Guns N' Roses - G N' R Lies (1988)

Het leuke is je kunt er heel makkelijk een volledig album van maken:

Bij de "live" nummers voeg je Shadow Of Your Love toe.
Bij de acoustische nummers voeg je Cornshucker toe.

Beide zijn outtakes uit betreffende sessies.

Dit tussendoortje lag altijd wel in de bakken bij de plaatselijke platenboer. Een charmant plaatje met wat covers, een aantal akoestische songs en enkele live tracks die eerder in gelimiteerde opgave waren uitgegeven. Het debuut Appetite bleek een schot in de roos, het 'momentum' moest vastgehouden worden met de release van dit schijfje. Aan media aandacht geen gebrek destijds, One in a Million bleek zelfs een regelrechte rel te veroorzaken met zijn vermeende racistische tekst. Dat was natuurlijk een kolfje naar de hand van Rose en consorten. Aandacht scoort en de heren wisten dit om te zetten in klinkende munt. De 8 songs zijn allesbehalve wereldschokkend en weet ook als geheel maar deels te overtuigen. Patience blijft een fraaie song maar wordt weer opgevolgd door het stupide en eenvormige Used to Love Her, Mama Kin vormt geen nieuwe inzichten ten aanzien van Aerosmith's versie terwijl Move to the City weer een lekkere drive kent. Kortom Lies heeft zijn momenten en hield de band in the picture. Hoewel ik beide Illusion albums begin jaren 90 helemaal grijs heb gedraaid draai ik die platen nu nooit meer; teveel overdaad, te pompeus, extreem lange songs en de zangkunsten van Rose trek ik niet meer. Appetite en Lies belanden echter nog wel eens op de draaitafel, dat zegt ook wel iets.

Used to love her is voor mij juist één van de prijsnummers op dit schijfje. Tekst is hilarisch en die gitaarsolo is fantastisch qua feel en timing. Het enige nummer dat voor mij als ietwat overbodig aanvoelt is de akoestische versie van You're crazy. Nooit veel gehad met deze uitvoering. Doe mij het origineel dat op Appetite staat maar! De covers vind ik ook te gek overigens. Aerosmith kende iedereen in die tijd al wel. Al vraag ik me af of dat om de vroege Aerosmith ging maar dat laat ik in het midden. Maar Rose Tattoo had buiten de echte fanatiekeling toch nog nooit iemand van gehoord hier in Nederland? Voor mij en heel veel generatiegenoten was het in ieder geval een eerste kennismaking. En die smaakte naar (heel veel) meer. Reckless life en Move to the city hadden zo op Appetite kunnen staan. Dezelfde feel en sfeer.

Mmm van kant B vind ik juist one in a million het meest interessant, de rest doet mij wat minder. Zeker in het geval van You're Crazy ben ik het helemaal met je eens, en heb ik ook liever de appetite versie. Juist Kant A vind ik het meest interessant aan dit album. En in dat geval ben ik het wel met je eens, dat sfeertje is geweldig. En of het nou live is of niet , ik hou der van.