat er vooral veel onbegrip is van het Billy Joel kamp in de lage landen.

De man van de (langdurige) romantische ballads, waar tot dan toe alles muzikaal precies tot in de puntjes was geregeld.

Billy Joel mag een hoop credits worden gegeven voor wat hij na The Stranger en 52nd street besloot te doen. In plaats van op safe te gaan spelen en weer een cd met Honesty uit te brengen, pikt hij op wat er op dat moment speelt in de musicscene: New wave.

Net op een moment dat hij zelf ook meer dan genoeg had van nummers als Just the way you are en She's always a woman to me.

Billy Joel komt met een eigen variant op de ontwikkelingen in de rock muziek en brengt 10 pinnige, voor zijn doen snelle en korte songs in de beste tradities van collega's als Joe Jackson en Elvis Costello.

Het aantal ballads blijft beperkt tot 3 (Don't ask me why, Cetait toi en Through the long night) en voor de rest rockt hij er prima op los. Wat ik zeg, ik herken er luisteren naar Joe Jackson in (Close to the borderline, Sometimes a fantasy) en ook Elvis Costello (I don't want to be alone).

Voor de conservatieve Joel-fans misschien een teleurstelling; ik vind het een buitengewoon aardige en vooral sterk vervolg op het werk van Joel. Goede beslissing.

Met de tekst van It's still rock and roll to me geeft hij wel aan, dat zijn hart op de juiste plaats blijft zitten. Nieuwe richtingen blijven voor hem ook een variant op de Rock and roll.

De fans lieten hem ook zeker aan het thuisfront in de VS niet vallen, de meeste gingen graag met hem mee. Glass houses werd één van de best verkochte cd's van Joel, er werden 4 singles succesvol; It's still rock and roll to me zelfs zijn eerste nummer één.

Men kocht daar liever Billy Joel in deze gewijzigde vorm dan New wave.

Ik geef wel toe, dat men aan de andere kant van de oceaan (hier om precies te zijn) men minder gecharmeerd was van zijn capriolen. All for Leyna, één van zijn aardigste singles ooit, kwam niet verder dan de tiplijst.

Zijn fans lieten hem hier een beetje vallen, het New wave-kamp had andere helden. Zo eindigde hij een beetje tussen twee vuren.

Billy Joel zou nooit meer terugkeren naar zijn roots uit de jaren '70, hij had andere plannen voor de jaren '80. Zijn uitermate succesvolle cd's The Nylon curtain en An innocent man stonden voor de deur, voorbij was het met de romantiek.

01 You may be right 4,5
02 Sometimes a fantasy 4,5
03 Don't ask me why 4,0
04 It's still rock and roll to me 4,0
05 All for Leyna 5,0
06 I don't want to be alone 4,0
07 Sleeping with the television on 4,5
08 Cétait toi 4,5
09 Close to the borderline 4,5
10 Through the long night 4,0

Je hebt niet helemaal ongelijk, natuurlijk; De platen hiervoor, die heb ik integraal in de i-pod zitten.
Vanaf dit album moet je flink gaan selecteren.

De klad kwam er duidelijk in.
Als album werkt dit langs geen kanten, het is echt de krenten uit de pap halen, hier.

Sorry, musician, ik vind dit album echt maar een héél middelmatig album...

Van dit album neem ik mee; You May Be Right, Don't Ask Me Why, It's Still Rock'n Roll To Me en All For Leyna,en kom, ik doe niet moeilijk; Through the Long Night kan ook nog best....euh.... de rest is inderdaad een pak minder...

Ach, hier gaat het nog een beetje. Met Storm Front zou het echt verschrikkelijk verkeerd beginnen gaan...

Dit meer rockgetinte album behoort niet tot de beste albums van Billy Joel maar bevat toch een aantal sterke nummers zoals You May Be Right, Don't Ask Me Why, All for Leyna en C'Etait Toi (You Were the One). Ik hoor hier invloeden van Joe Jackson en Elvis Costello maar deze staan compositorisch toch iets hoger.

Ik begrijp de negatieve tendens hier niet zo. Dit vind ik een verfrissende plaat van iemand die wat bakens wil verzetten. Die attitude reflecteerd zich ook op de hoes. Joel was het zat om door de critici weggezet te worden als een tweedehands Elton John en geeft ze de vinger. Niet dat ik daarmee het overigens heerlijke voorgaande werk afserveer, maar enig begrip is hier zeker op z'n plaats. Ik hoor hier geen zwak nummer op terug. Naast de singles You May Be Right, All For Leyna, It's Still Rock 'N Roll To Me en Don't Ask Me Why vind ik Sometimes A Fantasy, I Don't Want To Be Alone, Close To The Borderline en zeker de mysterieuze afsluiter Through The Long Night van een evenredig niveau. Als er al een minpuntje is, dan is het het wat knullige Frans in C'Etait Toi, maar slecht vind ik dat nummer niet. Een zeer goede en moedige plaat!

Mijn oudere broer zat in de jaren '80 in een enorme Billy Joel fase, waardoor zijn platen behoorlijk zijn blijven hangen bij mij. Glass Houses blijft favoriet, ik kan veel teksten nog woord voor woord meezingen. All For Leyna en Trough the Long Night zijn werkelijk prachtige nummers.

Wat is All for Leyna toch een heerlijk passievol gezongen nummer!
Echt heerlijk!

Ik snap de kritiek op dit album van Billy Joel ook niet zo goed. De wat meer rockende kant van Joel bevalt me wel. Ik kan me wel vinden in de beschrijving van kazor. Ik vind eigenlijk alleen 'C'Etait Toi' wat minder.

De plaat rockt lekker met met onder andere 'You May Be Right', 'Sometimes a Fantasy', 'Close to the Borderline', 'I Don't Want to Be Alone' en 'Sleeping with the Television On'. Bevat de hit 'It's Still Rock & Roll to Me' en een nummer in de beste McCartney-traditie (het klasse 'Don't Ask Me Why'), het Costello/Joe Jackson achtige 'I Don't Want to Be Alone' en sluit af met het sfeervolle 'Through the Long Night'.

Maar favoriet blijft het geweldige 'All For Lena', vreemd dat dat nooit een hit is geweest hier.

Grappig: in het nummer "Don't ask me why" zingt Joel 1 x "aks me why".

Ja, dat valt mij ook op! Billy Joel heeft de neiging om achter haast ieder woord een '-s' te plakken. (''Until the nights'' is daar ook een voorbeeld van.)

Dit album is denk ik toch wel mijn favoriet. Ieder nummer weet mij wel te bekoren.

1) You may be right 4,5
2) Sometimes a fantasy 5,0
3) Don't ask me why 5,0
4) It's still rock and roll to me 4,5
5) All for Leyna 5,0
6) I don't want to be alone 4,0
7) Sleeping with the television on 5,0
8 ) Cétait toi 4,5
9) Close to the borderline 4,5
10) Through the long night 5,0

Wat me bij dit album ook opviel was de betere kwaliteit van de liedteksten.

Dit album blijft groeien, hoe vaker ik m luister!

Dat is "plat New Yorks"

Aha, dat wist ik niet, interessant!

Ik vind dit maar een slap album van Billy Joel. Hij klinkt een beetje ongeïnspireerd en zijn manier van zingen bevalt mij ook niet echt hierop.

Lekker niets-aan-de-hand album van Joel.
Geen langgerekte (aanstellerige) ballads dit keer maar lekker in het gehorende liggende pop/rock. Precies van die radiohitjes zoals die in de vroege jaren 80 populair waren in de VS.

Hier word ik blij van!

3,5*

Met Glass Houses stapt Joel de jaren 80 in en het accent lijkt wat meer verschoven richting rock. You May Be Right doet mij maar vrij weinig, met name de irritante zanglijn ligt niet lekker in het gehoor. Sometimes a Fantasy lijkt wat op Springsteen maar het springerige karakter en de keyboard klanken maken het tot een zwakke song, de achtergrond vocalen met de oh's en ah's helpen ook al niet mee. Het 'Beatlesesque' Don't Ask Me Why klinkt al wat beter hoewel de song ook nergens wil ontbranden. It's Still Rock And Roll To Me vind ik wederom vrij zwak, in dergelijke songs ligt wat mij betreft niet de kracht van onze New Yorker. Het vervolg is al niet veel beter. Glass Houses vormt tot nu toe een dissonant in het oeuvre van deze singer songwriter. Weg zijn de fraaie piano gedomineerde nummers of de jazzy arrangementen maar ook de sfeervolle setting die zijn voorgaande platen kenmerkte is zo goed als afwezig. Nee, Glass Houses valt mij niet mee.

Tussenstand:

1. The Stranger
2. 52nd Street
3. Streetlife Serenade
4. Turnstiles
5. Piano Man
6. Cold Spring Harbor
7. Glass Houses