The Stills-Young Band - Long May You Run (1976)

Dit ken ik niet, het is altijd zo geweldig aan deze site dat je van je favoriete artiesten steeds weer nieuwe dingen tegen komt. Ik moet maar weer eens op zoek

Hier ben ik helaas niet zo positief over. Het titelnummer is natuurlijk fenomenaal, maar de rest van de nummers doen zeker onder. Met uitzondering misschien van 'Fontainebleau'. Neil's composities zijn overduidelijk veel sterker dan die van Stills, die hier even de weg kwijt was denk ik. Of hij probeerde te hard een comeback te maken. Jammer. Vanwege enkele aardige nummers en die 2 sterke uitschieters toch nog 3.5/5

Leuke rustige luistercd, Stills sterke ietwat ruige stem redt de meeste nummers perfect, Young zn nummers zijn goed, maar niet meteen van z'n allerhoogste werk maar toch luistert dit album goed weg

Meest fraaie nummer vind ik nr. 8 Fontainebleau.
Album van hoog niveau, echt een aanrader

Deze plaat hinkt mij te veel op twee verschillende persoonlijkheden.

Je hebt de composities van Young...die niet al te goed zijn en je hebt de composities van Stills....die van een belabberd niveau zijn.

Net of ze ruzie hadden, en kinderachtig besloten"jij doet jouw nummers en ik de mijne en ik wil er niets mee te maken hebben". of in 2 verschillende studio's

Leuk hebbedingetje voor de csn&y liefhebber...maar dit viertal heeft veeeeel beter werk afgeleverd.

IK ben fan van beide artiesten, en inderdaad, fredpit, je hoort eraan dat de muzikale "magie" tussen die twee hier niet zo best werkt.
Enkele hoogtepunten, voor de rest niet veel soeps.
Long may You Run blijft mooi, en Fonetainebleau ook, de rest blijft minder hangen.

***1/2

Mwah moeilijk om hier een stem aan te koppelen. Het titelnummer is een heel aardig nummer, Fontainebleau en ook Ocean Girl zijn ook goed aan te horen.. de rest is een beetje ''net niet''. Ik maak er 3.5* van, wat eigenlijk toch wel ondermaats is voor deze artiesten.

Misschien wel het minst bekende werk van deze twee, maar wel een plaat die heel goed luisterbaar is.
Ik vind de afwisseling tussen de songs van Neil Young en die van Stephen Stills best oké.
Het titelnummer is lekker, een nummer wat herkenbaar is wat hun stijl betreft en Midnight on the bay hoort ook bij de betere nummers maar ik ga toch voor de laatste twee tracks.
Die zijn qua sfeer een stuk beter en minder voorspelbaar.
Het nummer Guardian Angel wordt aan het einde wat onheilspellend als Stephen met z'n gitaar voor mij een hele bijzondere sound tevoorschijn tovert....helemaal goed, vertolkt precies de inhoud van dit nummer.

Valt me op dat de composities van Stills toch wel erg zwak zijn, en dat Neil's ''Ocean Girl'' gewoon een ''War Song'' rip off is. En dat heeft hij bij nog een nummer gedaan, daar kan ik nu niet opkomen.

Misschien bedoel je 'Love Is A Rose', dat dezelfde melodie heeft als 'Dance Dance Dance' (te horen op "Massey Hall 1971" en de debuutplaat van Crazy Horse). Viel mij ook al op dat 'Ocean Girl' gewoon een herhaling van 'War Song' is (maar dan stukken minder goed). Stills' nummers klinken als out-takes van zijn "Illegal Stills" album.

Dat was hem ja. Dan was ik alleen even in de war, ik dacht dat hij hier op stond maar dat was dus niet zo

Laatst wederom geprobeerd hiervan te genieten, maar dat blijft toch erg moeilijk.

Op Wikipedia zag ik het volgende: ''The album stemmed from a desire by both Young and Stills to pick up where they left off with their Buffalo Springfield-era guitar explorations''

Vreemd, ik hoor eigenlijk geen echte overeenkomsten of verwijzingen met/naar hun muziek van Buffalo Springfield.

Toch blijft dit album me steeds maar weer trekken, de hoes vind ik om een bepaalde reden erg mooi, een aantal nummers trekken steeds mijn aandacht weer en dan staat er 'The Stills-Young Band' boven, tja dat maakt op zich al indruk, 2 van die grote artiesten.

Deze gister dan toch eindelijk gekocht (na heel erg lang nadenken), en heb deze een stuk of 3x geluisterd. Denk dat het eindelijk begint te werken, eigenlijk elk nummer vind ik nu goed tot heel erg goed (zelfs Make Love To You en Black Coral zijn best aardige nummers).

De lekker losse simpele liedjes van Neil Young geven een prachtig sfeertje, de vocal harmonies zijn op zich ook bijna altijd erg mooi. Stills is af en toe wat te serieus wat erg zonde is, maar verder is het voorlopig een topplaat voor mij. Nu hopen dat hij niet terugzakt.

vandaag ontdekt met een schitterend nummer "fountainebleau".
Weet er iemand of er van dit nummer een live uitvoering bestaat???

Ik heb 4 live-bootlegs van de tour die ''The Stills-Young Band'' hield (voordat Neil ermee ophield dus) en daarop wordt dat nummer helaas niet gespeeld.

Neil zal hem misschien best eens live gespeeld hebben (is ook een site voor waar dat te zien is, maar die kan ik niet vinden) maar op een originele uitgave staat dat nummer in ieder geval nergens live.

Stijn Slayer, bedankt voor de info.
Toch wel jammer dat er geen boot bestaat van deze song!

Shame on me dat ik als Young-fan, deze nog niet in het kastje had staan. Volledig overheen gekeken, maar nu dan in huis. Wat een heerlijk album is dit. Long may you run is natuurlijk een schitterend begin, maar daarna neemt het album qua niveau en kwaliteit zeker niet af.

Conclusie: de nummers klinken vrij relax en layback, waardoor je het album naar binnen zuigt en niet hoeft te kauwen...:) Absoluut 4* en als sugar mountain eind deze week ook nog binnenkomt, dan ga ik weer als een blij man de aankomende weken tegemoet

Volgens mij sta ik hier alleen in mijn mening maar zonder af te dingen op het songmateriaal van Neil Young op dit album (Ik vind dat Neil Young tot aan het album Reactor geen song aan het vinyl heeft toevertrouwd dat minder waard is dan 4 sterren) ben ik van mening dat de hoogtepunten van deze plaat afkomstig zijn van Stephen Stills.

Inderdaad rollingbeatle: Neil leunt iets te gemakkelijk achterover en komt Stills heel goed uit de verf.

De nummers van Stills halen het gemiddelde zwaar naar beneden, en de nummers van Neil zijn ook niet zijn beste, maar de titelsong en Let it Shine maken het meer dan goed. Fontainebleau klinkt trouwens een beetje als Pushed it Over the End, die eigenlijk ook op dit album had gemoeten.

Het blijft jammer dat dit geen CSNY album is geworden. Taken at All is namelijk een pracht nummers...

Inderdaad. In principe hadden Young, Crosby en Nash wel prima songs geschreven, maar niet genoeg voor twee hele albums. Alleen Stills zou dan nog steeds een zwakke schakel zijn.Maar één album van CSNY was veel beter geweest dan de twee half geslaagde albums die er in '76 van S/Y en C/N verschenen.

Ik zie down by law 'updaten' bij dit album en realiseer me nog geen sterren te hebben gegeven.

Niet in de laatste plaats, omdat ik me eigenlijk al die jaren doodgeërgerd heb aan deze plaat.

Geen flauw idee wat Young en Stills met deze cd hebben gewild, maar de heren waren, zeker in die tijd, toch wel tot heel wat meer vuurwerk in staat dan dit.
Fointaineblue is dan uiteindelijk nog een nummer waarvan ik zeg, zo had de hele cd moeten klinken.

Maar voor het overige is het slappe country en schommelstoel. Een herhaling van dit gelegenheidsduo (die elkaar toch door en door kennen) is er ook nooit meer gekomen.

Mooie Neil als afsluiting van the olympics, Long May He Run!

Kennelijk had Neil Young er helemaal niet zo'n goed gevoel over want tijdens de geplande tour haakte Neil af .

Een belletje naar Stills .... en daarmee was de kous af .

Ik heb een aantal bootlegs van die tour, het is inderdaad niet echt top. Stephen Stills was uit vorm, en Neil Young lijkt er gewoon weinig zin in te hebben. Zelfde idee als dit album dus.

Ik heb, zoals hier te lezen is, een tijdje heel geforceerd geprobeerd te luisteren of het niet tóch een groeiplaat is, maar uiteindelijk vind ik het slechts een cd die prettig wegluistert en nooit echt slecht wordt (behalve 'Make Love to You'). 'Op papier' lijkt dit album erg veelbelovend, vandaar dat ik het maar bleef proberen.

'Midnight on the Bay' en 'Long May You Run' springen er voor mij uit.

mijn favoriets is fountainebleau !!!!

schitterend nummer

Dat vind ik ook, maar ik ben ook bang dat dat niveau op de rest van dit album niet meer wordt gehaald.

Vooral de nummers van Neil zijn sterk, maar zeker niet zijn beste uit die periode (dat bewees hij wel tijdens zijn tour met Crazy Horse, waarvan in de nabije toekomst nog een Archives release zal uitkomen, Odeon-Budokan) maar die van Stills zijn niet bijster goed, sowieso vind ik de weg die Stills is ingeslagen na het briljante Manassas niet zo. Als ik nummers skip van CSN (1977) zijn dat meestal die van hem.

Iemand al eens een poging ondernomen om van deze en Whistling Down the Wire een compilatie te maken?

Nee, wel met CSN en American stars 'bars! (Komt ook omdat ik nog steeds geen cd heb weten te vinden van Whistling down the wire!)

Tja... ik heb alle C&N albums op LP, Graham Nash/David Crosby, Wind on the Water, Whistling Down the Wire en Live. Crosby & Nash uit 2005 heb ik dan weer wel op CD. Van Stoney Evening heb ik alleen een CD-R.