Thelonious Monster - Beautiful Mess (1992)

Geweldig nummer: Body and Soul.

Ik was erbij toen die maffe zanger in de nok van het Pinkpop-podium klom. Dat was wel een belevenis

Het is voor zover ik weet goed met de beste man afgelopen. Hij kickte af, kreeg zichzelf onder controle en ging platen maken als The Bicycle Thief.

Daar was ik ook, inderdaad nogal spectaculair. Zanger Bob Forrest zat toen ook al behoorlijk aan de drugs en drank volgens mij. Qua zang leek het ook nergens op trouwens.

Dit album is trouwens best aardig, had deze vroeger op tape. Het nummer 'Adios Lounge' (samen met Tom Waits) is het hoogtepunt.

En niet zo'n klein beetje ook nee... wat een mooi nummer is dat zeg... vooral die stem van Waits

Eigenlijk is het wonderbaarlijk dat dit album nog zo normaal is geworden.

Mijn versie heeft 10 nummers en een wormvormig aanhangsel, waarbij de laatste 4 nummers hierboven er niet opstaan maar wel een ontzettend mooie cover van Joan Armatrading's Weakness in me.

De rest van de nummers zijn ook uitstekend, wat wel blijkt uit het feit dat ik deze plaat nog altijd met grote regelmaat draai.

hiervan kende ik niets toen ik het album kocht , ik deed dat eigenlijk alleen maar voor de hoes.
hoewel deze zeker niet tot mijn favorieten behoort, is de muziek zovele jaren later nog best te pruimen, maar dan enkel als tussendoortje
voor liefhebbers van country-rock-achtige muziek?

Een jaar geleden hoorde ik adios lounge weer op de radio. Alle alarmbellen gingen rinkelen van o,ja dat was vroeger wat ik geweldig vond. Na enig zoekwerk op het inet uitgevogeld welke band het ook alweer was. Vervolgens op zolder in de oude doos met tapjes gedoken en na lang zoeken weer gevonden. Genieten. Gelukkig heeft mijn zwager de orginele cd, dus maar om een kopie gevraagd. Deze raakte weer kwijt, tot voor kort. En bij iedere luisterbeurt groeit de plaat nog steeds. En het kippevel en het gevoel van klein zijn bij adios lounge is niet verdwenen

Schitterend album vol met wijze levenslessen van ervaringsdeskundige zonder de beter wetende leraar uit te hangen of als moraalridder op te treden. Ken zijn vervolg band maar heb de andere Thelonious monster albums nooit geluisterd. Ga dat na het horen van dit album zeker doen

Deze plaat te lang verwaarloosd en ik was een beetje te streng in mijn beoordeling, gewoon erg goed dit.

Bob Forrest is eigenlijk toch wel een triest figuur. Als de teksten autobiografisch zijn, dan zit het leven hem echt niet mee. Bij mij zit het leven nu wel mee, eindelijk dit album in bezit.

Daar is ooit een mooie Loladamusica aan gewijd!

Een prachtige plaat, met veel emotie. Adios Lounge is een duet met Tom Waits, schitterend. De andere nummers lopen uiteen van rock tot pop tot popballad, afwisselend, maar wel steeds goed.

Vind het een hele goeie plaat alleen vind Body and Soul wel een beetje lijken op White Room van Cream.

Adios Lounge is een erg mooi nummer.
Al klinkt Bob Forrest hier wel als Bon Jovi.
Tom Waits klinkt gewoon als Tom Waits.
Gelukkig maar, stel je voor dat Tom Waits als Steven Tyler van Aerosmith had geklonken.
Dan had je DE rock ballad van de jaren 90.
Gelukkig is ons dat gespaard gebleven.

Vrijwel niemand kent Bob Forrest.
Maar velen zullen het optreden van hem op Pinkpop in 1993 herinneren.
Hij klom naar boven op het podiumdak.
Hulpeloos naar beneden kijkend.
Te ver onder invloed om te weten wat hij daar deed.
Dat duidelijk uitstralend.
Gelach vanuit de weide.
Grappige, domme meneer.
Niet het uiterlijk hebbend van een grote popster.
Meer dat van een karakter uit de Beavis & Butthead.
Gevraagd omdat hij vriendjes met de Red Hot Chili Peppers was.
Die laatste waren ondertussen te bekend en te duur voor Jan Smeets.
Dan maar het verslaafde, zielige buurjongetje.

Tijden veranderen.
Tegenwoordig geeft hij als een soort van Keith Bakker voorlichting aan verslaafde jongeren.
Als ervaringsdeskundige.
Volledig afgekickt.
Al blijft die wazige blik in zijn ogen het tegendeel vermoeden.

Eigenlijk is Beautiful Mess van Thelonious Monster zo slecht nog niet.
De zelfspot van iemand die van zijn leven een gigantische puinhoop heeft gemaakt.
Regelmatig moet ik glimlachen.
Jammer dat dit album niet 10 jaar later werd gemaakt.
Belevenissen van Bob Forrest zouden mooie Real Life televisie opleveren.
Humor, ontroering en de nodige shockeffecten.
Die loser van school die ook nog eens aan de drugs raakt.

Ondanks hij tijdens Adios Lounge als Bon Jovi klinkt, durft Tom Waits het aan.
Samen verzorgen ze een mooi duet over twee vrienden, laat aan het zuipen.
De tragiek van het touren.
Jezelf bijna dood drinken in lege hotelkamers.

Body And Soul?
Het kansloze luie bestaan.
Hangend voor de televisie.
Plaatselijke Pizza koerier bellend.
Om je toch maar enigszins op de been te houden.
Lege bierblikjes op de grond.
Totaal uitzichtloos.

De zelfkant van het leven.
Slackers en Generation X.
De trieste jaren 90.
Ondergang van idolen.
Verdwalend in het verworven sterrendom.
Eenzaamheid, verslavingen en de dood tot gevolg.
Bittere toppunt van zelfspot.

Als je geen rolmodellen in je omgeving hebt als je opgroeid, maar je voorbeelden vind in de muziek in de personen van; Keith Richards, Gram Parsons of schrijver Lenny Bruce...dan is het een eenrichtingsweg geplaveid met alcohol en drugs die je dan gaat bewandelen.
Edoch, als iemand het eigen heeft gemaakt zonder triest te worden, dan is het wel Keith Richards.

Van dit album was ik destijds wel onder de indruk van en dus ook gezien op Pinkpop. Body & Soul was het nummer wat met enige regelmaat gedraaid werd, maar het prachtigste vind ik toch wel Adios Lounge.

Destijds dacht hij trouwens snel dood te zullen gaan....maar het bleek anders te gaan.

heel mooie plaat. Dit blijkt niet uit het aantal stemmen, maar dat mag de pret niet drukken en doet al evenmin af aan de kwalitiet van deze prachtige plaat. Onbewust lijkt het alsof de eerder aangehaalde stunt om op Pinkpop in de zendmast te klimmen de band geen goed gedaan te hebben. Het als Bono imitatie bedoelde grapje viel niet echt goed bij het publiek, waarbij dan ook het drank en drugsgebruik van de zanger geen positieve bijdrage aan het geheel leverde. Er kan geconcludeerd worden dat wanneer de man iets meer charisma had hij ook niet terug hoefde te vallen op imitaties van beroemde collega's. De band was dan een ander lot beschoren geweest en had zich misschien kunnen als vaste waarde kunnen vestigen, maar dat blijft koffiedik kijken.

Had 4* kunnen zijn, maar ik vind 6, 7 en 9 zulke banale nummers, categorie punkpop voor een Amerikaanse tienerserie, dat ik er voor straf toch een halfje af moet trekken. Jammer, want de rest van de nummers is gewoon erg mooi. Heel mooie uitvoering van 'Weakness in Me' ook, samen met 'Blood is Thicker than Water' m'n favoriet.

In het jaar dat hij op Pinkpop stond heb ik hem vlak daarvoor in Simplon gezien. Na het concert trof ik hem nog bij de pisbakken waar hij sigaretten bietste en jagermeistertjes afvoerde. Toen was het nog leuk. Bij Pinkpop vond ik het genant.

Het is allemaal goed gekomen met Bob getuige de mini docu in popquiz a gogo afgelopen jaar.

Uiteraard kan iedereen die erbij was zich de klauterpartij goed herinneren maar toch stond deze actie in geen enkele verhouding met wat de zanger van The Mighty Mighty Bosstones presteerde een dag eerder op het -toen nog- opwarm festival voor Pinkpop: 'Rocking Kolonia'. Daar waar Bob versteende toen hij realiseerde hoe hoog hij was geklommen en uiteindelijk door een roadie naar beneden moest worden geleid, rende de zanger Dicky Barrett heen en weer op de hoog boven het podium gespannen luifel. Er was geen enkele garantie dat dat doek het zou houden, leek mij. Ik heb veel gekke capriolen gezien op en rond het podium maar dit was toch de enige keer dat mijn adem in mijn keel stokte uit angst voor een tragische afloop..

Apropos: mijn album waardering: een keurige 3,5 *