Neil Young - Fork in the Road (2009)

Dat is misschien wel waar.

Hoewel zijn Freedom/ Ragged glory/ Weld periode mij nog buitengewoon kan bekoren. (periode '89-'91)

Zou heel veel van zijn muziek met een wat kritischer oor, betere selectie, langere rijpingstijd en vooral ook een betere geluidskwaliteit, wellicht sterker zijn overgekomen?

Met zeggen dat Neil zichzelf vanaf 1993 hervond doe je hem inderdaad te kort. Freedom, Ragged Glory, Weld en Harvest Moon hebben destijds, en nu nog steeds, goede kritieken gekregen.

Al snap ik zelf totaal niet waarom Freedom zo goed zou zijn, maar dat is dan weer iets persoonlijks. Ik heb dan wel weer het gevoel dat Neil de laatste jaren voldoende kwaliteit geleverd heeft.

Een kritischer oor e.d. is denk ik niet de oplossing. De voorwaarden die musician noemt zijn namelijk ook niet aanwezig bij een album als Everybody Knows This is Nowhere.

Devil-Hunt: ja en wat dan nog? Vergelijk het eens met Crosby, Stills & Nash. Die hebben (ook solo) maar bar weinig uitgebracht na het album CSN. Daylight Again was nog best te pruimen, maar de rest is echt maar zeer matig. Telkens weer opnieuw proberen ze hun oude sound te her-creëren, live ook, waar ze la zo'n 30 jaar dezelfde setlist spelen.

Ik kan het experimentele karakter van Neil's muziek uit de jaren 80 zeer waarderen, evenals dit soort experimenten (of bijvoorbeeld Living with War). Natuurlijk levert het niet altijd een even geslaagd resultaat op (Everybody's Rockin' en Landing on Water). Maar op elk van Neil's albums zijn wel een paar hele sterke nummers te vinden.

Zoals in de liner notes van Harvest al stond: this song brought me to the middle of the road, travelling there soon became a bore, so I headed for the ditch. Er zijn talloze artiesten die al jaren dezelfde muziek uitbrengen, of teren op vergane glorie, die alleen maar verstokte fans aanspreekt, laten we blij zijn dat er tenminste een artiest uit de jaren 60/70 is die dat niet doet.

Ik bedoel eigenlijk 1992 met de CD Harvest moon, daarmee hervond hij zichzelf wel vind ik. Ik geloof overigens dat Neil Young in de jaren 80 het privé nogal zwaar had hetgeen zijn weerslag op zijn werk had.
Neemt niet weg dat Young één van de iconen uit de jaren 60 is die nog steeds een rol speelt. Misschien samen met Dylan, McCartney en Clapton de grote overlevers uit de jaren 60. Terwijl ze de jongere generaties nog steeds aanspreken. Hun imago valt of staat niet meer met een keer een mindere plaat, daarvoor zijn ze inmiddels te groot geworden

De goddelijkheid van Neil Young staat hier verder niet ter discussie wat mij betreft, ik ben het eens met alles wat jullie daarover zeggen. Maar op zichzelf bekeken, vind ik Fork In The Road nog steeds een matig album.

Na het door velen (niet door mij) verguisde Fork In The Road dient zich het volgende studioalbum van Neil aan. De voorlopige werktitel: A Twisted Road. Met Daniel Lanois (één van mijn andere heroes). Dat zal veel criticasters van dit album hopelijk weer wat vrolijker stemmen. Met Lanois erbij kan het volgens mij niet mis gaan. Van mij mag hij ook de producer van deze cd worden.
Het wordt een weer een duur jaar voor ons fans: Binnenkort d DVD Trunk Show en later dit jaar Archives deel2.

De gelikte productie stoorde me al ontzettend bij Bob Dylan's Oh Mercy. Neil is al helemaal een artiest die een rauwe touch aan z'n muziek nodig heeft.... Als Lanois altijd dat soort producties levert houd ik m'n hart vast..

Na een resem goede albums is dit een dipje. Waarschijnlijk heeft de ultra-kameleon Neil Young volgende keer weer iets helemaal anders dat wél op zijn niveau is.
De meeste nummers zijn tamelijk zwak en Neil heeft er blijkbaar ook weinig zin in want hij zingt hier nogal ongeïnteresseerd.

Misschien een niet z'n beste, maar ook weer geen dieptepunt. Het is niet zo dat ik deze zo vaak zal draaien, maar op z'n tijd is ie wel aardig.

3.0*.

Zit deze plaat vandaag weer eens te luisteren, en het viel me op dat de riff (nou ja riff) van Johnny Magic wel wat weg had van de LP versie van Sample & Hold van Trans. Dit is overigens, net als een hoop van zijn latere albums dat je vaak draait als je het net hebt, maar daarna af en toe nog maar in de radio beland. Zo gaat dat ook met de nummer tijdens live concerten, ga maar na, van hoeveel albums na Harvest Moon speelt hij nog wel eens wat nummers live?

Heb deze voor het eerst sinds maanden weer eens gedraaid.

Het blijft wel een matig en afgeraffeld album (net zoals de hoes dus), waar Neil zich fantasieloos door het songmateriaal heen manoeuvreert. Soms zit er potentie in het songmateriaal, of bespeur je een pakkend riffje, maar Neil werkt dit gewoon niet verder uit.

De beste nummers 'Just Singing A Song', 'Get Behind the Wheel', 'Off the Road' en 'Light A Candle' zouden niemandalletjes op het gemiddelde Neil Young album zijn.

'When Worlds Collide', 'Fuel Line' en 'Fork in the Road' vind ik echter ronduit zwak. Het ergste is nog 'Cough up the Bucks'. MC Neil op de 50 Cent tour.

'Hit the Road' (Hendrix wil wel zijn akkoord terug) en 'Johnny Magic' zijn niet echt slecht, maar ook zeker niet memorabel.

Hoe inspiratieloos dit album is blijkt wel als je 0:58 - 1:13 van 'Fuel Line' naast 0:46 - 0:51 legt van 'Hit the Road'. Neil is vervallen in standaardtrucjes en herhalingen van zichzelf.

Om in termen van dit album te blijven spreken: gelukkig nam hij dit jaar wél de goede afslag, en zat er op de passagiersstoel iemand die de navigatie voor zijn rekening kon nemen.

Hans Brouwer, your one and only real-life internet troll.

Ik ga ieder album van Neil af en zoek jou daar op username, ik vind het vermakelijk wat je post en iedere keer zo'n zelfde soort bericht.
Beluisterd? Nee, gewoon niet.
Geef dan onderbouwde kritiek, gedaan... waar?
Nog maals Hans, maak jezelf niet belachelijk en voor mijn part ga je naar die bieb van je en beluister je hem eventjes een keer... of gebruikt een andere manier die ik hier niet in de mond ga nemen.
Het is toch een beetje kinderachtig om ieder album na On the Beach af te zeiken met het zelfde argument en dezelfde aantal speelminuten?

Wat een inspiratieloze plaat, een soort van ochtendgymnastiek plaat.
Als je wakker word is dit een prima plaat om op te zetten, tijdens het wakker worden en aankleden e.d. om aan te zetten, hij vliegt als het ware langs je heen.

De aandacht is gewoon helemaal weg, en alles klinkt een beetje popijopie, omdat zo eventjes te verwoorden.
Fork in the Road bijvoorbeeld, zou een prima nummer voor in de kroeg zijn of om op te joggen.. lekker ritme en lekker melodietje, maar wat een tekst... jakkie bah..
Met Cough Up the Bucks kan je weer veilig over straat, Neil en de hip-hop generatie...

Nee nee, dit is een soort van decafé plaat, het smaakt ergens naar.. maar het mist dat gene waarom je nou juist koffie drinkt..

3*

Dit was achteraf beschouwd de eerste in een reeks gemakzuchtig bij elkaar geraapte albums. Al zou je die eer ook aan Are You Passioned kunnen gunnen als je dat album niet als een mislukt genre-experiment ziet. Ook introduceerde het ons met een nieuwe kant van Neil Young: de prediker.

Bij het verschijnen van Fork in the Road had hij met Prairie Wind en Chrome Dreams nog enigszins zijn status teruggekregen als een van de weinige dino's die nog met relevant werk kwam. Dat is nu wel anders. Na elf jaar de moeite genomen er weer eens naar te luisteren. 'Just Singing a Song' is bijna een goed nummer, maar de vuilnisbakkenproductie doet het nummer niet veel goeds. Verder heeft Neil alleen op 'Light a Candle' de moeite gedaan een degelijk liedje met een melodie en een uitgewerkte akkoordenreeks te schrijven.

De hoes en de clip, waar alleen de bovenste helft van zijn gezicht in beeld verschijnt, vond ik altijd tekenend voor het album: amateuristisch en alsof het hem niet kon schelen.

Eens, alhoewel een jaar later met 'Le Noise' nog wel een album verscheen dat als uitzondering gezien kan worden, toch (lag dat dan aan Daniel Lanois???)?

Moet eerlijk zeggen dat ik een beetje Neil Young moe ben geworden (en ik ben vast niet de enige), en dat dat inderdaad al bijna 10 jaar zo is. Hij brengt te veel uit en het is allemaal te matig. Ik leef alleen nog op als het iets uit de archieven is. Verder hoef ik niet zo nodig iets nieuws meer van de man. Er is al zo veel mooi materiaal, beginnende bij Buffalo Springfield, waar ik me kostelijk mee amuseer. Neil's focus lijkt niet meer puur op de muziek te liggen, althans niet voor de volle 100%, hij heeft de automatische piloot aangezet en dat bevalt hem prima, zo lijkt het.

Ik herken het gevoel van Neil Young moeheid erg sterk. Eerlijk gezegd interesseert het me totaal niet meer wat hij uitbrengt. Soms neem ik de moeite om het te beluisteren, maar meestal heb ik gewoon geen interesse.

Dankzij de Neil Young Meter van harm1985 heb ik van die moeheid geen last meer. Maar dat is wel op basis van eerder werk. Als hedendaags artiest vind ik Neil gewoon totaal niet meer interessant. Dat gaat ook niet meer veranderen denk ik.

Maar van het oudere werk kan ik van veel weer echt genieten!

Ik sluit me aan bij Stijn, de eerste van een reeks predik albums, alleen positief onderbroken door Le Noise en in mindere mate Psychedlic Pill (waar hij predikt over MP3's).

Ik ga echt niet meer zitten wachten op dat ene laatste meesterwerk van Neil Young, al brengt hij de komende 10 jaar alleen maar rommel uit, zo lang hij zijn archieven leeg blijft trekken met materiaal van de kwlaiteit van Volume II en Way Down in the Rust bucket neem ik dat voor lief. Laatste album dat ik gekocht heb ik Strorytone en zelfs daarvan draai ik alleen de solo schijf en dan nog niet eens vaak genoeg om aanschaf te rechtvaardigen.

Het titelnummer vind ik nog wel humor, Light a Candle is ook wel goed, en Get Behind the Wheel was live in de Ahoy best leuk. Maar Cough up the Bucks en When Worlds Collide, tja.

Na lange tijd weer eens onder het stof vandaan getrokken. Ik stond voor mijn cd kast en pakte blind een album. Deze dus .Normaal gesproken zou ik hem hebben teruggezet en vals hebben gespeeld dus. Vandaag dus niet .En verdomd , hij kwam nu toch wel iets beter binnen dan bij aanschaf. Natuurlijk staat er infantiel spul op (Johnny Magic , Cough Up The Bucks ) Het is nog steeds geen topalbum , maar de nummer beklijven nu wel beter. Mijn score blijft gelijk echter.

Ik heb het toch weer eens geprobeerd om het album helemaal uit te zitten, maar met pijn en moeite. Allemaggies wat een geweld waar voor mij dat ‘geweld’ een doel op zich is. De laatste 2 maanden komen alle albums van Young voorbij en dit is een van de weinige die ik echt buiten de boot vind vallen.
Misschien is het de rush van hardrock of het overdreven luidruchtig zingen… Er wordt hier ook treffend “ongeïnteresseerd” gebruikt en schaar mij daar helemaal achter, Het kan mij eveneens niet boeien . Ook niet na 15 jaar opnieuw proberen.