The Bachelor valt te vergelijken met The Crying Light van Anthony and The Johnsons. Eigenlijk is The Bachelor daar een soort snelle versie van met een electrosausje. Wolf weet net als Antony met zijn stem een enorme emotie in de nummers te leggen. Daarnaast spelen ook hier de strijkers en piano een belangrijke rol. De nummers sluiten perfect op elkaar aan. Bijna onopgemerkt zet het volgende nummer alweer in. Toch kent het album een grote diversiteit aan stijlen. Van upbeat semi-techno nummertjes tot groteske, bijna pompeuze stukken zoals The Sun Is Often Out. Vooral tijdens dit soort nummers is de referentie naar Antony zeer op zijn plaats. Dit zou net zo goed een album van Antony kunnen zijn, wanneer die een stuk dunner had geweest.
The Bachelor kent een aparte sfeer. Ondanks het gebruik van de nodige electro heeft het ook iets Oosters. Gezien de albumhoes lijkt dat ook wel de bedoeling van Wolf. Uitschieters zijn de nummers die het midden lijken te kiezen tussen het snelle en het groteske, zoals Damaris en Thickets. Ook de hardste song van de plaat, Battle, mag er wezen.
Nu al zeer benieuwd naar opvolger Conqueror. Wolf klopt met The Bachelor Antony niet in de strijd om de beste plaat van 2009, maar dat is nu eenmaal vrijwel onmogelijk.
Pindahaai