Tori Amos - Little Earthquakes (1992)

Mooie reissue. Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Tori Amos - Little Earthquakes, Deluxe Edition - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Een geweldig debuut kan een verlammende of zelfs dodelijk uitwerking hebben op de carrière van een muzikant. De Amerikaanse singer-songwriter Tori Amos heeft daar gelukkig niet al te veel last van gehad, al is het wel zo dat haar debuut Little Earthquakes de lat bijzonder hoog heeft gelegd voor iedere volgende plaat.

Tori Amos heeft minstens een handvol platen op haar naam die me zeer dierbaar zijn, maar als ik er één moet kiezen, kies ik toch zonder enige twijfel voor haar debuut uit 1992. Of, beter nog, voor de luxe editie die onlangs van dit debuut is verschenen, want die voegt wel degelijk wat toe aan het origineel.

Wat is nu zo bijzonder aan Little Earthquakes? Het zijn meerdere dingen denk ik. Allereerst was het de eerste kennismaking met het bijzondere geluid van Tori Amos en het was een kennismaking om nooit meer te vergeten. Hiernaast viel het debuut van Tori Amos op door haar heerlijk kabbelende pianospel, haar expressieve stem en natuurlijk haar teksten die zich niet lieten inperken door de normen en waarden van anderen.

Hiernaast excelleert Tori Amos op haar debuut met geweldige songs. Het zijn songs die me in 1992 genadeloos bij de strot grepen en dat doen de songs van Little Earthquakes eigenlijk nog steeds. Crucify, Girl, Silent All These Years, Precious Things, Winter, Happy Phantom, China, Leather, Mother, Tear In Your Hand, Me And A Gun, Little Earthquakes; het was allemaal prachtig, het is allemaal prachtig en het zal altijd allemaal prachtig zijn.

De geremasterde versie van Little Earthquakes klinkt geweldig, al zou ik niet kunnen zeggen wat precies het verschil is met het origineel. Hoewel de pianoklanken en de stem van Tori Amos domineren op Little Earthquakes, valt de plaat ook op door een mooie productie die het geluid van Tori Amos soms kaal en direct houdt, maar net zo vaak fraai en vol inkleurt met andere instrumenten.

Little Earthquakes laat zich inmiddels beluisteren als een plaat vol lekker in het gehoor liggende popsongs, maar het zijn wel popsongs die overlopen van urgentie en emotie. Tori Amos laat op Little Earthquakes haar hart spreken en snijdt op geheel eigen wijze een aantal belangrijke thema’s aan, waaronder uiteraard relaties, maar ook religie, de positie van vrouwen in de samenleving en de ervaringen uit haar eigen jeugd, die lang niet altijd makkelijk was. Het maakt van Little Earthquakes een plaat vol demonen, maar ook een plaat vol prachtige quotes en songs die in de loop der jaren zijn uitgegroeid tot klassiekers in het oeuvre van Tori Amos.

Ik ben nooit zo heel erg onder de indruk van de extra’s die worden toegevoegd aan een Deluxe editie van een klassieker, maar de schijf met extra’s bij Little Earthquakes mag er zijn. Zo ben ik persoonlijk heel blij met de Tori Amos versie van Nirvana’s Smell Like Teen Spirit, maar ook de tracks die de plaat uiteindelijk net niet haalden en de live-tracks zijn zeer de moeite waard.

De hoofdschotel bestaat uiteraard uit de originele songs van Little Earthquakes en wat zijn die nog steeds goed. Heel goed. Het is razend knap hoe Tori Amos haar songs uiterst klein kan houden, maar opeens kan laten uitbarsten, maar ook de veelkleurigheid van de plaat maakt nog altijd diepe indruk. Er komen momenteel volop hele mooie platen uit, maar platen van het niveau van Little Earthquakes van Tori Amos zijn en blijven uiterst zeldzaam. Daarom zit deze week vooral Tori Amos in mijn cd-speler. En wat is het genieten. Erwin Zijleman

Een goed uitgewerkt popalbum van Tori Amos. De arrangementen geven veel gewicht mee aan de persoonlijke teksten. Hierbij vallen de prachtige pianopartijen op. Al is het meest heftige nummer van dit album: Me and a Gun, volledig a cappela gezongen. Ik merk zelf wel dat ik wel enigszins vermoeid raak naar mate het einde van het album nadert; waar dat precies aan ligt, kan ik nu nog niet de vinger op leggen. Wellicht toch de stem van Amos.

Nou, ik ben ook voor de bijl gegaan. Ook betoverd dus. Eerste kennismaking zojuist, kende alleen haar naam en had haar weleens op tv gezien. Aparte dame, mooie uitstraling... en dan zo'n goed debuut.

Ik heb de tijd, dus ga langzaam haar discografie doornemen.

De eerste helft van dit album vind ik prachtig. Mooie popliedjes met soms subtiele en soms juist bombastische muzikale begeleiding. Winter, Crucify en Girl (met die hemelse strijkers in het toch al zo mooie refrein) zijn mijn favorieten. Niet alleen van deze eerste zes, maar van het hele album.

Met de tweede helft heb ik moeite. Deze liedjes weten me gewoon veel minder goed te boeien. Juist de twee langste nummers staan me het meeste tegen, alleen China misschien nog nét wat meer.

Tori Amos kende ik eigenlijk nog nauwelijks. Ik ben niet direct een groot fan geworden, daarvoor vind ik dit album te wisselvallig, maar ik heb wel liedjes gehoord die me zeker gaan bijblijven.

Luister voor het eerst naar de Deluxe remastered versie van het album.

Is moeilijk te vergelijken de oude en nieuwe versies door een andere stereoset met andere boxen alleen de CD-speler is hetzelfde. En nu beluisteren via Spotify op een PC (en die op de stereo) is ook niet vergelijkbaar, dan zou ik de oude CD moeten rippen en dan via de PC beluisteren... mijn oren zijn natuurlijk ook nog eens 25 jaar ouder geworden.

...los van dat zeg ik dat er meer hoog (helder) zit en iets minder warm klinkt. Maar de stem, teksten en arrangementen klinken nog steeds uitstekend.

Een heel album die stem is wel wat veel van het goede. Wel mooie liedjes. Een aantal tenminste, want niet alles is even interessant.

Van deze luister ik meestal ook maar de helft achter elkaar, bij sommige andere albums van haar heb ik dat minder..

Dit is een bijzonder intens album dat mij volledig heeft omgeblazen.

Mij ook..... halverwege val ik om ?....
Nee serieus .... best goed, maar zoals velen hierboven ben ik ze op een gegeven moment ook wel weer zat.

Velen prijzen met name de eerste helft van het album. Onterecht in mijn ogen. China en Tear in Your Hand zijn fenomenaal. Ze zijn hemels mooi. Er zijn geen woorden voor. Ik geef me over.

Voor mij niet.

Tori Amos - Little Earthquakes

Hoewel hij bij mijn muziekminnende vrienden een discutabele reputatie heeft, staat de top 2000 bij mij thuis dagelijks op naarmate de jaarwisseling dichter in de buurt komt. Naast de nodige 'guilty pleasures' staat er natuurlijk heel veel moois in de lijst en een daarvan - een nummer dat ook op mijn stem kon rekenen - is Winter van Tori Amos. Op het moment van schrijven was het nog een paar uurtjes wachten voordat dit pareltje de revue passeerde.

In de top 2000-sfeer van non-stop muziek is het natuurlijk ook heerlijk om even van het gebaande pad van de toplijst af te wijken, op basis van wat er langs is gekomen of nog langs moet komen. Bij het verheugen op Winter bedacht ik me ineens weer van wat voor prachtalbum het liedje afkomstig is. Want ook al is het volkomen terecht dat uitgerekend dit nummer sinds jaar en dag al in de top 2000 staat: Little Earthquakes staat vol met dergelijke schoonheid en Winter is zeker niet het mooiste wat de debuutplaat van Tori Amos te bieden heeft.

God ja, Tori Amos... Door het rappe tempo waarmee je tegenwoordig muziek kunt ontdekken lijkt het al lang geleden dat ik haar ontdekte en kan ik al met misplaatste nostalgie over dit album praten. Maar het is slechts een paar jaartjes geleden dat ik voor het eerst van deze vrouw hoorde. Haar tweede cd, Under The Pink, staat al jaren bij mijn vader in de kast, maar dat album heeft me omwille van zijn hoes nooit getrokken (inmiddels wel natuurlijk!). Ik zocht er door die hoes altijd Celine Dion-achtige praktijken achter - en die indruk projecteerde ik gelijk over de naam 'Tori Amos' heen. Soms ben je nog niet rijp om iets te ontdekken.

Vier jaar terug drong een andere muzikale verliefdheid mijn dagelijks leven binnen: ik was toen een paar maanden helemaal in de ban van Björk. Bij vrouwen heeft zo'n muzikale liefde voor mij altijd nog iets extra's. Het is alsof mijn ziel heftiger reageert op het horen van een mooie vrouwenstem en daar op een vergelijkbare wijze verliefd op wordt als wanneer ik 'gewoon' verliefd ben. Björk was het in ieder geval helemaal, en net als iedere verliefde, wilde ik de hele tijd bij haar muziek zijn. Gulzig werkte ik me pijlsnel door haar repertoire heen. Maar in deze muzikale verliefdheid was vreemdgaan niet echt een probleem, waardoor ik ook op zoek naar ging naar muziek van een vergelijkbare schoonheid. Op dat moment kwam ook de naam 'Tori Amos' weer naar voren.

In een interview uit de jaren negentig werd ze in een adem genoemd met Björk en PJ Harvey - ook geen onverdienstelijke dame. Dus besloot ik Amos nog een kans te geven, te beginnen met wat alom wordt gezien als haar meesterwerk: Little Earthquakes. In mijn eerste pogingen om tot Tori's wereld door te dringen, liet ik mij leiden door kleine flarden van fascinatie. Doordat een bepaalde titel of een verhaal mij intrigeerde. Het verhaal achter Me And A Gun fascineerde meteen. De nummers Silent All Those Years en Mother beluisterde ik regelmatig via mijn iPod en die lieten me zeker niet onberoerd; Mother vond ik zelfs bijzonder mooi.

Die zomer kocht ik Little Earthquakes op een cd-markt voor een paar euro. Ik had wel in de gaten dat het een koopje was en mijn vooroordeel over Tori Amos was inmiddels weg. Ook door de hoes: op Little Earthquakes zag ze er niet uit als een popdiva, maar had ze iets kinderlijks, zoals ze daar gehurkt zat in een te kleine kist. Ze zag er op die hoes veel interessanter uit... Maar veel meer aandacht schonk ik dat jaar niet aan Tori. Misschien was ik daarvoor nog wat te verliefd op Björk. Soms ben je nog niet rijp om iets te ontdekken.

Maar Little Earthquakes was nooit voorbestemd om stof te verzamelen. Ze lag de paar jaar die volgden in mijn muziekverzameling te wachten. Totdat ik een keer behoefte had aan iets nieuws. Iets nieuws, waarvan ik wel al wist dat het de moeite van het luisteren waard zou zijn. Twee jaar terug - rond deze periode - besloot ik weer eens een poging te wagen en deed ik het album in mijn cd-speler. En het kostte niet veel draaibeurten voordat ik smoor was op Tori.

Wat het hem deed? Deels blijft dat voor mij bij iedere topplaat een mysterie. Natuurlijk zijn er vanzelfsprekende ingrediënten aan te wijzen. De goed gecomponeerde liedjes, de eigenzinnige teksten, de perfecte spanningsboog die de cd heeft... Uiteindelijk is het een samenkomst van al die elementen, maar net als bij een echte verliefdheid is de oorzaak als geheel groter dan de som der delen - en daarom is iedere poging om het uit te leggen gedoemd te mislukken.

Vooruit dan: Tori's zangkunsten zijn een wereld aan schoonheid op zichzelf. Er zijn van die albums waar ik de muziek met liefde en plezier nog een keer zou kopen als het gehele album a capella uitgebracht zou worden. Jeff Buckley's Grace is er zo eentje; London Grammar is een recenter voorbeeld. Maar ook Tori's Little Earthquakes getuigt van zoveel vocale schoonheid dat het mij - afgezien van de prachtige instrumentale begeleiding - al genoeg kippenvel bezorgt als ik naar de pure geraffineerde details in haar zanglijnen luister.

Het zit 'm in de soepelheid waarmee ze wisselt van emotionele intensiteit. Haar zang is soms zwoel, op het lijzige af. Vaak gecombineerd met een spottende toon in de tekst (Crucify, Girl) om vervolgens in het refrein aan te zwellen in intensiteit. Ook in die intense uitspattingen heeft Tori meerdere registers in huis. Wanneer ze zich over haar noodlot beklaagt in Man With A Gun gaat dat met een grote kwetsbaarheid en een zekere trots, maar in andere nummers klinkt ze eerder snerend (Girl, Precious Things).

Tussen al dat moois, is klassieker Winter zeker fraai; het pleit juist voor het album dat dit nog niet het beste nummer is. Maar die eer komt voor mij dan nog eerder Mother toe, om de simpele reden dat Tori hier alles met zang en piano doet. Over verschillende registers gesproken: ongelofelijk knap hoe Tori zo veel dynamiek en spanning weet te leggen in haar pianospel. Een ingetogen en heerlijk uitgesponnen intro, aanzwellende akkoorden in de coupletten en een prachtig 'open einde'. Waar Winter me met zijn orkestrale bombarie een beetje is gaan tegenstaan, vind ik Mother van de eerste tot de laatste minuut goed. Ik ontdekte het als nummer al eerder, maar het is met de ontdekking van de rest van het album fier overeind gebleven.

En nu - terwijl ik dit aan het schrijven ben - valt het me op dat Mother ondanks alle lof niet bij mijn drie aangemerkte 'favorieten' hoort (drie favorieten is ook te weinig bij zo'n album). Want Mother wordt opgevolgd door een nummer waar ik een enorm zwak voor heb. Tear In Your Hand is hierboven als poppy - en daarom als minder - omschreven, maar hoewel dat poppy gedeelte zeker waar is, blijft dit een nummer waarbij je me na afloop op kunt vegen. De 'hook' in de pianopartij maakt het een van de toegankelijkere nummers, de tekst is (haast) 'cheesy'. Maar daar zit dan ook ineens een briljante zin bij als 'I don't believe you're leaving 'cause me and Charles Manson like the same ice cream'.
....
Charles Cross schreef ooit over Kurt Cobain dat diens liedregel 'I wish I could eat your cancer when you turn black' een van de origineelste regels was om 'I love you' te zeggen. Bij deze wil ik in die categorie bovenstaande regel uit Tear In Your Hand nomineren als een van de origineelste regels om uit te drukken dat iemand om de ware redenen heen draait bij het uitmaken van een relatie... Het is wat dat betreft een regel die Cobain ook had kunnen schrijven.

En dat alles draagt Tori met haar haast lijzige zangstem voor: berustend, sarcastisch en toch ook gekwetst. Om vervolgens in de bridge de intensere hoogtes van haar stembereik in te klimmen. Ja... die korte stilte na 'Time to wave goodbye now...' waarna het laatste couplet volgt, is ongelofelijk cheesy, maar verdomd aangrijpend en - om er niet omheen te draaien - ontzettend romantisch. Ik smelt er gewoon bij weg. Het is pure pop op zijn Tori's uitgevoerd en hoewel het deels een guilty pleasure is, kan ik gerust zeggen dat ik Tear In Your Hand een van de beste nummers van Little Earthquakes vind. Het nummer neemt me iedere keer weer vier minuten lang mee naar een geheel eigen wereld en dat is iedere keer weer te kort. Tori had me zodra ik haar dit nummer hoorde zingen. Ik wilde gelijk al mijn Björk-cd's de straat op gooien

Eenzelfde zwak heb ik voor China. Wederom: ontzettend cheesy te noemen. Het nummer lijkt haast weggelopen te zijn uit de soundtrack van Twin Peaks. Alsof het popmuziek is uit een wereld die maar heel lichtjes - maar wel merkbaar - verschilt van de onze. Er zijn te weinig nummers in die subtiele tussencategorie en daarom is China zo'n welkome toevoeging aan dit fenomenale album. De tekst gebruikt het concept 'China' op het foute af in verschillende betekenissen als metafoor. Zet er andere muziek onder en het zou aanvoelen alsof het uit het poëzieboekje van een melodramatisch ingestelde puber komt, maar door dat mystieke Twin Peaks-achtige aura krijgt het iets onvergetelijke mee. Iets wat geleidelijk aan onder mijn huid is gekropen.

Liefde maakt blind... Guilty pleasures die Michelangelo's worden... Hoe bestaat het? Maar ik ben zo blij dát het bestaat. Het is een heerlijk gevoel om als kritische muziekliefhebber naar iets te luisteren wat je 'cheesy' 'cliché', 'fout' 'oversentimenteel' - noem maar op - zou kunnen noemen, maar wat je desondanks toch in hart en ziel weet te raken. Het is een balanceeract die niet veel artiesten aankunnen en het is een bewijs van Tori's talent dat ze dit weet klaar te spelen. Het helpt natuurlijk ook dat Tori een begenadigd pianiste en zangeres is. En laten we wel wezen: het merendeel van dit album is natuurlijk kunst met een hoofdletter K.

Toch ben ik ook weer niet op alle nummers even blind verliefd. Bij Me And A Gun doet zich zelfs een tegenoversteld effect voor. Door het achtergrondverhaal en de moedige a capella uitvoering wil ik het nummer haast niet 'minder' vinden. Toch betrap ik me er bij iedere luisterbeurt van Little Earthquakes op dat dit het enige nummer is waarbij ik een behoefte voel om te skippen. Deels omdat ik me er ongemakkelijk bij voel; dat pleit natuurlijk alleen maar voor de kwaliteit van het nummer. Maar deels vind ik het ook te langdradig. Het voelt iedere keer weer als een nummer waar ik doorheen moet. Het komt eigenlijk alleen - en dan slechts in bepaalde gevallen - tot zijn recht als ik het op de koptelefoon luister. Met alle aandacht voor de tekst en de nachtmerrie waar die je in meeneemt:

I haven't seen Barbados, so I must get out of this... rillingen over m'n rug...

Maar ik werd niet verliefd op Tori doordat ze cheesy pop maakte waar ik me niet voor schaam, of doordat ze aan cathartische performance-art doet. Wederom: som der delen. Het is het feit dat ze al deze dingen op een album zet en er vervolgens een lied tussen kan gooien wat me mezelf er haast voor doet schamen dat ik die eerdere etiketjes op haar muziek durfde te plakken.

Met zo'n nummer eindigt ze ook, want potverdorie, wat is het titelnummer Little Earthquakes toch ontiegelijk goed. Een klaagzang over een liefde die op de klippen loopt... Het is niets nieuws. Mijn heldin Björk maakte er een album over dat nog steeds in mijn top 10 prijkt, waar al die vertwijfeling theatraal ten gehore wordt gebracht. Maar Tori Amos leek er maar een nummer voor nodig te hebben om alle belangrijke facetten te belichten.

Dat haar relatie uit die periode nog twee jaar zou duren, is bij het horen van dit nummer - ervan uitgaande dat het autobiografisch is - een wonder te noemen. Hier is geen vuiltje aan de lucht, maar een dreigende donderstorm. Alles wordt uit de kast getrokken. Filmische scènes - schaamteloos dansend op kerkhoven tot de ochtendzon opkomt - worden met de grauwe wolken van retrospectie bedekt. Alle romantiek is tot tragedie verworden. Alle vocale registers zitten in dit nummer: het lage begin, dan die pijnlijk plotselinge trek omhoog. Om in het refrein - als je het al zo kunt noemen - te verzuchten:

Oh these little earthquakes... it doesn't take much to rip us into pieces

Vuige rock richting de climax - smekend: hoe kan ik je nog bereiken - dan een plotselinge ommekeer - haast als een gebed:

Give me life, give me pain, give me myself again

Op het laatst is het een en al de betovering van Tori waarin ik zweef. Een hypnotiserende zanglijn die haast behekst. Ze hamert op de pianotoetsen als een bezetene en het is een bezetenheid waarin ik haar graag volg. Iedere keer weer. De perfecte storm.

Nadat die storm een aantal keer was geluwd, wist ik wel beter dan dat Tori Amos een soort Celine Dion was die goed aanstekelijke 'guilty pleasures' kon schrijven. Tori heeft alles onder controle. Ze kan zoete popmuziek schenken op een manier die me beklijft, maar ze kan evengoed een storm in mijn oren losmaken, waarvan alleen zij bepaalt wanneer die weer gaat liggen. Ze kan Nirvana coveren op een manier die je op een katerige zondagochtend kunt verdragen, maar ze kan je evengoed overvallen met vuige rock, waarbij diezelfde Nirvana even lijkt te verbleken.

Ik ben meerdere malen bezweet uit die stormen gekomen. Alsof ik een marathon gerend had door een hele andere wereld als waarin ik Crucify had aangezet. Met weinig meer gedachten in mijn hoofd dan het verlangen om weer terug te gaan naar die vreemde wereld - Tori's wereld. Vlinders in mijn buik: verliefd en verslaafd. Soms ben ik nog niet rijp om iets te ontdekken, maar het is goed om te weten dat er albums zijn die op je liggen te wachten. Kleine aardbevingen die - als de geest eenmaal uit de fles is - je wereld goed door elkaar kunnen schudden.

Prachtig beschreven King of Dust, zelf vind ik Precious Things het hoogtepunt.
Jammer dat je een plaat maar een keer de eerste keer kan horen, dat gevoel is magisch!
Jij ontdekt deze wel pas later echt goed, dat had ik ook bij Gentlemen van The Afghan Whigs; een aparte unieke ervaring.

King of Dust zo zo...tijd over?
Mooi stuk tekst. Pracht album. Waanzinnig debuut...

Uitstekende debuutplaat van Tori Amos. Zowel beklemmend als sprookjesachtig. Veel mooi pianospel ook. De vergelijking met Kate Bush snap ik ook wel, hoewel deze muziek een stuk rauwer klinkt.

Tori Amos veroverde de betere muziekmarkt in Nederland na een optreden bij Sonja Barend Waar ze Leather zong van dit album.

Velen zien dit als haar debuutalbum, maar dat is het niet, hiervoor bracht ze een enigszins obscuur rock-achtig album uit : Y kant Tori read. Ik ken het niet, maar het is nog steeds verkrijgbaar en onvergelijkbaar met haar latere oeuvre.

Terug naar Little Earthquakes, dit van sex doordrenkte album wordt hier terecht breed bejubeld en vooral bij de hetero muziekliefhebbers weet Tori de mannelijke hormoonklieren tot overvloedige productie te stimuleren.

Het album bevat enkele van haar allermooiste nummers: Winter - Silent all these years - Precious things. (among others)

Maar ik kan niet zeggen dat dit mijn top favoriet is, op het tweede album Under the Pink staan net zulke fraaie uitschieters....Natuurlijk de single Cornflake girl, maar zeker Past the Mission, Pretty good year en Icicle.

Maar mijn persoonlijk favoriet blijft From the Choirgirl Hotel, omdat dit het album is waarop Tori echt hartverscheurend zingt en speelt. songs als: Jacqie's strengst, Northern lad, iieee, Playboy Mommy. vervelen mij nooit. Ook op dit album the floorfiller Raspberry swirl, waar Tori in een ander circuit hoge ogen mee gooide.

Wederom terug naar little Earthquakes, dit album is een absoluut hoogtepunt in het muzieklandschap van de jaren 90.

Precious Things rockt, en is voor mij het bewijs dat er daar geen gitaar voor nodig is. Tori Amos is als persoonlijkheid gelijkwaardig met artiesten als Bjork en PJ Harvey. De piano is haar geheime wapen waar lieve klanken afgewisseld worden door keihard dreunwerk. Ze heeft iets dromerigs en onbereikbaars, maar ook weer wat aards van the girl next door. Mysterieus misschien, en aantrekkelijk hoe ze achter de piano plaats neemt. Hetzelfde gevoel heb ik bij Kim Deal en Kim Gordon, daar is de basgitaar hun sensuele wapen. Ook de cello heeft iets vrouwelijks. waar dit aan ligt, ik weet het niet? Misschien bespelen vrouwen dit soort muziekinstrumenten gewoon gevoeliger dan mannen.

Erg goed, gevoelig, dromerig, heerlijke muziek, dit is het tweede album wat ik van haar hoor en deze is weer net wat beter dan Boys for Pele die ik ook al goed vond, dit is een debuutalbum zelfs.
Denk niet dat ze deze kan overtreffen, evenaren misschien wel, Winter is een schitterend nummer, ach eigenlijk is er geen nummer wat er bovenuit schiet, het album is gewoon in zijn geheel goed

Heel lang had ik Little Earthquakes, het debuutalbum van Tori Amos, al niet meer gehoord. Zeker meer dan tien jaar geleden voor het laatst. Aanleiding voor hernieuwde beluistering was een artikel in de nieuwste editie van Popmagazine Heaven, waarin men liedjes besprak, die met China te maken hebben. Eric van Domburg Scipio had gekozen voor China van dit debuut.

Eigenlijk wel vreemd dat ik het album zo lang niet beluisterd heb, in tegenstelling tot de eveneens geweldige opvolger Under the Pink, die nog wel regelmatig de revue passeerde. Little Earthquakes behoort tot mijn favoriete albums in mijn platencollectie.

Tori leerde ik kennen dankzij de tv-show van Sonja Barend, waar ze op sensuele wijze, zichzelf begeleidend op piano Leather vertolkte. Meteen werd Little Earthquakes aangeschaft, een van mijn beste aankopen ooit en sindsdien behorend tot mijn muziekDNA. Leather behoort trouwens mijn favoriete liedjes door het heerlijke pianospel.

Een album vol persoonlijke liedjes over relaties, haar jeugd en religie. Achteraf gezien blijkt het haar meest toegankelijke album te zijn. Voor mij kan later werk niet tippen aan deze eerste twee albums. In 2015 werd het album opnieuw uitgebracht met een bonuscd, met daarop haar eerste drie ep’s en live-opnames.

Gisteren, 21 februari, was het volgens AllMusic precies dertig jaar geleden dat Little Earthquakes verscheen, mooie aanleiding om dit fenomenale debuut nog eens in het zonnetje te zetten.

Nav jouw commentaar op deze debuutplaat van Tori , deze ook nog eens opgezet. Ook wel weeral een aantal jaar geleden ( geen 10 jaar Hi hi ).
Samen met Under the pink zijn dit toch wel haar 2 beste platen Of voor mij de 2 best gekende platen .....

Een tip is even om Rick Beato's toelichting te bekijken op JoeTjoep. Is van mei 2022 zo'n beetje ('This still blowers me away').

Ijzersterk debuut, fijn ook voor de in zichzelf gekeerde, sombere puber met een moeizame thuissituatie

Geloof me, ook de introverte maar niet sombere puber met een harmonieuze thuissituatie kon hier heel erg van genieten

Ik geloof je meteen, geniet er nog steeds van....en met 47 ben je niet echt meer een puber

Kende de naam al heel lang, en dacht al heel lang: weer zo'n singer-songwriter. Daar heb je er een miljoen van.
Maar gisteren om de een of andere reden eens goed gaan luisteren (was redelijk bezopen, en dan gebeuren er soms fraaie en soms minder fraaie dingen).

Dit was een fraai ding. Ben nu al lang aan het Tori Amos luisteren. Heerlijk, hemels. Straks eens de volgende albums gaan opzoeken.

Halfje erbij, wat een wereldplaat is dit toch