Manic Street Preachers - Journal for Plague Lovers (2009)

Dirt album blijft mij verbazen in de goede zin des woords. Gaat geen seconde vervelen. Sterker nog, ik vind 'm steeds mooier worden.

Ik ook Adje. Ik blijf hem eigenlijk maar draaien. Ik ga een halfje hoger zitten.

Dat heb ik ook net gedaan; maar mij heeft ie nog niet te pakken. Inmiddels is ie wel "Sounds of the Universe" voorbij ( de eerste fikse mju-miskoop van dit jaar).

Ga zo door Mjuman! Binnenkort weer een halfje (wit) erbij?

Heb het album een maand of wat geleden blind aangeschaft toen het op BangCD kortstondig voor amper 5 euro in de aanbieding was, en ik werd niet teleurgesteld. Erg fraai album, maar er staan vooralsnog geen échte uitschieters op. Heeft wellicht nog wat draaibeurten nodig, maar nu al allesbehalve een miskoop!

Ik zet even in op 3,5 sterren, met kans op meer.

heb ze gisteren live gezien in Lokeren, ze speelden Peeled en Jackie Collins uit dit album, twee topnummers die zeker nog zullen terugkomen in hun toekomstige setlists
ik vind dit album echt goed, heb het laatste weken veel afgespeeld en vind het in zijn geheel goed, album wordt mooier met meer luisterbeurten en dat is meestal goed teken!
ik was klein beetje afgehaakt met MSP, maar met dit album zijn ze opnieuw volop terug!
ze zijn bij grote massa niet zo bekend, was ook duidelijk te merken gisteren aan magere opkomst en vrij makke reacties bij gros van aanwezig publiek! zwaar onderschatte groep, misschien omdat ze bewust ook weinig promotie maken omtrent de groep, ook al vind ik hen een topband met vele prachtsongs! ik heb ze allang in mijn hart gesloten en met dit album zullen ze terug wat actiever kloppen in mijn hart!

Uitstekend album, heb het onlangs herontdekt omdat ik het alleen nog maar een beetje op de achtergrond had gehoord en het album dus ontzettend te kort heb gedaan. Af en toe wat warrige en absurdistische teksten, maar dat is hier al eerder besproken wat daar de achtergrond van is.

Voorlopig 4* maar wellicht komt er nog wat bij. Bij deze in ieder geval genomineerd voor de top 10 van 2009.

Manic Street Preachers kozen voor een Greatest Hits set op de Lokerse Feesten zodat helaas weinig van het laaste JFPL album werd gespeeld. Dat was eigenlijk wel jammer, maar gelukkig speelden ze wel Motown Junk , Faster en You Love Us dus mijn avond was weer goed.

Ja en niet te vergeten If you tolerate this....

Album begint langzaam te groeien. Misschien ook wel omdat ik na 6 jaar eindelijk heb toegegeven en eens naar Lipstick Traces (de compilatie) heb geluisterd.
En er begon weer iets te branden van wat ik in de jaren '90 voelde voor de Manics.

Moet nog even luisteren voor ik een hernieuwd waardeoordeel geef...

Waanzinnig goed album met fantastische muziek en heftige teksten. Samen met Kasabian en the AM gaat het op voor mijn album van het jaar 2009.

Zo, ik heb Bag Lady er even bij gezet zodat ik hem aan kan merken als één van m'n favorieten.

Behalve ten tijde van This Is My Truth, Tell Me Yours heb ik deze band niet zo gevolgd maar ik vind dat ze wel een reeks uitstekende nummers op hun conto hebben.
Daar hoor ik ook een aantal op hun nieuwste Journal for Plague Lovers. Wellicht geen kleppers als Motorcycle Emptiness of If You Tolerate This ... maar over de hele linie sterk album met zowel stevige rockers als akoestische ballades, voorzien van messcherpe teksten en James Dean Bradfield vind ik een prima stem hebben. Deze band heeft bewezen nog altijd bestaansrecht te hebben.

Na lang aarzelen tussen dit album, Kasabian & The Empyrean van John Frusciante is Journal For Plague Lovers toch mijn album van 2009. En dat is echt razendknap: ik vond dit het beste muziekjaar sinds lang.

Dat de muziek goed is, dat moge duidelijk zijn. Maar wat hier echt ontroert zijn de soms wanhopige teksten van Richey James Edwards. De band heeft hier precies de goede toon bij gevonden. Het levert iets heel bijzonders op, met voor mij kippevelmomenten. Echt heel mooi en ontzettend triest!

Voor mij ook het beste album van 2009,
en in ieder geval zwaar onderschat.

Heb hem ook op 1 in mijn top 10 gezet. Wat een comeback is dit zeg. Maar misschien moeten ze er hierna ook wel mee ophouden. De cirkel is wel rond na deze plaat met Richey teksten die het definitieve afscheid is.

Volgens hun site zijn ze nu bezig met een nieuwe plaat,
ben ik toch ook wel heel benieuwd naar! Misschien hebben ze nu de smaak te pakken..

Zo net voor het sluiten van de markt (voor de eindejaarslijst) voor het eerst dit jaar beluisterd. Op basis van de eerste 2 luisterbeurten al meteen minimaal 3,5* waard. Een betere mening volgt nog.

Iets omhoog naar 3*
Geen topalbum, maar door het sterke begin toch dik voldoende.

Goed album, toch moet ik er nog wel wat inkomen. Hij pakt nog niet gelijk bij de strot. Het titelnummer is wel een erg lekker nummer.

Wat ben ik blij dat ik sommige platen de tijd geef. Het heeft maanden en vele draaibeurten geduurd, maar nu vind ik dit echt een heel knap en sterk album. Bizarre en onbegrijpelijke teksten met hele sterke composities.

Als je een plaat maakt met deze titel moet je - ondanks je contract bij een major - toch wel enigszins schijt hebben aan de commercie.

Vandaag mijn academische Engels weer een beetje ophalen. Gaat altijd prima met een plaatje van de drie helden uit Blackwood. Viva Manics!

Compleet verslaafd aan dit album. Bij elke luisterbeurt heb ik andere favoriete nummers. Ik kan ook echt geen slechte song vinden in dit meesterwerkje. Alle nummers zijn lekker kort en luisteren erg lekker weg. Ben erg benieuwd hoe hun nieuwe klinkt!

Gewoon een verrassend goede plaat, die een stuk geinspireerder klinkt dan wat ze hiervoor en hierna maakten.

Manic Street Preachers hebben sinds hun debuut, al geruime tijd bewezen een stabiele factor te zijn en van een toegevoegde waarde in het zo grote muzikale landschap. Dit album heeft -zeker- in het begin een aantal sterke troeven. Naarmate het album vorderd gaan langzaam de deuren dicht en ben ik er wel een beetje klaar mee. Aan de speelduur kan het niet liggen, die is zelfs wat aan de 'lage' kant. Maar het spreekt mij gewoonweg minder aan. Een redelijk album met een redelijke waardering.

De Manic Street Preachers hebben al zoveel ontzettend goede albums afgeleverd en deze is daar duidelijk een van. Heb hem herontdekt. Hij leunt nog het dichtste aan tegen hun Holy Bible cd iets wat grotendeels ligt aan de teksten van Richard Edwards en de daarbij passende muziek. Toch knap hoe ze deze plaat hebben kunnen maken gebaseerd op zijn teksten, dicht aanleunen bij hun vroegere sound en die dan toch weten te vertalen naar een plaat die toch heel erg hedendaags klinkt. Die giftige uithalen van James Dean Bradfield, die slepende bas van Nicky Wire, de stuwende drums van Sean Moore… Leg deze naast Postcards From A Young Man die ongeveer rond dezelfde tijd verscheen en ontdek toch 2 totaal andere platen die allebei hun kwaliteiten hebben.

Wat een sterk album is dit. Er is al veel gezegd over de intensiteit van de lyrics. Dat hoor je ook. Met de puntige en bij tijd en wijle meeslepende muziek brengt dit een spannende en zeker in sommige tracks een heftige luisterbeleving.

Ik ga deze plaat weer vaker opleggen.

Luisterde net een paar nummers, begon met "all is vanity" en dacht: hee, dat klinkt lekker ouderwets. Ik was namelijk vroeger een groot fan, tot (en beetje met) This is my truth... . Vanaf toen kwamen er voor mij teveel strijkers en laffe liefdesliedjes om het maar eens even ongenuanceerd duidelijk te maken

Dat hier teksten van de nog altijd verdwenen Richey Edwards inzitten zoals popstranger vermeldt wist ik dan ook niet. Mijn favoriete album is The Holy Bible die volgens mij grotendeels door hem geschreven is.

Ik ga het nog eens een paar keer beluisteren.