The Antlers - Hospice (2009)

Ook ik ben geraakt door dit geweldig donker album. Kettering blijft mijn favoriet, al snel gevolgd door Wake, Two en Bear, die op hun beurt gevolgd worden door de rest. schitterend.

voor de liefhebbers; 25 mei staan ze om 19.30 ook in paradiso. (en dat voor 8,50 excl. lidmaatschap).

Berichten verplaatst naar The Antlers

9 geweldige nummers en helaas eentje die ik verschrikkelijk vind. Ik weet niet waarom maar ik kan Sylvia echt niet uitstaan, heel jammer want anders had ik dit top album de volle bak gegeven. Ben heel benieuwd hoe ze live zullen zijn, bijvoorbeeld bij zo'n schitterend nummer als Atrophy. Die bouwt zo geweldig op als albumversie, echt het gevoel dat er een heerlijk climax aan het komen is, alleen als het die net moet bereiken bouwen ze het weer af.. Elke luisterbeurt hoop ik weer dat ie komen gaat, maar helaas Ik denk (hoop!) dat ze die live wel zullen knallen.....

4,5*

Epilogue bij uitstek het beste nummer van de cd trouwens! Gegarandeerd kippenvel..

Ze zijn live erg goed! De nummers worden enorm lang uitgesponnen.

Atrophy live: YouTube - The Antlers - Atrophy (Live 12/15/2009 New York)

De geluidskwaliteit van het filmpje is een beetje brak, maar de boodschap komt denk ik wel over.

Lange quote met (voor mij) onleesbare toevoeging verwijderd

Geweldig mooie cd, de nummers worden steeds beter naar mate je hem meer draait.

Ook live zijn ze erg goed, zo niet beter. Luister maar eens naar hun concert in Paradiso.

live in Paradiso

Hey, ik stond achter jou te dansen

Ik heb een halfje verhoogd naar veelvoudig luisteren vandaag. Geniaal, geniaal, geniaaaaaal!

Wat is het begin van dit album toch schitterend, het begin van Prologue wat daarna overgaat in Kettering, wat mij toch wel even vochtige ogen bezorgd. Schitterend, kan er niets anders van maken.

Ik begin trouwens met een voorzichtige 3.5*, want de eerste helft van het album is ronduit geweldig en met de tweede helft van het album heb ik nog wat moeite.

Nog even doorbijten en ik hoop dat je zult ontdekken dat de ware kracht van 'Hospice' juist in de tweede helft schuilt.
'Shiva', 'Wake' en 'Epilogue' vormen een einde dat ik misschien wel durf te bestempelen als sterkste ooit.
Van essentieel belang -tenminste, voor mij- was ook het bestuderen van de songteksten (als je het album koopt kan je het boekje als het ware gebruiken als miniboekje).
De laatste nummers staan zowel muzikaal als tekstueel symbool voor het einde.
De acceptatie van 'Wake' overrompelt in de vorm van een ongeëvenaarde finale.
Misschien nog aangrijpender is de manier waarop de ik-persoon zichzelf voor de gek houdt in de epiloog.
Als 'The Office' straks niet op tv zou komen zou ik hem nu weer op gaan zetten....

In ieder geval nog veel luisterplezier gewenst.

Dank u wel .

Dat luisterplezier is er zeker. Ik werd ook zojuist aangesproken door een ander lid van MuMe op last.fm die mij vroeg waarom ik continu Prologue en Kettering luisterde, volgens hem was het trio Shiva - Wake en Epilogue ook het sterkst. Ik ben dan ook overtuigd dat de waardering voor de tweede helft van het album er ook komt. Zelf ben ik niet zo tekstueel aangelegd, maar misschien is het wel van belang om de teksten er bij te pakken.

Ik denk dat het bovenstaande uit aan het komen is ... Onbeschrijfelijk wat mooi ...

Yes, indeed.. Epilogue, met tekst erbij, is tranen opwekkend mooi.

Ik heb af en toe wat stukken tekst gelezen en inderdaad, met de muziek erbij maakt alles compleet, niks ontbreekt. Wat jammer dat ik dit album vorig jaar niet heb ontdekt, want dan had het hoogstwaarschijnlijk op #1 gestaan.

Mooi om te lezen dat weer iemand het licht heeft gezien .
Ik leerde het album eigenlijk op een soortgelijke manier pas echt kennen.
De eerste paar weken nadat ik 'Hospice' op mijn iPod had gezet luisterde ik eigenlijk alleen 'Bear', 'Two', 'Sylvia' en 'Kettering' ; de singles dus.
Pas op een van de ochtenden rond Kerst besloot ik het album maar eens in het geheel op te zetten - voor de betreffende ochtend vond ik de tijdsduur van een nummer als 'Wake' een tikkeltje intimiderend.
Die luisterbeurt zal me nog lang heugen, na het uitstekende voorbereidende werk openbaarde het slot van 'Hospice' zich in al haar schoonheid.
De twee daaropvolgende maanden heb ik niks anders meer geluisterd.

Nog even een heuglijk nieuwtje dat velen wellicht al bekend is.
Op -ik geloof- 17 juli spelen The Antlers op festival de Affaire in Nijmegen (naast andere leuke bands als ondermeer The Morning Benders en Shearwater), gratis toegang.

Ik heb ook gezien dat The Antlers in Nijmegen optreden op een gratis festival, helaas moet ik op zaterdag werken en kan ik geen vrij krijgen. Misschien als ze een tour doen dat ik eens naar een concert wil gaan, want het spreekt me erg aan.

Nog even over het album.

Toen ik eind vorig jaar Arcade Fire ontdekt had, las ik vergelijkingen naar onder meer The Antlers, wat natuurlijk mijn interesse had gewekt. Toen ik de recensie las, waren deze zeer positief maar de treurige stemming van het album (nog meer dan Funeral) schrikte mij op de een of andere manier altijd af, abortus, ziekenhuis bedden, ziektes, ik wist het niet zo goed en misschien was het op dat moment wel te down voor mij.

Nadat ik Spotify had gedownload en toevallig ik dit album weer eens aanklikte op deze site, dacht ik: eens moet het gebeuren. Vanaf dat moment ben ik eigenlijk het album weer gaan luisteren, zoals ik eerder aangaf vond ik toen het eerste deel van het album geweldig met name het begin, Prologue en Kettering. Wat een verschrikkelijk mooi begin met het piano riedeltje en de voorzichtige stem die erbij komt. Misschien wel één van de mooiste intro's die ik sinds tijden heb gehoord en de uitbarsting aan het einde maakt het helemaal af.

Door aanraden van meerdere mensen ben ik dus ook aandachtiger naar de laatste nummers gaan luisteren met succes. Want ook deze weten mij nu volledig te pakken, wat een fantastisch einde van een fenomenaal album.

Ik heb me nog niet helemaal gestort op de lyrics, want ik ben niet zo tekstueel, maar waarschijnlijk pak ik ze er binnenkort nog eens vaker bij, want hoe down het ook moge zijn, mijn interesse is gewekt.

Misschien is het tijdstip wel niet het meest geschikte om dit album te luisteren, maar misschien ook wel. Bijvoorbeeld Sigur Rós kon ik vorig jaar zomer ook luisteren, terwijl de meeste mensen dat soort muziek luisteren op een donkere herfstavond, regen klettert op de dakpannen die er bijna afwaaien bij windkracht 9. Anyway, wat voor seizoen het er beste bij past doet mij er niet toe, als een album mij weet te pakken ben ik blij, en dat weet dit album ook te bewerkstelligen.

Geweldig album en ik verhoog zonder te twijfelen naar 4.5*.

Ik ga lekker middenin de zomer verhogen naar 5*.

Niet te geloven. Ik ontdek de band een paar weken terug en uitgerekend in de Nijmeegse 4daagse valt het kwartje en ga ik checken of ze binnenkort nog eens naar Nederland komen. Zie ik dat ze enkele dagen daarvoor in mijn eigen stad stonden op te treden!!!!!!!!!!!!!!!

Dit album vond ik bij eerste luisterbeurt teveel, ik hoorde het prachtige erachter maar bij nummer 2 moest ik afhaken.

Volgende avond onder gemoedelijke sfeer weer opgezet en non stop kippenvel gehad. Het is een bizar depressief album, met schreeuwen naar buiten (sylvia) en dan epilogue... eigenlijk besef je pas wanneer de epiloog is gestopt waar je de afgelopen 50 minuten naar hebt geluisterd.

Zo dit blijkt dus een conceptplaat te zijn. Ik hoorde de plaat 1 keer terwijl ik met iets anders bezig was en dan viel me eigenlijk niet veel bijzonders op. Wel leuke deuntjes hier en daar maar ook veel zware klanken.

Aangezien ik een tekstenman ben moet ik deze plaat eens met 100 % concentratie beluisteren.

Eigenlijk moet je dan ook niet gaan stemmen op dit album, een groeier als 'Hospice' geeft zijn geheimen pas prijs na meerdere intensieve luisterbeurten (tenminste, als ik voor mezelf spreek).
Maar dat ben je gelukkig wel van plan, normaal gesproken komt het dan nog wel goed.

Ontdekt op Jango, met mijn ''The National'' radio station. Het doet inderdaad wel aan The National denken, het geen alleen iets meer de folk kant op, dus iets minder hard allemaal. Maar zeker niet minder mooi.

Hospice. Niet bepaald een dolkomisch schijfje. Peter Silberman zet de deuren van zijn stikdonkere hartkamer open voor publiek en die is te betreden op eigen risico. Maar de waaghalzen die om kunnen met zijn leed, zullen zien dat er in dit debuut ook veel schoonheid en (een beetje) troost huist.

Uit het dreigende klankentapijt van de proloog staat een fluisterende Silberman op om de luisteraar in Kettering al meteen bij de keel te grijpen met zijn melancholische stemgeluid. Geen traditionele song maar eerder muziek die op sfeer drijft. In de tweede helft van het nummer verdwijnt de ingetogen tristesse gaandeweg en lopen de emoties hoog op. Geschoeid op de postrockleest.

Ook het intense Atrophy wordt op eenzelfde manier opgebouwd. De gevoelige zang ruimt langzaam maar zeker plaats voor noise, een black-out van wanhoop. Als de storm gaat rusten, is er aan het eind nog even ruimte voor een breekbare slotrede.

Zowat in elk nummer valt op hoe achteloos The Antlers wondermooie melodieën uit hun mouw lijken te schudden. Neem nu zo'n Thirteen. Na twee minuten ambient krijg je slechts een klein minuutje zachte zang op het bord, toch genoeg om doodstil achter te blijven.

De duisternis wordt gelukkig al eens doorbroken door wat frivolere liedjes, muzikaal dan toch. The Bear klinkt bijvoorbeeld een pak speelser, hoewel de tekst weinig optimisme uitstraalt. Ook Two is rechtlijniger. Rondom een akoestische gitaar trekt zich laagje na laagje een wervelende song op gang die misschien wel geldt als het absolute hoogtepunt van Hospice.

Vlak voor de epiloog komt de zelfvergiffenis er dan toch. Het louterende Wake wentelt zich zachtjes rond je heen om je in de finale wakker te schudden ("Don't ever let anyone tell you you deserve that"). Bloedstollend mooi.

Ik heb zonet een prachtig uitleg over het verhaal achter de lyrics gelezen op deze blog. Maakt het album nog beter!

I've woken up, I'm in our bed, but there's no breathing body there beside me.
Someone must have taken you while I was stuck asleep.

Teksten om van te huilen, maar dit soort wonderschone muziek is uniek. Nog altijd verbaas ik mezelf over de schoonheid van dit album. Ik moet mijn top 10 nog altijd aanpassen maar ik weet heel erg zeker dat dit album hoog komt te staan.

Oh ja, ze hebben aangekondigd een nieuw album uit te brengen : ). Meer elektronische invloeden.

"The authors have deleted this blog."

Kan je het misschien kort samenvatten?

Dit album staat inmiddels weer een plekje hoger in mijn top 10. Het blijft maar groeien. Sylvia, de live versie. Wat een genot. Wat een emoties. Wat een genialiteit. Dit album is zeldzaam mooi. Ik blijf het maar zeggen.

Ik heb dit plaatje de laatste tijd weer wat meer beluisterd, en tja. Ik weet het nog niet zo goed, wat ik ervan moet denken. Het zit enorm goed in elkaar, en vormt mede de inspiratiebron voor bands als Revere, denk ik zo. Maar echt geweldig vind ik het eigenlijk nooit, vreemd genoeg.

Even deze wat oudere quote erbij pakken.
Buiten dat mijn naam er in terugkomt voldoet ook de verdere beschrijving geheel aan datgene wat muziek voor mij vaak zo aantrekkelijk maakt.
Net als bij hun nieuwe album Burst Apart valt dat schoonheidskwartje niet echt goed bij mij. Het blijft maar langs me heen glijden en weet me niet volledig op te zuigen.
Ja, ik hoor dat het prachtig is en kwaliteit bezit maar helemaal raken doet het me niet voldoende en dan gaat er als gevolg daarvan een wat veilige gemiddelde score komen. Het is niet anders. The Antlers zullen zeer waarschijnlijk nooit tot persoonlijke favorieten gaan behoren.


Aan die band dacht ik ook toen ik dit hoorde. Hoe vreemd dat ik daar dan wel volledig mee wegloop.
Je tweede opmerking is voor mij dus heel erg herkenbaar.

Gemengde gevoelens bij deze plaat, inderdaad. Zo'n nummer als 'Bear', dat vind ik erg goed, en ook de rest zou mij moeten liggen. Het is wachten op die klik, vermoedelijk. De vraag is natuurlijk of die klik er ooit zal komen..