Woods - Songs of Shame (2009)

Eens in de zoveel tijd ontdek ik een band met een totaal ongrijpbare en eigenzinnige sound en sfeer. Het is dan lastig er iets zinnigs over te schrijven, de referentiekaders ontbreken immers. Als ik zou moeten proberen Songs Of Shame van de New Yorkse band Woods (hun vierde album, maar de eerste die ik ken) te beschrijven kom ik niet verder dan: 'Bon Iver meets Pavement'. Net als eerstgenoemde zit er een enorme puurheid in de muziek, iets kampvuur-achtigs en desolaats. Deze band schijnt dan ook de stad te hebben verlaten om de bossen in te trekken en daar hun muziek te schrijven, vandaar de bandnaam. Net als de tweede heeft het een speels lo-fi geluid en gekke valse gitaartjes. De zang doet dan weer erg aan Neil Young denken. Ook staat er een lang instrumentaal psychedelisch nummer tussen (September with Pete) dat het midden houdt tussen 13th Floor Elevators en Can. En een Graham Nash-cover (Military Madness). Voor de rest zijn The Byrds (de harmonieën), de vroege Beck (de bizarre geluidsmix), My Morning Jacket (het country-gehalte) en The Velvet Underground (de monotonere stukken) ook nooit ver weg. Al met al toch nog best wat referenties als je erover na gaat denken. Toch dekt het de lading allemaal nét niet. Een band als Woods heb ik nooit eerder gehoord en Songs Of Shame is een betoverend album. Een nieuwe lente, een nieuw geluid!

Bron: http://kasblog.punt.nl/

Een sterk album met een heerlijke lo-fi sound. Er staan mooie, intieme kleine liedjes op die je zeker weten te raken. En zelfs in de kleine liedjes weet de band de luisteraar te verrassen met onverwachte gitaarmelodieën.

Toch proberen ze het op dit album ook met een lang psychedelisch nummer en dat hadden ze beter niet kunnen doen. Het is de teleurstelling van de plaat geworden. 'September with Pete' duurt bijna tien minuten, waar de andere nummers rond de drie minuten duren. Al in het begin van dit uitgesponnen nummer verlies ik mijn aandacht en dan gaat het nog minuten lang door. Jammer.

Nummer vier skip ik dus consequent en ik laat me dus betoveren door die mooie, kleine liedjes.

Heb het album net even beluistert op Luisterpaal.

klinkt gaaf , vooral de stemmen klinken vrij apart. en dan in de goede zin van het woord

Lo-fi heet dat

Oh, Lo-fi is als de stemmen apart klinken? Bedankt voor de uitleg!
Zal de plaat wel eens gaan beluisteren, ben benieuwd na de overige reacties!

Ik begin met een 4.5 , het word steeds mooier.

Begint hier in één keer helemaal te hypen dat Woods.
Als je het wat vindt, probeer dan ook (het iets mindere) Woods Family Creeps, wat volgens mij uit ongeveer dezelfde bandleden bestaat en ook ongeveer dezelfde muziek maakt.

Nou ik vind 7 ( Nu inmiddels al acht ) berichten nog niet erg op een hype lijken.

nee misschien niet, maar als ie op de voorpagina van mume geraakt, dan zit dat er wel aan te komen. En eigenlijk is dit het type bandje wat normaal gesproken op mume hooguit 5 verschillende stemmers krijgt.

Grappig, dat is nu precies het enige nummer dat mijn aandacht een beetje kan vasthouden.
Qua lieve luisterliedjes scoort dit album bij mij niet hoog. Ik heb niks tegen de hier al uitgebreid besproken 'Lo-Fi'-sound, maar ik vind het hier niet erg tot z'n recht komen.

Ik vind September with Pete ook een zeer goed nummer, maar kan ook erg genieten van een paar kortere nummertjes zoals 'To Hold' en 'Gypsy Hand'.

waar komt op eens al die aandacht voor Woods vandaan?

Pitchfork

Ik ben benieuwd of dit wat voor mij is.

Ok...duidelijk.

Ken dit album niet van ze hoor, maar heb een 7" van ze die erg leuk is.

Komt de aandacht door Pitchfork?
volgens mij niet hoor

ofja zou misschien toch wel kunnen, maar in ieder geval niet van mijn kant en van nog wat andere mume-users, want de recensie van dit album op pitchfork is er pas sinds 24 april. Het kreeg wel een 8.3.

Denk dat de (Nederlandse) aandacht meer komt door de luisterpaal en de grote aanwezigheid van dit album op verscheidene blogs.

Rain On was al eerder ''Best New Track'' op Pitchfork, maar het kan best dat de aandacht voor deze plaat ook nog ergens anders vandaan komt hoor.

Is het niet gewoon het prima optreden op Motel Mozaique geweest?

De hoes wekt mijn interesse!

Probeer hem maar eens uit, maar aan je stemmen en last.fm te zien is dit je eerste kennismaking met 'freak' folk dus geef het album goed de tijd in te laten werken

Ik moet deze ook maar eens gaan luisteren. Ik zag ze op Motel Mozaique en vond ze eigenlijk best heel leuk

Ontzettend mooie muzikale stukken verdeeld over de hele plaat.
Een genot om naar te luisteren.

Briljant bandje. Volgens mij is er nog niet echt sprake van een hype. Het zijn goede liedjes die hier en daar verpakt zijn in ongestemde gitaren (Rain On). 4.5* is echt op z'n plek.

Wat is hier 'freak folk' (sowieso een verschrikkelijke term ) aan?

Ik denk dat hij folk bedoelt waarin wat meer wordt geëxperimenteerd. Experiment vond ik meer op de twee vorige platen van Woods. Zelf zou ik dit lo-fi folk willen noemen. Dat dekt de lading voor mij iets beter.

Update: To Clean wordt op 7'' uitgebracht met Rain On als B-side.

Tja, dit is leuke muziek die rustig voortkabbelt. Daar zit voor mij ook het probleem: niets blijft echt hangen of springt er uit. Een lekkere achtergrond/luisterplaat, maar vooralsnog niets opzienbarends.

Prima plaatje van Woods die hier eindelijk de (nodige) opstap hebben gemaakt uit de lo-fi. Dat komt echt alles ten goede. Niet dat de voorgangers slecht waren, maar de schelle lo-fi opnames waren soms echt niet om aan te horen, in combi met de hoge stem van de zanger...

Alleen September with Pete gaat helemaal nergens heen en vult onnodige ruimte op deze plaat..