U2 - October (1981)

War (1983) was mijn persoonlijke debuutplaat van U2, de eerste van hen die ik in zijn geheel hoorde. Niet lang daarna volgden voorgangers Boy en October, voor mij opgenomen door een vriendin. De eerste twee U2’s beleefde ik als een dubbelalbum, een tweeluik van twee bij elkaar horende platen.
Ik was daarbij al goed opgewarmd: in juni 1981 hoorde ik op de KRO-radio en las ik in Oor hoeveel indruk de groep met Pinksteren op Pinkpop maakte. Zie daarover dit blog en hetgeen Pinkpop zelf erover schrijft.
Het jaar erop deed een concert bij Veronica, met enkele maanden later de eerste hit bij ons, er nog een schepje bovenop. Als liefhebber van zowel hardrockende gitaren als new wave vormde U2 een perfecte combinatie van mijn voorkeuren, met bovendien indringende zang van Bono.

In 1983 waren we gewend geraakt aan een volle productie met een grote drumsound, als in een badkamer. Daarmee vergeleken klinken de eerste twee van U2 vrij iel, ik vond ze zelfs bijna als demo’s klinken. Dat gevoel is echter verdwenen.
Net als op Boy hoorde ik hier zeer energieke en luide gitaarwave, gedragen door de pompende ritmesectie van Mullen en Clayton. De sfeer is positief met liedtitels als Gloria en Rejoice, al had ik dat toen niet door: ik moest denken aan Gloria (1966) van die andere Ier, Van Morrison met de groep Them, een liedje dat regelmatig op de radio voorbij kwam. Maar dan toch veel liever de U2-editie!

En verder waren er nieuwe geluiden: Adam Clayton slapte op zijn bas in Gloria, The Edge raakte soms een piano aan zoals in I Fall Down waarin ook een akoestische gitaar klinkt. Meest verrassend: de (kleine) doedelzakken in Tomorrow, dat kant 2 opent. Een nummer dat bovendien fraai is opgebouwd. Van de blazers in With a Shout (Jerusalem) was ik minder gecharmeerd.
Tot mijn verbazing was het mooiste nummer tevens het rustigste: het titellied. Piano en melancholie overheersen in October dat bovendien een intrigerende tekst bevat. Verder hield ik vooral van de uptempo nummers, waarvan het nodige klinkt.

Op Wikipedia lees ik over de nodige problemen rond de totstandkoming van het album. Met die kennis is het helemaal knap om te weten dat hun tweede wederom zoveel sterke composities bevat. In 2008 verscheen net als van Boy een Deluxe editie van October, waarbij onder andere de genoemde eerste hit in Nederland. Dat was I Will Follow in de versie zoals de groep die in mei 1982 speelde in ’t Heem in het woeste Hattem, uitgezonden door Veronica; het verscheen eind augustus dat jaar, piekte begin oktober op #12 in de Top 40, werd in de Nationale Hitparade #12 en in de BRT Top 30 #21.

Opvallend hoe fris dit plaatje is gebleven. Wat me nu weer opvalt: de liedtitels die op de voorzijde van de hoes staan in plaats van achterop. Ook al eigenwijs.

Op deze gure herfstavond een bijpassend album (Primatenwave volgens een bekende MM’er) gezocht, na de onheilspellende klanken van Il Viaggio, eerder op de avond.
Heerlijk om weer eens te luisteren, de echoënde gitaargolven van The Edge zijn op dit album op hun fraaist.
De ruimtelijke productie van Lillywhite past bij de Sturm und Drang composities. Misschien zijn de songs niet altijd even sterk, maar de sfeer vergoed imo alles, mijn favoriete U2 album in deze tijd van het jaar.

Hier kwam het album in de namiddag voorbij, buiten op de bluetooth-speaker. Genietend van het najaarsweer. Met het fraaie rood van de wingerd in het groen van de grote hulst en de aangrenzende bomen. Mooi glas R10 erbij. Wel met een droef aangezicht. De oude appelboom in het midden van mijn gazon, waar mijn dochters toen ze klein waren in schommelden, heeft het de voorafgaande nacht begeven. De mastodont ligt nu uitgestrekt in het gras. Schommel en touw er naast. …. Geen verse appeltaart meer.

October…..And the trees are stripped bare

Haha, ja, Ik ben nog steeds koortsachtig op zoek naar de bands die onder dit sub-genre van de wave te begrijpen zijn..kennelijk dit album, maar ik heb verder werkelijk geen idee. Misschien dat Mjuman enige toelichting kan geven…weet de mysticus het zelf wel?



Zeker eens. Die gitaargolven van the Edge zijn hier volzwanger van dreiging, vertwijfeling en melancholie. Op TUF zijn ze volzwanger van mystiek. Voor beide platen geldt voor mij dat de sfeer de albums naar hoge hoogten stuwt. Mijn beide faves van de band…

Kom, laat ik het eens verduidelijken: die term duidt m.n. op de - laten we zeggen - zwelbastzang van Bono, zoals in een behoorlijk aantal tracks (o.a. Gloria en Rejoice) op dit album. De Bokito-associatie is dan niet ver weg. Later leert hij - met hulp van Eno, vanaf Unforgettable Fire - zijn stem ook anders gebruiken en dat bevalt mij beter - en zeer waarschijnlijk Bono's stem ook. Er zijn meer bands - oa. Chameleons af en toe - met dergelijke luidkeelse zang en als je dan meer in een moody sfeer zit, trek je dat niet zo goed, ik niet iig.

Ook een complexere of verfijnde song-structuur wordt meer gewaardeerd en daarvan zijn - ook bij de oudere wave - legio voorbeelden aan te dragen.

“Primatenwave” met “zwelbastzang”….….hoe mooi wil je je wave hebben!

Ook Kerriaanse messias-zang kan een afknapper wezen - dit daarentegen valt wel goed.

MjU2

Energieke plaat met herkenbare u2 gitaarsound.

De charme van dit album zit in de onvolmaaktheid en de kwetsbaarheid ervan
Ik verhoog mijn score al blijft het mijn minst favoriete U2 plaat van de jaren 80 op R&H na.

Tijd van het jaar om dit album weer volop te draaien. Heerlijke primatenwave met zwelbastzang (wat is Mjuman toch een woordkunstenaar ) voor deze nazomeravonden met mysterieuze nevelvelden.

Iets meer rood in de wingerd, dan ga ik draaien..

Van de week sowieso meer vocht in de wingerd, maar dan nog - vind het wel heel anticipatoir om October te draaien in september - de tijd gaat snel genoeg.

Eerlijk gezegd geloof ik niet zo in seizoengebonden draaierikken - heb van de week aardig wat Biosphere en Bel Canto gedraaid en sommigen zullen die serene, ijzige sfeer met winter associëren - voor mij heeft het iets onthaastends.

Overigens zit ik wel in een soort van herwaarderingsmood m.b.t. U2 - 2 weken geleden zowel Pop als Achtung Baby nog eens gedraaid en dat zijn heel geen verkeerde albums. Ben nog even voorzichtig met dit album, TUF en War om niet destructie van sentimental memories te starten. Denk trouwens dat War als het meest pregnante en urgente zal worden ervaren.

Er is, schat ik in, over een week voldoende rood in de wingerd om het album te draaien. En dan zitten we in de eerste week van oktober. Kortom, komt goed.



Ik heb dat dus wel. Dat ik sommige albums heel sterk koppel aan een seizoen of weersomstandigheden. Of ook aan nacht / vroege ochtend. Voor de herfst is dit album er één van. Hetzelfde ervaar ik bij sommige albums van Sylvian (‘Gone to Earth’, ‘Secrets’). Ook ‘Spirit of Eden’ van Talk Talk is echt herfstmuziek voor mij. Idem Blue Nile. Julian Neto - Le Fumeur is een warme, broeierige zomernacht (met volle maan). De tweede van Portishead is november, vroeg december (de kou van een vroege ochtend in die maanden). Veel werk van Interpol is hier ook november (weet eigenlijk niet waarom). Het late werk van And Also the Trees is muziek voor bij de haard met de regen kletterend tegen de ramen. Idem Tindersticks. ( ) van Sigur Ros is winter. De wat donkere post-punk wordt hier pas gedraaid als de zon de grond is ingezakt.

Dat betekent niet dat ik die albums buiten de bijbehorende seizoenen per definitie niet zou draaien (wel minder). Maar het bijpassende seizoen verhoogt het luistergenot. De herfstplaten beluister ik bij voorkeur ook echt buiten, zodat ik de herfstluchten kan opsnuiven. En dat dan onder het genot van een mooi krachtig bier (R10 of een West-Vleteren) en een toast met een krachtige boerenbrie. Heerlijk. Vandaag ook gedaan (geen brie, maar toastjes gerookte zalm met olijfolie/honing dressing en dille).

Ik zal wel een rare gast zijn. … Wat ik ook al sinds mijn puberjaren doe bij vinyl dat ik koop….is even de neus in de albumhoes steken om de geur van het album te snuiven. Mijn schoolvriend Rob bleek hetzelfde te doen met zijn progrock-collectie…it takes two to be weird.

Bekend verschijnsel, begonnen bij boekenliefhebbers!

Vandaar ook de uitdrukking: 'met de neus in de boeken'.

Van dat hoezensnuiven, dat heb ik niet zo, al is het zeker waar dat bepaalde platenhoezen een duidelijke geir hebben. Maar dat seizoensgebonden luisteren, daar herken ik me zeer zeker in. Al sluit zo'n benadering inderdaad ook weer niet uit dat je zomerse klanken best eens in de winter kunt draaien. Viooral je/mijn eigen stemming is bepalend.
Ik ga nog een stapje verder: Ik luister nog wel eens 's nachts, als ik de slaap niet kan vatten. In de stilte en de duisternis spreekt sommige muziek me meer aan dan overdag, merk ik wel. Er bestaan wat mij betreft ook specifieke 'nachtplaten'.

Bij deze van U2 - om 'on topic' te blijven - ligt het vanwege de titel voor de hand dat je er komende maand weer naar grijpt. Ik doe dat waarschijnlijk ook, maar ik vind October daarmee geen typische herfstplaat. Hooguit het titelnummer misschien. Maar deze kan gewoon het hele jaar door; het is een plaat die qua stemming wat mij betreft niet heel specifiek aan eenjaargetijde gebonden is.

Voor dit album heb ik eigenlijk altijd wel een zwak gehad. Er zit een behoorlijke power in, maar de bombastische trekken zoals die op War overheersen worden hier getemperd door de melancholie waardoor de sound toch subtieler is.

October was in 1981 mijn eerste U2 album, pas later kocht ik ook Boy. Die prachtige beginperiode van U2 is toch nog steeds geweldig, want wat een frisse , energieke en optimistische sound was dat toen toch.
Het enige slechte aan dit album is eigenlijk die lelijke hoes. Terwijl de band bekend staat om iconische hoezen, valt deze volledig uit de toon met een wat armoedige groepsfoto. Maar verder niet getreurd, de muziek staat na 43 jaar nog als een huis.