Arcade Fire - Funeral (2004)

Ben lichtelijk uitgeschakeld door een rug die nog niet zo'n zin in 2017 heeft en dan ga je gekke dingen doen, 35 pagina's lezen over een album dat je niet eens raakt bijvoorbeeld. Ik kwam iig tot pagina 19 onderaan waar ik echt voluit in de lach schoot. Thx Omsk namens een ouwe lul die AF echter nog steeds niet kan waarderen

(maar blijf ik het proberen en er glimpt hoop, er zijn nummers bij die groeien)

Tuurlijk man, blijf nummers proberen, maar bedenk wel dat als je boven de 68 komt, je over de kop slaat en dat is heel slecht voor de oudere, gevoelige rug.

Mocht 't nou nix worden kan je altijd nog kiezen voor een ander type vuur, het innerlijke vuur

Geinig, The Crazy Horse zonder zijn zuiver zingende zanger, of geinig, beetje weird.

Nee, de lach die Omsk naar boven haalde zorgde er ook voor dat ik in Built To Spill gedoken ben.

Ik snap sowieso voor geen meter die 'dit album krijgt een hoge score maar ik snap het niet'-attitude.
Boeit het jou niet? Luister dan iets anders. Wie waarde hecht aan cijfers komt inzake gevoelsmatige zaken bedrogen uit. Fuck die score. Alsof je jezelf moet verdedigen tegenover een getal. De wereld is al gek genoeg zonder.

Gekocht toen ie uitkwam ... ik was indertijd nét veertig geworden. Het kan dus zeker wel.

Het gaat me zeker niet om een getal of een score, bij de exercitie om de talloze pagina's af te struinen gaat het me juist om het subjectieve en de inkadering. Een bijvangst is overigens ook dat ik (voor mij) nieuwe bands ontdek.

Daar zijn eenvoudigere methoden voor

MuMe-exegese is nl een tijdrovende bezigheid. De verschillende jaarlijsten - zie ook het topic alhier - afstruinen en dan bijv beginnen bij hooggenoteerde albums die *niet* in meerdere lijsten staan, levert al meer op, dan wel in combinatie met eigen interesse en reputatie van lijstpostende site. Pitchfork is een site die mij erg weinig tips oplevert.

Zelf Arcade Fire leveren kennen via Neon Bible, dat ik louter om de intrigerende cover heb gekocht; vervolgens teruggeploegd en 'klant' gebleven.

En waarom ook niet. Dit is toch gewoon popmuziek?

I know, maar het heeft wel wat, zeker als je tijd hebt. Zo heb ik Neutral Milk Hotel (Oh Comely gaat nog steeds door merg en been) en eerder (via Alt-J herinner ik me) Sufjan Stevens gevonden.
Bovendien is het alleraardigst om de meningen door de tijd te zien veranderen en de tijdgeest te vangen die hier en daar doordruppelt.

Maar voornamelijk errug saai (een enkele creatieve scribent (of invalshoek) daargelaten): mijn favoriete track is die, nee die vind ik niks, ik vind die het leukiest, dat idee

Kronos, sommige hebben nog niet de rijpheid (en die heeft niets met leeftijd te maken) om in te zien dat openstaan voor iets nieuws niet hoeft op te houden nadat het brein gestopt is met groeien.

Omsk zegt: Ja ook ik heb sinds lange tijd (b.v. sinds de betere Bowie-albums als Scary monsters en 1.Outside) niet zo'n pretentieus album als deze gehoord. Groots geluid, grote woorden, zware onderwerpen. Het punt is wel dat ze deze pretentie volledig waarmaken. En dat ze qua pretentie ook kunnen terug schakelen; 'the suburbs' is wat dat betreft (niet qua omvang natuurlijk) weer een veel 'kleiner' album. Dat getuigt toch van zelfkennis. Ik moet toch constateren dat dit een album is die blijft opvallen. Van het soort albums die in de late sixties en seventies met regelmaat op ons neerdaalden en daarna (begrijpelijkerwijs) steeds minder frequent tot ons kwamen.

Vanwaar 'begrijpelijkerwijs', als ik vragen mag?

Redelijke vraag. Met het antwoord kan je een kleine bibliotheek vullen. Ik meen het. Maar misschien kan brandos ons in enigszins beknopte wijze verder helpen.

Omdat John Lennon doodgeschoten is?
Omdat Jimi Hendrix en Jim Morrison vrij abrupt met muziekmaken gestopt zijn?

Funeralmatig bezien.

Dit is serieuze materie EttaJamesBrown!

Zeker na middernacht. Maar dat kon je op het moment van schrijven niet weten.

Wat kon ik niet weten? Dat het middernacht zou gaan worden of dat jij pas na middernacht zou gaan reageren? Dat jij zou reageren wist ik wel.

In mijn bescheiden mening is er niets 'begrijperlijkerwijs' , zelfs niet als je het met haakjes verpakt. Zal wel mijn gebrek aan begrip zijn, begrijp je?

Ik word graag op het juiste spoor gebracht.

U begrijpt dat ik begrijp.

Het is een mooie nacht wanneer je samen begrijpen mag.

Zelfs wanneer niets begrijperlijkerwijs is.

niels94vraagt: Een goeie vraag, waar ik niet meteen afkeuring van de betreffende stelling in beluister, maar gewoon de vraag: hoe dat zo? Je zou kunnen verwachten dat ieder de muziek van zijn of haar pubertijd/adolescentie het meest intensief beluistert en daarmee ook het hoogst waardeert en dan was het achteraf beschouwd dus allemaal vroeger (toen dus) beter. Maar dat is het niet helemaal als ik voor mezelf spreek. Ik werd in de jaren tachtig een bewuste luisteraar, maar waardeer de popmuziek uit de jaren zeventig toch nog net iets meer. Ik denk dat de intensiteit van grensverlegging en de 'klassiekerdichtheid' in de popmuziek dus lager ligt dan toen. Een reden zal zijn dat er toen veel terrein braak lag en er goede omstandigheden waren om dat terrein massaal te exploreren. Toevalligerwijs veel talent (Bowie, Joni Mitchell, L&McC, J&R) tegelijkertijd actief, maar ook de media die popmuziek dus echt als massacultuur bij de mensen bracht. Goede economische omstandigheden om te produceren en te consumeren, maar vooral uniek van die tijd was dat popmuziek echt de stem werd van de mondiger wordende jeugd (tegen een eerst in beginsel nog onderdrukkende moraal) gecombineerd met een zeker geloof dat dat ook iets zou uithalen. Nu kan alles, maar valt weinig meer op. Een nieuwe Bowie hoeft niet te worden verwacht omdat we er al 1 hadden; er zijn zoveel meer referenties. En wordt er voor muziek weinig meer betaald; het is bijna een vrij goed als zuurstof geworden. Dit laatste stuurt eerder naar risicoloze producten dan naar muziek die vraagt om een lange adem.

Eindelijk is het kwartje gevallen. Dikke twee jaar overgedaan.. De eerste drie nummers waren een strijd(daarom nooit verder gekomen). Vanaf Kettles wordt het zo mooi! Toen was ik verkocht, nu is alles in het geheel een schitterend album.

Soms moet je even doorbijten.. En dan hoor je in de chaos, wat voor verhaal ze vertellen.
Een groeier.. Schitterend album !

4.5*

Ahum, hier ook Kevinski79, Wake Up en Rebellion waren lange tijd de enige twee nummers die ik kon waarderen. Nu zingt Laika telkens door m'n hoofd bijvoorbeeld.

Pff, wat een moeite heb ik ervoor gedaan zeg, allemaal vanwege de frustratie dat de goegemeente hier wel iets hoorde dat ik miste. Duurt ff, maar dan heb je ook wat

zeker een blijvertje, dit album. Vooral Neighbourhood #4 is engelachtig mooi.
Ook #2 is erg mooi, maar op een heel andere manier. Meer het ritme en de bass.
Briljant album dat net m'n top 10 mist.. Echt een blijvertje ondanks dat mijn omgeving meestal niet staat te juichen om AF (jammer dan).

En toen was ie van Spotify af....

Staat gewoon op spotify

Gelukkig, was echt twee dagen van de server af...spoorloos.

Rebellion (Lies) op 't eind bij uitzending Zomergasten met Eberhard Van Der Laan.

Ik kon een traan niet bedwingen.

Prachtig nummer.

Inderdaad RichardKoning Het was zijn favoriete band, het was de ontlading in het emotionele slot van het gesprek waar ook de presentatrice enige tranen niet meer kon tegenhouden, we huilden mee. Toen het nummer werd ingezet werd ik overrompelend door het moment. Deze muzikale keuze paste als gegoten. Een moment dat ik niet meer hoop te vergeten, incl. de wijze gedachten van deze speciale gast. Wat kan muziek toch troosten en mooi zijn.

Eberhard is een absolute held. ?

Niet slecht, zit wel potentie op groei tussen. Voor mij mag het persoonlijk iets wilder en actiever. Maar voor mij is het wel één van de betere albums die in die top 10 staat, al zal ik er nog meer naar moeten luisteren. Ik weet niet of het een blijver is. Het eerste nummer en het tweede deel van het album (Crown of Love, Wake Up, Haiti en Rebellion (Lies)) vind ik het sterkst.

Arcade Fire. De ongekroonde band onder de indie-bands van deze eeuw. Vernieuwend.

Dit album is meteen hun beste en wat mij betreft de meest coherente van de reeks albums die volgden. Echt rock pur sang is het niet, meer 'progressive indie', met mooie en ingenieuze arrangementen. De instrumenten naast de reguliere gitaren en drums zorgen voor een geheel eigen geluid.

Zo! Album al sinds uitbrengen in bezit, vooral aangestoken door Power Out en Rebellion, jaren niet meer geluisterd, wordt nu volop gegrepen door het hele album en met name In the Backseat, tranen in de ogen. Blijft voor mij hun beste.

Leuk om door de eerste pagina's te bladeren en scores te zien van 4-5 waar de mening dan nog is dat het een matig album is

Wat blijft dit een album van ongekende schoonheid. Maar eens in mijn top 10 geslingerd.