Tori Amos - Little Earthquakes (1992)

een van mijn favoriete platen aller tijden! Zeker Toris mooiste, hoewel ik de 2e ook nog heel mooi vond. Daarna wordt het toch steeds minder, of juist meer vh zelfde!

Maar deze eerste is een pareltje, eigenlijk vind ik hem vh begin tot het einde mooi en verveelt hij nooit.

Haar laatste platen bv heb ik het na een stuk of 5 nr's wel gehad en slaat al snel de verveling toe, deze plaat echter doet nog steeds naar meer verlangen.

Ik heb ook een paar live cd's uit die tijd en die klinken ook echt fantastisch!

Gewoon 5 sterren!

In de categorie vrouwelijke singer/songwriters is Tori Amos een van de betere. Ik heb niet zo enorm veel met het genre, maar hier staan toch wel een paar pareltjes op.

Winter en Crucify staan in elk geval als een huis. De rest zit muzikaal zeker goed in elkaar, maar een heel album lang kost me toch wat moeite om uit te zitten. De beste nummers zitten wat mij betreft sowieso al in het begin. Het muzikale niveau blijft hoog, dat zeker, maar echt heel boeiend vind ik het slechts bij vlagen.

Ik twijfelde even om hem een halfje te verhogen naar 4*, maar ik laat hem toch nog even op 3.5* staan.

Kate Bush was in de jaren '80 een grote favoriet van mij. Het sprookjesachtige, het mysterieuze sprak me aan (zie ook mijn commentaar bij enkele van haar albums).
En begin 1992 was daar tussen alle grunge-geweld een domineesdochter genaamd Tori Amos die me aardig deed denken aan Kate Bush. Waar de laatste albums van Kate steeds meer aan spanning moesten inleveren, daar stond Tori opeens in de schijnwerpers met een album die net zo fantastisch klonk als het oude werk van Bush met diezelfde spanning en avontuur.
Voor zover de vergelijking met Kate Bush, want al snel bleek dat Tori Amos geheel op zichzelf stond en niet meer afgeschreven kon worden als kloon (waar ik het overigens ook nooit mee eens ben geweest).

Op opener Crucify wordt al snel duidelijk dat Amos een domineesdochter is in het van religie doordrenkte nummer dat ook op single verscheen. Hierin vraagt ze zich af waarom ze zich elke dag weer kruisigt voor haar geliefde.
Het is een prachtig nummer waarin de piano een dominante toon voert. Zeker in die tijd was het een verademing om dat te horen in alle door gitaar gedomineerde muziek. Tori Amos was de vrouwelijke tegenhanger van de macho gitaar grunge. Maar nergens lieflijk of teder: deze dame had ballen.
Girl is een mooi popnummer die halverwege een schitterende 'bridge' in het nummer kent. Verder valt de zang hier op: van smachtend tot fluisterend en daarbij is de instrumentatie wonderschoon.
Ook op Silent All These Years speelt piano de hoofdrol. Wie Tori Amos wel eens live aan het werk heeft gezien weet dat ze één met haar instrument is: ze kronkelt er omheen en dat is in dit nummer ook hoorbaar. Ze kruipt helemaal in het nummer (die ze steevast haar little girls noemt).
Dit is dus die sprookjeachtige pracht die ook een Kate Bush kan laten horen. Ik meen dat het haar eerste single van dit album was. Het orkest ondersteunt de piano overigens wederom formidabel; nergens weet het nummer te verzanden in overdadige bombast.
Precious Things kent een fantastische tekstregel: 'so you can make me cum, that doesn't make you Jesus'. Ook in dit nummer speelt het geloof dus een rol.
Ik zei al dat Tori ballen had en op dit nummer vind ik dat ook voelbaar. Hier en daar klinkt het soms ronduit agressief zonder daarbij aan raggende gitaren en donderende drums te moeten denken.
Een fantastisch hoogtepunt van dit album is het nummer Winter dat we inmiddels wel als Tori-klassieker kunnen benoemen. Hier zingt ze over de sexuele bewustwording van een jong meisje en doet dat door winter-metaforen te gebruiken.
Het nummer klinkt ook snijdend en scherp.
Happy Phantom kent een jazzy-feel. Hierdoor komt het wat luchtiger over en geeft het ons luisteraars even tijd om op adem te komen. Hier komt de humoristische kant van Amos naar boven.
Voor mij persoonlijk is China het absolute hoogtepunt van dit album, sterker: het behoort tot mijn favoriete 3 Tori Amos nummers! Opvallend denk ik, omdat vele fans dit juist één van haar mindere nummers vinden.
Misschien is het kitsch-gehalte iets te hoog, ik weet het niet, maar wat ik wel weet is dat het mij de adem ontneemt en dat ik helemaal door de sfeer in dit nummer opgeslokt kan worden en soms lukt het me zelfs wel wat traantjes te laten (mits in de juiste bui natuurlijk).
Leather ('I can scream as loud as your last one'): volgens Amos is de kerk verantwoordelijk voor het wegnemen van passie. Ik quote: 'Religie scheidt het lichamelijke van het geestelijke, koppelt lust los van liefde, en scheept de gelovingen op met frustraties'.
Dit nummer is behoorlijk sexueel gekleurd en toont de kracht aan waarmee Amos te werk gaat.
Mother leunt wederom op het schitterende pianospel. Het zijn dit soort nummers die live altijd weer een hele zaal tot zwijgen weet op te leggen. Tori + piano = enorme kracht. Dit nummer bewijst die stelling.
Tear In Your Hand is dan weer wat meer pop en zorgt weer voor een moment om te herstellen van het toch wat zware Mother. Op dit nummer horen we ook wat meer instrumenten langs komen, het is niet alleen maar piano wat de klok slaat.
Me And A Gun is het meest opvallende nummer van dit album en niet alleen omdat het a capella vertolkt wordt. Tekstueel gezien is het ronduit schokkend: het is een innerlijke monoloog van een vrouw die verkracht wordt door een lifter die ze heeft opgepikt. Ze bedenkt allerlei dingen om vooral afgeleid te worden van de afschuwelijke daad. Zelf is Amos ooit ook in een auto verkracht en dat maakt dit nummer extra pijnlijk, je durft er haast niet naar te luisteren, zeker ook door de manier waarop ze dit zingt.
Titelsong Little Earthquakes sluit het album hemels af (let vooral op het haast mantra-achtige "Give me life. Give me pain. Give me my-self again"). Hierop komen een hoop elementen van dit album samen en vormt het mede daardoor een prachtig einde van een prachtige cd.
Met dit debuut sloot ik Tori Amos in mijn hart als zijnde mijn favoriete vrouwelijke artiest naast Kate Bush en Joni Mitchell.

Van wat ik gehoord heb is dit de beste van Tori Amos. En daar ben ik het roerend mee eens. Het hangt misschien stiekem wel tegen mijn top10 aan.
Prachtig!

Ik ben ooit bij dit album terecht gekomen, doordat ik de clip van Crucify op MTV zag (!). Ik had daarvoor al wel van Tori Amos gehoord, maar toen ik dat nummer hoorde, vond ik dat ik er eens achteraan moest. En ik moet zeggen, dat is mij absoluut niet tegen gevallen. Vooropgesteld dat ik niet echt een popliefhebber ben, vind ik de manier waarop Tori Amos met voornamelijk stem en piano hele sterke songs neerzet, echt geweldig. Het album is rustig en krachtig tegelijkertijd, mede door de teksten over sex, geloof en geweld.

De opener en single Crucify is gelijk al een ijzersterk nummer, door het catchy refrein erg hitgevoelig, maar tegelijkertijd ook muzikaal en lyricaal heel sterk. Daarna komt Girl, over een meisje dat zichzelf aan iedereen geeft, zonder aan zichzelf te denken. Silent All These Years is een heel emotioneel nummer dat gaat over haar verkrachting een aantal jaar eerder. Precious Things heeft weer sex als thema en is ook wat meer opzwepend. Hierop volgt het hoogtepunt van het album: Winter. Hierin bezingt ze haar volwassenwording met de winter als metafoor. De prachtige pianoklanken en zang bezorgen me elke keer rillingen.
Happy Phantom is een ogenschijnlijk vrolijk nummertje, al vind ik het één van de minste nummers. Dat geldt ook voor China, dat een beetje zeurderig aandoet. Leather daarna is het meest expliciete en opzwepende nummer op het album. Bij Mother wordt het gas weer enigszins teruggenomen, wat resulteert in een prachtige ballad. Via het enigszins kleurloze Tear in Your Hand belanden we bij het à cappella gezongen Me and a Gun, dat weer gaat over haar verkrachting. Ik weet nooit goed wat ik van dat nummer moet vinden, soms vind ik het hartverscheurend mooi, soms irriteert het me. In ieder geval past het perfect op dit album als één-na-laatste nummer, waarna het prachtige Little Earthquakes alles wat dit album goed maakt nog even samenvat, met als hoogtepunt de samenzang rond de 4 minuten, echt prachtig gewoon.

Ik heb latere albums van Tori Amos ook beluisterd, maar nergens behaalt ze de kracht en pracht van dit fenomenale popalbum.

Tori Amos – little earthquakes

Het moet ergens halverwege 1999, het kan 2000 zijn geweest. Ik kreeg dit album van een collega en hij zei iets in de trend van: "je mag deze best even lenen, maar ik moet hem echt met 2 dagen weer terug hebben". Tori Amos was voor mij een totaal onbekende, nooit van de beste dame gehoord. Het album staat dus bijna meer dan 8 jaar in mijn top 10. Het nostalgische gevoel wat ik heb dit album is ook de rede waarom dit er nog steeds in staat. Het album is voor mij de doorstart geweest naar het actief zoeken naar nieuwe en eigenzinnige muziek

Every finger in the room is pointing at me.
Met deze woorden begint dit prachtige album. Het eerste nummer was een ware openbaring voor mij: die drum, die prachtige woorden en het geluid van de piano. Ik was overdonderd door haar stem. Ik weet nog dat ik naar mijn buurman ging om de cd voor mij te branden (had toen nog geen eigen brander ). De eerste 2 dagen heb ik alleen het eerste nummer beluisterd. In de discman op repeat.

Over Tori Amos wordt gezegd dat zij de eerste klassieke stukken op piano speelde toen zij 3 jaar oud was. Volgens Tori’s eigen zeggen was voornamelijk haar moeder heel trots op dit gegeven. Zij had immers een wonderkind. Tori vader was een Dominee, dit zou een belangrijk thema zijn in haar muziek.
Haar relatie met God, haar religieuze belevingen staan centraal op dit album. Haar klassieke achtergrond zorgen ervoor voor eigenzinnige maar bekende piano melodieën.
Little earthquakes is een schilderij gecreëerd voor blinden. Tori geeft zich zelf, er is alleen emotie en muziek. De soms warrige woorden onderstrepen volgens mij het gegeven dat echte emoties moeilijk onderwoorden zijn te brengen.

De prachtige piano ballades: als silent all these years en winter. De krachtige nummers; als crucify Hier horen we een persoon wie worstelt met haar religieuze beleving. Precious Things laat de worsteling van verliefdheid zien. Welke ze heeft meegemaakt in haar jeugd, de onzekerheden die het met zich mee brengt maar puur van uit haar persoonlijke beleving (So you can make me cum That doesnt make you jesus, prachtig toch om op z’n moment iemand te kunnen vergelijken met Jezus.)
Happy Fantom beschrijft een verhaal over iemand die is overleden en terug komt als een spook. Vanaf het eerste moment dat ik het nummer hoorde wist ik dit op mijn begrafenis wordt gedraaid. Het nummer maakt alleen gebruik van de piano.
Op het vocaal theatrale Leather wordt er een rechtlijnige piano tune gemaakt, wat veel overeen heeft met beatles melodietjes. Het nummer beschrijft met een prachtige stem een mogelijke ontmaagding. Mother met haar prachtige piano intro, is een prachtige ballade over een discussie tussen moeder en dochter. Mogelijk over het huwelijk.
Me and A Gun: het meest emotionele nummer van plaat. Een a capella waarin de gedachtes die een vrouw tijdens een verkrachting worden gezongen.
Het album sluit af met de titel track: little earthquakes, mijn favoriet van de plaat. Het nummer is een samenvatting van het album, tekstueel gezien als muzikaal. Er worden piano balledes gecombineerd met de krachtigere muzikale thema’s die op het album terug komen. Het is een mix tussen silent all these years en Precious Things

Het album is een essay over Tori Amos haar leven. De menselijke levensthema’s komen allemaal aan bod: het Gods besef of het los maken ervan, de verliefdheden, de moeilijkere momenten en de mooie momenten die het leven met zich meebrengen. Tori Amos spreekt voornamelijk tegen de verliezers, de loners. Maar voornamelijk spreekt ze tegen zich zelf. Ze begraaft haar innerlijke demonen, waarbij ze afdwaalt tussen de abstracties van haar poezië en haar eigen belevingen. Hier ligt de kracht van het album. De luisteraar leert Tori Amos kennen zoals zij is en hoe zij zou willen.

Een album van Tori Amos besluisteren is geen gemakkelijke opgave. Daarvoor is de muziek te intens, zijn de teksten te diepgravend en de thema' s misschien wel te confronterend.

Maar als je je ervoor openstelt, dan is Little Earthquakes een adembenemende luisterervaring. Eén brok emotie. Vanaf de eerste klanken van Crucify tot en met het fantastische titelnummer. Met hemelse liedjes als Winter, Silent All These Years en China.

Als dochter van een Cherokee en een methodistische predikant vormen haar gedachten en twijfels over religie het belangrijkste thema van deze plaat. En dat thema is automatisch verbonden met liefde, relaties en sex.

In 12 afwisselend krachtige en breekbare liedjes gunt Tori Amos je een blik in haar ziel. Met gekwelde zangstem (die je de eerste keer aan Kate Bush doet denken), met magisch pianospel en vooral met eindeloos veel passie en bezieling.

Kippenvel. Brok in je keel.

Waar Madonna een groots opgezette show voor nodig heeft met verschillende attributen.
Lukt Tori Amos alleen achter haar piano.
Haar manier van wijdbeens plaats nemen laat mannenharten al sneller kloppen.
De ultieme rockbitch.
En dan verstilt wachten op de eerste tonen.
Het moment dat deze over vloeien in haar stem geluid.
Deze roodharige diva had zo het ontdeugend nichtje van Kate Bush kunnen zijn.
Al hebben beide dames bij beter beluisteren steeds minder overeenkomsten.
Kate is mysterieus.
Tori is extase.
Ze is zich meer bewust van haar seksuele flirt met het publiek.
Little Earhtquakes wordt vaak gezien als haar debuut.
Maar met Y Kant Tori Read huppelde ze als een soort van Tiffany of Debbie Gibson al rond.
Daar gebruikte ze de piano hoofdzakelijk om er over heen te kruipen.
Hier heeft ze de ervaring op gedaan om hem te bespelen.
Het is een liefdesspel.
Het ene moment zacht en teder.
Vervolgens hardhandig.
Deze combinatie is voor mij het best hoorbaar in Precious Things.
Eerst vluchtig klassiek geschoold.
Halverwege gaat ze totaal los.
Sex en Jezus als hoofdthema’s.
Adembenemend.
Natuurlijk ontroerd ze mij ook in de schoonheid van Winter en China.
Maar ik ga liever voor het totaal pakket.
Samen gebracht in die ene song.
Al blijft het vervolgwerk van hoog nivo.
En weet ze als een van de weinigen te overtuigen met een geslaagd cover album.
Precious Things was de eerste keer.
Het orgasme en de sigaret er na.
Dit gevoel krijg je maar een keer.

Mooie reissue. Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Tori Amos - Little Earthquakes, Deluxe Edition - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Een geweldig debuut kan een verlammende of zelfs dodelijk uitwerking hebben op de carrière van een muzikant. De Amerikaanse singer-songwriter Tori Amos heeft daar gelukkig niet al te veel last van gehad, al is het wel zo dat haar debuut Little Earthquakes de lat bijzonder hoog heeft gelegd voor iedere volgende plaat.

Tori Amos heeft minstens een handvol platen op haar naam die me zeer dierbaar zijn, maar als ik er één moet kiezen, kies ik toch zonder enige twijfel voor haar debuut uit 1992. Of, beter nog, voor de luxe editie die onlangs van dit debuut is verschenen, want die voegt wel degelijk wat toe aan het origineel.

Wat is nu zo bijzonder aan Little Earthquakes? Het zijn meerdere dingen denk ik. Allereerst was het de eerste kennismaking met het bijzondere geluid van Tori Amos en het was een kennismaking om nooit meer te vergeten. Hiernaast viel het debuut van Tori Amos op door haar heerlijk kabbelende pianospel, haar expressieve stem en natuurlijk haar teksten die zich niet lieten inperken door de normen en waarden van anderen.

Hiernaast excelleert Tori Amos op haar debuut met geweldige songs. Het zijn songs die me in 1992 genadeloos bij de strot grepen en dat doen de songs van Little Earthquakes eigenlijk nog steeds. Crucify, Girl, Silent All These Years, Precious Things, Winter, Happy Phantom, China, Leather, Mother, Tear In Your Hand, Me And A Gun, Little Earthquakes; het was allemaal prachtig, het is allemaal prachtig en het zal altijd allemaal prachtig zijn.

De geremasterde versie van Little Earthquakes klinkt geweldig, al zou ik niet kunnen zeggen wat precies het verschil is met het origineel. Hoewel de pianoklanken en de stem van Tori Amos domineren op Little Earthquakes, valt de plaat ook op door een mooie productie die het geluid van Tori Amos soms kaal en direct houdt, maar net zo vaak fraai en vol inkleurt met andere instrumenten.

Little Earthquakes laat zich inmiddels beluisteren als een plaat vol lekker in het gehoor liggende popsongs, maar het zijn wel popsongs die overlopen van urgentie en emotie. Tori Amos laat op Little Earthquakes haar hart spreken en snijdt op geheel eigen wijze een aantal belangrijke thema’s aan, waaronder uiteraard relaties, maar ook religie, de positie van vrouwen in de samenleving en de ervaringen uit haar eigen jeugd, die lang niet altijd makkelijk was. Het maakt van Little Earthquakes een plaat vol demonen, maar ook een plaat vol prachtige quotes en songs die in de loop der jaren zijn uitgegroeid tot klassiekers in het oeuvre van Tori Amos.

Ik ben nooit zo heel erg onder de indruk van de extra’s die worden toegevoegd aan een Deluxe editie van een klassieker, maar de schijf met extra’s bij Little Earthquakes mag er zijn. Zo ben ik persoonlijk heel blij met de Tori Amos versie van Nirvana’s Smell Like Teen Spirit, maar ook de tracks die de plaat uiteindelijk net niet haalden en de live-tracks zijn zeer de moeite waard.

De hoofdschotel bestaat uiteraard uit de originele songs van Little Earthquakes en wat zijn die nog steeds goed. Heel goed. Het is razend knap hoe Tori Amos haar songs uiterst klein kan houden, maar opeens kan laten uitbarsten, maar ook de veelkleurigheid van de plaat maakt nog altijd diepe indruk. Er komen momenteel volop hele mooie platen uit, maar platen van het niveau van Little Earthquakes van Tori Amos zijn en blijven uiterst zeldzaam. Daarom zit deze week vooral Tori Amos in mijn cd-speler. En wat is het genieten. Erwin Zijleman

Tori Amos - Little Earthquakes

Hoewel hij bij mijn muziekminnende vrienden een discutabele reputatie heeft, staat de top 2000 bij mij thuis dagelijks op naarmate de jaarwisseling dichter in de buurt komt. Naast de nodige 'guilty pleasures' staat er natuurlijk heel veel moois in de lijst en een daarvan - een nummer dat ook op mijn stem kon rekenen - is Winter van Tori Amos. Op het moment van schrijven was het nog een paar uurtjes wachten voordat dit pareltje de revue passeerde.

In de top 2000-sfeer van non-stop muziek is het natuurlijk ook heerlijk om even van het gebaande pad van de toplijst af te wijken, op basis van wat er langs is gekomen of nog langs moet komen. Bij het verheugen op Winter bedacht ik me ineens weer van wat voor prachtalbum het liedje afkomstig is. Want ook al is het volkomen terecht dat uitgerekend dit nummer sinds jaar en dag al in de top 2000 staat: Little Earthquakes staat vol met dergelijke schoonheid en Winter is zeker niet het mooiste wat de debuutplaat van Tori Amos te bieden heeft.

God ja, Tori Amos... Door het rappe tempo waarmee je tegenwoordig muziek kunt ontdekken lijkt het al lang geleden dat ik haar ontdekte en kan ik al met misplaatste nostalgie over dit album praten. Maar het is slechts een paar jaartjes geleden dat ik voor het eerst van deze vrouw hoorde. Haar tweede cd, Under The Pink, staat al jaren bij mijn vader in de kast, maar dat album heeft me omwille van zijn hoes nooit getrokken (inmiddels wel natuurlijk!). Ik zocht er door die hoes altijd Celine Dion-achtige praktijken achter - en die indruk projecteerde ik gelijk over de naam 'Tori Amos' heen. Soms ben je nog niet rijp om iets te ontdekken.

Vier jaar terug drong een andere muzikale verliefdheid mijn dagelijks leven binnen: ik was toen een paar maanden helemaal in de ban van Björk. Bij vrouwen heeft zo'n muzikale liefde voor mij altijd nog iets extra's. Het is alsof mijn ziel heftiger reageert op het horen van een mooie vrouwenstem en daar op een vergelijkbare wijze verliefd op wordt als wanneer ik 'gewoon' verliefd ben. Björk was het in ieder geval helemaal, en net als iedere verliefde, wilde ik de hele tijd bij haar muziek zijn. Gulzig werkte ik me pijlsnel door haar repertoire heen. Maar in deze muzikale verliefdheid was vreemdgaan niet echt een probleem, waardoor ik ook op zoek naar ging naar muziek van een vergelijkbare schoonheid. Op dat moment kwam ook de naam 'Tori Amos' weer naar voren.

In een interview uit de jaren negentig werd ze in een adem genoemd met Björk en PJ Harvey - ook geen onverdienstelijke dame. Dus besloot ik Amos nog een kans te geven, te beginnen met wat alom wordt gezien als haar meesterwerk: Little Earthquakes. In mijn eerste pogingen om tot Tori's wereld door te dringen, liet ik mij leiden door kleine flarden van fascinatie. Doordat een bepaalde titel of een verhaal mij intrigeerde. Het verhaal achter Me And A Gun fascineerde meteen. De nummers Silent All Those Years en Mother beluisterde ik regelmatig via mijn iPod en die lieten me zeker niet onberoerd; Mother vond ik zelfs bijzonder mooi.

Die zomer kocht ik Little Earthquakes op een cd-markt voor een paar euro. Ik had wel in de gaten dat het een koopje was en mijn vooroordeel over Tori Amos was inmiddels weg. Ook door de hoes: op Little Earthquakes zag ze er niet uit als een popdiva, maar had ze iets kinderlijks, zoals ze daar gehurkt zat in een te kleine kist. Ze zag er op die hoes veel interessanter uit... Maar veel meer aandacht schonk ik dat jaar niet aan Tori. Misschien was ik daarvoor nog wat te verliefd op Björk. Soms ben je nog niet rijp om iets te ontdekken.

Maar Little Earthquakes was nooit voorbestemd om stof te verzamelen. Ze lag de paar jaar die volgden in mijn muziekverzameling te wachten. Totdat ik een keer behoefte had aan iets nieuws. Iets nieuws, waarvan ik wel al wist dat het de moeite van het luisteren waard zou zijn. Twee jaar terug - rond deze periode - besloot ik weer eens een poging te wagen en deed ik het album in mijn cd-speler. En het kostte niet veel draaibeurten voordat ik smoor was op Tori.

Wat het hem deed? Deels blijft dat voor mij bij iedere topplaat een mysterie. Natuurlijk zijn er vanzelfsprekende ingrediënten aan te wijzen. De goed gecomponeerde liedjes, de eigenzinnige teksten, de perfecte spanningsboog die de cd heeft... Uiteindelijk is het een samenkomst van al die elementen, maar net als bij een echte verliefdheid is de oorzaak als geheel groter dan de som der delen - en daarom is iedere poging om het uit te leggen gedoemd te mislukken.

Vooruit dan: Tori's zangkunsten zijn een wereld aan schoonheid op zichzelf. Er zijn van die albums waar ik de muziek met liefde en plezier nog een keer zou kopen als het gehele album a capella uitgebracht zou worden. Jeff Buckley's Grace is er zo eentje; London Grammar is een recenter voorbeeld. Maar ook Tori's Little Earthquakes getuigt van zoveel vocale schoonheid dat het mij - afgezien van de prachtige instrumentale begeleiding - al genoeg kippenvel bezorgt als ik naar de pure geraffineerde details in haar zanglijnen luister.

Het zit 'm in de soepelheid waarmee ze wisselt van emotionele intensiteit. Haar zang is soms zwoel, op het lijzige af. Vaak gecombineerd met een spottende toon in de tekst (Crucify, Girl) om vervolgens in het refrein aan te zwellen in intensiteit. Ook in die intense uitspattingen heeft Tori meerdere registers in huis. Wanneer ze zich over haar noodlot beklaagt in Man With A Gun gaat dat met een grote kwetsbaarheid en een zekere trots, maar in andere nummers klinkt ze eerder snerend (Girl, Precious Things).

Tussen al dat moois, is klassieker Winter zeker fraai; het pleit juist voor het album dat dit nog niet het beste nummer is. Maar die eer komt voor mij dan nog eerder Mother toe, om de simpele reden dat Tori hier alles met zang en piano doet. Over verschillende registers gesproken: ongelofelijk knap hoe Tori zo veel dynamiek en spanning weet te leggen in haar pianospel. Een ingetogen en heerlijk uitgesponnen intro, aanzwellende akkoorden in de coupletten en een prachtig 'open einde'. Waar Winter me met zijn orkestrale bombarie een beetje is gaan tegenstaan, vind ik Mother van de eerste tot de laatste minuut goed. Ik ontdekte het als nummer al eerder, maar het is met de ontdekking van de rest van het album fier overeind gebleven.

En nu - terwijl ik dit aan het schrijven ben - valt het me op dat Mother ondanks alle lof niet bij mijn drie aangemerkte 'favorieten' hoort (drie favorieten is ook te weinig bij zo'n album). Want Mother wordt opgevolgd door een nummer waar ik een enorm zwak voor heb. Tear In Your Hand is hierboven als poppy - en daarom als minder - omschreven, maar hoewel dat poppy gedeelte zeker waar is, blijft dit een nummer waarbij je me na afloop op kunt vegen. De 'hook' in de pianopartij maakt het een van de toegankelijkere nummers, de tekst is (haast) 'cheesy'. Maar daar zit dan ook ineens een briljante zin bij als 'I don't believe you're leaving 'cause me and Charles Manson like the same ice cream'.
....
Charles Cross schreef ooit over Kurt Cobain dat diens liedregel 'I wish I could eat your cancer when you turn black' een van de origineelste regels was om 'I love you' te zeggen. Bij deze wil ik in die categorie bovenstaande regel uit Tear In Your Hand nomineren als een van de origineelste regels om uit te drukken dat iemand om de ware redenen heen draait bij het uitmaken van een relatie... Het is wat dat betreft een regel die Cobain ook had kunnen schrijven.

En dat alles draagt Tori met haar haast lijzige zangstem voor: berustend, sarcastisch en toch ook gekwetst. Om vervolgens in de bridge de intensere hoogtes van haar stembereik in te klimmen. Ja... die korte stilte na 'Time to wave goodbye now...' waarna het laatste couplet volgt, is ongelofelijk cheesy, maar verdomd aangrijpend en - om er niet omheen te draaien - ontzettend romantisch. Ik smelt er gewoon bij weg. Het is pure pop op zijn Tori's uitgevoerd en hoewel het deels een guilty pleasure is, kan ik gerust zeggen dat ik Tear In Your Hand een van de beste nummers van Little Earthquakes vind. Het nummer neemt me iedere keer weer vier minuten lang mee naar een geheel eigen wereld en dat is iedere keer weer te kort. Tori had me zodra ik haar dit nummer hoorde zingen. Ik wilde gelijk al mijn Björk-cd's de straat op gooien

Eenzelfde zwak heb ik voor China. Wederom: ontzettend cheesy te noemen. Het nummer lijkt haast weggelopen te zijn uit de soundtrack van Twin Peaks. Alsof het popmuziek is uit een wereld die maar heel lichtjes - maar wel merkbaar - verschilt van de onze. Er zijn te weinig nummers in die subtiele tussencategorie en daarom is China zo'n welkome toevoeging aan dit fenomenale album. De tekst gebruikt het concept 'China' op het foute af in verschillende betekenissen als metafoor. Zet er andere muziek onder en het zou aanvoelen alsof het uit het poëzieboekje van een melodramatisch ingestelde puber komt, maar door dat mystieke Twin Peaks-achtige aura krijgt het iets onvergetelijke mee. Iets wat geleidelijk aan onder mijn huid is gekropen.

Liefde maakt blind... Guilty pleasures die Michelangelo's worden... Hoe bestaat het? Maar ik ben zo blij dát het bestaat. Het is een heerlijk gevoel om als kritische muziekliefhebber naar iets te luisteren wat je 'cheesy' 'cliché', 'fout' 'oversentimenteel' - noem maar op - zou kunnen noemen, maar wat je desondanks toch in hart en ziel weet te raken. Het is een balanceeract die niet veel artiesten aankunnen en het is een bewijs van Tori's talent dat ze dit weet klaar te spelen. Het helpt natuurlijk ook dat Tori een begenadigd pianiste en zangeres is. En laten we wel wezen: het merendeel van dit album is natuurlijk kunst met een hoofdletter K.

Toch ben ik ook weer niet op alle nummers even blind verliefd. Bij Me And A Gun doet zich zelfs een tegenoversteld effect voor. Door het achtergrondverhaal en de moedige a capella uitvoering wil ik het nummer haast niet 'minder' vinden. Toch betrap ik me er bij iedere luisterbeurt van Little Earthquakes op dat dit het enige nummer is waarbij ik een behoefte voel om te skippen. Deels omdat ik me er ongemakkelijk bij voel; dat pleit natuurlijk alleen maar voor de kwaliteit van het nummer. Maar deels vind ik het ook te langdradig. Het voelt iedere keer weer als een nummer waar ik doorheen moet. Het komt eigenlijk alleen - en dan slechts in bepaalde gevallen - tot zijn recht als ik het op de koptelefoon luister. Met alle aandacht voor de tekst en de nachtmerrie waar die je in meeneemt:

I haven't seen Barbados, so I must get out of this... rillingen over m'n rug...

Maar ik werd niet verliefd op Tori doordat ze cheesy pop maakte waar ik me niet voor schaam, of doordat ze aan cathartische performance-art doet. Wederom: som der delen. Het is het feit dat ze al deze dingen op een album zet en er vervolgens een lied tussen kan gooien wat me mezelf er haast voor doet schamen dat ik die eerdere etiketjes op haar muziek durfde te plakken.

Met zo'n nummer eindigt ze ook, want potverdorie, wat is het titelnummer Little Earthquakes toch ontiegelijk goed. Een klaagzang over een liefde die op de klippen loopt... Het is niets nieuws. Mijn heldin Björk maakte er een album over dat nog steeds in mijn top 10 prijkt, waar al die vertwijfeling theatraal ten gehore wordt gebracht. Maar Tori Amos leek er maar een nummer voor nodig te hebben om alle belangrijke facetten te belichten.

Dat haar relatie uit die periode nog twee jaar zou duren, is bij het horen van dit nummer - ervan uitgaande dat het autobiografisch is - een wonder te noemen. Hier is geen vuiltje aan de lucht, maar een dreigende donderstorm. Alles wordt uit de kast getrokken. Filmische scènes - schaamteloos dansend op kerkhoven tot de ochtendzon opkomt - worden met de grauwe wolken van retrospectie bedekt. Alle romantiek is tot tragedie verworden. Alle vocale registers zitten in dit nummer: het lage begin, dan die pijnlijk plotselinge trek omhoog. Om in het refrein - als je het al zo kunt noemen - te verzuchten:

Oh these little earthquakes... it doesn't take much to rip us into pieces

Vuige rock richting de climax - smekend: hoe kan ik je nog bereiken - dan een plotselinge ommekeer - haast als een gebed:

Give me life, give me pain, give me myself again

Op het laatst is het een en al de betovering van Tori waarin ik zweef. Een hypnotiserende zanglijn die haast behekst. Ze hamert op de pianotoetsen als een bezetene en het is een bezetenheid waarin ik haar graag volg. Iedere keer weer. De perfecte storm.

Nadat die storm een aantal keer was geluwd, wist ik wel beter dan dat Tori Amos een soort Celine Dion was die goed aanstekelijke 'guilty pleasures' kon schrijven. Tori heeft alles onder controle. Ze kan zoete popmuziek schenken op een manier die me beklijft, maar ze kan evengoed een storm in mijn oren losmaken, waarvan alleen zij bepaalt wanneer die weer gaat liggen. Ze kan Nirvana coveren op een manier die je op een katerige zondagochtend kunt verdragen, maar ze kan je evengoed overvallen met vuige rock, waarbij diezelfde Nirvana even lijkt te verbleken.

Ik ben meerdere malen bezweet uit die stormen gekomen. Alsof ik een marathon gerend had door een hele andere wereld als waarin ik Crucify had aangezet. Met weinig meer gedachten in mijn hoofd dan het verlangen om weer terug te gaan naar die vreemde wereld - Tori's wereld. Vlinders in mijn buik: verliefd en verslaafd. Soms ben ik nog niet rijp om iets te ontdekken, maar het is goed om te weten dat er albums zijn die op je liggen te wachten. Kleine aardbevingen die - als de geest eenmaal uit de fles is - je wereld goed door elkaar kunnen schudden.

Heel lang had ik Little Earthquakes, het debuutalbum van Tori Amos, al niet meer gehoord. Zeker meer dan tien jaar geleden voor het laatst. Aanleiding voor hernieuwde beluistering was een artikel in de nieuwste editie van Popmagazine Heaven, waarin men liedjes besprak, die met China te maken hebben. Eric van Domburg Scipio had gekozen voor China van dit debuut.

Eigenlijk wel vreemd dat ik het album zo lang niet beluisterd heb, in tegenstelling tot de eveneens geweldige opvolger Under the Pink, die nog wel regelmatig de revue passeerde. Little Earthquakes behoort tot mijn favoriete albums in mijn platencollectie.

Tori leerde ik kennen dankzij de tv-show van Sonja Barend, waar ze op sensuele wijze, zichzelf begeleidend op piano Leather vertolkte. Meteen werd Little Earthquakes aangeschaft, een van mijn beste aankopen ooit en sindsdien behorend tot mijn muziekDNA. Leather behoort trouwens mijn favoriete liedjes door het heerlijke pianospel.

Een album vol persoonlijke liedjes over relaties, haar jeugd en religie. Achteraf gezien blijkt het haar meest toegankelijke album te zijn. Voor mij kan later werk niet tippen aan deze eerste twee albums. In 2015 werd het album opnieuw uitgebracht met een bonuscd, met daarop haar eerste drie ep’s en live-opnames.

Gisteren, 21 februari, was het volgens AllMusic precies dertig jaar geleden dat Little Earthquakes verscheen, mooie aanleiding om dit fenomenale debuut nog eens in het zonnetje te zetten.