The Stills-Young Band - Long May You Run (1976)

Wat een sympathieke walrus is het toch. Leuke filmtip, ik zal het onthouden.

Overigens heb ik laatst de band Firefall ontdekt, en dat beviel me ook erg. Schijnt ook tot de extended family te behoren.

Firefall ken ik niet, daar ga ik zeker even achter aan. Thanks.

Zolang Rick Roberts deel uitmaakt van Firefall zijn de albums ruim voldoende. Het latere werk na 1980 is minder.

Alles rond de Byrds en Buffalo Springfield loopt in elkaar door, solo of in groepen, vaak met goede resultaten.

Rick Roberts speelde in Stills' touring band in 1975. En Stills herschreef de tekst van Roberts' en Hillman co-write 'It Doesn't Matter'. Zijn credits werden om wat voor reden dan ook vergeten of niet vermeld. Roberts deed eveneens (ook zonder credits) mee op drie nummers op Manassas' eerste. Zijn werk met de Burritos en twee soloplaten zijn niet verkeerd.

Firewall is me alleen veel te soft. De hele westcoast/country rockers schuiven vanaf 1975/76 die kant op. Long May You Run neigt ook al naar softrock. Alsof de hippies ineens yuppen worden. De meer snerende term Yacht Rock is hiervoor wel toepasselijk.

Zo heeft elk genre wel een moment dat het afglijdt. Je hebt wel een punt, want als het te glad wordt (Gregg Allman Band - Playing Up a Storm bijvoorbeeld) kunnen zelfs mijn allergrootste favorieten mij irriteren.

Maar wel goed om er als waarschuwing een soort jaartal aan te plakken, want ik ben erg geïnteresseerd in dit soort muziek, maar waak voor softrock, yachtrock, lite-AOR, etc.

Gemiste kans:
Neil Young en Stephen Stills hebben half jaren 60 een ontmoeting in de file in Los Angeles en de Buffalo Springfield is een feit.
Dat is even de korte versie maar anders kom ik met dit blogje niet waar ik wil wezen. Samen met nog een paar briljante muzikanten maken ze een drietal meesterwerkjes. Tussen 1966 en 1968 verschijnen achtereenvolgens de albums Buffalo Springfield, Buffalo Springfield Again en Last Time Around.

Toen het derde album uitkwam was de bom al gebarsten en zwak management was niet in staat deze getalenteerde ego's bij elkaar te houden.
Er volgen soloprojecten en Stills vervoegd zich bij ex-Byrd David Crosby en ex-Hollies Graham Nash. Met Crosby had Stills al gespeeld want die verving Young bij de laatste optredens van de Buffalo Springfield.

Met z'n drieën maken Crosby,Stills & Nash met die titel een zeer indrukwekkend debuut album. Vooral veel close harmonie maar Stills wil meer gitaren.
Hij gaat op zoek naar een extra muzikant die een stevig stukje gitaar kan spelen of dat kan ondersteunen. Zelfs de naam van Hendrix valt en dat is geen luchtfietserij. Hendrix en Stills hadden al heel wat jamwerk samen gemaakt en Hendrix speelt zelfs op het eerste solo album van Stills.
Echter geen Hendrix en ook Steve Winwood die ook een van de kandidaten was werd het niet.

Stills - die het selectiewerk voor de 4de man voor z'n rekening moest nemen - kwam toch weer bij zijn oude maatje Young terecht. Young kan ook prima gitaar spelen en lekker een beetje tegen elkaar op werken. Young had met zijn solo album Everybody Knows This Is Nowhere (1969) laten horen een geweldig gitarist te zijn.

De heren trokken wat plooien recht en Crosby, Stills, Nash & Young was een feit. Met Déjà Vu zetten de heren in 1970 een briljant album neer. Young levert echter aan de helft van de nummers geen bijdrage en de heren nemen nagenoeg alles los op. Het is aan een aantal briljante technici te danken dat het als een geoliede machine klinkt. Er volgt een tournee maar voor we het weten liggen de heren over het podium te rollen en ieder gaat zijn eigen weg.

Ze maken alle vier een geweldige solo plaat en samen met Deja Vu staan er vijf albums van de mannen in de album Top 10!!!!!.
Hoewel Crosby en Nash elkaar weten te vinden ligt de nadruk van het viertal op solowerk.

De artistieke aantrekkingskracht tussen Stills en Young blijft echter groot en in 1976 besluit het tweetal samen een album te maken. Onder de naam the Stills–Young Band verschijnt op 20 september 1976 het album Long May You Run.

Omdat de beide heren een aardig stukje gitaar kunnen spelen waren mijn verwachtingen hoog...........huizen hoog. Ik ben het album ook gelijk gaan halen en had het na één draaibeurt bijna gelijk weer teruggebracht.

Slecht? Nee dat niet maar zwaar onder de maat en vooral te tam. Dit is een album dat je van de andere twee (Crosby & Nash) mag verwachten maar niet van twee top gitaristen.
Overigens hadden Crosby en Nash in eerste instantie nog wel meegewerkt aan dit album, maar dit keer kreeg duo 1 en het aan de stok met duo 2.
Een nieuw CSN&Y album - wat min of meer de bedoeling was - zat er dus niet in, maar dit album heeft juist op de een of andere manier toch de footprint van CSN&Y.

Nummers als "Midnight on the Bay" en "Ocean Girl" zijn voor mij veel te zoet en te slap voor een sterk gitaar duo als Stills en Young?

Het album ziet bij mij dan ook maar zelden de draaitafel. Voor Stills was dit album nog wel een opsteker na het toch wat zwakke Illegal Stills wat in dat voorjaar was verschenen.
Voor Young was dit album echter een forse stap terug. Een jaar eerder had hij immers het ijzersterke Zuma uitgebracht. Een album met heerlijk gitaarwerk, sterke teksten en gewoon een subliem album.

Hoewel ik strikt genomen meer een Young fan ben dan een van Stills, zijn wat mij betreft de nummers van Stills op dit album de betere. Opmerkelijk want Stills zat niet in een heel sterke periode maar dit project stimuleerde hem blijkbaar wel. Nummers als "12/8 Blues (All the Same)" en "Guardian Angel" weet ik een dikke voldoende te geven.
De nummers van Young hadden het prima gedaan op een solo album in de Country Rock sfeer, maar in context van deze samenwerking is het vlees nog vis.

Ik draaide dit album van de week nog eens een keer en als je de tijdslijn bekijkt en wat die twee kunnen op gitaar is dit toch wel een zwaar gemiste kans.

Zwaar gemiste kans want Stills en Young hadden nadat Crosby en Nash waren afgehaakt een album kunnen maken met een ongelooflijke eeuwigheidswaarde. Hadden ze Crosby en Nash niet alleen buiten moeten zetten maar ook uit hun hoofd en lekker tekeer moeten gaan op een plank!

Staan een paar aardige nummers, maar het meeste is middelmaat.

Als Neil Young was ik wat teleurgesteld in dit album. Vandaag weer eens beluisterd, maar helaas ben ik nog steeds niet enthousiast over dit album.

Voor het eerst sinds jaren uit de kast getrokken en weer eens gespeeld. Aanvankelijk dacht ik dat het zonder Stills een geweldig Neil Young album was geweest, maar kwam daar snel van terug. Het album is zoveel beter dan ik het me kan herinneren.

De kennismaking in 1976 verliep via de single, 'Long May You Run', die ik zeker aardig vond in toen. Een paar nummers kwamen tot me via de LP Top 20 bij de VARA op dinsdagmiddag. De LP zal begin jaren 80 in huis gekomen zijn. Zo een met een inkeping, maar van prima kwaliteit.

De Neil nummers zijn een verlengde van wat hij uit heeft gebracht op 'Zuma' en doen daar niet echt voor onder. Met Crazy Horse hadden ze vast ook prima geklonken. Stills is Stills en daar had ik altijd wat moeite mee, maar dat verdween hier volkomen naarmate het album vorderde. Uiteindelijk vond ik het heel lastig om tot de twee beste nummers te komen. Daar komen er meer voor in aanmerking. Prettige herkennismaking met andere woorden.

Op Neil Young Archives Vol. II, schijf 9, Look Out For My Love, staan nog een aantal extra tracks uit deze periode, Neil Young had er bijna een solo album van kunnen maken, als hij er bijvoorbeeld Stringman en Human Highway (met CSNY) had opgezet, maar ja, Stephen Stills doet ook niet voor spek en bonen mee:

Long May You Run (3:52)
Midnight on the Bay (3:59)
Ocean Girl (3:18)
Let It Shine (4:43)
Fontainebleau (3:57)
Separate Ways (5:25)
Traces (3:07)
Human Highway (3:01)
Stringman (3:31)

Speelduur: 35 minuten.

de nummers van Neil Young zijn ontegensprekelijk de betere op deze lp
vooral het trio "long may you run " midnight on the bay " en "ocean girl" zijn uitstekende nummers

Eens, hoewel Stills’ Fontainebleau ook erg fraai is.

Eh, dat is een nummer van Neil Young.

Oeps. Bedankt voor de correctie.