Johnny Cash - At San Quentin (1969)

Ik vraag mij af of er eigenlijk wel een officiele studio-opname is van Wanted Man, want zelfs op de bootleg van de Dylan/Cash sessies een week voor het San Quentin concert staat het nummer niet.

Zoals Cash tijdens de introductie al zegt, een week voor de show kwam Dylan bij hem thuis en schreven ze samen Wanted Man.
Ik vermoed dat dit een zeer losse en niet al te serieuze poging tot het schrijven van een nummer was, althans Wanted Man pretendeert niet veel meer dan dat te zijn...

Thanks voor de info Stalin, ik kan dus stoppen met zoeken. Zoals ik al zei, ik moet echt het hele concert aanschaffen, wat die introductie ken ik niet, en met die kennis had ik ook niet gezocht.

Mooie registratie van dit concert van Johnny Cash, toch wel één van de artiesten die ik al het langst bewonder. Hij weet die gedetineerden helemaal mee te krijgen, en dat zorgt voor een speciale sfeer. Ik ben blij dat ik deze op de kop heb kunnen tikken voor een heel schappelijk prijsje, en zal 'm hoogstwaarschijnlijke nog talloze malen beluisteren.

Geen muziek die ik graag luister, maar wat is dit toch een mooie plaat. Hoe hij iedereen mee krijgt is geweldig. Hele pure muziek. Cash gaat terug naar de basis van waar de muziek om draait. Dit is zoals ik zei niet mijn genre, maar de sfeer op dit album daar kan je alleen maar van genieten. Dit album verdient dan ook niet minder dan 4*

Altijd gedacht dat de lange versie wel alle nummers bevatte, maar wat is er bijvoorbeeld met dit leuke nummer gebeurd? Orange Blossom Special Nevermind, ze hebben ook Jacskon gespeeld en die zie ik ook niet op deze tracklist staan.

Ik heb hier de originele LP nog van op CBS (oranje) uit 1969 en die begint met Wanted Man.
Voor de rest wordt dan wel weer de volgorde gevolgd zoals hier staat (zonder de nummers met sterretjes natuurlijk)
Frappant is dat op deze plaat ook al de scheldwoorden (al zijn het er niet zo heel veel) weggebliept zijn. Iets typisch Amerikaans.

Dit album heeft een enigszins legendarische status, omdat het live in een gevangenis is opgenomen, niet echt gebruikelijk natuurlijk.
Grappig is ook dat hij steeds vraagt of ze A Boy Named Sue willen horen, het zelfs ook een paar aankondigt, maar dan toch weer een ander nummer doet.
Ook 2 keer achter elkaar San Quentin (wat een kippevelnummer blijft dat toch) is leuk.
Voor de rest is Johnny leuk bezig met de bajesklanten en de muziek blijft natuurlijk zijn eeuwigheidswaarde behouden met ook nog Wanted Man, A Boy Named Sue, I Walk The Line en Folsom Prison Blues als hoogtepunten.
Ondanks (of dankzij) dat het in een gevangenis is opgenomen een ontzettend sfeervol live-album.

2x San Quentin blijft het meest classic aan deze plaat, wat geweldig

Tja, ook ik luister niet vaak naar dit album van Johhny Cash, want het is niet echt mijn muziek. Maar ik ben het met iedereen eens die het pure muziek vindt, en de sfeer op dit album is geweldig te noemen. Een klassieker in zijn soort. En daar komt nog bij dat ik als knaap van 13 dit album al leerde kennen, dus het heeft ook nog eens nostalgische waarde.

Ik vind het niet zo goed als Folsom, maar de humor en zijn kwaliteiten als entertainer blijven van een hoog niveau. Opvallen is wederom de intieme sfeer.
Hoogtepuntje is voor mij A Boy Named Sue.

Vandaag na jaren weer uit de kast gehaald en beluisterd in de auto naar en van Groningen vanwege de 4 mijl.
Aanleiding om dit album te beluisteren was het concert van de Cash tribute band The Def Americans gisteravond in de Oosterpoort te Groningen. Zelf ben ik meer een liefhebber van de American Recordings maar dit live album mag er zeker zijn, helemaal de 'extended edition' die ik heb vanwege het mooie bonus materiaal.

Vandaag op vinyl gescoord voor 2 euro. Klinkt lekker.

De remaster bevat het gehele concert. Dat is toch wel heel wat meer dan hetgeen toen op vinyl stond. Gelukkig is ook het irritante piepje uit A boy named Sue verdwenen. Dat was omdat toen het woordje Bitch gecensureerd was. Maar dat was gedaan op een heel amateuristische wijze.

Vroeger hoorde ik als jochie deze elpee regelmatig als mijn broer 'm weer draaide. Johnny Cash hoorde je toen ook regelmatig op de radio (Arbeidsvitaminen! Kan iemand nog eens onderzoek doen naar de positieve invloed op de muzikale ontwikkeling van de jeugd door dat programma? ). Ik vond het toen al een mooi album en het feit dat het in een gevangenis was opgenomen maakte het nog wat spannender.
Onlangs kocht ik de CD met het hele concert erop. De volgorde van de tracks wijkt trouwens wel af van hierboven:

1. Big River* (3.24)
2. I Still Miss Someone * (1:52)
3. Wreck of the Old 97 (2:05)
4. I Walk the Line (3:29)
5. Darlin' Companion (3:21)
6. I Don't Know Where I'm Bound * (2:24)
7. Starkville City Jail (6:14)
8. San Quentin [1] (4:07)
9. San Quentin [2] (3:13)
10. Wanted Man (3:24)
11. A Boy Named Sue (3:59)
12. (There'll Be) Peace in the Valley (2:30)
13. Folsom Prison Blues* (4:24)
14. Ring of Fire * (2:07)
15. He Turned the Water into Wine * (4:01)
16. Daddy Sang Bass * (2:42)
17. The Old Account Was Settled Long Ago * (2:16)
18. Closing Medley: Folsom Prison Blues / I Walk the Line / Ring of Fire / The Rebel-Johnny Yuma * (5:08)
(* previously unreleaesed tracks)

Deze uitgave bevalt me nog beter dan de originele uitgave. De extra tracks voegen veel toe qua sfeer, ook omdat June Carter hier een veel grotere rol heeft.
Het bijbehorende boekje is ook zeer informatief met bijdragen van Johnny Cash, June Carter, Marty Stuart en Lou Robin.

En inderdaad is dat censuur piepje uit A Boy Named Sue hier verdwenen..

Klopt Jan ,hierboven staan dezelfde bonustracks ,maar gewoon eronder geplaatst
Die uitgave die jij bedoeld ( 2000 ) staan ze dus zoals het hoort ...dwz volgorde van het concert destijds

Op Spotify staat weer een compleet andere tracklist. Met voorprogramma van o.a. Statler Brothers \
edit: Legacy edition staat erbij

De oude platen collectie van mijn vader en zwager eens uitgemest. Daar kwam ik, naast een heleboel zooi , ook wat leuke platen tegen. Onder andere deze, het is niet echt mijn genre, maar ik kan hier op bepaalde momenten wel van genieten. Dit is mijn eerste echte kennismaking met Johhny Cash, het smaakt me persoonlijk niet echt naar meer, maar is zeker een plaat (LP) die ik vaker op ga zetten.

Wat is dit telkens een genot om naar te luisteren

LP Gevonden voor €1 in de kringloop

Eerste album waarop vaste gitarist Luther Perkins na zijn overlijden niet meer te horen is. Zijn vervanger Bob Wootton op dit album, zou vervolgens decennialang de vaste gitarist van Johnny Cash en The Tennessee Three blijven en bleek een waardige vervanger van Luther Perkins. Op dit album klinkt hij nog wel wat onwenning en onzeker overigens.
Voor de rest is het weer een hele fijne concertregistratie van een van de gevangenisconcerten van Cash. En natuurlijk is de Legacy Edition het meest te preferen, in de Complete Columbia Album Collection zit jammer genoeg de oude LP versie. En Wanted Man (later ook nog eens fraai gecoverd door Nick Cave) en A Boy Named Sue verschenen voor het eerst op dit album en zijn voor mij wel twee hoogtepunten uit de carriere van Johnny Cash. Toch kan het album in zijn geheel net niet tippen aan At Folsom Prison maar voor de rest een historisch en erg fijn live album.

Prachtige live plaat. Je hoort die charisma van Cash gewoon door je koptelefoon sijpelen. Je beleeft die spanningen en de on-stage capriolen van Cash alsof je er zelf bij bent. Een gevangenis is eigenlijk ook het perfecte toneel voor zijn rauwe sound. Nog een stukje energieker dan Folsom.

Prachtige registratie inderdaad. De sfeer in San Quentin klinkt geweldig, de interactie tussen Cash en de gevangenen draagt daar zeker toe bij. Cash lijkt zijn publiek als geen ander te begrijpen.

De initiële release die op 16 juni 1969 werd uitgebracht, bevat slechts 10 nummers. Ik heb echter de re-release (2000) in huis. Deze bevat 18 nummers, en ook mooie liner notes, met herinneringen van o.a. Cash zelf, June Carter en Merle Haggard. Haggard zag Cash al in 1958 optreden in San Quentin, toen hij daar zat opgesloten. Na zijn vrijlating zou hij zelf een niet onaardige carrière als muzikant uitbouwen, en een goeie vriend van Cash worden. In 2016 overleed hij helaas op 79-jarige leeftijd aan de gevolgen van een longontsteking.

Dit concert dateert van 24 februari 1969, een dik jaar na de optredens in Folsom Prison. In de tussentijd was Luther Perkins, Cash's vaste gitarist van The Tennessee Three, omgekomen in een brand. Voordat Cash aan Starkville City Jail begint, vroeg hij overigens nog een applaus voor zijn vriend. Zijn vervanger was aanvankelijk Carl Perkins, maar toen Cash in september 1968 zou optreden tijdens de campagne van Winthrop Rockefeller, was Carl Perkins verhinderd. Wootton, die tussen het publiek zat, stelde naar verluidt voor om in te vallen, wat hij vervolgens ook deed. Hij imponeerde niet alleen de hele zaal, maar ook The Man in Black zelf. Niet veel later zou Wootton The Tennessee Three vervoegen, en hij bleef de vaste gitarist tot Cash in 1997 stopte met touren.

Voor het overige is de line-up identiek aan At Folsom Prison. Naast The Tennessee Three Carl Perkins zelf was als tweede gitarist ook te horen (net als in Folsom warmde hij hier ook het publiek op). June Carter was uiteraard van de partij, wat zorgde voor een hoogtepunt als Darlin' Companion (wat klonk ze toch ontwapenend!). Verder tekenden The Carter Family (vrouwelijke backings) en The Statler Brothers (mannelijke backings) present.

Zoals ik reeds eerder aanhaalde, was de interactie tussen Cash en het publiek om van te smullen. De gevangenen reageren meer dan eens laaiend enthousiast, Cash grapt en grolt alsof hij nooit iets anders heeft gedaan in zijn leven, en het wérkt geweldig. San Quentin, een nummer dat Cash schreef voor de gevangenen (pak die tekst er maar 'ns bij, echt guur!), bracht Cash tweemaal. Als je naar het album luistert, zou je denken dat dit komt doordat het publiek hierom vraagt, maar eigenlijk was het van tevoren gepland. Dit nummer is zo'n beetje de hoeksteen van het album. Producer Bob Johnston (ook bekend van o.a. Bob Dylan) koos er uiteindelijk voor beide versies op te nemen in de release.

Een ander veelbesproken moment, is die iconische foto van een verbeten, verwilderd uitziende Cash die z'n middelvinger opsteekt. Daarover heeft Cash het kort in de liner notes:

"During the show at San Quentin in 1969, it seemed that everybody that worked for Granada TV was on stage in front of me. At some point, I walked around my microphone and yelled "Clear the stage! I Can't see my audience!" Nobody moved. So I gave them "the bird". Hence that picture."

Tot slot kan ik het met aerobag wel eens zijn dat deze energieker klinkt dan At Folsom Prison. Zoals Cash in Big River het publiek aanjaagt, echt geweldig. Hij zorgt ervoor dat San Quentin even verandert in een kolkende, bruisende concerthal. Toch heb ik voor deze niet de perfecte score over. De reden daarvoor is vrij simpel: die speciale klik die ik met At Folsom Prison heb, heb ik hier niet. Maar dat dit wederom een fantastisch, iconisch album is, staat voor mij buiten kijf.

4,5 sterren

Geweldig concert: levendig door de interactie met het gevangenispubliek. Entertainer Cash rijgt hier de songs met grappen en rake opmerkingen aan elkaar. Cash kende de zelfkant van het leven maar al te goed en vertelt hier hoe hij een nacht in de cel moest doorbrengen vanwege het plukken van paardenbloemen uit een tuintje, om 2 uur 's nachts... O ja , daar kwamen dan ook nog wat amfetaminepillen bij die hij toevallig op zak had. Johnny Cash voelde zich verbonden met dit publiek.

Op mijn versie met bonustracks vinden we ook nog een pak gospelsongs. Het geloof was nooit ver weg bij Cash en daar schaamde hij zich niet voor, zoals in The Old Account Was Settled Long Ago, een hymne uit 1902.

Wanted Man vinden we trouwens ook terug op Travelin' Thru (2019), samen met co-writer Bob Dylan.

Ik durf het niet meer met de volle 100% zeggen, maar ik denk dat At San Quentin mijn eerste echte (niet-verzamelalbum) kennismaking met Johnny Cash was. Het kan misschien ook één van de American Recordings zijn geweest, maar ik weet nog wel perfect dat ik het album samen in één pack met At Folsom Prison kocht. At Folsom Prison staat algemeen gezien hoger aangeschreven, maar voor mij is At San Quentin altijd het (officiële) livealbum waar ik naar teruggrijp wanneer ik iets van de Man in Black wil horen. Big River zet meteen de toon en Cash weet perfect de balans te bewaren tussen meer rustige nummers zoals I Still Miss Someone en Darlin' Companion tot heerlijk uptempo uitvoeringen van Wreck of the Old 97 en die fe-no-me-na-le medley van Folsom Prison Blues/I Walk the Line/Ring of Fire/The Rebel-Johnny Yuma. Daar kun je toch onmogelijk bij blijven stilzitten? Ook het twee keer spelen van San Quentin - geweldig toch ook dat ze net dit nummer besluiten te spelen - blijf ik na al die jaren nog geweldig vinden. Verder is dit ook een album dat echt die heerlijke typische live-feel heeft. Ik kan sowieso urenlang naar Cash luisteren, volgens mij zou hij zelfs gewoon het telefoonboek kunnen voorlezen en ik zou nog aan zijn lippen gekluisterd hangen, maar die interactie met het publiek en het personeel blijft toch gewoon erg leuk.

Het enige minpuntje dat ik kan opnoemen is dan ook dat het jarenlang heeft geduurd voordat we een volledige versie van het concert kregen. De originele release in 1969 moest het doen met maar 10 nummers (die dan bovendien ook nog eens in de verkeerde volgorde werden geplaatst, want die versie opent met Wanted Man), in 2000 kwam er dan een versie met 8 extra nummers en werd de trackvolgorde aangepast om dan in 2006 dan met de meest complete versie te komen. De Legacy Edition voegt voornamelijk nummers van "publieksopwarmers" Carl Perkins, The Statler Brothers en The Carter Family toe, maar hier krijgen we dan ook eindelijk de Long Black Veil/Give My Love to Rose medley en Orange Blossom Special. De medley past perfect bij de locatie waar Cash optreedt en voor Orange Blossom Special (het gelijknamige album is één van mijn favoriete studioalbums van Cash) heb ik altijd een enorm zwak gehad. Waarom die twee nummers nooit op de 2000 editie (die zogezegd compleet zou moeten zijn) zijn gekomen, het is me een raadsel. Toch ook nog even een vermelding voor twee iconische foto's die uit dit concert zijn gekomen. De albumhoes is één van Cash mooiste (inclusief basgitaar van Marshall Grant), maar tijdens dit optreden is ook de bekende "fuck you" foto genomen. Ik heb er altijd wat een haat/liefdeverhouding mee gehad (ze is te pas en te onpas gebruikt naar mijn gevoel), maar wel fijn om de origine te weten.

Goede live registratie, en leuke vind ik vooral dat hij bijna en hele andere setlist heeft dan zijn daarvoor gemaakte live plaat: At Folsom prison. Heb de originele versie, dus helaas geen bonustracks. Want dat had in dit geval misschien wel interessant geweest. En dat typisch Amerikaanse piepje bij en vloek is bloed irritant. Nu ik At Folsom prison heb genoemd, gelijk zin om die ook weer is snoeihard te draaien. Vind ik net wat beter nog

Waren er maar meer mensen als Johnny Cash en waren er maar meer gevangenissen die het aandurfden een dergelijk evenement te organiseren. Dan zou de gevangenis eventueel een plek zijn waar levens ten goede gekeerd kunnen worden.

Maar met de huidige cultuur in NL zal dit allemaal wel weer een 'te groot risico' zijn. Laat men eens goed naar dit album en de teksten van Cash luisteren. En desnoods een sociologische studie doen naar hoe Cash hier met de gevangen omgaat. (Hij benadert ze als mensen)