Guns N' Roses - G N' R Lies (1988)

Iedereen zit wel te zeiken dat het zo weinig is, en zeker na Appetite.

Maar de kwaliteit, zeker van de akoestische nummers is hoog, je kan wel degelijk zien dat Guns 'N Roses een getalenteerde band was, want nu stelt het natuurlijk vrij weinig voor, ookal was Chinese Democracy niet eens zo slecht. Axl zet niet een overdreven hoge stem op(dan heb ik het over de akoestische nummers) en Slash kan toch ook goed toveren met akoestische gitaren!

En ja, de "Live" nummers die niet live zijn.. Ik vind het goede nummers en zo heb je een prima kijk op de vroege periode van de Guns, voor dat Apetitte for Destruction was opgenomen. Wilde, energieke rock 'n roll. Als ik het niet fout hoor, dan heeft Adler zelfs op Reckless Life zijn dubbelbass nog! Dat klinkt wel machtig!

En de cover van Aerosmith zit ook goed! Maar nu eventjes een vraagje, Nice Boys was toch een cover? Zodra ik de CD rip staat er bij de schrijvers Axl Rose, Duff McKagan..

Maar ik vind dit zeker geen middelmatig album, het laat je de Guns N Roses proeven van 2 kanten die je(als je de EP niet hebt) nog niet gezien hebt, je hoort ze lekker rauw en ruig in de begin periode en je hoort ze op de akoestische tour!

Ik geef de plaat 4 sterren

Ik heb hem nog op Elpee. Ik draaide eigenlijk altijd de b-kant. Later de cd gekocht en toen kwamen de eerste 4 nummers ook vaker voorbij. Die zijn niet slecht, maar ook niet super. De ackoestische zijn nog steeds een stuk aangenamer om naar te luisteren

"G N' R Lies" bestaat uit twee kanten. De eerste kant zijn liveopnamen en de tweede kant zijn akoestische nummers. De eerste twee liveopnamen kunnen me niet zoveel bekoren. "Move to the City" en de Aerosmith cover "Mama Kin" zijn daarentegen alleraardigst. De tweede kant van "G N' R Lies" vind ik stukken beter. "Patience" is gewoon een mooi liedje. Het past niet echt bij Guns N' Roses, maar dat doet niets af aan de kwaliteit van het liedje. De teksten van "Used to Love Her" en "One in a Million" zijn sarcastisch en venijnig en doen daarmee de reputatie van Guns N' Roses eer aan. Al met al is deze plaat lang niet zo sterk als "Appetite for Destruction", maar het is een aardig tussendoortje, meer niet.

Deze cd heb ik in 1989 veel gedraaid. Lekkere rock van de heren, soms (zelfs) mooi, zoals op het beste nummer Patience. Dat akoestische tweede gedeelte is ook het beste stuk, waarbij ik Used To Love Her & One in a Million ook erg goed vind. Maar met het eerste gedeelte van de plaat, het live stuk, is ook niet veel mis. Zeker Mama Kin & opener Reckless Live zijn ook prima. Het is alles bij elkaar heel anders dan Appetite For Destruction, maar het is wel een goede plaat.